แชร์
บทที่ 165 ผู้พิทักษ์ที่บ้าคลั่งที่สุด
บทที่เกี่ยวข้อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 166 หั่นเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนให้สุนัขกิน
ความหวังในใจของร็อดดีดับลงในชั่วพริบตา ในวินาทีนั้นเขาถึงกับร้องไห้! นี่มันบ้าอะไรกันวะ? เขาเพิ่งหนีออกมาจากโรงเลี้ยงสุนัขตัวด้วยความยากลำบาก ด้วยความยากลำบากมหาศาล! แล้วตอนนี้ สัตว์ประหลาดตัวนี้ที่ลากรถบรรทุกก็มายืนอยู่ตรงหน้าของเขา นี่มันบ้าอะไรกัน? ร็อดดีมึนงงไปหมด เพราะเขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของแมทธิวอย่างไร ที่จริงแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องทำ เพราะไม่ต้องรอคำตอบ แมทธิวก็ยกกำปั้นที่เหมือนเหล็กขึ้นแล้วทุบเข้าที่หน้าอกของร็อดดี ตูม! หลังจากเสียงทุ้ม ร็อดดีรู้สึกราวกับว่าเขาถูกรถบรรทุกพุ่งชน ในขณะที่ร่างของเขาบินออกไป หลังจากหนีออกจากโรงเลี้ยงสุนัขอย่างยากลำบาก เขาก็ถูกโยนกลับเข้าไปในนั้นอีกครั้ง ปัง ปัง ปัง! เสียงการปะทะของหมัดดังลั่นภายในโรงเลี้ยงสุนัข ร็อดดีไม่มีเวลาแม้แต่จะกรีดร้อง ก่อนที่เขาจะเสียโฉมเช่นเดียวกับชายสวมสวมถุงมือเหล็ก แมทธิวโยนโซ่ในมือทิ้ง เขาตกตะลึงเมื่อยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงเลี้ยงสุนัขและจ้องมองไปยังฉากนองเลือด "นี่มันอะไรกัน? นี่ดูไม่เหมือนการโจมตีของผี ฉิบ...หายแล้ว มีผู้บุกรุกมาเพื่อทำลายที่นี่!!!” ในขณะนั้น แมทธิวก็โกรธจัด แต่ทุกอย่างก็จบลงไปแล้ว ศพเกล
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 167 สนทนากับพลูโต
ไทร์ขมวดคิ้วใส่แม็กซ์ แม็กซ์ตกตะลึงและถามอย่างรวดเร็ว “มีอะไรผิดปกติรึเปล่าครับ มิสเตอร์ซัมเมอร์?” “นายกระหายเลือดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?” ไทร์โบกมือของเขา “หาที่โล่ง ๆ แล้วเผาทิ้งไป” เมื่อพูดอย่างนั้น ไทร์ก็เดินไปหาสมาชิกออร์เฟอุส เขาถอดเสื้อผ้าออกและพบรอยสักรูปพระจันทร์เสี้ยวสีดำที่หน้าอกของร็อดดีและที่ไหล่ของชายสวมถุงมือเหล็ก เมื่อเขาเห็นรอยสักนี้ ไทร์ก็เข้าใจมันทั้งหมดทันที ในอดีต เงาแห่งความมืดมีโลโก้พระจันทร์เต็มดวงสีดำ แต่ตอนนี้ โลโก้บนร่างของคนเหล่านี้คือพระจันทร์เสี้ยว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนสองคนนี้มาจากองค์กรออร์เฟอุสที่จัดตั้งขึ้นโดยดาร์ค ชูรา "มาเร็วดีนี่!" ไทร์พึมพำก่อนที่จะนั่งลงและควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของร็อดดี โทรศัพท์ถูกทุบจนพังแต่ซิมการ์ดยังคงอยู่ ไทร์หยิบซิมการ์ดออกมาแล้วใส่ลงไปในโทรศัพท์ของเขา หลังจากนั้น เขาก็โยนโทรศัพท์กลับเข้าไปที่ร่างของร็อดดี "เผามันซะ" "รับทราบครับ" ไทร์กลับไปที่หลังโรงเลี้ยงสุนัข การขุดหลุมเสร็จสมบูรณ์ และตอนนี้แมทธิวกำลังวางพี่น้องของเขาลงในหลุมอย่างเรียบร้อย การแสดงออกของเขามืดมนเมื่อน้ำตาในดวงตาของเขาไหลออกมา “รู้สึกผิด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 168 ฟอลคอน
