เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 174 บัวเจ็ดกลีบ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 175 เขาเป็นขอทาน
สิบนาทีต่อมา รถเบนซ์คันหนึ่งก็มาหยุดที่หน้าร้านยาสมุนไพร์เซ็นจูรี่ ผู้บริหารสองคนเดินเข้ามาในร้าน พนักงานร้านทักทายเขาทันที “นายน้อย คุณมาแล้ว แขกคนนั้นรออยู่ข้างใน” “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ทราวิสถาม “ชายผู้นั้นกำลังพยายามที่จะกวาดล้างสมุนไพรเซนจูรี่ของฉันหรือยังไง?” พนักงานร้านตอบว่า “บางทีเขาอาจจะแค่แกล้งเล่น เขาบอกว่าบัตรของเขามีมูลค่าหมื่นล้านดอลลาร์ แต่ฉันไม่เคยเห็นการ์ดสีดำแบบนั้นมาก่อน” “คุณพูดอะไรกับเขาหรือเปล่า?” “ไม่” พนักงานร้านส่ายหัวทันที “ฉันไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระ ดังนั้นฉันจึงโทรหาตระกูลเจนเซ่นของคุณก่อน” "เข้าใจแล้ว " ทราวิสหาว “นี่มันเช้ามาก ถ้าหากตระกูลเจนเซ่นของเราสามารถหาลูกค้าจำนวนมากได้ มันก็คุ้มค่าที่จะมาเร็วกว่านี้ แต่ชายขี้ยาผู้นั้นมาหลอกหลอนแต่เช้า อย่าโทษถ้าฉันจะหักขาของเขา” ขณะที่เขาพูด ทราวิสก็จัดแจงเสื้อผ้าของเขาและเดินเข้าไปข้างใน ในขณะนั้น ไทร์กำลังนั่งดื่มชา เขาสามารถรอถึงสิบนาทีได้เพราะในเมืองคานห์ทั้งหมด นอกจากบัวเจ็ดกลีบแล้ว มีเพียงศูนย์สมุนไพรเซนจูรี่ของตระกูลเซ่นเท่านั้นที่สามารถรวบรวมส่วนผสมอื่น ๆ ที่เขาต้องการได้ “สวัสดี ขอโทษที่
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 176 คุณชายน้อย คุณมีทักษะทางการแพทย์งั้นเหรอ
บุคคลสำคัญเหล่านี้แสดงความเคารพต่อไทร์ เช่นเดียวกับที่ผู้รับใช้ในสมัยโบราณแสดงความเคารพต่อจักรพรรดิของพวกเขา ในชั่วพริบตา อากาศในร้านขายยาดูเหมือนจะกลายเป็นความเหน็บหนาว ฟอเรสต์เองก็ตกตะลึง ในขณะที่พนักงานร้านก็ตกใจ ผู้บริหารสองคนที่ทราวิสพามา และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน มีบางอย่างผิดปกติกับหูของพวกเขาหรือเปล่า? บุคคลสำคัญทั้งหมดของเมืองคานห์ กำลังเรียกไทร์ ซัมเมอร์ ว่า บราเธอร์ไทร์ ในขณะที่พวกเขามองดูบุรุษผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้ถ่อมตัวลงต่อหน้าไทร์ พ่อและลูกชายตระกูลเจนเซ่น ต่างก็รู้สึกประหนึ่งสายฟ้าฟาดใส่ที่ศีรษะของพวกเขาทันที "เกิดอะไรขึ้น? ไทร์ ซัมเมอร์เป็นแค่ลูกเขยของตระกูลซีไม่ใช่เหรอ? หรือยังไง…” ในขณะที่ทราวิสยังคงงุนงง โนอาห์ ลี ราชาใต้ดินของเมืองคานห์เดินเข้ามาหาทราวิส ด้วยการยกขาขึ้นของเขา ทราวิสถูกโนอาห์เตะลงกับพื้นทันที “แกกล้าเรียกราชาแห่งเมืองคานห์ว่าขอทานและให้เขากินอาหารสุนัข แกคิดว่าแกมีกี่ชีวิต?” ทราวิสตกใจมากในขณะที่ข้าง ๆ เขา ฟอเรสต์เองก็ตัวสั่นด้วยความตกใจเช่นกัน ด้วยความโกรธ เขาเตะลูกชายของเขาทันที “ไอ้ลูกเนรคุณ! แกกำลั
