เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 338
บทที่เกี่ยวข้อง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 339
“ได้ครับ โทรหาผมนะ ถ้าหากคุณต้องการความช่วยเหลืออะไร”เชสเตอร์หันหลังเดินออกไปตอนที่จู่ ๆ โทรศัพท์ของลีอาก็ดังขึ้น “อะไรนะ... พวกเขากลับมาแล้วงั้นเหรอ? ได้... ได้... ฉันจะไปที่สนามบินทันที”หลังจากที่วางสายแล้ว ลีอาก็มอบยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อย ๆ ให้กับเมลานี่ “เลียมกับฌอนเพิ่งกลับมาถึงสนามบิน ไปกันเถอะ เราจะขับรถไปรับพวกเขา แล้วค่อยกลับมาตรวจสุขภาพกันคราวหน้า”“ค่ะคุณป้า หนูก็คิดถึงฌอนเหมือนกัน” เมลานี่มองแคทเธอรีนอย่างเยาะเย้ยแล้วรีบตามลีอาไปเฟรยามองแคทเธอรีนด้วยความรู้สึกกังวลและเห็นอกเห็นใจ ทว่ากลับเห็นว่าสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความใจเย็น “ไปเถอะ ลิฟต์มาแล้ว”“ดูเหมือนว่าผมต้องไปกับคุณอีกแล้ว” เชสเตอร์ตามพวกเธอเข้ามา พลางกำมือขึ้นแล้วกระแอมเบา ๆ “เมลานี่ ยูล หมกหมุ่นอยู่กับความฝันกลางวันของตัวเอง ในหัวใจของฌอนมีแต่คุณ ปกติแล้วเราเป็นพี่น้องกับเขา และเข้าใจเขามากที่สุด ดังนั้นไม่ต้องคิดมากไปนะครับ”“ไม่หรอกค่ะ” แคทเธอรีนยิ้มให้เขา เธอรู้สึกโล่งใจจริง ๆ ดูเหมือนว่าเลียมจะไม่เป็นไรเมื่อเธอออกจากโรงพยาบาล เฟรยากลัวว่าแคทเธอรีนจะคิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวถ้าเธออยู่ตามลำพัง เธอจึงพู
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 340
“ดูเธอสิ เธอเคยกล้าหาญมาก แต่เธอถูกเขาข่มเหงจนกลายเป็นแค่หนูตัวเล็ก ๆ”เฟรยาโกรธจนหมดความอดทน “ฉันจะบอกความจริงคุณให้นะ ตอนที่ฉันขอให้คุณช่วยเธอเรื่องคดีความในตอนนั้น ทุกคำพูดที่ฉันพูดออกไปเป็นเรื่องโกหก เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฉันทำแบบนั้นลงไป เพราะฉันกลัวว่าเธอจะต้องติดคุก แล้วฉันจะไม่ได้พบเธออีก เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย”แคทเธอรีนนวดขมับของเธอทั้งมองดูสีหน้าของฌอนที่เข้มขึ้นราวกับสีหมึก เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา “ที่เฟรยาทำแบบนั้นเพราะเธอแค่อยากช่วยฉันค่ะ มันไม่เกี่ยวกับเธอเลยนะคะ อย่าทำร้ายเธอเลย”“...”ฌอนมองดูเธอทำราวกับเป็นแม่ไก่ที่ปกป้องลูกไก่ หัวใจของเขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดและหดหู่ ตอนนี้เธอเห็นเขาเป็นซาตานอย่างนั้นเหรอ?“หลีกไป ผมหิว”“ห้ะ?”“คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ? ผมพูดว่าผมหิว” ฌอนจับมือเธอและนั่งลงบนม้านั่งบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารรสเผ็ด ทั้งย่าง และผัด เขาทำหน้าไม่พอใจ “ทำไมไม่มีอาหารให้ผมเลย?”เธอรู้ว่าเขาทานอาหารรสจัดไม่ได้แคทเธอรีนชะงักนิ่ง “ฉันคิดว่าคุณจะไม่ทานอาหารพวกนี้ค่ะ”“ก็ช่วยไม่ได้ คุณชอบอาหารแบบนี้ ผมทำได้แค่ทานกับคุณแค่นั้นเอง” ฌอนหยิบช้อนส้อมขึ้นมาและชำเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 341