ถัดจากพลูโต คนผิวดำและแบล็กโรสก็เงยหน้าขึ้นเช่นกัน รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของพลูโต จากนั้นพวกเขาเดินออกไปที่ประตู เสียงนกส่งเสียงร้องดังออกมาจากภายในสวน ถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะเก้าโมงเช้าแล้ว แสงแดดจ้าที่ให้ความอบอุ่น ในขณะที่ไทร์และแมทธิวเดินไปยังคฤหาสน์ รัศมีที่พวกเขาเปล่งออกมาดูเหมือนจะลดอุณหภูมิรอบตัวพวกเขาลงทันที ในที่สุดไทร์แลแมทธิวก็ก้าวเข้าสู่ธรณีประตูของคฤหาสน์และเดินเข้าไปข้างใน ตรงข้ามของพวกเขา พลูโตและคนอื่น ๆ ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เมื่อสบตากัน ริมฝีปากของพลูโตก็เผยรอยยิ้มจาง ๆ “นายแห่งตำหนักราชันย์เรย์น ไทร์ ซัมเมอร์! เป็นเกียรติมาก ฉันเคยได้ยินชื่อของนายจากนายท่านมามากกว่าหนึ่งครั้ง นายมีชื่อเสียงมากจริง ๆ นายท่านบอกว่านายแข็งแกร่ง นายเป็นมังกรตะวันออกที่แท้จริง แต่สิ่งที่ฉันจินตนาการเอาไว้กับความเป็นจริงมันต่างกัน นายดูอ่อนกว่าวัยเมื่อเทียบกับรูปภาพของนาย มันยากที่จะจินตนาการได้ว่านายสามารถปกครองตำหนักราชันย์ได้” พลูโตไม่ใช่คนพูดมาก แต่เขาพูดมากกว่าปกติหลังจากได้พบไทร์ เห็นได้ชัดว่าพลูโตรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับมอบหมายภารกิจนี้จากดาร์คชูร่า เพราะคนตรงห
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 169 ไทร์ ซัมเมอร์ นายถูกหลอก
มีดบินนั้นมีขนาดเล็กมาก ขนาดของมันเท่านิ้วโป้งของเด็ก ตัดผ่านอากาศในขณะที่มันบิน ฟอลคอนสัมผัสได้ถึงความตายที่คืบคลานเข้ามา สมองของเขาเตือนเขาให้วิ่งออกไปทันที แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป แม้ว่าสมองของเขาจะตอบสนองได้ แต่ร่างกายของเขาก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ทันเวลา สวบ! มีดขว้างทะลุช่องมองภาพ แทงทะลุดวงตาของเหยี่ยว และพุ่งออกไปยังด้านหลังศีรษะของเขา จนในที่สุดมันก็เจาะเข้ากับกำแพงด้านหลังของฟอลคอน ติ๋ง…ติ๋ง… เลือดหยดลงจากใบมีดของมีดขว้าง ที่ขอบดาดฟ้า ดวงตาที่เปิดกว้าง ฟอลคอนตายลงทันที ไทร์เป็นคนรอบรู้ทุกด้าน เขาเก่งแม้กระทั่งเรื่องของมีดบินและอาวุธลับทั้งหลาย อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจที่การขว้างของเขาจะมีผลเช่นเดียวกับปืนไรเฟิล มันน่ากลัวและบ้าคลั่งเกินไป! ทั้งสามสมาชิกของออร์เฟอุสเห็นการกระทำของไทร์ และแม้ว่าพวกเขาจะมองไม่เห็นว่ามีดสั้นของไทร์ได้แทงทะลุศีรษะของฟอลคอนที่บนดาดฟ้า แต่ไม่มีการยิงนัดที่สองนั่นหมายความว่าเขาไม่สามารถยิงนัดอื่นได้อีกต่อไป ในตอนนั้น แม้แต่พลูโตก็รู้สึกได้ถึงการลุกชันที่หนังศีรษะของเขา เขาประเมินไทร์ต่ำเกินไป เขาประเมินต่ำไปมากจ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 170 เป้าหมายที่แท้จริงของพลูโต
