เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 170 เป้าหมายที่แท้จริงของพลูโต
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 171 แบลร์ ซี ตกอยู่ในอันตราย
อึก! แบลร์กลืนยาเม็ดสีดำเข้าไป เธอส่ายหน้าราวกับพยายามจะอาเจียนยาออกมา แต่มันก็ไร้ประโยชน์ “พวกแกกำลังทำอะไร? ไอ้พวกฆาตกร!” เฮเลนไม่สามารถหลุดพ้นจากเงื้อมมือของผู้ชายเหล่านั้นได้ เธอจึงหันไปตะโกนเพื่อพยายามดึงความสนใจของสาธารณชนด้วยความหวังว่าจะมีคนมาช่วยพวกเขา พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากประตูโรงเรียนอนุบาล เสียงกรีดร้องของเฮเลนได้รับความสนใจจากผู้ปกครองและครูหลายคน ในชั่วพริบตา หลายคนก็รีบวิ่งเข้ามา “หุบปากซะ!” ชาร์ล็อทตบเข้าที่ใบหน้าของเฮเลน อย่างไรก็ตาม เฮเลนเพิกเฉยต่อการคุกคามของเธอและยังคงกรีดร้อง “พวกแกกำลังพยายามจะทำอะไร? นี่คือการลักพาตัวเหรอ?” ทันใดนั้น กลุ่มครูและผู้ปกครองได้เรียกผู้รักษาความปลอดภัยที่อยู่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลทันที เมื่อเห็นสิ่งนี้ ชาร์ล็อทกับลูกน้องของเธอก็รีบกลับไปที่รถและขับออกไปทันที ในขณะนั้น เฮเลนรีบวิ่งเข้าไปหาแบลร์ “แบลร์ ผู้หญิงคนนั้นเธอกินอะไร? เร็วเข้า รีบคายมันออกมา” แบลร์เริ่มอาเจียนออกมา แต่เพราะยาได้ละลายเข้าไปในร่างกายของเธอแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคายออกมาอีกต่อไป แค่ก แค่ก! ในที่สุด แบลร์ก็พ่นเลือดสีแดงเข้มออกมาจากปากและจากนั้นเธอก
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 172 ศาสตร์ฝังเข็มเปี่ยนเชวี่ยเจ็ดสิบสองเล่ม
ไทร์ไม่เคยคิดว่า เฮเลนจะคุกเข่าต่อหน้าเขาเช่นนี้ มันทำให้เขาตกใจจริง ๆ ในขณะนั้นเอง แม้แต่ดวงตาของไทร์เองก็แดงก่ำ “ผมจะทำร้ายแบลร์ได้ยังไง? เธอเป็นลูกสาวของผม ลูกสาวแท้ ๆ ของผม ผมจะไม่ปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ!” “แต่ไทร์…” “อย่าพูดอะไรอีก ลุกขึ้นก่อน การช่วยเหลือแบลร์เป็นเรื่องสำคัญในตอนนี้ ผมจะพาเธอกลับบ้าน” เมื่อพูดอย่างนั้น ไทร์ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมอีก เขาอุ้มแบลร์ออกจากโรงพยาบาลทันที “วินนี่เฟรด เขากำลังจะทำอะไรกันแน่?” เฮเลนลุกขึ้นด้วยเหงื่อที่ท่วมหน้าผากด้วยความตื่นตระหนก วินนี่เฟรดสูดหายใจเข้าแล้วพูดว่า “คุณแม่ ให้ไทร์พาแบลร์กลับบ้านเถอะ เขาบอกว่าเขามีทักษะทางการแพทย์ เนื่องจากโรงพยาบาลไม่มีวิธีแก้ปัญหา บางทีไทร์อาจจะมี” ระหว่างทางกลับบ้านไทร์โทรหาแมทธิว โดยบอกให้เขาตรงมายังที่ของเขาทันทีเมื่อกลับมาถึงเมืองคานห์ เมื่อไทร์พาแบลร์กลับถึงบ้าน แมทธิวก็รออยู่ข้างนอกประตูแล้ว “ทำไมนายมาถึงเร็วเช่นนี้?” ไทร์ถามแมทธิวด้วยความแปลกใจ แมทธิวตอบว่า “นายท่าน เมื่อคุณกลับออกมาผมก็เรียกแท็กซี่และตามคุณกลับมาทันที ดูเหมือนว่าคุณจะรีบร้อนมาก ดังนั้นต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น ผมจึง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 173 อาจารย์ของไทร์
