LOGINShare
บทที่ 351
Related chapters
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 352
แม่และลูกสาวช่วยกันดึงผ้าห่มออก ทว่าแคทเธอรีนจับเอาไว้แน่น อย่างไรก็ตามเมลานี่ก็จัดการตบเธอไปหลายครั้ง ข่วนหน้าของเธอ และทำให้เธอหน้ามืดด้วยความเจ็บปวดฌอนกระวนกระวายด้วยความเป็นห่วง และกำลังจะวางคุณผู้หญิงฮิลล์ลงเมื่อวาเลรี่เร่ง “รีบเข้าสิ แล้วไปส่งคุณยายของแกที่โรงพยาบาลซะสิ! แกอยากให้ท่านตายขึ้นมาจริง ๆ หรือไง?”“แกกล้าดียังไงมายั่วยวนคนอื่น ห๊ะ?! ฉันจะทำให้แกเสียโฉม” นิโคลาหยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมาโจเอลรู้สึกเป็นห่วงและวิ่งเข้าไปดึงสองแม่ลูกคู่นั้นออก “เธอเสียสติไปแล้วเหรอ?”“คุณต่างหากที่เสียสติ โจเอล ยูล ดูยัยเพศยาที่คุณให้มันเกิดมานี่สิ มันทำลายความสุขของเมลานี่!” ดูเหมือนนิโคลากำลังจะเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ทำให้เธอนึกถึงเชอรีนจากเมื่อมากกว่า 20 ปีที่แล้วโจเอลเองก็ยังไม่รู้ว่าใครถูกใครผิด ทว่าสิ่งเดียวที่เขามั่นใจคือเขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายแคทเธอรีน“โอ้พระเจ้า ข้างในนั้นเกิดอะไรขึ้น?”ทันใดนั้นเอง นักข่าวกลุ่มใหญ่ก็แห่กันเข้ามาจากด้านนอกถึงพวกเขาจะพลาดช่วงเวลาที่สำคัญไป แต่คุณผู้หญิงฮิลล์ที่หมดสติไป คุณชายฮิลล์คนโตและแคทเธอรีน โจนส์ที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย อีก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 353
เมื่อเวสลีย์เห็นใบหน้าสวยหวานของแคทเธอรีนถูกปิดด้วยผ้าพันแผล หัวใจของเขาก็แตกสลาย “ฌอนดูแลคุณแบบนี้เหรอ? เขาปล่อยให้คนอื่นทำร้ายคุณแบบนี้ได้ยังไง? เขามัวแต่ทำอะไรอยู่? มากับผม...”“คุณโลว์ยอนส์ คุณกำลังลืมคำเตือน” เฮดลีย์ขวางเวสลีย์เอาไว้“ฉันคิดว่าฌอนจะดูแลเธอเป็นอย่างดี” เวสลีย์ดูโกรธจัด “ในเมื่อเขาไม่สามารถปกป้องเธอได้ แล้วทำไมเขาถึงมาแย่งเธอไป? นี่เป็นแค่การพิสูจน์ว่าเขาทำได้อย่างงั้นเหรอ?”แคทเธอรีนนิ่งไป เป็นความจริงจนกระทั่งตอนนี้ เธอไม่คิดว่าฌอนมีเธออยู่ในหัวใจของเขาแล้วจริง ๆ ถ้าเขาชอบเธอ เขาคงจะไม่ทำร้ายเธอมากขนาดนี้และย่ำยีเธอ“นี่เป็นเรื่องระหว่างคุณโจนส์กับคุณชายฮิลล์คนโต คุณก็แค่คนนอก” เฮดลีย์ทำหน้าไม่พอใจและเตือน “ออกไปให้พ้น ไม่อย่างนั้นจะมาหาว่าผมหยาบคายไม่ได้”“เวสลีย์ ไปเถอะนะคะ” แคทเธอรีนพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา “อย่าลืมเรื่องที่คุณสัญญาเอาไว้กับฉันสิคะ”เวสลีย์ชะงักไป ครั้งหนึ่งเขาเคยส่งข้อความหาเธอ บอกว่าเขาจะแข็งแกร่งและช่วยเหลือเธอให้ได้“ตกลงครับ” เขากำมือแน่นและฝืนอดทนกับความเจ็บปวด “คุณต้องดูแลตัวเองด้วยนะ”“ฉันจะดูแลตัวเองค่ะ” แคทเธอรีนพยักหน้ารับ น้ำตา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 354
