All Chapters of คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: Chapter 171 - Chapter 180

รีเบคก้าเป็นคนไม่ดี เธออาจจะหมายหัวแคทเธอรีนเอาไว้ก็ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ซัมมิทไม่มีอำนาจอะไรแล้วโดยไม่คิดลังเลเลยแม้แต่น้อย เวสลีย์มุ่งหน้าไปยังห้องส่วนตัวที่รีเบคก้าออกมา เขาลองหมุนลูกบิดดู แล้วก็ต้องพบว่าห้องถูกล็อกเอาไว้เมื่อยืนอยู่ใกล้ประตู เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้องออกมาเป็นแคทเธอรีนโธ่เว้ย!เขายกเก้าอี้ที่อยู่ริมทางเดินขึ้นแล้วกระแทกกับประตูให้เปิดออกเมื่อเขาบุกเข้าไป เขาเห็นผู้ชายสองคนกำลังกดแคทเธอรีนลงกับพื้น เสื้อของเธอถูกฉีดขาดหลุดลุ่ยไปหมด เธอดิ้นรนต่อสู้อย่างสุดกำลังจนใบหน้าแดงก่ำ“แกเป็นใคร?”ท่าทางของพวกบอดี้การ์ดเปลี่ยนไป เวสลีย์วิ่งเข้าหาพวกมันแล้วต่อยพวกมันจนล้มลงกับพื้นเมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเริ่มไม่ถูกต้อง ผู้ชายพวกนั้นจึงฉวยโอกาสแล้วหลบหนีไปเวสลีย์ไม่มีเวลามากพอที่จะตามจับพวกมัน เขาวิ่งเข้าไปหาแคทเธอรีนทันทีและอุ้มเธอขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นกายของผู้ชายที่เล็ดรอดออกมาจากร่างกายของเวสลีย์ แคทเธอรีนถลาเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอย่างควบคุมไม่ได้ผู้ช่วยของเวสลีย์เข้ามาภายในห้องแล้วมองภาพตรงหน้า เขารีบปิดประตูแล้วออกไปเวสลีย์รู้สึกกังวลใจ แ

“ไม่จำเป็นค่ะ เพราะดิฉันไม่ได้สนใจอยากรู้ ในเมื่อพวกเขาทิ้งดิฉัน ก็หมายความว่าพวกเขาไม่ต้องการดิฉันแล้ว ไม่จำเป็นจะต้องขุดคุ้ยอดีตที่เจ็บปวด”แคทเธอรีนส่ายหน้าแล้วพูดด้วยความลำบากใจ “ดิฉันแค่รู้สึกว่าชีวิตไม่ได้รับความยุติธรรม ทำไมคนอย่างพวกตระกูลโจนส์จึงสามารถพลิกสถานการณ์และประสบความสำเร็จได้ง่าย ๆ ล่ะคะ? เพราะแบบนี้ไงคะ พวกเขาถึงยังทำเรื่องชั่ว ๆ ต่อไป”เมื่อต้องเผชิญหน้ากับบริษัทใหญ่อย่างฮัดสัน เธอรู้ดีว่าเธอไม่มีความสามารถมากพอที่จะต่อกรกับพวกเขาได้เวสลีย์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า “ผมช่วยคุณได้ถ้าคุณยอมรับ...”“ไม่ต้องค่ะ” เธอพูดแทรกเขาขึ้นมา“เคธี่ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมพูดเมื่อคืนเป็นความจริงนะ ผมอยากแต่งงานกับคุณ” เวสลีย์พูดด้วยความจริงใจ “ผมจะทำกับศัตรูของคุณเหมือนเป็นศัตรูของผม”แคทเธอรีนส่ายหน้าปฏิเสธเธอแต่งงานเพื่อการแก้แค้น แล้วเธอก็เสียใจกับการกระทำเช่นนั้น เธอไม่อยากทำผิดซ้ำสองอีกแล้ว เวสลีย์จับพวงมาลัยเอาไว้พลางพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา “ถ้าเป็นฌอนที่พูดแบบนี้กับคุณแทน คุณจะตอบตกลงไหม?”ความแปลกใจผุดขึ้นในแววตาของแคทเธอรีน เธอเงยหน้าขึ้นและเข้าใจการแ