ไม่มีถ้อยคำใดที่สามารถอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ของไทร์ได้ ความเจ็บปวดราวกับมีดนับพันเล่มฟาดฟันมาที่เขา สิ่งที่ออร์เฟอุสทำนั้น เลวร้ายยิ่งกว่าการทรมานร่างกายเสียอีก พวกเขาไม่ได้จัดการกับไทร์และไม่ได้แตะต้องวินนี่เฟรด แต่พวกเขากลับมุ่งร้ายไปที่ลูกของเขาแทน แบลร์ ซี เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อายุเพียงแค่ห้าขวบ คนที่เป็นพ่อเป็นแม่ ย่อมรู้ดีว่าลูกมีความสำคัญต่อพ่อแม่มากเพียงใด แม้ว่าลูกจะเป็นเพียงแค่ไข้หวัดธรรมดา มันก็ทำให้ผู้ปกครองเป็นกังวลถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้ว แล้วสถานการณ์เช่นนี้ที่แบลร์กำลังเผชิญ ที่เป็นเหมือนคนตายที่ยังหายใจล่ะ ไทร์ต้องเจ็บปวดแค่ไหนกัน หลังจากการค้นคว้าตลอดทั้งคืน ไทร์เกือบจะยืนยันได้ว่า แม้ว่าแบลร์จะขยับตัวไม่ได้แต่จิตใจของเธอยังอยู่ แม้ว่าเธอจะเป็นเหมือนคนตาย แต่เธอไม่ได้โคม่า เธอยังคงรู้สึกได้ ซึ่งนั่นหมายความว่า เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดอย่างมากในตอนนี้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ไทร์รู้สึกว่าร่างกายของเขาอ่อนแอลง นายแห่งตำหนักราชันย์ผู้ยิ่งใหญ่ ถูกยิงเข้าที่จุดอ่อน ถ้าหากเขาไม่สามารถหาวิธีช่วยแบลร์ได้ เขาคงจะไม่พ้นการล่มสลาย และตำแหน่งนายแห่งตำหนักราชัน
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 174 บัวเจ็ดกลีบ
รุ่งอรุณยามเช้า ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก แสงแดดส่องผ่านหน้าต่าง ไล่ความมืดมิดออกไปและสาดส่องแสงแดดเข้ามา “ท่านอาจารย์ ตั้งแต่ที่คุณโยนผมเข้าไปในโรงเลี้ยงสุนัข ทุกครั้งที่อาจารย์มาพบผม คุณก็รีบร้อนจากไปอยู่เสมอ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาจารย์ทำอะไรในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะได้พบคุณอีกเมื่อไหร่” ไทร์โค้งคำนับไปที่หน้าต่างก่อนจะเดินไปหาแบลร์ จุดด่างดำบนเด็กหญิงตัวน้อยหายไปแล้ว และแบลร์ดูเหมือนเธอแค่หลับไป ไทร์ก้มลงและแตะหน้าผากของเธอเบา ๆ “แบลร์ ลูกจะตื่นขึ้นในอีกไม่ช้า เชื่อพ่อนะ พ่อสัญญาว่าเมื่อลูกตื่นขึ้นมา พ่อจะอยู่กับลูกทุกวัน พ่อจะพาลูกไปทุกที่ที่ลูกอยากไปในช่วงวันหยุด” หลังจากนั้น ไทร์ก็วางโน้ตลงบนโต๊ะ โน้ตนั้นอัดแน่นไปด้วยส่วนผสมของยากว่าหกสิบชนิด ตั้งแต่ส่วนผสมราคาแพง เช่น โสม เห็ดหลินจือ และบัวหิมะ ไปจนถึง กาวเขากวางและห่อสิ่วโอว และสุดท้ายส่วนผสมทั่วไปอย่างแดนดิไลออนและต้นกิ้งก่า…ใบสั่งยานี้มีทุกอย่าง และวิธีการเตรียมก็ซับซ้อนมากเช่นกัน ใบสั่งยานี้สามารถขจัดสารพิษในร่างกายของแบลร์ได้อย่างทั่วถึง มันสามารถรักษาร่างกายและกำจัดพิษทุกชนิดบนโลกใบนี้ได้ หากใ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 175 เขาเป็นขอทาน