เมลานี่ที่คอยฟังอยู่ที่ข้าง ๆ ใบหน้าซีดเผือด อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ “คุณชายฮิลล์ แคทเธอรีนมีดีอะไร? เธอมันก็แค่ลูกนอกสมรส เป็นเพราะมันรู้ว่าต้องอ่อยยังไง...”“เมลานี่ ยูล หุบปากของเธอเอาไว้จะดีกว่า” ฌอนเตือนด้วยใบหน้าเรียบนิ่งใบหน้าของนิโคลาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธขณะที่เธอเถียงขึ้น “คุณชายฮิลล์ คุณชวนเมลานี่ออกไปเต้นรำที่งานเลี้ยงเต้นรำก็เห็นกันอยู่โต้ง ๆ แล้วตระกูลฮิลล์ก็พูดเองว่าเธอจะได้เป็นแฟนของคุณ แต่ตอนนี้คุณกับปฏิเสธอย่างงั้นเหรอ? คุณแค่เล่น ๆ กับตระกูลยูลอย่างนั้นเหรอ? แล้วในอนาคตเธอจะแต่งงานได้ยังไง?”คุณท่านฮิลล์เองก็รู้สึกว่าพวกเขาทำผิดไป “เราต้องให้ความกระจ่างกับตระกูลยูล”“ดีค่ะ ฉันเชื่อคุณท่านฮิลล์ค่ะ ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้รับการแก้ไข ฉันเชื่อว่าถ้าข่าวที่น่าอับอายของตระกูลฮิลล์ถูกเผยแพร่ออกไป จะไม่มีตระกูลที่มีอิทธิพลตระกูลไหนกล้าแต่งงานกับคนจากตระกูลฮิลล์อีกในอนาคต และ… ถ้าผู้คนรู้เรื่องนี้ ฉันเกรงว่าคนทั้งประเทศจะเรียกเขาว่าสวะ”เมื่อนิโคลาพพูดจบจึงดึงลูกสาวออกไป“แกได้ยินสิ่งที่ตระกูลยูลพูดหรือเปล่า?” คุณท่านฮิลล์พูดด้วยใบหน้าบึ้งตึงพลางข่มขู่ “ถ้าแกยังขืนดื้อดึง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 355
“ผมทำให้คุณตื่นเหรอ?” ฌอนห่มผ้าห่มให้เธอ “นอนเถอะ ดึกแล้ว ค่อยคุยกันพรุ่งนี้”“คุณยายของคุณเป็นยังไงบ้างคะ?” แคทเธอรีนลุกขึ้นนั่งตัวตรง เผยให้เห็นชุดนอนผ้าไหมที่เธอสวมอยู่“ท่านไม่เป็นไร แค่หมดสติจากความโกรธ และจะหายดีหลังจากได้พักผ่อนสักสองสามวัน” ฌอนลูบไล้เรือนผมยาวของเธอเธอหลุบแพขนตาของเธอลง และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฌอนนี่คะ ปล่อยฉันไปนะคะ”ฌอนนี่...เธอไม่ได้เรียกเขาด้วยชื่อนี้มานานแล้ว เมื่อทั้งคู่ยังรักกันในอดีต เธอมักจะเรียกเขาอย่างออดอ้อนด้วยชื่อนั้นฌอนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แคทเธอรีนลงไปคุกเข่ากับพื้น เธอมองเขาด้วยดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา“ปล่อยฉันไป และปล่อยตัวเองไปด้วย ตกลงไหมคะ? ฉันเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้แล้ว ครอบครัวของคุณจะไม่อนุญาตให้คุณอยู่กับฉัน ฉันทนชีวิตแบบนี้ไม่ไหวจริง ๆ ค่ะ ผู้คนมากมายต่างเพ่งเล็งฉัน ฌอนคะ ฉันเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งเหมือนกัน ฉันเหนื่อยแล้วจริง ๆ!”หญิงสาวร่ำไห้ขณะที่พูดออกมาตั้งแต่เธอยังเด็ก ถึงเธอจะเทียบกับเขาไม่ได้ แต่เธอก็ถูกเลี้ยงดูมาด้วยคุณยายของเธอ เธอมีศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจของเธอ เธอไม่อาจไปเป็นมือที่สามในความสัมพันธ์