แคทเธอรีน “...”จองโรงภาพยนตร์ทั้งโรงเพื่อดูหนัง... ตามที่คิดเอาไว้ว่าเขาเป็นผู้มีอิทธิพล หรือบางทีเขาแค่ไม่อยากให้คนอื่นเห็นเขาไปที่โรงภาพยนตร์กับเธอ ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฌอนพาเธอมาที่โรงภาพยนตร์ของนอร์ทเทิร์นสกาย มอลล์ ผู้จัดการโรงหนังมาต้อนรับพวกเขาเป็นการส่วนตัว แล้วพาพวกเขาไปที่ห้องโถงวีไอพีของคู่รักแคทเธอรีนเลือกดูหนังแอคชั่น เพราะมีดาราชายที่เธอชอบร่วมแสดงด้วย เธอตั้งใจจะดูหนังเรื่องนี้กับเฟรยาระหว่างที่ดูหนังอยู่นั้น ฌอนกอดเธอไว้แนบอก แผ่นหลังของแคทเธอรีนรู้สึกไม่สบายเมื่อเวลาผ่านไปนาน ทว่าฌอนก็ยังไม่สังเกตเห็น โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นสองครั้ง และเธอสังเกตเห็นว่าสายแรกมาจากเมลานี่ ในขณะที่สายต่อมามาจากคุณผู้หญิงฮิลล์เขาปิดเสียงโทรศัพท์พลางโยนมันลงในกระเป๋าของเขา เขาก้มศีรษะลงถามเธอ “คุณชอบหนังแบบนี้เหรอ?”“งั้นมั้งคะ” จริง ๆ แล้วเธอชอบความรู้สึกที่ได้ดูหนังร่วมกับคนอื่น ๆ ในโรงหนัง“ผมจะพาคุณมาดูบ่อย ๆ เมื่อผมมีเวลาว่าง” มือของฌอนบีบเอวบางของเธอเบา ๆ “ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?”แคทเธอรีนคิดว่าเขาอยากจะมีอะไรกับเธอคืนนี้ ร่างบางของเธอเกร็งขึ้นมา “ฉันต้องการเวลา อย่างน้อยหนึ่งเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 342
“คุณลุงคุณป้า หนูคงจะไม่รบกวนแล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ” แคทเธอรีนไม่อยากอยู่ต่อ เธอกลับไปหลังจากทักทายพวกเขาแล้วลีอาถามอย่างไม่อ้อมค้อม “เลียม ลูกชอบเธอหรือเปล่า?”ดวงตาของเลียมเป็นประกายขณะที่เขาพยักหน้ารับ “นิดหน่อยครับ แต่เธอมีแฟนแล้ว”ลีอานิ่งอึ้งไปทั้งไม่สบอารมณ์ “เธอเป็นแค่ลูกนอกสมรสของตระกูลยูล และไม่คู่ควรกับลูก นอกจากนั้น แม่เห็นว่าเธอสนิทสนมกับเชสเตอร์ จิวเวล อีกด้วย ลูกก็น่าจะรู้ดีว่าเชสเตอร์เจ้าชู้ขนาดไหน”“คุณแม่ครับ แคทเธอรีนไม่ใช่คนแบบนั้น อย่าเรียกเธอว่าลูกนอกสมรสนะครับ จะว่าไปแล้ว เมื่อก่อนผมก็เป็นลูกนอกสมรสเหมือนกันนี่ครับ” เลียมเถียงกลับด้วยความไม่พอใจ“ลูก...” หน้าอกของลีอาจุกแน่นด้วยความโกรธ“พอแล้ว เลิกเถียงกัน” เมสันพูดขึ้นเบา ๆ “คุณพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าเลียมควรหาใครสักคนที่เขาชอบมาเป็นแฟนเพื่อที่เขาจะได้ไม่เดินตามรอยเท้าของคุณ?”ลีอาถอนหายใจออกมา “ฉันก็แค่กลัวว่าเขาจะถูกหลอก ฌอนเองก็กำลังจะแต่งงานกับเมลานี่ ถ้าลูกคบกับลูกสาวนอกสมรสของตระกูลยูล ลูกจะต้องถูกฌอนกดขี่ไปตลอดชีวิต เข้าใจหรือเปล่า?”เลียมนิ่งไป “ฌอนกำลังจะแต่งงานกับเมลานี่เหรอครับ?”