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 177 คุณชายน้อยเป็นดั่งเทพเจ้า
เจมสันจัดระเบียบความคิดก่อนจะพูดว่า “กว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา นายหญิงได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งตับ พอเรารู้ตัวมันก็สายไปเสียแล้ว เจ้านายของฉันรักภรรยาของเขามาก และเพื่อปฏิบัติต่อเธอ เขาค้นหาผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ทั่วโลก อย่างไรก็ตาม สิ่งต่าง ๆ ยังคงไม่ดีขึ้น” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไทร์ก็ขมวดคิ้ว “ปีกว่าแล้ว แต่เธอยังมีชีวิตอยู่เหรอ? ในระยะสุดท้ายของโรคมะเร็ง ถึงแม้ว่าคุณจะใช้เงินไปกับการทำเคมีบำบัดมากเพียงใด แต่คน ๆ นั้นก็ต้องตายอยู่ดี” เจมสันพยักหน้า “ถูกต้องแล้วคุณชายน้อย มันผิดปกติมาก เจ้านายของฉันจึงสงสัยว่า นายหญิงจะไม่ได้เป็นมะเร็ง ความเจ็บและอาการป่วยของเธอนั้นแปลกประหลาดมาก การวินิจฉัยจากทางโรงพยาบาลทุกแห่ง โดยผลออกมาว่านายหญิงเป็นมะเร็งตับ แต่มันก็ปีกว่าแล้วที่เธอยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่ว่าเธอต้องอยู่ในความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทุกวัน ดังนั้น เจ้านายของฉัน จึงได้เชิญแพทย์แผนโบราณผู้มากประสบการณ์มารักษานายหญิงของฉัน และให้รางวัลเป็นดอกบัวเจ็ดกลีบในตำนานนั้น ถึงกระนั้น ก็ยังไม่มีผู้ใดที่สามารถรักษาโรคประหลาดนี้ได้” ไทร์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “คุณสมบัติหลักของบัวเจ็ดกลีบคือ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 178 คาร์สัน ยอร์ก และ ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ต
ในไม่ช้า เจมสันก็ขับรถมาถึงที่สนามหญ้าแห่งหนึ่งในหมู่บ้าน มันเป็นอาคารสองชั้นขนาดเล็กที่มีสวนสวยอยู่หน้าประตู มันถือว่าไม่หรูแต่ดูมีรสนิยม ชายสองคนกำลังดื่มชาที่โต๊ะหินเล็ก ๆ ในสวน ชายทั้งสองดูเหมือนจะอายุหกสิบเศษ ๆ หนึ่งในนั้นแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดา แต่เขามีออร่าที่เป็นเอกลักษณ์ ท่าทางของเขาให้ความรู้สึกถึงอำนาจ ชายคนนี้คือ คาร์สัน ยอร์ก เจ้านายของเจมสัน ชายอีกคนดูมีการศึกษาสูงและเต็มไปด้วยพลัง นี่คือผู้ชายที่มีภูมิหลังโดดเด่น นามสกุลของเขาคือ ฮัลเบิร์ต ประธานสมาคมแพทย์แผนโบราณของจักรวรรดิเซเลเชียลและเป็นคนเก่าแก่ที่ประสบความสำเร็จอย่างมากในด้านการแพทย์แผนโบราณ ชุมชนแพทย์แผนโบราณเรียกเขาว่าผู้เฒ่า ฮัลเบิร์ต ซึ่งมีข่าวลือว่าเขาเป็นทายาทของแพทย์จีนผู้ยิ่งใหญ่ ฮัวโตว คาร์สัน และ ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ต เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ เนื่องจากภรรยาของเขา เฮเธอร์ เควลซ์ ล้มป่วย คาร์สันจึงเชิญผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตให้มารักษาภรรยาของเขา อย่างไรก็ตาม แม้แต่ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตเองก็ไม่สามารถหาต้นตอความเจ็บป่วยของเฮเธอร์หรือรักษาเธอให้หายขาดได้ เขาจึงทำได้แค่ใช้ทักษะของเขาเพื่อช่วยบรรเทาความเจ็บปวดและยื้อเวล
