บททั้งหมดของ ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ: บทที่ 161 - บทที่ 170

หลังจากที่หมาป่าเดียวดายพูดจบ บรรยากาศรอบ ๆ ตัวพวกเขาดูเหมือนจะหยุดนิ่งในทันที เควินสะดุ้งอยู่ในใจ ความกลัวที่เลวร้ายที่สุดของเขาได้กลายเป็นจริงแล้ว ชาร์ล็อทไม่หยุดการกระทำของหมาป่าเดียวดาย เพราะเธอตั้งใจจะปล่อยให้เขาทดสอบกลุ่มของพลูโตตั้งแต่เริ่มต้น นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เห็นว่าคนเหล่านี้มีความสามารถอะไร พลูโตเงยหน้าขึ้นพร้อมประกายในดวงตาสีเข้มของเขา "แล้ว?" น้ำเสียงของเขาลึกจนน่ากลัว คำเดียวนี้ดูเหมือนจะมีมนต์เสน่ห์ ทำให้อากาศรอบตัวพวกเขาลดลงสองสามองศา หมาป่าเดียวดายก้าวไปข้างหน้าและหักนิ้วของเขา “คุณหนูของเราไม่ได้ทุ่มเงินไปสามสิบล้านเพื่อดูพวกแกวางมาดต่อหน้าเรา แสดงให้เราเห็นหน่อยว่าแกมีความสามารถอะไร” ไม่มีการแสดงสีหน้าของพลูโต และผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งห้าของเขาก็ดูไม่สะทกสะท้านเช่นกัน ทันใดนั้น ชายผิวดำก็ก้าวขึ้นมา “แกจะแสดงให้เราเห็น ? เอาเลย" หมาป่าเดียวดายพ่นลมหายใจก่อนจะพุ่งไปหาชายผิวดำ เขากำหมัดแน่นพร้อมพุ่งออกมาราวกับสายฟ้าฟาด ตูม! เช่นเดียวกับอากาศที่แตกออก หมัดของหมาป่าเดียวดายนั้นรุนแรงอย่างผิดปกติ ชายผิวดำก็ชกต่อยคล้ายกับแชมป์มวยโลก ปัง! เสียงทื่

แมทธิว ผู้ซึ่งกำลังดึงรถบรรทุกเขาวนรอบคอกสุนัขอยู่ก็หยุดการเคลื่อนไหวของเขาทันที เสียงเห่าของสุนัขรอบ ๆ ดังขึ้นและทันใดนั้น ภายในฟาร์มก็เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง "มีใครมาที่นี่?" แมทธิวที่ตอนนี้แข็งแกร่งราวกับขุนเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย วินาทีถัดมา เขารู้สึกเย็นวาบที่กระดูกสันหลัง “ว่ากันว่า สุนัขสามารถมองเห็นสิ่งที่มนุษย์มองไม่เห็น มันอาจจะเป็น…? ผีเหรอ? ฉันกลัวผี” ในขณะนั้นเอง แม็กซ์ที่หลับใหลก็ตื่นขึ้นด้วยเสียงเห่าหอน เขาสวมเสื้อผ้าแล้วออกไปข้างนอกทันที ไม่นานหลังจากนั้น เขาเห็นรัศมีของแสงส่องมาจากระยะไม่ไกลมาก นั่นทำให้เขาขมวดคิ้วทันที “ความอ่อนไหวของสุนัขต่อสู้ ต่อสภาพแวดล้อมนั้นเหนือกว่าผู้คนมาก นี่มันรังสีอันตราย” แม็กซ์เองก็รู้สึกเย็นยะเยือกที่กระดูกสันหลังของเขา เขากลับไปที่ห้องของเขาทันทีเพื่อโทรศัพท์และกดโทรหาไทร์ ในระยะไกล รถแลนด์โรเวอร์สามคันกำลังเข้ามาใกล้โรงเลี้ยงสุนัข ไม่นานพวกเขาก็หยุดอยู่ที่นอกฟาร์ม ประตูเปิดออกและคนมากกว่าสิบคนกระโดดลงมาจากรถ ส่วนใหญ่เป็นลูกน้องของชาร์ล็อท ฟิชเชอร์ แต่ละคนถือดาบอยู่ในมือ สองคนเป็นสมาชิกออร์เฟอุสที่พลูโตส่งมา คนหนึ่งคือ ร็อดดี ส่ว