ไทร์สูดหายใจเข้าในขณะที่ความหนาวเย็นไหลลงมาตามกระดูกสันหลังของเขา พลูโตยังคงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ไทร์ ซัมเมอร์ เป้าหมายของออร์เฟอุส คือทำให้แกจมลง ทำให้แกล่มสลาย นายท่านบอกว่า สักวันหนึ่งออร์เฟอุสจะแข็งแกร่งขึ้นและเราจะกำจัดตำหนักราชันย์ของแกให้สิ้นซาก เราจะนำความรุ่งโรจน์ที่เคยเป็นของเงาแห่งความมืดกลับคืนมา เราคือราชาแห่งราตรี อย่าแม้แต่พยายามตามหาเรา แม้ว่าตำหนักราชันย์ ของแกจะครอบครองโลก แต่อย่าคิดว่าแกจะสามารถหาเราเจอได้ เพราะว่าเราซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิดของราตรีกาล เหมือนดั่งเช่นผีที่คอยตามหลอกหลอนตำหนักราชันย์ของแกตลอดไป ออร์เฟอุสถูกกำหนดให้กลายเป็นฝันร้ายของแก!” ตูม! ไทร์ทนไม่ไหวจนชกเข้าที่หัวของพลูโต หัวของเขาถูกทุบเข้ากับผนังและระเบิดออกเหมือนกับแตงโม ถึงตอนนี้ แมทธิวและชายผิวดำได้แลกหมัดกันไปแล้วกว่าร้อยครั้ง ชายผิวดำนั้นคล่องตัวกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับแมทธิว แม้ว่าความแข็งแกร่งของหมัดที่พอ ๆ กับของแมทธิว แต่แมทธิวก็ยังได้รับความเสียหายมากกว่าอย่างน้อยสามเท่าตั้งแต่เริ่มต้น อย่างไรก็ตาม ความทนทานทางกายภาพของแมทธิวนั้นบ้ามาก แม้ว่าหมัดเหล่านั้นจะทำให้หน้าอกของเขายุบล
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 171 แบลร์ ซี ตกอยู่ในอันตราย
อึก! แบลร์กลืนยาเม็ดสีดำเข้าไป เธอส่ายหน้าราวกับพยายามจะอาเจียนยาออกมา แต่มันก็ไร้ประโยชน์ “พวกแกกำลังทำอะไร? ไอ้พวกฆาตกร!” เฮเลนไม่สามารถหลุดพ้นจากเงื้อมมือของผู้ชายเหล่านั้นได้ เธอจึงหันไปตะโกนเพื่อพยายามดึงความสนใจของสาธารณชนด้วยความหวังว่าจะมีคนมาช่วยพวกเขา พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากประตูโรงเรียนอนุบาล เสียงกรีดร้องของเฮเลนได้รับความสนใจจากผู้ปกครองและครูหลายคน ในชั่วพริบตา หลายคนก็รีบวิ่งเข้ามา “หุบปากซะ!” ชาร์ล็อทตบเข้าที่ใบหน้าของเฮเลน อย่างไรก็ตาม เฮเลนเพิกเฉยต่อการคุกคามของเธอและยังคงกรีดร้อง “พวกแกกำลังพยายามจะทำอะไร? นี่คือการลักพาตัวเหรอ?” ทันใดนั้น กลุ่มครูและผู้ปกครองได้เรียกผู้รักษาความปลอดภัยที่อยู่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลทันที เมื่อเห็นสิ่งนี้ ชาร์ล็อทกับลูกน้องของเธอก็รีบกลับไปที่รถและขับออกไปทันที ในขณะนั้น เฮเลนรีบวิ่งเข้าไปหาแบลร์ “แบลร์ ผู้หญิงคนนั้นเธอกินอะไร? เร็วเข้า รีบคายมันออกมา” แบลร์เริ่มอาเจียนออกมา แต่เพราะยาได้ละลายเข้าไปในร่างกายของเธอแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคายออกมาอีกต่อไป แค่ก แค่ก! ในที่สุด แบลร์ก็พ่นเลือดสีแดงเข้มออกมาจากปากและจากนั้นเธอก
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 172 ศาสตร์ฝังเข็มเปี่ยนเชวี่ยเจ็ดสิบสองเล่ม
