Semua Bab ทายาทอันดับหนึ่ง: Bab 31 - Bab 40

เมื่อคิดไปถึงเรื่องนั้น ชาร์ลส์จ้องไปที่ฟิลิปที่ยืนอยู่เฉย ๆ ตรงมุมห้อง เขาพ่นลมหายใจออกมา ด้วยความหงุดหงิดก่อนจะพึมพำขึ้น “ช่างไร้ประโยชน์เสียจริง!”ฟิลิปสังเกตุเห็นว่าพ่อตาจ้องมาที่เขา เขาจึงยิ้มกว้างให้แต่ชายแก่กลับกลอกตาใส่เขา ก็ได้ ดูเหมือนว่าพ่อตาของเขาจะไม่เห็นหัวเขาเลยสินะในตอนนั้นเองที่ด้านนอกของซีวิล แกลลอรี่ รถเบนท์ลีย์คันหรูก็มาจอดที่ประตูทางเข้า พนักงานต้อนรับหญิงสาวสองสามคนรีบวิ่งออกมารอที่ด้านนอกรัสเซล ฟีลด์ ตั้งใจมาที่ซีวิล แกลลอรี่แห่งนี้ เมื่อเขาได้ยินว่าจะมีภาพวาดที่เป็นสมบัติจากสมัยราชวงศ์หมิงมาจัดแสดงโชว์ในวันนี้ และยังเป็นภาพวาดของแท้ของ ทัง โบฮู อีกด้วย! เขายิ่งสนใจมากขึ้นอีก ชายหนุ่มเป็นนักสะสมชื่อดังของประเทศ ดังนั้น เมื่อได้ยินว่าจะมีภาพวาดที่หายากจัดแสดงในวันนี้ แน่นอนว่าเขาต้องมาดูให้เห็นด้วยตาของเขาเอง!เมื่อเขาก้าวลงมาจากรถและเดินเข้าแกลลอรี่ เมื่อทุกคนเห็นว่ารัสเซลมาที่นี่ก็ต่างส่งเสียงฮือฮา“โอโห้! นั่นมันท่านประธานฟีลด์ จากซีวิลเทรดดิ้งกรุ๊ปไม่ใช่เหรอ?”“เจ้าพ่อแห่งวงการนักสะสมก็มาที่นี่ด้วย!”“นี่มันน่าตกใจมากนะ ภาพวาดของชาร์ลส์ทำให้คนดังระดับ

ของปลอม! ผู้คนต่างพากันแตกตื่น มันเป็นของปลอม!“เป็นไปไม่ได้! มันจะเป็นของปลอมได้ยังไง? พวกเราทุกคนก็เคยเห็นกันมาก่อนว่ามันเป็นภาพของแท้” ชาร์ลส์รีบอธิบาย “ถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่คนดังอย่างท่านรัสเซล แต่ผมก็สามารถบอกได้ว่าภาพนี้เป็นของแท้มันจะเป็นของปลอมได้อย่างไร?”รัสเซลรู้ว่าชาร์ลส์จะต้องปฏิเสธอย่างแน่นอนเขาจึงวิเคราะห์ภาพวาดแต่ละจุดให้ฟัง “ภาพวาดนี้สามารถถูกเข้าใจผิดว่าเป็นของแท้ได้ง่าย จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกคุณจะไม่สามารถแยกออกได้ ถ้าคุณดูให้ดีคุณจะเห็นลายเส้นบนงานบางเส้นที่ไม่สมบูรณ์แบบนัก มีการไล่ระดับสีบนลายเส้นและสีสันอย่างชัดเจน นี่เป็นข้อบกพร่องที่เกิดขึ้นจากการใช้เครื่องจักรและมันก็เป็นเพียงจุดเล็ก ๆ จึงทำให้หลายคนไม่สามารถบอกได้…”ในขณะที่ผู้คนฟังรัสเซลอธิบาย พวกเขาจึงมองออกและได้รู้ความจริง“งั้นมันก็เป็นของปลอม! ชาร์ลส์ จอห์นสตัน นายนี่จะเกินไปแล้วนะ!”“ใช่! หลังจากสงสัยอยู่นานทั้งวัน สุดท้ายนายก็เอาของปลอมมาให้พวกเราดูงั้นเหรอ? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เพียงแค่ชั่วพริบตา ผู้คนก็ต่างพากันส่งเสียงแสดงความไม่พอใจออกมา ชาร์ลส์กระวนกระวายใจและขายหน้ามาก นี่มันจะเป็นขอ