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 356
เฮดลีย์ไม่ยอม “ความจริงแล้ว ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น พัฒนาขึ้นได้ดีภายใต้การควบคุมดูแลของคุณแม่คุณเมื่อแปดปีก่อน แต่หลังจากที่คุณขึ้นสู่อำนาจ คุณไปต่างประเทศหลายต่อหลายครั้ง และเชิญคนเก่งมีความสามารถมาทำงาน สร้างห้องวิจัยส่วนตัว และขยายวิทยาการทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี เป็นคุณนะครับ ที่ทำให้ตระกูลฮิลล์เป็นตระกูลอันดับหนึ่งในประเทศ และคุณเป็นคนนำ ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น ขึ้นสู่สิบอันดับของโลก แต่ตอนนี้ ทุกอย่างกำลังจะเป็นของเลียมอย่างนั้นหรือครับ?”“เลียมทำอะไรบ้างครับ? ในขณะที่คุณมัวแต่ยุ่งจนนอนตีสองและตื่นตอนตีสี่ เขากลับไปพักผ่อนที่ต่างประเทศ แล้วยังได้ตำแหน่งระดับสูงทันทีที่เขากลับมา”“ฉันดูเหมือนคนทำงานหนักเพื่อคนอื่นหรือไง?” ฌอนเลิกคิ้วขึ้นทันทีเฮดลีย์ชะงัก“สืบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้เรื่องยังไงบ้าง?” ฌอนโยนผ้าเช็ดมือทิ้ง แล้วเปลี่ยนเรื่อง“ไวน์ที่คุณดื่มถูกเปลี่ยนเป็นไวน์แก้วที่ช่วยกระตุ้น...” เฮดลีย์พูดขึ้น “ต่อมา มีคนบอกเมลานี่ ยูล ว่าคุณโจนส์ถูกผู้อำนวยการเออร์ไวน์บังคับให้เข้าไปในห้องของคุณ”“อืม เป็นแบบนั้นแหละ” ฌอนพยักหน้ารับ เมื่อคืน เขา เมลานี่ แคทเธอรีน และผู้อำนวยการเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 357
“ฉันจะทำเองค่ะ” แคทเธอรีนไม่ชินกับการที่เขาเป็นแบบนี้ และหยิบแปรงสีฟันก่อนจะเข้าห้องน้ำเมื่อมองดูสภาพตัวเองที่น่าสงสารในกระจก จู่ ๆ เธอก็รู้สึกแปลก ๆ แล้วตกอยู่ในภวังค์ตอนนี้ เธอไม่อาจจะควบคุมชีวิตหรือความตายของตัวเองได้เลยเธอกำลังจะยอมแพ้อย่างสิ้นเชิง และใช้ชีวิตอย่างหมดอาลัยตายอยากทุกวันแบบนี้เหรอ?ไม่ เธอทำไม่ได้ในเมื่อเธอไม่ได้กลัวตายอีกต่อไปแล้ว ยังมีอะไรให้เธอสนใจมากกว่านี้อีกหรือ?ตราบใดที่เธอยังมีลมหายใจอยู่ เธอจะต่อสู้กับผู้ชายคนนี้เมื่อเธอออกมาอีกครั้ง ฌอนมองเธอและดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนไป “ผมไปช้อปปิ้งกับคุณได้ หรือไปพักผ่อนที่อื่นก็ได้”“ฉันจะไปที่ทำงานค่ะ” แคทเธอรีนเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว และมองหาชุดทำงาน“...”ฌอนจ้องมองใบหน้าของเธอด้วยสายตาแปลก ๆ “คุณจะไปบริษัททั้งสภาพแบบนี้เหรอ?”“ทำไมล่ะคะ จะทำให้คนอื่นกลัวเหรอ?” แววตาของแคทเธอรีนดูหม่นลงและสงบ ราวกับว่าเธอไม่ได้พูดถึงตัวเองฌอนขมวดคิ้วเข้ากันและพูดขึ้นหลังจากนั้นสักครู่หนึ่ง “ตามใจคุณ” ถ้าเธอหาอะไรทำได้ ก็ดีกว่าตายอยู่ที่บ้าน...10:00 น. ที่ฮัดสัน คอร์ปอเรชั่น แคทเธอรีนเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยชุดสูทส
