เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 345
บทที่เกี่ยวข้อง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 346
เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อแคทเธอรีนตื่นขึ้นมา เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาดูหัวข้อข่าวที่กำลังเป็นกระแสอยู่ตามปกติคำค้นหาที่ได้รับความนิยมสูงสุดในวันนี้คือ [ประธานฮิลล์เก็บสตรอว์เบอร์รี่กับแฟนสาวของเขา]ในรูป เมลานี่เอียงศีรษะมองฌอนด้วยดวงตาที่หยีจากรอยยิ้ม พวกเขาดูหวานชื่น เธอถือสตรอว์เบอร์รี่ที่ติดรวมกันเป็นลูกเดียว และฌอนกำลังมองเธอด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา แสงจากดวงอาทิตย์ตกกระทบใบหน้าของพวกเขา ทำให้พวกเขาดูเหมือนคู่รักที่แลกเปลี่ยนความรักซึ่งกันและกันจู่ ๆ เธอก็จำสิ่งที่เขาพูดเมื่อคืนได้ขึ้นมา “สตรอว์เบอร์รี่พวกนี้ดูไม่เหมือนพวกเราเหรอ?”เหอะ น่าตลกสิ้นดีเขาเก็บสตรอว์เบอร์รี่ที่เมลานี่เด็ดมา และพูดแบบนั้นกับผู้หญิงคนอื่น เขาไม่รู้สึกละอายแก่ใจบ้างเลยเหรอ?หึ ต้องละอายแก่ใจอะไรกัน? เขายังเก็บสตรอว์เบอร์รี่กับแฟนสาวเอามาให้ชู้รักได้เลย เขาหน้าด้านจนน่าแปลกใจ“กำลังดูอะไรอยู่?”ฌอนที่นอนเอาแขนโอบเธอเอาไว้ โน้มตัวไปดูหน้าจอโทรศัพท์ของเธอภาพนั้นทำให้เขารู้สึกตกใจ เขาพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “อย่าเข้าใจผิดไปนะครับ เมื่อวานนี้คุณยายของผมบังคับให้ผมไปกับเธอ”“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 347
ฌอนเข้าอินเทอร์เน็ต และพบว่ามีบัญชีออฟฟิศเชียลจำนวนมาก ได้มอบบุคลิกที่ดูเป็นที่รักของภรรยาให้แก่เขา สิ่งที่น่าแค้นใจไปมากกว่านั้นก็คือมีคนที่รู้จัก กระจายข่าวว่าเขากำลังจะแต่งงานกับเมลานี่ภายในเดือนหน้า นี่มันวุ่นวายไปหมดแล้วเขาเรียกผู้จัดฝ่ายประชาสัมพันธ์มาด้วยความโกรธ “ความคืบหน้าแผนใหม่ของบริษัทยังโฆษณาได้ไม่ดีเลย แต่คุณกลับทำได้ดีในการใช้วิธีแบบวงการบันเทิงมาจับคู่ให้กับคนอื่น ไปลบข่าวนั้นออกให้เร็วที่สุด”ผู้จัดการรู้สึกผิด “แต่ภาพลักษณ์ของท่านเปลี่ยนไปมากจริง ๆ นะครับ”“ตกลงผมเป็นประธาน หรือเป็นคุณที่เป็นประธานกันแน่?” ฌอนถามอย่างเย็นชา“ได้ครับ ผมจะลบข่าวออกทันที” ผู้จัดการพยักหน้ารับอย่างเศร้าใจแม้ว่าการค้นหาที่ติดอันดับจะถูกระงับไปอย่างรวดเร็ว และสิ่งที่ควรลบก็ถูกลบออกไปแล้ว แต่เรื่องนี้ก็ยังติดอันดับอยู่ ทุกคนในประเทศรู้เรื่องนี้แล้วเป็นปกติ แคทเธอรีนเองก็ไม่มีข้อยกเว้นตอนนี้ทุกคนรู้ว่าเมลานี่และฌอนเป็นคู่รักกันแล้ว เวสลีย์ส่งข้อความมาหาเธอ [ฌอน ฮิลล์ โหดร้ายกับคุณมากเกินไปแล้วนะ เคธี่ ผมกำลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้แข็งแกร่งขึ้น ในไม่ช้านี้ ผมจะไปช่วยคุณให้หนี