สิบนาทีต่อมา รถเบนซ์คันหนึ่งก็มาหยุดที่หน้าร้านยาสมุนไพร์เซ็นจูรี่ ผู้บริหารสองคนเดินเข้ามาในร้าน พนักงานร้านทักทายเขาทันที “นายน้อย คุณมาแล้ว แขกคนนั้นรออยู่ข้างใน” “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ทราวิสถาม “ชายผู้นั้นกำลังพยายามที่จะกวาดล้างสมุนไพรเซนจูรี่ของฉันหรือยังไง?” พนักงานร้านตอบว่า “บางทีเขาอาจจะแค่แกล้งเล่น เขาบอกว่าบัตรของเขามีมูลค่าหมื่นล้านดอลลาร์ แต่ฉันไม่เคยเห็นการ์ดสีดำแบบนั้นมาก่อน” “คุณพูดอะไรกับเขาหรือเปล่า?” “ไม่” พนักงานร้านส่ายหัวทันที “ฉันไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระ ดังนั้นฉันจึงโทรหาตระกูลเจนเซ่นของคุณก่อน” "เข้าใจแล้ว " ทราวิสหาว “นี่มันเช้ามาก ถ้าหากตระกูลเจนเซ่นของเราสามารถหาลูกค้าจำนวนมากได้ มันก็คุ้มค่าที่จะมาเร็วกว่านี้ แต่ชายขี้ยาผู้นั้นมาหลอกหลอนแต่เช้า อย่าโทษถ้าฉันจะหักขาของเขา” ขณะที่เขาพูด ทราวิสก็จัดแจงเสื้อผ้าของเขาและเดินเข้าไปข้างใน ในขณะนั้น ไทร์กำลังนั่งดื่มชา เขาสามารถรอถึงสิบนาทีได้เพราะในเมืองคานห์ทั้งหมด นอกจากบัวเจ็ดกลีบแล้ว มีเพียงศูนย์สมุนไพรเซนจูรี่ของตระกูลเซ่นเท่านั้นที่สามารถรวบรวมส่วนผสมอื่น ๆ ที่เขาต้องการได้ “สวัสดี ขอโทษที่
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 176 คุณชายน้อย คุณมีทักษะทางการแพทย์งั้นเหรอ
บุคคลสำคัญเหล่านี้แสดงความเคารพต่อไทร์ เช่นเดียวกับที่ผู้รับใช้ในสมัยโบราณแสดงความเคารพต่อจักรพรรดิของพวกเขา ในชั่วพริบตา อากาศในร้านขายยาดูเหมือนจะกลายเป็นความเหน็บหนาว ฟอเรสต์เองก็ตกตะลึง ในขณะที่พนักงานร้านก็ตกใจ ผู้บริหารสองคนที่ทราวิสพามา และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน มีบางอย่างผิดปกติกับหูของพวกเขาหรือเปล่า? บุคคลสำคัญทั้งหมดของเมืองคานห์ กำลังเรียกไทร์ ซัมเมอร์ ว่า บราเธอร์ไทร์ ในขณะที่พวกเขามองดูบุรุษผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้ถ่อมตัวลงต่อหน้าไทร์ พ่อและลูกชายตระกูลเจนเซ่น ต่างก็รู้สึกประหนึ่งสายฟ้าฟาดใส่ที่ศีรษะของพวกเขาทันที "เกิดอะไรขึ้น? ไทร์ ซัมเมอร์เป็นแค่ลูกเขยของตระกูลซีไม่ใช่เหรอ? หรือยังไง…” ในขณะที่ทราวิสยังคงงุนงง โนอาห์ ลี ราชาใต้ดินของเมืองคานห์เดินเข้ามาหาทราวิส ด้วยการยกขาขึ้นของเขา ทราวิสถูกโนอาห์เตะลงกับพื้นทันที “แกกล้าเรียกราชาแห่งเมืองคานห์ว่าขอทานและให้เขากินอาหารสุนัข แกคิดว่าแกมีกี่ชีวิต?” ทราวิสตกใจมากในขณะที่ข้าง ๆ เขา ฟอเรสต์เองก็ตัวสั่นด้วยความตกใจเช่นกัน ด้วยความโกรธ เขาเตะลูกชายของเขาทันที “ไอ้ลูกเนรคุณ! แกกำลั
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 177 คุณชายน้อยเป็นดั่งเทพเจ้า
เจมสันจัดระเบียบความคิดก่อนจะพูดว่า “กว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา นายหญิงได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งตับ พอเรารู้ตัวมันก็สายไปเสียแล้ว เจ้านายของฉันรักภรรยาของเขามาก และเพื่อปฏิบัติต่อเธอ เขาค้นหาผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ทั่วโลก อย่างไรก็ตาม สิ่งต่าง ๆ ยังคงไม่ดีขึ้น” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไทร์ก็ขมวดคิ้ว “ปีกว่าแล้ว แต่เธอยังมีชีวิตอยู่เหรอ? ในระยะสุดท้ายของโรคมะเร็ง ถึงแม้ว่าคุณจะใช้เงินไปกับการทำเคมีบำบัดมากเพียงใด แต่คน ๆ นั้นก็ต้องตายอยู่ดี” เจมสันพยักหน้า “ถูกต้องแล้วคุณชายน้อย มันผิดปกติมาก เจ้านายของฉันจึงสงสัยว่า นายหญิงจะไม่ได้เป็นมะเร็ง