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 358
“จัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ แต่คำพูดปากต่อปากทำให้ข่าวแพร่กระจายไปทั่วบริษัท” เคซี่พูดตะกุกตะกัก “ประธานโจนส์ อย่าถือเอาเรื่องที่คนอื่นซุบซิบนินทามาเครียดจนเกินไปนะคะ”“มันไม่ใช่เรื่องนินทา มันเป็นเรื่องจริง” แคทเธอรีนมองตรงมาที่เธอเคซี่ “...”เธอควรจะถามคำถามแบบนี้ได้อย่างไร?ในตอนนั้น จู่ ๆ เลขาก็วิ่งเข้ามาและพูดขึ้น “ท่านประธานโจนส์ ข่าวร้าย มีคนพาคนเข้ามาในบริษัทแล้วสร้างปัญหา ตอนที่พวกเขาเข้าประตูมา พวกเขาเริ่มทุบทำลายข้าวของและพูดว่าพวกเขาอยากพบคุณ”“ฉันจะลงไป” แคทเธอรีนลุกขึ้นเลขาทำอะไรไม่ถูก “ประธานโจนส์ นั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีนะคะ ฉันคิดว่าเขาต้องนำกล้องมา พวกเขาต้องบันทึกภาพแล้วนำไปเผยแพร่ในโลกออนไลน์”“ไม่เป็นไรหรอก” แคทเธอรีนลงไปข้างล่างระหว่างทาง เธอได้รับโทรศัพท์จากฌอน “ไม่ต้องลงไป ฉันสั่งแอลไปแล้ว เธอจะพาคนไปจัดการมันเอง”“ไม่ต้องค่ะ ฉันจะจัดการของฉันเอง”“เคธี่ อย่าผลีผลาม เฟรกัส วิคส์ เป็นหนึ่งในนั้นที่มาด้วย เขาไม่ใช่คนที่คุณจะใช้เหตุผลด้วยได้”แคทเธอรีนหัวเราเยาะ “ตั้งแต่ฉันมายุ่งวุ่นวายกับคุณ ฉันมีทางเลือกแค่เรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านี้ สุดท้ายแล้ว
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 359
“พอใจหรือยัง?”เมื่อเขาพูดจบ เจ้าหน้าที่ตำรวจกลุ่มหนึ่งก็รีบรุดเข้ามาจากด้านนอก “เราได้รับแจ้งว่ามีคนมาก่อความวุ่นวายให้กับฮัดสัน...”เฟรกัสกำลังจะปริปากเมื่อแคทเธอรีนผลักเมลานี่ออกไปทันที เธอเดินไปหาเจ้าหน้าตำรวจด้วยดวงตาอันแดงก่ำ “คุณตำรวจคะ คนพวกนี้เข้ามาในตึกและทำลายทรัพย์สินของเราค่ะ แถมพวกเขายังปาไข่เน่าใส่ฉันด้วย”เมลานี่กรีดร้องออกมา “ไม่จริง เห็นอยู่ตำตาว่าเธอพยายามใช้มีดทำให้หน้าของฉันเสียโฉม! รีบจับเธอไปสิ!”เจ้าหน้าที่ตำรวจมองแคทเธอรีนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผลและเปื้อนไปด้วยคราบไข่เน่า ในขณะที่เมลานี่แต่งตัวดีและไม่มีรอยด่างพร้อยที่ตรงไหน เขาโกรธขึ้นมาทันที “ใครกันแน่ที่เป็นคนพยายามทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายเสียโฉม? คุณคิดว่าผมตาบอดอย่างนั้นเหรอ?”“คุณตำรวจคะ อย่าขึ้นเสียงเลยค่ะ เธอเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลยูลและผู้ชายคนนั้นคือ เฟรกัส วิคส์ จากตระกูลวิคส์ ฉันได้ยินมาว่าเขารู้จักกับพวกอันธพาลมากมาย” แคทเธอรีนพูดด้วยความประหม่าเฟรกัสเคยชินกับการแสดงท่าทางวางอำนาจ และตะคอกออกมาอย่างเย็นชาเมื่อเขาได้ยินเธอ “แกมาจากเขตไหน? ฉันรู้จักหัวหน้าของแก”แคทเธอรีนกะพริบตาด้วยค
Latest chapter
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