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 348
“...”คลื่นของการซุบซิบนินทาลอยอยู่ในอากาศ ทว่าแคทเธอรีนไม่ได้สนใจที่จะฟัง เพียงแค่มองไปยังหน้าจอด้านหน้าของเธอ ซึ่งอ่านว่า ‘งานเลี้ยงการกุศล มูลนิธิฮิลล์’นี่เป็นงานเลี้ยงการกุศลที่ตะกูลฮิลล์จัดขึ้นเหรอ?ฌอนจะมาที่นี่ไหม?ขณะที่เธอมองไปรอบ ๆ แล้วเธอก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม ไม่เพียงแค่ฌอนเท่านั้น ทว่ายังมีเมลานี่ ท่านผู้หญิงฮิลล์ คุณท่านฮิลล์ ลีอา วาเลรี่ และสมาชิกในครอบครัวคนอื่น ๆ ของตระกูลฮิลล์ก็อยู่ที่นี่ด้วยแม้แต่นิโคลาและโจเอลก็อยู่ที่นี่ด้วยพวกเขาเองก็ยังรู้สึกแปลกใจเหมือนกันที่เห็นคนทั้งคู่แคทเธอรีนรู้สึกแค่ว่าขาของเธอสั่น ตอนนี้เธอเห็นเพียงฌอนอยู่ในสายตาของเธอเท่านั้น เขาสวมสูทสั่งตัดสีดำ ดวงตาคมและล้ำลึกจับจ้องมาที่เธอด้วยแววตาเย็นชาที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะเข้าใจ“ไหนคุณว่า… จะไม่มีใครรู้จักฉันไม่ใช่เหรอคะ?” เธอมองเลียมด้วยความโกรธเล็กน้อย“ถ้าผมไม่พูดแบบนั้นคุณจะมาไหม?” เลียมยิ้มพลางขยิบตาให้กับเธอ “คุณไม่เห็นนิโคลากับเมลานี่ ที่อยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ? ผมจงใจพาคุณมาที่นี่เพื่อที่คุณจะได้ตบหน้าพวกเธอ”“คุณชายฮิลล์คนรอง...” แคทเธอรีนอยากจะร้องไห้ เขามีความตั้งใจด
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 349
นิโคลารู้ว่าลูกสาวตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ จึงกระซิบที่ข้างหูของเธอ “ถ้าลูกอยากเอาชนะผู้ชายคนนี้ให้ได้ ลูกต้องพิชิตร่างกายของเขาให้ได้”“แต่ปกติเขาไม่ให้หนูแตะต้องเขา...”“ใช้โอกาสคืนนี้ตอนที่เขาเมา แม่จะบอกคุณผู้หญิงให้ลูกไปดูแลคุณชายฮิลล์คนโตที่ห้องของเขา” นิโคลายักคิ้วเมลานี่เข้าใจดีแล้ว เมื่อเธอคิดถึงการได้เป็นผู้หญิงของฌอน ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอก็ฉายแววความเขินอายออกมา แต่เธอก็ตั้งหน้าตั้งตารอให้ถึงตอนนั้น “คุณแม่ แคทเธอรีนคงจะไม่ได้คบหากับคุณชายฮิลล์คนรองจริง ๆ ใช่ไหมคะ...?”“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? เธอไม่คู่ควร เธอมันก็แค่ผู้หญิงเจ้าเล่ห์เหมือนแม่ของเธอ” ใบหน้าของนิโคลาเต็มไปด้วยความรังเกียจ “คอยดูแล้วกันว่าคืนนี้แม่จะจัดการกับยัยนั่นยังไง”หลังจากที่ฌอนลงมาจากเวทีแล้ว นักร้องที่มีชื่อเสียงก็ผลัดกันขึ้นไปทำการแสดงบนเวทีเมื่อการแสดงใกล้จะจบลง เลียมก้มลงกระซิบที่ข้างหูของแคทเธอรีน “ผมจะไปที่หลังเวทีเพื่อรวบรวมเงินที่ได้รับบริจาคมา ผมจะกลับมาทีหลังนะครับ”“ค่ะ”แคทเธอรีนพยักหน้ารับภาพนั้นเห็นเต็มตาของฌอน ทำให้ในอกของเขาเต็มไปด้วยความโกรธผู้หญิงหลายใจคนนั้น! เมื่อเขามองไป เธอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 350