ไทร์ไม่เคยคิดว่า เฮเลนจะคุกเข่าต่อหน้าเขาเช่นนี้ มันทำให้เขาตกใจจริง ๆ ในขณะนั้นเอง แม้แต่ดวงตาของไทร์เองก็แดงก่ำ “ผมจะทำร้ายแบลร์ได้ยังไง? เธอเป็นลูกสาวของผม ลูกสาวแท้ ๆ ของผม ผมจะไม่ปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ!” “แต่ไทร์…” “อย่าพูดอะไรอีก ลุกขึ้นก่อน การช่วยเหลือแบลร์เป็นเรื่องสำคัญในตอนนี้ ผมจะพาเธอกลับบ้าน” เมื่อพูดอย่างนั้น ไทร์ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมอีก เขาอุ้มแบลร์ออกจากโรงพยาบาลทันที “วินนี่เฟรด เขากำลังจะทำอะไรกันแน่?” เฮเลนลุกขึ้นด้วยเหงื่อที่ท่วมหน้าผากด้วยความตื่นตระหนก วินนี่เฟรดสูดหายใจเข้าแล้วพูดว่า “คุณแม่ ให้ไทร์พาแบลร์กลับบ้านเถอะ เขาบอกว่าเขามีทักษะทางการแพทย์ เนื่องจากโรงพยาบาลไม่มีวิธีแก้ปัญหา บางทีไทร์อาจจะมี” ระหว่างทางกลับบ้านไทร์โทรหาแมทธิว โดยบอกให้เขาตรงมายังที่ของเขาทันทีเมื่อกลับมาถึงเมืองคานห์ เมื่อไทร์พาแบลร์กลับถึงบ้าน แมทธิวก็รออยู่ข้างนอกประตูแล้ว “ทำไมนายมาถึงเร็วเช่นนี้?” ไทร์ถามแมทธิวด้วยความแปลกใจ แมทธิวตอบว่า “นายท่าน เมื่อคุณกลับออกมาผมก็เรียกแท็กซี่และตามคุณกลับมาทันที ดูเหมือนว่าคุณจะรีบร้อนมาก ดังนั้นต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น ผมจึง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 173 อาจารย์ของไทร์
ไม่มีถ้อยคำใดที่สามารถอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ของไทร์ได้ ความเจ็บปวดราวกับมีดนับพันเล่มฟาดฟันมาที่เขา สิ่งที่ออร์เฟอุสทำนั้น เลวร้ายยิ่งกว่าการทรมานร่างกายเสียอีก พวกเขาไม่ได้จัดการกับไทร์และไม่ได้แตะต้องวินนี่เฟรด แต่พวกเขากลับมุ่งร้ายไปที่ลูกของเขาแทน แบลร์ ซี เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อายุเพียงแค่ห้าขวบ คนที่เป็นพ่อเป็นแม่ ย่อมรู้ดีว่าลูกมีความสำคัญต่อพ่อแม่มากเพียงใด แม้ว่าลูกจะเป็นเพียงแค่ไข้หวัดธรรมดา มันก็ทำให้ผู้ปกครองเป็นกังวลถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้ว แล้วสถานการณ์เช่นนี้ที่แบลร์กำลังเผชิญ ที่เป็นเหมือนคนตายที่ยังหายใจล่ะ ไทร์ต้องเจ็บปวดแค่ไหนกัน หลังจากการค้นคว้าตลอดทั้งคืน ไทร์เกือบจะยืนยันได้ว่า แม้ว่าแบลร์จะขยับตัวไม่ได้แต่จิตใจของเธอยังอยู่ แม้ว่าเธอจะเป็นเหมือนคนตาย แต่เธอไม่ได้โคม่า เธอยังคงรู้สึกได้ ซึ่งนั่นหมายความว่า เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดอย่างมากในตอนนี้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ไทร์รู้สึกว่าร่างกายของเขาอ่อนแอลง นายแห่งตำหนักราชันย์ผู้ยิ่งใหญ่ ถูกยิงเข้าที่จุดอ่อน ถ้าหากเขาไม่สามารถหาวิธีช่วยแบลร์ได้ เขาคงจะไม่พ้นการล่มสลาย และตำแหน่งนายแห่งตำหนักราชัน
บทล่าสุด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 239 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 238 ฉันโกรธเคืองมาก
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 237 สร้างความบาดหมาง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 236 ฉันจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 235 ไสหัวไปจากเมืองไพร์ม
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 234 คำเชิญของ คาร์สัน ยอร์ก
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 233 ฟ้าร้องในฤดูร้อน
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 232 ช่วยหย่ากับไทร์ ซัมเมอร์ด้วย