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 343
ในห้องทำงาน แคทเธอรีนมองดูเวลา เป็นเวลา 18:00 น.เธอควรจะเตรียมตัวกลับได้แล้ว ในตอนนั้นเอง ฌอนก็ส่งข้อความมาหาเธอ [คืนนี้ผมไม่กลับนะครับ เข้านอนก่อนได้เลย]ดูเหมือนว่าเธอไม่ต้องรีบกลับแล้วเธอหยิบสมุดบันทึกตารางงานขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าก็ไม่เห็นมีอะไรจดบันทึกเอาไว้เลยคืนนี้เขาไปกับเมลานี่หรือเปล่า? เขาจะกลับไปที่คฤหาสน์ฮิลล์เพื่อคุยเรื่องแต่งงานหรือเปล่า?เขากำลังจะแต่งงาน ถ้าเขายังคงมีปัญหาพัวพันอยู่กับเธอแบบนี้หลังจากที่เขาแต่งงานแล้ว แคทเธอรีนคงจะดูถูกตัวเองไปตลอดชั่วชีวิตของเธอเธอต้องเข้มแข็งเพื่อที่เธอจะเลิกกับเขาในไม่ช้านี้...ที่คฤหาสน์ฮิลล์ฌอนลงจากรถและเห็นว่าเมลานี่กำลังประคองแขนของคุณผู้หญิงฮิลล์ ขณะที่พวกเธอกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนฌอนขมวดคิ้วและอยากจะหันหลังกลับโดยไมรู้ตัว ทว่าท่านผู้หญิงฮิลล์สังเกตเห็นเขาเสียก่อน “ฌอน หลานมาได้ทันเวลาพอดี เมลานี่กับยายกำลังจะไปเก็บสตรอว์เบอร์รี่ที่สวน มากับเราสิ”“คุณยายครับ ผมเหนื่อย ผมอยากกลับไปที่ห้องของผม...”“ยายอยากให้หลานมากับยาย แต่หลานกลับพูดว่าหลานเหนื่อย หลานรังเกียจยายมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” ใบหน้าของคุณผู้หญิงฮิลล์เร
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 344
จู่ ๆ เมลานี่ก็นึกขึ้นมาได้ ว่ามีผู้หญิงซ่อนอยู่ในแมนชั่นของเขาเมื่อวันก่อน หลังจากนั้นเธอได้ให้คนไปสืบเรื่องนี้ ทว่าไม่พบอะไรเลย“อ่อ จู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ ก่อนหน้านี้ฉันบอกให้เขาเก็บไปให้ควีนนี่” คุณผู้หญิงฮิลล์ตบศีรษะของตัวเอง “ฉันนี่ความจำไม่ดีเอาซะเลย”“อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ” สีหน้าของเมลานี่ดูดีขึ้นเล็กน้อย...เมื่อถึงเวลา 19:30 น. ทันใดนั้นเอง พ่อบ้านก็เข้ามาพร้อมกับข้าวของราคาแพงที่กองพะเนินหลังรับประทานอาหารเย็นคุณผู้หญิงฮิลล์พูดขึ้น “ตอนที่หลานพาเมลานี่กลับไปส่งหลังจากนี้ ให้มอบของเหล่านี้ให้กับตระกูลยูลด้วย เมลานี่และหลานจะจดทะเบียนสมรสกันภายในวันพรุ่งนี้เมลานี่ใบหน้าแดงเห่อขึ้นมาทันทีด้วยความเขินอายพลางมองฌอนอย่างมีความหวัง ทว่าเขาทำเพียงวางช้อนส้อมของเขาลงและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมตกลงจะแต่งงานตอนไหนครับ?”“ถ้าหลานไม่แต่งงานในตอนนี้ หลานตั้งใจจะยืดระยะเวลาออกไปออกไปอีกนานแค่ไหน?”หาได้ยากที่คุณท่านฮิลล์จะโกรธ ทว่าคราวนี้ เขาขึ้นเสียง “นั่นก็ใช่ที่หลานพาเลียมกลับมาอย่างปลอดภัย แต่ในตอนนี้มีข่าวลือจากข้างนอกนั่นว่าหลานต้องการฆ่าน้องชายของตัวเอง เมลานี่เป็นลูกสาวขอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 345
