All Chapters of คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: Chapter 151 - Chapter 160

“ตรวจสอบว่าพวกเขาไปโรงแรมกันหรือเปล่าอย่างนั้นเหรอ?” ฌอนลุกขึ้น ความเกลียดชังท่วมท้นในแววตาสีเข้มของเขาคิ้วของเฮดลีย์ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เขาอยู่เคียงข้างฌอนมานาน และไม่ค่อยเห็นเขาโกรธแบบนี้ บางทีฌอนอาจจะไม่ได้สังเกตตัวเองว่าคุณโจนส์มีอิทธิพลต่ออารมณ์ของเขามากน้อยเพียงใด“ไม่ต้องตรวจสอบแล้ว” ฌอนกำหมัดแน่น น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชาและแข็งกร้าว “ฉันอยากรู้ว่า เธอจะอยู่ข้างนอกนั่นอีกนานแค่ไหน”เฮดลีย์ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว...ณ ห้องจัดพิธีศพแคทเธอรีนนั่งคุกเข่าอยู่แบบนั้นตลอดทั้งคืนเจฟฟี่ แซลลี่ และรีเบคกล้า กลับไปตั้งแต่เที่ยงคืนแล้วมีเพียงอีธานและเธอเท่านั้นที่ถูกทิ้งให้อยู่ภายในห้องโถงใหญ่“กลับไปซะ” แคทเธอรีนรู้ว่าเขายังอยู่ที่นี่เพราะเธอ แต่เธอไม่ต้องการความเห็นใจ“ผมไม่กลับ ที่ผ่านมาคุณย่าโจนส์ก็ดีกับผมเหมือนกัน เพื่อเป็นการส่งท่านเป็นครั้งสุดท้าย ผมจะอยู่” อีธานดึงดันที่จะอยู่ข้าง ๆ เธอแคทเธอรีนยิ้มออกมาด้วยความเย็นชา แม้แต่อีธานเองก็ยังรู้ว่าต้องส่งคุณย่า แล้วเจฟฟี่ล่ะ? เจฟฟี่เป็นลูกชายแท้ ๆ ของคุณย่า คุณย่าเองก็เอ็นดูแซลลี่เหมือนกับลูกสาวของท่านเหมือนกันความเ

“หุบปากไปเลย คุณมันผู้หญิงขี้โกหก!”ฌอนตะคอกใส่เธอ “คุณคิดว่าผมจะเชื่อคุณอีกอย่างนั้นเหรอ? คุณพูดว่าคุณรักผม แต่นั่นเป็นเพราะคุณต้องการให้ผมว่าความให้คุณในชั้นศาล ตอนนี้มันสำเร็จแล้วนี่ หลังจากนั้นคุณเลยอยากเตะผมไปให้พ้นทาง คุณพูดว่าคุณไม่ได้รักอีธาน โลว์อีกแล้ว แต่คุณก็อดทนแทบไม่ไหวที่จะเข้าโรงแรมกับเขา”หากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา แคทเธอรีนคงจะเถียงเขาไปแล้ว ทว่าในวันนี้เธอรู้สึกอ่อนล้าและโศกเศร้าจริง ๆ เธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะโต้เถียงกับเขา “คุณเห็นว่าฉันเข้าโรงแรมกับเขาหรือคะ?”“ถ้าคุณไม่ได้เข้าโรงแรมกับเขา แล้วทำไมเมื่อคืนคุณถึงไม่กลับมา? ทำไมเสื้อของเขาถึงคลุมอยู่บนไหล่ของคุณ? แค่ดูจากท่าทางของคุณ ผมก็พอจะรู้แล้วว่าคุณไม่ได้นอนทั้งคืน”ฌอนมองไปที่เธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจแคทเธอรีนรู้สึกโมโห เมื่อคืนเธออยู่เฝ้าคุณย่าของเธอทั้งคืน ทว่าความคิดของเขากลับต่ำทรามที่สุดราวกับว่าเธอเสียสติไปแล้ว หญิงสาวถอดเสื้อผ้าของเธอออกแล้วโยนลงบนพื้น “ดูด้วยตาของตัวเองให้ดีแล้วกัน ตรวจสอบให้ละเอียดถี่ถ้วน แล้วดูว่าคุณเจอร่องรอยอะไรบนร่างกายของฉันหรือเปล่า คุณอย

ฌอนคิดว่าที่เขาพูดไปคงเสียเปล่า ทว่าแคทเธอรีนกลับลุกขึ้นนั่งและรับประทานอาหารโดยไม่รีรอ เธอทานอาหารจนหมดทุกคำ ดูเหมือนหุ่นยนต์ที่ทำตามคำสั่งของเจ้านายฌอนไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรจริง ๆเขาไม่ค่อยมีประสบการณ์ในการง้อผู้หญิงเท่าไรนักเขาก็ขอโทษไปแล้ว ตอนนี้เขาอยากให้เธอกลับไปทำตัวแปลก ๆ แบบที่เธอเคยเป็นก่อนหน้านี้ณ เวลากลางคืนในห้องทำงาน เขาเริ่มวีดิโอคอลกับเพื่อน ๆ ทั้งหลายของเขาเชสเตอร์ จีเวลสวมเสื้อคลุมอาบน้ำพลางถือแก้วไวน์เอาไว้ เขายิ้มออกมาอย่างสง่างามแล้วพูดขึ้น “แปลกใจจริง ๆ วันนี้นายมีเวลาว่างพอที่จะคิดถึงเราแล้วเหรอ?”ร็อดนีย์ สโนว์เองก็หัวเราะออกมาเหมือนกัน “ใช่ นายไม่เคยสนใจติดต่อเรามาก่อน ถ้าเราไม่ติดต่อนายไปก่อน”เชส แฮริสันก็หัวเราะออกมาไม่ต่างกัน “ฉันขอเดาว่านายทำให้ผู้หญิงงอน แล้วไม่รู้จะง้อยังไงใช่ไหม?”ฌอนจ้องมองไปที่เชสด้วยความไม่พอใจ เจ้าเฮดลีย์คนนั้นจะต้องปากโป้งไปบอกเขาแน่ ๆ“ถ้านายถามฉันนะ คราวนี้ มันเป็นความผิดของนายจริง ๆ” เชสพูดขึ้น “ฉันได้ยินมาว่า คุณย่าโจนส์ดีกับแคทเธอรีนเสมอมา ตอนนี้ตระกูลโจนส์ไม่สนใจใยดีแคทเธอรีนอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นถ้าจะพูดว่าคุณย