รอยยิ้มนั้นทำให้ชายสวมถุงมือเหล็ก สมาชิกออร์เฟอุสตกใจกลัว นี่...ชายผู้นี้เป็นโรคจิตหรือเปล่า? ในขณะที่ชายสวมถุงมือเหล็กยังคงตกใจอยู่ เจมี่ได้ยกกำปั้นขึ้นและซัดเข้าไปที่ใบหน้าของชายคนนั้น เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการได้ว่า เจมี่ยังคงสามารถชกต่อยอย่างรุนแรงได้หลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บหนักได้ยังไง พลังของหมัดนี้อัดแน่นไปด้วยพลังทั้งหมดของเจมี่ มันแข็งแกร่งราวกับหินผา ปัง! ชายที่สวมถุงมือเหล็กได้ยินเสียงโหนกแก้มของตัวเองแตก เขาเดินโซเซกลับไปและจบลงด้วยการล้มลงกับพื้น การล้มลงนี้ไม่ต่างจากการดับชะตาของเขา ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นได้ มีคนอย่างน้อยสามคนล้อมเขาไว้และได้ช่วยซ้ำเติมให้กับความโชคร้ายของเขา สตีเฟนเป็นคนแรกที่พุ่งเข้ามาแล้วกดต้นขาของชายสวมถุงมือเหล็กด้วยเข่าของเขา วาเนสซ่าและสมาชิกโรงเลี้ยงสุนัขอีกสองคนก็รีบเข้ามาเช่นกัน ปัง ปัง ปัง! ราวกับพายุฝนกระหน่ำ ชายที่อยู่บนพื้นไม่มีโอกาสได้ลุกขึ้นมาอีกเลย หลังจากหมัดที่กระทบเขาราวกับพายุฝนฟ้าคะนอง ในเวลาเพียงแค่สิบวินาที เขาได้ถูกโจมตีอย่างน้อยร้อยครั้ง สตีเฟนและคนอื่น ๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายคนนั้นหยุดหายใจไปตั้งแต่ตอนไหน เมื่อพวกเข

ไทร์ขมวดคิ้วใส่แม็กซ์ แม็กซ์ตกตะลึงและถามอย่างรวดเร็ว “มีอะไรผิดปกติรึเปล่าครับ มิสเตอร์ซัมเมอร์?” “นายกระหายเลือดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?” ไทร์โบกมือของเขา “หาที่โล่ง ๆ แล้วเผาทิ้งไป” เมื่อพูดอย่างนั้น ไทร์ก็เดินไปหาสมาชิกออร์เฟอุส เขาถอดเสื้อผ้าออกและพบรอยสักรูปพระจันทร์เสี้ยวสีดำที่หน้าอกของร็อดดีและที่ไหล่ของชายสวมถุงมือเหล็ก เมื่อเขาเห็นรอยสักนี้ ไทร์ก็เข้าใจมันทั้งหมดทันที ในอดีต เงาแห่งความมืดมีโลโก้พระจันทร์เต็มดวงสีดำ แต่ตอนนี้ โลโก้บนร่างของคนเหล่านี้คือพระจันทร์เสี้ยว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนสองคนนี้มาจากองค์กรออร์เฟอุสที่จัดตั้งขึ้นโดยดาร์ค ชูรา "มาเร็วดีนี่!" ไทร์พึมพำก่อนที่จะนั่งลงและควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของร็อดดี โทรศัพท์ถูกทุบจนพังแต่ซิมการ์ดยังคงอยู่ ไทร์หยิบซิมการ์ดออกมาแล้วใส่ลงไปในโทรศัพท์ของเขา หลังจากนั้น เขาก็โยนโทรศัพท์กลับเข้าไปที่ร่างของร็อดดี "เผามันซะ" "รับทราบครับ" ไทร์กลับไปที่หลังโรงเลี้ยงสุนัข การขุดหลุมเสร็จสมบูรณ์ และตอนนี้แมทธิวกำลังวางพี่น้องของเขาลงในหลุมอย่างเรียบร้อย การแสดงออกของเขามืดมนเมื่อน้ำตาในดวงตาของเขาไหลออกมา “รู้สึกผิด

มีดบินนั้นมีขนาดเล็กมาก ขนาดของมันเท่านิ้วโป้งของเด็ก ตัดผ่านอากาศในขณะที่มันบิน ฟอลคอนสัมผัสได้ถึงความตายที่คืบคลานเข้ามา สมองของเขาเตือนเขาให้วิ่งออกไปทันที แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป แม้ว่าสมองของเขาจะตอบสนองได้ แต่ร่างกายของเขาก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ทันเวลา สวบ! มีดขว้างทะลุช่องมองภาพ แทงทะลุดวงตาของเหยี่ยว และพุ่งออกไปยังด้านหลังศีรษะของเขา จนในที่สุดมันก็เจาะเข้ากับกำแพงด้านหลังของฟอลคอน ติ๋ง…ติ๋ง… เลือดหยดลงจากใบมีดของมีดขว้าง ที่ขอบดาดฟ้า ดวงตาที่เปิดกว้าง ฟอลคอนตายลงทันที ไทร์เป็นคนรอบรู้ทุกด้าน เขาเก่งแม้กระทั่งเรื่องของมีดบินและอาวุธลับทั้งหลาย อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจที่การขว้างของเขาจะมีผลเช่นเดียวกับปืนไรเฟิล มันน่ากลัวและบ้าคลั่งเกินไป! ทั้งสามสมาชิกของออร์เฟอุสเห็นการกระทำของไทร์ และแม้ว่าพวกเขาจะมองไม่เห็นว่ามีดสั้นของไทร์ได้แทงทะลุศีรษะของฟอลคอนที่บนดาดฟ้า แต่ไม่มีการยิงนัดที่สองนั่นหมายความว่าเขาไม่สามารถยิงนัดอื่นได้อีกต่อไป ในตอนนั้น แม้แต่พลูโตก็รู้สึกได้ถึงการลุกชันที่หนังศีรษะของเขา เขาประเมินไทร์ต่ำเกินไป เขาประเมินต่ำไปมากจ