เมลานี่สั่นเทาไปทั้งร่าง ทว่าเธอกัดฟันทนและและตอบกลับ “คุณชายฮิลล์ ฉันจะไม่เลิกกับคุณ คุณเป็นคนตามจีบฉันตั้งแต่แรก”“ก็ได้ มาค่อย ๆ เล่นเกมนี้แล้วกัน” ฌอนปล่อยเธอแล้วขึ้นรถไปเมลานี่มองรถของเขาขับจากไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและหวาดหวั่น ที่นิโคลาและเธอตั้งหลักในตระกูลยูลได้ในตอนนี้เพราะเธอมีตระกูลฮิลล์หนุนหลังอยู่ แม้แต่คุณท่านยูลยังปฏิบัติต่อแม่และลูกสาวด้วยความสุภาพ เธอต้องไม่เสียคุณชายฮิลล์ไปต้องมีผู้หญิงเจ้าเล่ห์เป่าหูเขาอยู่เบื้องหลัง เธอต้องหาให้เจอว่าใครคือยัยผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นและฆ่ามันทิ้งซะ...ภายในรถ ฌอนโทรหาแคทเธอรีน “คุณทำอะไรอยู่ครับ? ผมกำลังจะกลับบ้านแล้วนะ”“ฉันทำงานล่วงเวลาอยู่ที่ทำงานน่ะค่ะ” แคทเธอรีนรู้สึกตกใจ ก่อนหน้านี้เขาพูดว่าเขาจะไม่กลับบ้าน“ทำไมคุณถึงทำงานล่วงเวลาทั้ง ๆ ที่ตอนนี้มันดึกมากแล้ว?” น้ำเสียงของฌอนไม่พอใจ “รออยู่ที่นั่นนะ ผมจะไปรับคุณกลับ”“...”แคทเธอรีนมองโทรศัพท์ของเธอ รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาเล็กน้อยเธอเกลียดที่เขามาหาเธอหลังจากไปหาเมลานี่มาแล้วครึ่งชั่วโมงต่อมา รถของฌอนจอดอยู่ที่ด้านนอกตึกของบริษัทและแคทเธอรีนก็ขึ้นไปบน
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 346
เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อแคทเธอรีนตื่นขึ้นมา เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาดูหัวข้อข่าวที่กำลังเป็นกระแสอยู่ตามปกติคำค้นหาที่ได้รับความนิยมสูงสุดในวันนี้คือ [ประธานฮิลล์เก็บสตรอว์เบอร์รี่กับแฟนสาวของเขา]ในรูป เมลานี่เอียงศีรษะมองฌอนด้วยดวงตาที่หยีจากรอยยิ้ม พวกเขาดูหวานชื่น เธอถือสตรอว์เบอร์รี่ที่ติดรวมกันเป็นลูกเดียว และฌอนกำลังมองเธอด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา แสงจากดวงอาทิตย์ตกกระทบใบหน้าของพวกเขา ทำให้พวกเขาดูเหมือนคู่รักที่แลกเปลี่ยนความรักซึ่งกันและกันจู่ ๆ เธอก็จำสิ่งที่เขาพูดเมื่อคืนได้ขึ้นมา “สตรอว์เบอร์รี่พวกนี้ดูไม่เหมือนพวกเราเหรอ?”เหอะ น่าตลกสิ้นดีเขาเก็บสตรอว์เบอร์รี่ที่เมลานี่เด็ดมา และพูดแบบนั้นกับผู้หญิงคนอื่น เขาไม่รู้สึกละอายแก่ใจบ้างเลยเหรอ?หึ ต้องละอายแก่ใจอะไรกัน? เขายังเก็บสตรอว์เบอร์รี่กับแฟนสาวเอามาให้ชู้รักได้เลย เขาหน้าด้านจนน่าแปลกใจ“กำลังดูอะไรอยู่?”ฌอนที่นอนเอาแขนโอบเธอเอาไว้ โน้มตัวไปดูหน้าจอโทรศัพท์ของเธอภาพนั้นทำให้เขารู้สึกตกใจ เขาพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “อย่าเข้าใจผิดไปนะครับ เมื่อวานนี้คุณยายของผมบังคับให้ผมไปกับเธอ”“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
บทล่าสุด
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