หลังจากที่เผาเครื่องเซ่นไหว้เสร็จแล้ว จู่ ๆ ฌอนก็หยุดยืนต่อหน้าศิลาหน้าหลุมศพของคุณย่าโจนส์และคุกเข่าลงด้วยความท่าทางเคร่งขรึม ริมฝีปากบางของเขาขยับขมุบขมิบราวกับเขากำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่แคทเธอรีนรู้สึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย ถึงแม้ว่าคุณย่าของเธอท่านจะเป็นผู้อาวุโส ทว่าเธอคาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเขาจะทำแบบนี้ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนที่เย่อหยิ่งและมีอำนาจความรู้สึกแปลกใหม่ผุดขึ้นภายในหัวใจของเธอ “คุณบอกอะไรกับคุณย่าของฉันคะ?”ฌอนจ้องมองมาที่เธอ “ผมพูดว่า ตราบใดที่คุณอยู่เคียงข้างผมด้วยความเชื่อฟัง ผมจะปกป้องคุณเพื่อที่ว่าท่านจะได้พักผ่อนอย่างสงบ”แคทเธอรีนอดที่จะทำหน้ามุ่ยไม่ได้ “ช่างเถอะค่ะ แค่คุณเชื่อใจฉันให้มากกว่านี้ก็เพียงพอแล้วค่ะ”เมื่อพวกเขาลงมาจากภูเขา แล้วเดินผ่านหลุมฝังศพ ฌอนก็เห็นภาพซึ่งติดอยู่ที่แท่นศิลาและหยุดเดินกะทันหัน “ผู้หญิงคนนี้...”“อ๋อ เธอเป็นคุณน้าของฉันเองค่ะ” แคทเธอรีนหยุดเพื่อแสดงความเคารพต่อท่าน“เธอดูคล้ายกับคุณมาก” ฌอนทักขึ้น“ใช่ค่ะ คุณย่าเองก็พูดเหมือนกัน ว่าฉันกับคุณน้าเหมือนกันมาก” แคทเธอรีนไหวไหล่ฌอนครุ่นคิดก่อนจะพูดขึ้น “ความจริงแล้ว ผมคิดว่าคุณไม่เ

แคทเธอรีนทำอะไรไม่ถูก “ขอฉันดูหน่อยนะคะ”“คุณเป็นหมอหรือไง? รู้วิธีตรวจดูบาดแผลเหรอ?”แคทเธอรีนเงียบไปเพราะคำพูดของเขา แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเธอเห็นรอยเลือดไหลออกมาจากแผ่นหลังของเขา “หลังของคุณมีเลือดออกค่ะ”“เงียบไปเถอะ”แคทเธอรีนเงียบไปจริง ๆ เธอโทรเรียกรถพยาบาลอีกครั้งด้วยความร้อนใจโชคดี ที่รถพยาบาลมาถึงหลังจากนั้นสามนาทีหลังจากขึ้นรถไปแล้ว แพทย์ทำการตัดเสื้อของฌอนออกทันที มีรอยฟกช้ำไปด้วยเลือดเป็นบริเวณกว้างและบาดแผลบนหลังของเขาก็ปรากฏขึ้น แคทเธอรีนอึ้งไปเธอไม่กล้าคิดว่าถ้าเป็นเธอจะทนบาดแผลเหล่านั้นได้ไหม เธอคงเป็นลมจากความเจ็บปวดอย่างแน่นอน ทว่าเขากลับไม่พูดอะไรสักคำตั้งแต่เขาได้รับบาดเจ็บ เขายังอุ้มเธอเดินออกมาด้วยซ้ำในตอนนั้นเอง ที่เธอไม่รู้จะบรรยายถึงผู้ชายคนนี้อย่างไรดีบางครั้ง เธอเกลียดที่เขาแกล้งให้เธออับอายอยู่เสมอ ทว่าเขากลับช่วยเธอจากความสิ้นหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าคราวนี้เขาถึงกับได้รับบาดเจ็บเธอมั่นใจว่าถ้าวันนี้เขาไม่มา ตอนนี้เธอคงตายไปแล้ว“คุณผู้หญิง อย่าร้องไห้ไปเลย บาดแผลที่หลังของเขาไม่ลึกเท่าไรนัก” แพทย์บอกกับเธอแคทเธอรีน “...”นี่เธอกำลังร้องไห้เหรอ