ความเจ็บและอาการป่วยของเธอนั้นแปลกประหลาดมาก การวินิจฉัยจากทางโรงพยาบาลทุกแห่ง โดยผลออกมาว่านายหญิงเป็นมะเร็งตับ แต่มันก็ปีกว่าแล้วที่เธอยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่ว่าเธอต้องอยู่ในความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทุกวัน ดังนั้น เจ้านายของฉัน จึงได้เชิญแพทย์แผนโบราณผู้มากประสบการณ์มารักษานายหญิงของฉัน และให้รางวัลเป็นดอกบัวเจ็ดกลีบในตำนานนั้น ถึงกระนั้น ก็ยังไม่มีผู้ใดที่สามารถรักษาโรคประหลาดนี้ได้” ไทร์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “คุณสมบัติหลักของบัวเจ็ดกลีบคือ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 178 คาร์สัน ยอร์ก และ ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ต
ในไม่ช้า เจมสันก็ขับรถมาถึงที่สนามหญ้าแห่งหนึ่งในหมู่บ้าน มันเป็นอาคารสองชั้นขนาดเล็กที่มีสวนสวยอยู่หน้าประตู มันถือว่าไม่หรูแต่ดูมีรสนิยม ชายสองคนกำลังดื่มชาที่โต๊ะหินเล็ก ๆ ในสวน ชายทั้งสองดูเหมือนจะอายุหกสิบเศษ ๆ หนึ่งในนั้นแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดา แต่เขามีออร่าที่เป็นเอกลักษณ์ ท่าทางของเขาให้ความรู้สึกถึงอำนาจ ชายคนนี้คือ คาร์สัน ยอร์ก เจ้านายของเจมสัน ชายอีกคนดูมีการศึกษาสูงและเต็มไปด้วยพลัง นี่คือผู้ชายที่มีภูมิหลังโดดเด่น นามสกุลของเขาคือ ฮัลเบิร์ต ประธานสมาคมแพทย์แผนโบราณของจักรวรรดิเซเลเชียลและเป็นคนเก่าแก่ที่ประสบความสำเร็จอย่างมากในด้านการแพทย์แผนโบราณ ชุมชนแพทย์แผนโบราณเรียกเขาว่าผู้เฒ่า ฮัลเบิร์ต ซึ่งมีข่าวลือว่าเขาเป็นทายาทของแพทย์จีนผู้ยิ่งใหญ่ ฮัวโตว คาร์สัน และ ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ต เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ เนื่องจากภรรยาของเขา เฮเธอร์ เควลซ์ ล้มป่วย คาร์สันจึงเชิญผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตให้มารักษาภรรยาของเขา อย่างไรก็ตาม แม้แต่ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตเองก็ไม่สามารถหาต้นตอความเจ็บป่วยของเฮเธอร์หรือรักษาเธอให้หายขาดได้ เขาจึงทำได้แค่ใช้ทักษะของเขาเพื่อช่วยบรรเทาความเจ็บปวดและยื้อเวล
บทล่าสุด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
เมื่อไทร์ได้ยินข่าวนี้ สีหน้าของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ราวกับว่าเขารู้มาตลอด “ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไทร์พึมพำกับตัวเองก่อนจะตอบว่า “ผ่อนคลาย ทำสิ่งที่พวกนายต้องทำต่อไป แค่ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” “แต่บราเธอร์ไทร์” เดรก ทัคเกอร์กล่าว “ฉันจะจัดการเอง” ในตอนท้ายของการโทร เดรกไม่กล้าพูดอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงวางสายเท่านั้น ในยุคนี้ ที่วิธีการกระจายข้อมูลได้รับการพัฒนาเป็นอย่างดี ข้อมูลต่าง ๆ สามารถแพร่กระจายไปทั่วประเทศได้ทันที บุคคลสำคัญของเมืองคานห์มีการติดต่อทางธุรกิจกับเมืองไพร์มไม่น้อยและหลายคนยังเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ ดังนั้น