“เลียมเป็นคนพาคุณมาที่นี่ แต่นี่คือวิธีที่เขาปกป้องคุณเหรอ?” ฌอนเยาะเย้ยด้วยความเย็นชา เมื่อเขาคิดว่าถ้าริมฝีปากของไอ้อ้วนนั่นแตะลงบนใบหน้าของเธอถ้าเขาเดินมาช้ากว่านี้แม้แต่ก้าวเดียว เขาก็โกรธมากจนอยากจะเป็นบ้าขนตายาวของแคทเธอรีนสั่นระริก เมื่อเธอพูดขึ้นเบา ๆ “นี่เป็นงานเลี้ยงที่ตระกูลฮิลล์จัดขึ้น ดังนั้นผู้อำนวยการเออร์ไวน์คงจะไม่มาตามราวีฉันโดยไม่มีเหตุผล นอกซะจากมีคนสั่งให้เขาทำ”“เหรอ? ใครเป็นคนทำแบบนั้น?” ฌอนเลิกคิ้วขึ้น ไม่ได้พูดสิ่งที่เขารู้อยู่แล้วออกไปแคทเธอรีนกัดริมฝีปากของเธอ เธอไม่เชื่อว่าเขาจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ เขาก็แค่ปิดหูปิดตาเพราะคนคนนั้นเป็นคู่หมั้นของเขา“ฉันไม่รู้...” หญิงสาวเบือนหน้าหนีในวินาทีต่อมาฌอนจ้องเขม็งไปที่เธอชั่วครู่ เขาหัวเราะเยาะ แล้วดึงเธอให้ขึ้นไปข้างบนไม่มีใครทันได้สังเกตเห็นว่าเมื่อคนทั้งคู่หายไปไม่นาน ก็มีร่างสูงก้าวออกมาจากเงามืดหลังจากเขาไปในห้องแล้ว ฌอนกระแทกประตูปิดอย่างแรง เขาถอดสูทและเนคไทก่อนจะโยนลงบนพื้น“แคทเธอรีน โจนส์ ผมไม่ดีพอสำหรับคุณหรือไง? ทำไมคุณถึงยั่วโมโหผมไม่รู้จักจบจักสิ้น?”ฌอนย่างสามขุมเข้าไปหาเธอ คิ้วได้รูปของ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 351
“ฉันได้ยินบริกรพูดว่าผู้อำนวยการเออร์ไวน์พาแคทเธอรีนมาที่นี่จริง ๆ ...”ก่อนที่เมลานี่จะทันได้พูดจบ เธอก็เห็นร่างสูงหล่อเหลาอยู่บนเตียง ดูเหมือนว่าหัวของเธอกำลังจะระเบิด และเธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะเสียสติไป “คุณชายฮิลล์คนโต ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”ดวงตาแดงก่ำของฌอนหันไปมองอย่างรวดเร็ว เขารีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างของแคทเธอรีนเอาไว้ แคทเธอรีนเองก็รู้สึกตกใจไม่ต่างกัน เมื่อเธอเห็นผู้คนเข้ามาทางประตู เธอรู้สึกราวกับว่าโลกกำลังจะใกล้ถึงจุดจบมันจบสิ้นลงแล้ว คราวนี้เธอรู้สึกว่าเธอจบสิ้นแล้วจริง ๆ!หลังจากที่ใช้ชีวิตมากว่า 20 ปี ไม่เคยมีช่วงเวลาไหนที่เธอรู้สึกอับอายเท่าที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้เลยเลียม ท่านผู้หญิงฮิลล์ ลีอา โจเอล และนิโคลา ทุกคนต่างอยู่กันที่นี่ พวกเขามองดูทั้งสองคนอยู่บนเตียงด้วยความตกใจเสื้อผ้าบนร่างกายท่อนบนของฌอนถูกถอดออกแล้ว ใบหน้าที่สวยหวานและอ่อนโยนของแคทเธอรีนเต็มไปด้วยความเสน่หา แม้แต่คนโง่ก็ยังเข้าใจสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังทำอยู่คุณผู้หญิงฮิลล์รู้สึกโกรธมากจนมือที่ถือไม้เท้าสั่นเทาไปหมด“แคทเธอรีน โจนส์ แกมันนังสารเลว!” เมลานี่เสียสติไปแล้ว และวิ่งไปทุบตีเธอเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 352