“ผมอยากรู้ว่าเมื่อคืนก่อนคุณไปไหนมา” ฌอนถามซ้ำขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “แคทเธอรีน คุณกล้าดียังไง? ผมไม่อยู่แค่คืนเดียว คุณก็ออกไประเริงที่อื่นทั้งคืนแล้วเหรอ”เมื่อมองดูอารมณ์ที่แปรปรวนซึ่งเคลื่อนผ่านใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มราวกับพายุ แคทเธอรีนถอยหลังกลับโดยไม่รู้ตัว “นี่คุณคิดเองเออเองเรื่องของฉันอีกแล้วเหรอคะ?” ร่างแกร่งของเขาเกร็งขึ้น ก่อนที่เขาจะตอบกลับมาด้วยความอารมณ์เสีย “ก่อนหน้านี้ถ้าไม่ใช่เพราะการคิดเองเออเองของผม คุณคิดว่าคุณจะยังคงนอนอยู่ตรงนี้ครบสามสิบสองอีกหรือไง?”หญิงสาวก้มหน้าลง “เมื่อคืนฉันออกไปชอปปิงกับเฟรยา เสร็จแล้วเราก็ไปทานอาหารค่ำแล้วก็ไปร้องคาราโอเกะด้วยกันค่ะ พวกเราเหนื่อยเลยนอนค้างกันที่นั่นแล้วจึงกลับบ้านตอนที่เราตื่นค่ะ”“คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้โกหก?” เขาหรี่ดวงตาลงด้วยท่าทางอันตราย “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ” หญิงสาวทำหน้ากระเง้ากระงอดเพื่อเรียกคะแนนสงสาร “ช่วงนี้ฉันเครียดมากเลยนะคะ ดูสิคะ ฉันอายุ 22 ปีเองนะ แต่นับตั้งแต่ฉันแต่งงานกับคุณมา ฉันกลับไม่สามารถออกไปเที่ยวคาราโอเกะ หรือทานอาหารค่ำกับเพื่อนได้ ฉันกลับบ้านหลังเลิกงานเวลาเดิมทุกเย็น

วันต่อมาหลังจากที่รับประทานอาหารเช้าแล้ว ฌอนก็เตรียมตัวไปทำงานทันใดนั้นเอง แคทเธอรีนก็กอดแขนของเขาเอาไว้ “ฉันไม่อยากขับรถไปเอง คุณช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ?”เขาทำหน้าไม่พอใจ เพราะที่ที่เขาต้องไปในวันนี้ อยู่คนละทางกับที่ทำงานของเธอ มิหนำซ้ำ เช้านี้เขายังมีประชุมรออยู่ที่ทำงานอีกด้วยผู้หญิงคนนี้เป็นปัญหาอย่างมาก ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาเซ้าซี้ให้เขาทำโน่นทำนี่ให้“แต่คุณก็มีรถ”“ฉันอยากอยู่ในรถกับคุณนาน ๆ ค่ะ” เธอขยิบตาให้เขาอย่างหยอกล้อ“...”เขาชำเลืองมองเธอราวกับจะบอกว่าเธอน่ารำคาญ “ไปก็ไป”หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสุขจริง ๆ แล้ว เธอแค่อยากรู้ว่าความรู้สึกที่ไม่ต้องถูกส่งลงที่สถานีรถไฟใต้ดินเป็นอย่างไร สุดท้ายแล้ว เธอใช้ความพยายามอย่างมากที่จะแยกจากเขาฌอนมือเจ็บ ดังนั้นเฮดลีย์จึงมาขับรถให้เขาการจราจรในช่วงเช้าติดขัดมากมันไม่ได้สร้างความรำคาญให้กับเฮดลีย์มากนัก เขาดูใจเย็นมากเมื่อเทียบกับฌอนที่ดูอารมณ์เสียเขานวดตรงหว่างคิ้วของเขา รู้สึกเสียใจที่ออกนอกเส้นทางเพื่อมาส่งเธอ รู้อย่างนี้เขาน่าจะจ้างแท็กซี่ให้มาส่งเธอแทน“อย่าเพิ่งหงุดหงิดสิคะ” แคทเธอรีนวางมือลงบนหลังมือ

เชส เจ้าของบริษัทบ่นขึ้น “คุณฮิลล์ มาแต่เช้าเลยนะ”ฌอนเดินไปที่เก้าอี้หนังแล้วพึมพำตอบเสียงเบา “อืม”“...”เชสพูดไม่ออกผู้ชายคนนี้แยกแยะน้ำเสียงเยาะเย้ยของเขาไม่ออกหรืออย่างไร? อย่างน้อยฌอนช่วยให้เกียรติทนายความที่อยู่ตรงหน้าได้หรือไม่?“ไม่ต้องสนใจผม” ฌอนพูดขึ้น พลางเชิดหน้าขึ้นอย่างสง่างาม เวลาเดียวกันนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็สั่นขึ้นเขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ แล้วก็เห็นข้อความจากวอทส์แอปที่ส่งมาจากแคทเธอรีน [คุณถึงหรือยังคะ?]มุมปากของเขายกขึ้น [ครับ]ทุกคนในห้องประชุมถึงกับต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นรอยยิ้มของเขาอะไรกัน?!พวกเขาสงสัยว่าใครที่ส่งข้อความถึงผู้ชายที่เฉยชาคนนี้ การที่ได้เห็นรอยยิ้มของเขาเป็นเรื่องที่แทบจะไม่เชื่อสายตาโดยเฉพาะเชสที่รู้สึกสนใจอยากรู้ เขาโบกมือของเขาอย่างไม่ใส่ใจ “เอาล่ะ วันนี้พอเท่านี้ สัปดาห์หน้าก็ขอให้ตั้งใจทำงาน”“...”ทนายความคนอื่น ๆ ต่างพากันพูดไม่ออกเมื่อไม่นานมานี้ เขายังพูดถึงการทำงานให้ดีขึ้นอยู่เลย ช่างเป็นเจ้านายที่ไม่มีความรับผิดชอบอะไรอย่างนี้!เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง คนอื่น ๆ ต่างก็ค่อย ๆ แยกย้ายกันออกจากห้องประชุมฌอนลุกขึ