เมื่อข่าวการเสียชีวิตของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์แพร่กระจายไปทั่วเมืองไพร์ม เมืองคานห์ก็จะได้รับข่าวคราวเช่นกัน หลังจากการโทรครั้งแรกจากเดรก ไทร์ยังได้รับสายจากบุคคลอื่น เช่น โนอาห์ ลี, แซคเคอรี่ สมิธ, โดนัลด์ ลูอิส, และเจด ลอเรล อย่างต่อเนื่อง แต่ละคนต่างก็ดูวิตกกังวลและเป็นห่วงไทร์ เหตุการณ์นี้ร้ายแรงเกินไป เนื่องจากเกี่ยวข้องกับการตายของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ คาร์สัน ยอร์ก ไทร์ได้ให้คำตอบกับบุคคลสำคัญในเมืองคานห์เหล่านี้แบบเดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 239 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
ถึงตอนนี้ มีเพียงคาร์สัน ยอร์ก ไทร์ ซัมเมอร์และเจมสัน ซิงค์ ซึ่งรับผิดชอบการเทไวน์ข้าง ๆ พวกเขาเท่านั้น ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร “ไทร์ อย่าไปสนใจเธอเลย ผู้หญิงคนนั้นเป็นแบบนั้นเสมอมา คุณป้าเควลซ์ของคุณจะให้ความกระจ่างแก่เธอเอง ถ้าเธอพยายามจะรบกวนคุณอีก ผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง” คาร์สันกล่าว ไทร์ยิ้มและตอบ “ไม่เป็นไรคุณลุงยอร์ก” “มาเถอะ วันนี้เราใช้โอกาสดี ๆ นี้เพื่อดื่มกัน” คาร์สันหันไปหาเจมสัน “เจมสัน ไปที่ห้องเก็บไวน์และหยิบไวน์ขวดเก่าที่ฉันเก็บไว้มา คืนนี้ไทร์และฉันจะดื่มจนกว่าเราจะเมากันไปข้างหนึ่ง” เจมสันพยักหน้าทันทีก่อนจะรีบไปที่ห้องเก็บไวน์ เมื่อเขาจากไป มีเพียงคาร์สันและไทร์เท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร ในขณะนั้น คาร์สันที่ยิ้มแย้มแจ่มใสในตอนแรก ใบหน้าของเขาแสดงถึงความจริงจังออกมาชั่วครู่ก่อนที่รอยยิ้มของเขาจะกลับคืนมา เพียงชั่วพริบตานั้น ไทร์ก็เข้าใจความหมายของเขาทันที คาร์สันขยับแก้วไวน์ต่อหน้าเขา เขาใช้ไวน์หนึ่งหยดจากแก้วของเขาเขียนลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็วว่า 'หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง' ขณะที่เขาเขียน เขาพูดต่อว่า “ไทร์ ผมต้องขอบคุณคุณ ที่รักษาป้าเควลซ์ของคุณให้หายดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 238 ฉันโกรธเคืองมาก
ไทร์ ซัมเมอร์และคอนนี่ ยอร์กจึงนั่งลงด้วยกัน ในขณะที่พ่อบ้านเจมสันยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาเพื่อรินเครื่องดื่ม “พี่ชายที่รัก คุณแม่ของฉันดีกับคุณมาก ฉันมักจะขอให้เธอทำอาหารเหล่านี้ แต่เธอไม่ทำอาหารให้ฉันเลย เมื่อคุณอยู่ที่นี่ เธอกำลังแสดงทักษะการทำอาหารทั้งหมดของเธอให้คุณเห็น ในที่สุดฉันก็สามารถได้ทานอาหารเหล่านี้” จะว่าไปแล้ว คอนนี่ไม่ได้สนใจภาพลักษณ์ของเธอเลย เธอคว้าปีกไก่จากบนโต๊ะแล้วเคี้ยวมันทันที สีหน้าของคาร์สัน ยอร์กมืดลงในทันทีและเขาก็ตะคอกเธอ “ดูเธอทำ แขกของเธอยังไม่ได้เริ่มรับทานเลย แต่เธอกำลังกินอาหารด้วยมือเปล่า วางมันลงเดี๋ยวนี้ มารยาทของเธออยู่ไหนหมด?” เธอไม่สะทกสะท้านกับคำดุว่าของพ่อของเธอ คอนนี่ยังคงเคี้ยวไก่ของเธอต่อไป เธอคว้าอีกอันหนึ่งใส่ในชามของไทร์ และเคี้ยวในขณะที่เธอพูดว่า “พี่ชายที่รัก คุณก็กินด้วยสิ ฝีมือการทำอาหารของคุณแม่ของฉันยอดเยี่ยมมาก” ไทร์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย พฤติกรรมของหญิงสาวคนนี้แตกต่างจากใบหน้าที่งดงามของเธอ คาร์สันไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับลูกสาวของเขา ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ถอนหายใจ “ไทร์ คุณไม่ต้องไปสนใจเธอ เธอไม่เป็นกุลสตรีเอาซะเลย” เขาส่งสายตา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 237 สร้างความบาดหมาง
ไทร์ ซัมเมอร์รู้สึกหนาวไปที่กระดูกสันหลังของเขา ผู้หญิงสมัยนี้ตรงไปตรงมาขนาดนี้ได้ยังไง? อันที่จริง ตั้งแต่ที่ วินนี่เฟรดเข้ามาในชีวิตเขา ไทร์ก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่นอีกเลย แต่ถ้าเขาได้พบกับคอนนี่ ยอร์กก่อนวินนี่เฟรด บางทีเขาอาจจะถูกดึงดูดโดยผู้หญิงที่สวยและงดงามคนนี้แทน ถึงแม้ว่า ไทร์จะได้พบกับหญิงสาวผู้มั่งคั่งและเจ้าหญิงผู้งดงามมากมายและเขายังได้พบกับคนดังระดับโลกมานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครที่สวยได้เท่าคอนนี่ผู้นี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นผลงานชิ้นเอกที่แกะสลักและสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันโดยพระเจ้า อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไทร์มีเพียงแค่วินนี่เฟรดเท่านั้น รถคาดิลแลคของเขามุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ยอร์ก ในขณะที่ เจย์ เบลด ถูกทิ้งให้ยืนแข็งทื่ออยู่เช่นนั้น เขายังคงตะลึงงันในขณะที่เขาจ้องไปที่รถคาดิลแลคที่พุ่งออกไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เปลวเพลิงแห่งความโกรธแผดเผาหัวใจของเขา ลูกน้องของเข้าเดินเข้ามาหาเขาและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “บราเธอร์เจย์ คุณโอเคไหม?” ผัวะ… เจย์ปล่อยหมัดเข้าที่ท้องของลูกน้อง ชายผู้นั้นรู้สึกได้ถึงตะคริวที่หน้าท้องและเขาก็ล้มลงกับพื้นแล้วจับหน้าท้องเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด “แม่ง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 236 ฉันจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น
เมื่อพูดถึงคาร์สัน ยอร์ก ใบหน้าของเจย์ เบลดก็กระตุกเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยซาร์แห่งเมืองไพร์ม แต่เขาก็ต้องเกรงกลัวคาร์สัน ยอร์ก ที่เป็นราชาแห่งเซาท์ริเวอร์อยู่มาก ในเวลานี้ เขาตาบอดอย่างสิ้นเชิงเพราะความรักที่เขามีต่อคอนนี่ ยอร์ก เขาเห็นไทร์เป็นคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา เมื่อคาร์สันเชิญไทร์ไปทานอาหารเย็น เจย์รู้สึกว่าตำแหน่งของเขาถูกคุกคาม เมื่อจิตนาการถึงคอนนี่และไทร์ ที่กำลังมีความสุขอยู่ด้วยกัน มันบีบคั้นหัวใจของเขาและจุดประกายความโกรธของเขา เขาไม่สามารถทนเห็นมันได้ “ไทร์ ซัมเมอร์! ฉันไม่สนใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าแกยังกล้าที่จะเข้ามาเหยียบเมืองไพร์มอีก ฉันจะฆ่าแก!” เมื่อมองดูท่าทางที่คุกคามของเจย์ ไทร์กลับคิดว่ามันไร้สาระ “ฉันไม่ได้สนใจมิสยอร์กของนาย ขอร้องเถอะเจย์ อย่ามายุ่งกับฉัน” ไทร์ไม่สนใจคนเหล่านี้ในขณะที่เขากลับไปที่รถคาดิลแลคของเขา พวกเขาโชคดีที่เป็นคนของคาร์สัน ยอร์ก ถ้าไม่เช่นนั้น ไทร์จะไม่เมตตาพวกเขาอย่างแน่นอน “ฉันไม่สน ว่าแกจะสนใจเธอหรือเปล่า แต่เธอต้องการแต่งงานกับแก และนั่นคือความกังวลของฉัน! ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย กลับเมือง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 235 ไสหัวไปจากเมืองไพร์ม
“นายบอกว่า ระหว่างนายกับคอนนี่ ยอร์ก ไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ? ทำไมพ่อของเธอถึงชวนนายไปที่นั่น? ไม่น่าแปลกใจที่นายจะมั่นใจมาก ๆ ว่าบริษัทต่าง ๆ ในเมืองไพร์มจะต้องมาอ้อนวอนเรา ใครจะรู้ว่านายกำลังคิดที่จะทยานขึ้นไปด้วยความช่วยเหลือจากตระกูลยอร์ก” ไทร์ ซัมเมอร์ขมวดคิ้ว วินนี่เฟรดแสดงออกถึงพฤติกรรมแปลก ๆ ไม่เหมือนวินนี่เฟรดคนเดิม เธอกลายเป็นคนไร้เหตุผล บางทีคอนนี่ ยอร์กอาจจะโดดเด่นเกินไป ด้วยหน้าตาที่ดูดีและภูมิหลังของตระกูลที่โดดเด่นของเธอ ที่ทำให้วินนี่เฟรดต้องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา สิ่งนี้เกิดขึ้น เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งห่วงใยผู้ชายของเธออย่างแท้จริง ซึ่งหมายความว่าไทร์ ซัมเมอร์ มีจุดที่ลบไม่ออกอยู่ในหัวใจของวินนี่เฟรด ซี “ฉันจะโกรธถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ต่อไป วินนี่เฟรด” วินนี่เฟรดถอนหายใจและเปลี่ยนทัศนคติของเธอในทันใด เธอหัวเราะ "ฉันแค่ล้อเล่น! แต่ว่าแบลร์กับฉัน เราจะไม่ไปกับนาย คาร์สัน ยอร์ก อาจจะต้องการเชิญนายคนเดียวเท่านั้น” “เขาไม่ใช่คนแบบนั้น” ไทร์ตอบตามสัญชาตญาณ แต่แล้ว จู่ ๆ ความตระหนักก็แวบเข้ามาในใจของเขา เฉกเช่นแสงแวววาบจากสวรรค์ หรือเพื่อให้แม่นยำยิ่งขึ้น สัมผัสที่หก ที
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 234 คำเชิญของ คาร์สัน ยอร์ก
เสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ข้างนอก ท่าทางของวินนี่เฟรดมืดมนลง ไทร์ถึงกับพูดไม่ออก เขายกมือขึ้นตามสัญชาตญาณด้วยเสียงฟ้าร้องฉับพลันและเขาก็เอามือลงหลังจากนั้น ในขณะนั้น เกรแฮม เดวิสโทรมา เพื่อแจ้งว่าลูกค้าจากเมืองไพร์มมาถึงแล้วและกำลังรออยู่ที่ชั้นล่าง วินนี่เฟรดจ้องเขม็งไปที่ไทร์ก่อนจะเดินออกจากออฟฟิศไป ไทร์นั่งลงบนเก้าอี้ของวินนี่เฟรด จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรไปหาฮวน เยตส์ ในอีกด้านหนึ่งของการโทรวิดีโอ ฮวนกำลังมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการผ่อนคลาย ในที่ดินของเขาที่แฟนทั้งสองคนมอบให้แก่เขา “ฮวน ภรรยาของฉันมีอาการหึงหวง ฉันควรจะทำยังไงดี?" ไทร์ถาม บนหน้าจอ ฮวนตกใจเล็กน้อย “นายท่าน ท่านลืมคำแนะนำของผมไปแล้วเหรอ?” “ไสหัวไปซะ” ถ้าหากพวกเขาอยู่ใกล้กัน ไทร์จะทำให้ฮวนต้องพ่ายแพ้อย่างที่เขาจะไม่มีวันลืม เมื่อเห็นท่าทางบูดบึ้งของไทร์ ฮวนรู้ดีว่าเขาควรจะเข้าข้างเจ้านายของเขาและหุบปาก “นายท่าน ถ้าเธอหึงหวง แสดงว่าเธอห่วงใย ยิ่งความหึงหวงมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งห่วงใยมากเท่านั้น! ท่านจะต้องพูดจาหวาน ๆ กับเธอ แล้วสาบานด้วยชีวิตของท่านว่าท่านไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอ หลังจ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 233 ฟ้าร้องในฤดูร้อน