แม่และลูกสาวช่วยกันดึงผ้าห่มออก ทว่าแคทเธอรีนจับเอาไว้แน่น อย่างไรก็ตามเมลานี่ก็จัดการตบเธอไปหลายครั้ง ข่วนหน้าของเธอ และทำให้เธอหน้ามืดด้วยความเจ็บปวดฌอนกระวนกระวายด้วยความเป็นห่วง และกำลังจะวางคุณผู้หญิงฮิลล์ลงเมื่อวาเลรี่เร่ง “รีบเข้าสิ แล้วไปส่งคุณยายของแกที่โรงพยาบาลซะสิ! แกอยากให้ท่านตายขึ้นมาจริง ๆ หรือไง?”“แกกล้าดียังไงมายั่วยวนคนอื่น ห๊ะ?! ฉันจะทำให้แกเสียโฉม” นิโคลาหยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมาโจเอลรู้สึกเป็นห่วงและวิ่งเข้าไปดึงสองแม่ลูกคู่นั้นออก “เธอเสียสติไปแล้วเหรอ?”“คุณต่างหากที่เสียสติ โจเอล ยูล ดูยัยเพศยาที่คุณให้มันเกิดมานี่สิ มันทำลายความสุขของเมลานี่!” ดูเหมือนนิโคลากำลังจะเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ทำให้เธอนึกถึงเชอรีนจากเมื่อมากกว่า 20 ปีที่แล้วโจเอลเองก็ยังไม่รู้ว่าใครถูกใครผิด ทว่าสิ่งเดียวที่เขามั่นใจคือเขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายแคทเธอรีน“โอ้พระเจ้า ข้างในนั้นเกิดอะไรขึ้น?”ทันใดนั้นเอง นักข่าวกลุ่มใหญ่ก็แห่กันเข้ามาจากด้านนอกถึงพวกเขาจะพลาดช่วงเวลาที่สำคัญไป แต่คุณผู้หญิงฮิลล์ที่หมดสติไป คุณชายฮิลล์คนโตและแคทเธอรีน โจนส์ที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย อีก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 353
เมื่อเวสลีย์เห็นใบหน้าสวยหวานของแคทเธอรีนถูกปิดด้วยผ้าพันแผล หัวใจของเขาก็แตกสลาย “ฌอนดูแลคุณแบบนี้เหรอ? เขาปล่อยให้คนอื่นทำร้ายคุณแบบนี้ได้ยังไง? เขามัวแต่ทำอะไรอยู่? มากับผม...”“คุณโลว์ยอนส์ คุณกำลังลืมคำเตือน” เฮดลีย์ขวางเวสลีย์เอาไว้“ฉันคิดว่าฌอนจะดูแลเธอเป็นอย่างดี” เวสลีย์ดูโกรธจัด “ในเมื่อเขาไม่สามารถปกป้องเธอได้ แล้วทำไมเขาถึงมาแย่งเธอไป? นี่เป็นแค่การพิสูจน์ว่าเขาทำได้อย่างงั้นเหรอ?”แคทเธอรีนนิ่งไป เป็นความจริงจนกระทั่งตอนนี้ เธอไม่คิดว่าฌอนมีเธออยู่ในหัวใจของเขาแล้วจริง ๆ ถ้าเขาชอบเธอ เขาคงจะไม่ทำร้ายเธอมากขนาดนี้และย่ำยีเธอ“นี่เป็นเรื่องระหว่างคุณโจนส์กับคุณชายฮิลล์คนโต คุณก็แค่คนนอก” เฮดลีย์ทำหน้าไม่พอใจและเตือน “ออกไปให้พ้น ไม่อย่างนั้นจะมาหาว่าผมหยาบคายไม่ได้”“เวสลีย์ ไปเถอะนะคะ” แคทเธอรีนพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา “อย่าลืมเรื่องที่คุณสัญญาเอาไว้กับฉันสิคะ”เวสลีย์ชะงักไป ครั้งหนึ่งเขาเคยส่งข้อความหาเธอ บอกว่าเขาจะแข็งแกร่งและช่วยเหลือเธอให้ได้“ตกลงครับ” เขากำมือแน่นและฝืนอดทนกับความเจ็บปวด “คุณต้องดูแลตัวเองด้วยนะ”“ฉันจะดูแลตัวเองค่ะ” แคทเธอรีนพยักหน้ารับ น้ำตา
บทล่าสุด
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