“ท่านรัสเซลครับ ได้โปรดให้ผมได้อธิบายก่อน” เดวิดตื่นกลัวจนถึงขั้นที่เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลย้อยลงมายังหน้าผากของเขาไอเดนรู้สึกสับสนจึงถามขึ้น “มิสเตอร์ไวท์ คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”เดวิดงานเข้าเสียแล้ว ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมรัสเซลถึงโทรเรียกเขามาที่นี่ เขาจึงรีบพูดกับไอเดน “มิสเตอร์แกรนท์ ผมต้องขอโทษด้วย ภาพวาดที่ผมขายให้กับคุณคราวที่แล้วมันเป็นของปลอม ผมจะคืนเงินให้คุณทั้งหมดโดยเร็วที่สุดเมื่อผมกลับไปที่ร้าน”“ของปลอม?” ไอเดนเสียงสั่น ฝูงชนที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาต่างพากันอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ โดยเฉพาะชาร์ลส์ที่ตกตะลึงไปจนถึงขั้นพูดไม่ออก“มิสเตอร์ไวท์คุณหมายความว่ายังไง? คุณหมายความว่ายังไงที่ว่ามันเป็น ‘ของปลอม’? ผมจ่ายเงินไปกว่าสองล้านเพื่อซื้อมันมาเชียวนะ!” ไอเดนรู้สึกเดือดดาล ร่างการของเขาร้อน ๆ หนาว ๆ “และท่านรัสเซลก็ได้พูดเองว่าภาพชิ้นนี้เป็นของจริง นี่คุณเมาอย่างนั้นเหรอ?”เมื่อได้ยินเช่นนั้นเดวิดก็เบิกบานขึ้นมาในทันที เมื่อได้ยินคำว่า ‘เป็นภาพของจริง’ เขารีบตรงไปที่ตู้โชว์กระจกและตั้งใจดูภาพนั้นอย่างดีก่อนจะอุทานออกมา “นี่มัน...นี่ไม่ใช่ภาพที่ผมขายให้กับคุณ!”แน่นอนว่ามันไ

ลินน์ จ้องไปที่เพื่อนของเธอด้วยสีหน้าโศกเศร้าก่อนจะพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก “ฉัน...ฉันเผอิญ… ทิ้งเธอไว้คนเดียว ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเธอเอาแต่บ่นว่าอยากกลับบ้านและเที่ยววิ่งไปทั่ว ฉันก็เลยสั่งสอนเธอ ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?” ท่าทีของลินน์ดูเศร้าด้วยความเสียใจในตอนแรกแต่หลังจากที่เธอพูดขึ้นมา เธอกลับดูกระวนกระวายราวกับว่าเธอไม่ต้องการที่จะยอมรับว่านี่เป็นความผิดของเธอ“มากไปกว่านั้น มิล่าเป็นลูกสาวของนายไม่ใช่ของฉันทำไมฉันต้องดูแลเธอด้วย? ถ้าเธอหายไปมันก็เป็นความผิดของเธอเอง” ลินน์ปฏิเสธที่จะแสดงความรับผิดชอบ นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย มันเป็นความผิดของมิล่าทั้งหมดเป็นเพราะนังเด็กบ้านั่นที่เกิดมาก็ทำให้ตระกูลต้องอับอาย เป็นตราบาปของตระกูลฟิลิปเดือดดาล เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าลินน์จะเป็นคนที่ไร้สามัญสำนึกขนาดนี้ แต่เธอก็ยังดูภาคภูมิใจกับตัวเองเสียเหลือเกิน “ลินน์ จอห์นสตัน ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อนนะถ้ามิล่าหายไปในวันนี้ ฉันจะทำให้เธอรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตของเธอ!” ฟิลิปชี้หน้าลินน์อย่างเอาเรื่อง เขาเดือดดาลไปด้วยความโกรธ ถ้าลินน์ไม่ได้เป็นลูกพี่ลูกน้องของวินน์เขาก็คงจะตบหน้าเธอไปสองสามครั้งแล้ว!

“ชื่อของฉันคือ ธีโอ แซนเดอร์! ทีนี้ก็พาคนของแกไสหัวไปได้แล้ว!” ธีโอคำรามออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถูกหักหน้า และมันยังเกิดขึ้นต่อหน้ามิสเตอร์คลาร์กอีกด้วย นี่มิสเตอร์คลาร์คจะคิดว่าเขาไม่ได้เรื่องไหมนะ?“ธีโอ แซนเดอร์? ใครวะ? ฉันไม่รู้จักหรอก” ฮาโรลด์เป็นคนใจร้อน เขาเป็นผู้จัดการของสวนสนุกขนาดใหญ่และอยู่ในตำแหน่งนั้นมาเป็นเวลาหลายปีแล้วดังนั้นจึงไม่น่าแปลกที่เขาจะเป็นคนไม่มีความอดทน “หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วก็รีบขอโทษลูกชายฉันซะ ไม่เช่นนั้นก็อย่าคิดว่าจะได้ออกไปเลย!” ธีโอ แซนเดอร์? ทำไมชื่อนี้มันรู้สึกคุ้นเหลือเกิน? แต่ช่างมันเถอะ! เขาจะมีอำนาจมากกว่าฉันอย่างงั้นเหรอ? ฉันเป็นผู้จัดการที่นี่! ฉันก็เป็นเหมือนพระราชาของที่นี่! ธีโอ เดือดระอุไปด้วยความโกรธ ใบหน้าแดงก่ำ “แน่จริงก็ลองขยับตัวดูสิวะ!” บ้าเอ๊ย! ชายคนนี้คิดว่าเขาเป็นแค่แมลงวันตัวเล็ก ๆ! “พวกแกยืนทำอะไรกันอยู่จัดการมันหรือพวกแกอยากจะถูกไล่ออกให้หมด?” ฮาโรลด์ตะเบ็งเสียงใส่ลูกสมุนของเขาเหล่าพนักงานต่างมองหน้ากัน นี่มันเกิดเหตุอะไรขึ้นกันเนี่ย แต่พวกเขาก็ไม่อาจขัดคำสั่งได้เพราะเพียงแค่ประโยคหนึ่งประโยคจากผู้จัดการฮิลก