เชลดอน เฮย์ส และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองออกไปตามที่ได้รับคำสั่ง จากนั้น ความเงียบสงัดก็เกิดขึ้นภายในสำนักงาน ไม่เพียงแค่เชลดอนที่ประหลาดใจเท่านั้น แต่คอนนี่ ยอร์กซึ่งอยู่นอกสนามก็ตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเช่นกัน จนถึงตอนนี้ เธอไม่เคยเห็นใครที่มีพลังมากพอที่จะส่งเจย์ เบลด บินออกไปได้ด้วยหมัดเพียงหมัดเดียว "คุณเป็นใคร?" เธอมองไทร์ ซัมเมอร์อย่างระมัดระวัง พูดตามตรง เธอสนใจไทร์ ที่หล่อเหลาได้ถึงเพียงนี้ "เธอเป็นใคร?" ไทร์ถามกลับ คอนนี่ตรงไปตรงมากับความตั้งใจของเธอ “ฉันคือ คอนนี ยอร์ก ลูกสาวของคาร์สัน ยอร์ก ธิดาของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์ ฉันมาเพื่อตามหาไทร์ ซัมเมอร์ เพื่อแต่งงานกับเขา” อะไรนะ? ไทร์รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก ลูกสาวของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ ต้องการแต่งงานกับเขา? นี่เป็นเรื่องตลกที่น่ารังเกียจแบบไหน? เดี๋ยวก่อน แล้วใครคือ ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ อีก? คาร์สัน ยอร์ค? ไทร์รับรู้ได้อย่างฉับพลัน เขาเป็นสามีของป้าเควลช์ไม่ใช่เหรอ? ผลงานชิ้นเอกของพระเจ้าคนนี้คือลูกสาวที่ไร้ค่าของเฮเธอร์ เควลซ์? "ออกไปเถอะ ฉันไม่เห็นด้วย” ไทร์ตอบอย่างตรงไปตรงมาหลังจา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 232 ช่วยหย่ากับไทร์ ซัมเมอร์ด้วย
อะไรนะ?” วินนี่เฟรดเกือบทำกาน้ำชาในมือของเธอหก เธอมองไปที่คอนนี่ ยอร์ก ด้วยความงุนงงและพยายามทำความเข้าใจกับคำที่เธอเพิ่งได้ยิน ผู้หญิงคนนี้กล้ามาก! เธอกล้าแสดงความรักในที่สาธารณชนกับชายที่แต่งงานแล้วต่อหน้าภรรยาของเขาได้ยังไง? ความไร้เดียงสาของคอนนี่มันไร้สาระเกินไป "มิสยอร์ก มันไม่ตลกนะคะ” ทัศนคติที่จริงใจของวินนี่เฟรดหายไปทันที ความประทับใจที่ดีของเธอที่มีต่อคอนนี่ลดลง ในทางกลับกัน คอนนี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มิสวินนี่เฟรด ฉันมาที่นี่วันนี้ด้วยความตั้งใจจริง ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ ฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจที่จะแต่งงานกับไทร์ ซัมเมอร์ ช่วยหย่ากับเขาด้วย แน่นอน ฉันจะชดเชยความสูญเสียที่เกิดขึ้น หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์เป็นยังไง? เพียงพอสำหรับคุณไหม?” วินนี่เฟรดกำลังต่อสู้เพื่อระงับความโกรธของเธอ แต่ข้อเสนอของคอนนี่ที่จะจ่ายให้เป็นฟางเส้นสุดท้าย เธอกำลังคิดอะไรอยู่? การจ่ายเงินให้เพื่อแลกกับสามี? “กรุณาเคารพการแต่งงานของเราด้วย มิสยอร์ก” น้ำเสียงของวินนี่เฟรดเย็นชา ถึงยังไงคอนนี่ก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง "มิสวินนี่เฟรด เหตุผลที่คุณปล่อยไทร์ไปไม่ได้ เป็นเพราะลูกสาวของคุณใช่ไหม? ไม่เ