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 179 ทำให้ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตตกตะลึง
อุณหภูมิภายในห้องเย็นลงทันที ถ้าหากเขาไม่ได้อยู่ในระหว่างการฝังเข็มให้เฮเธอร์ในตอนนี้ เขาคงจะตบเข้าที่ใบหน้าของไทร์อย่างแรง เขาเป็นถึงทายาทของตระกูลฮัว ผู้ยิ่งใหญ่ เป็นประธานสมาคมแพทย์แผนโบราณแห่งจักรวรรดิเซเลสเชียลและเป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงระดับประเทศ เขาจะปล่อยให้เยาวชนที่โง่เขลาทำลายชื่อเสียงของเขาด้วยวิธีนี้ได้ยังไง? ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะโกรธเช่นกัน ไม่เพียงแต่ ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตเท่านั้น คาร์สันเองก็รู้สึกหงุดหงิด “เจมสัน ทำไมนายถึงพาเด็กเหลือขอคนนี้มาพบฉัน ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตได้ทุ่มเทความพยายามอย่างดีที่สุดมาเป็นเวลากว่าหนึ่งปี เพื่อรักษาเฮเธอร์ของฉัน ไอ้เด็กเวรนี่จะแกล้งเขาแบบนี้ได้ยังไงกัน? เจมสันหน้าซีดเพราะตกใจ เมื่อเขามองไปที่ไทร์ น้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นเทาในขณะที่เขาพูด “คุณ... คุณชายน้อย…” ไทร์ยังคงไม่แยแสและกล่าวต่อ “นี่คือเทคนิคเข็มฮัวจากตำราฮัวโตวใช่ไหม?” เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ต ซึ่งในตอนแรกรู้สึกขุ่นเคืองและคิดว่าไทร์จะต้องเป็นคนเจ้าเล่ห์ ก็ต้องตกตะลึง “นายรู้จักเทคนิคเข็มฮัวด้วยเหรอ?” ไทร์ตอบ “ว่ากันว่า เทคนิคเข็มฮัวนั้นส่งต่อไปยังลูกหลานของฮัวโตว เท
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 180 เธอจะรอด
ครึ่งชั่วโมงถัดมา ผู้เฒ่า ฮัลเบิร์ต, คาร์สัน และคนอื่น ๆ ก็ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเชื่อฟังและหยุดรบกวนไทร์ ในขณะที่เขากำลังมุ่งเน้นไปที่การรักษาเฮเธอร์ด้วยเทคนิคเข็มมังกรท่องหล้าเพื่อช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของเธอ ในที่สุด เมื่อไทร์ดึงเข็มของออก คาร์สันก็รีบวิ่งเข้าไปทันที “เฮเธอร์ คุณรู้สึกยังไงบ้าง?” สร้างความแปลกใจ เมื่อรอยยิ้มที่ผ่อนคลายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฮเธอร์ “ท้องของฉันยังคงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่มันก็ไม่เจ็บเท่าที่อื่น ฉันไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้มานานเป็นปีแล้ว” คาร์สันรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง ในขณะที่ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นพร้อมกับท่าทางที่ประหลาดใจของผู้เฒ่าฮัลเบิร์ต "คุณชาย คุณคือพระเจ้าอย่างแท้จริง คุณมีความมั่นใจในการรักษาความเจ็บป่วยของมาดามยอร์กให้หายขาดหรือไม่?” ไทร์ตอบว่า “ต้องรอจนกว่าฉันจะทำการตรวจสอบอย่างละเอียดก่อน” “ถ้าอย่างนั้น คุณได้โปรดช่วยภรรยาของฉันด้วย” คาร์สันตื่นเต้นเกินคำบรรยาย ในที่สุด หลังจากผ่านไปหนึ่งปี เขาก็มองเห็นความหวัง “ออกไปรอข้างนอกก่อน หลังจากตรวจร่างกายเสร็จแล้ว ฉันจะเรียกหาคุณ” “แน่นอน” คาร์สันและคนอื่น ๆ ฝากความหวังทั้งหมดไว้
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 181 ความสำเร็จที่ยอดเยี่ยม
ไทร์ไม่ได้กล่าวอะไรอีก เขาเริ่มใช้วิธีเข็มสั่นสะเทือนแทนการใช้ยาชาต่อเฮเธอร์ หลังจากนั้น เขาใช้มีดผ่าตัดสีเงินเปิดหน้าท้องของเธออย่างระมัดระวัง แม้ว่าเข็มที่สั่นสะเทือนจะให้ผลดังเช่นการฉีดยาชา แต่ผลที่ได้รับไม่สามารถเทียบกับจากการฉีดยาชาได้ ดังนั้น กระบวนการนี้จึงให้ความรู้สึกเหมือนกับไทร์ใช้มีดแทงเข้าที่ท้องของเอเธอร์อย่างตั้งใจ ความเจ็บปวด…ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้! “มาดามยอร์ก คุณสามารถกรีดร้องได้ถ้าคุณเจ็บ ไม่เป็นไร" “โอเค…อ๊า!” เหงื่อเริ่มก่อตัวบนหน้าผากของเฮเธอร์ "มิสเตอร์ซัมเมอร์ ฉันแก่กว่าคุณหลายรอบ เรียกฉันว่าป้าเควลช์ก็ได้ ด้วยความสัตย์จริง เมื่อฉันเห็นคุณครั้งแรก ฉันคิดว่าคุณดูเป็นกันเองมาก” ไทร์ยิ้ม ใครจะรู้ว่าเฮเธอร์จะใช้การสนทนาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง “ได้เลยคุณป้าเควลช์ ต่อไป ผมต้องการให้คุณแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่คุณรู้สึกอยู่ตลอดเวลา” ไทร์ไม่ได้ปฏิเสธที่จะพูดกับเธอ อันที่จริง เมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนี้เป็นครั้งแรก เขาก็รู้สึกคุ้นเคยเช่นกัน ผู้หญิงคนนี้มีบุคลิกที่ใจดีและอ่อนโยน ดังนั้น ถึงแม้ว่าจะมีความรู้สึกสนิทสนม แต่ก็เป็นการคาดหวังไว้เท่านั้น ใน
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 182 การแก้แค้นเริ่มต้นขึ้น
อย่างไรก็ตามผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตไม่ได้ล้อเล่น เขาจริงจังมาก การศึกษาด้านการแพทย์ไม่ได้แบ่งตามประเทศ ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่แบ่งตามอายุ ไทร์สามารถปราบชายชราวัยหกสิบเศษได้อย่างสมบูรณ์ ผู้ซึ่งเป็นผู้ที่เชี่ยวชาญชั้นนำของอุตสาหกรรมการแพทย์แผนโบราณของจักรวรรดิเซเลเชียล นอกเหนือจากข้อเท็จจริงที่ว่า ไทร์สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของเฮเธอร์แล้ว ความรู้และทักษะของเขาในเทคนิคเข็มทางการแพทย์แผนโบราณนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ต ยอมคุกเข่าและเรียกไทร์ว่าอาจารย์ อย่างไรก็ตามไทร์ปฏิเสธเขาไป “ฉันไม่มีเวลาหรือพลังงานที่จะฝึกฝนให้คุณได้” หลังจากนั้นไทร์ก็นำบัวเจ็ดกลีบและจากไปโดยไม่หันหลังกลับมา ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตถูกทิ้งให้หลงทาง ความรู้สึกนั้นเหมือนกับคนทั่วไปที่พลาดจากการได้รับเงินพันล้านดอลลาร์ ขณะนั้นเป็นเวลาใกล้เที่ยงคืน ไทร์ขับรถกลับเมืองคานห์โดยไม่แวะพักที่ใด เขาไม่ได้กลับบ้านแต่เรียกฟอเรสต์ไปที่ร้านยาสมุนไพรเซ็นจูรี่แทน เขาสามารถรวบรวมส่วนผสมอื่น ๆ ในใบสั่งยาได้โดยศูนย์ยาสมุนไพรเซ็นจูรี่แล้ว ด้วยบัวเจ็ดกลีบในมือ ไทร์ใช้เวลาอยู่ในร้านขายยาทั้งคืนเพื่อผสมส่วนผสมเข้าด้วยกัน รุ่งอร
บทล่าสุด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
เมื่อไทร์ได้ยินข่าวนี้ สีหน้าของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ราวกับว่าเขารู้มาตลอด “ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไทร์พึมพำกับตัวเองก่อนจะตอบว่า “ผ่อนคลาย ทำสิ่งที่พวกนายต้องทำต่อไป แค่ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” “แต่บราเธอร์ไทร์” เดรก ทัคเกอร์กล่าว “ฉันจะจัดการเอง” ในตอนท้ายของการโทร เดรกไม่กล้าพูดอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงวางสายเท่านั้น ในยุคนี้ ที่วิธีการกระจายข้อมูลได้รับการพัฒนาเป็นอย่างดี ข้อมูลต่าง ๆ สามารถแพร่กระจายไปทั่วประเทศได้ทันที บุคคลสำคัญของเมืองคานห์มีการติดต่อทางธุรกิจกับเมืองไพร์มไม่น้อยและหลายคนยังเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ ดังนั้น เมื่อข่าวการเสียชีวิตของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์แพร่กระจายไปทั่วเมืองไพร์ม เมืองคานห์ก็จะได้รับข่าวคราวเช่นกัน หลังจากการโทรครั้งแรกจากเดรก ไทร์ยังได้รับสายจากบุคคลอื่น เช่น โนอาห์ ลี, แซคเคอรี่ สมิธ, โดนัลด์ ลูอิส, และเจด ลอเรล อย่างต่อเนื่อง แต่ละคนต่างก็ดูวิตกกังวลและเป็นห่วงไทร์ เหตุการณ์นี้ร้ายแรงเกินไป เนื่องจากเกี่ยวข้องกับการตายของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ คาร์สัน ยอร์ก ไทร์ได้ให้คำตอบกับบุคคลสำคัญในเมืองคานห์เหล่านี้แบบเดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 239 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
ถึงตอนนี้ มีเพียงคาร์สัน ยอร์ก ไทร์ ซัมเมอร์และเจมสัน ซิงค์ ซึ่งรับผิดชอบการเทไวน์ข้าง ๆ พวกเขาเท่านั้น ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร “ไทร์ อย่าไปสนใจเธอเลย ผู้หญิงคนนั้นเป็นแบบนั้นเสมอมา คุณป้าเควลซ์ของคุณจะให้ความกระจ่างแก่เธอเอง ถ้าเธอพยายามจะรบกวนคุณอีก ผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง” คาร์สันกล่าว ไทร์ยิ้มและตอบ “ไม่เป็นไรคุณลุงยอร์ก” “มาเถอะ วันนี้เราใช้โอกาสดี ๆ นี้เพื่อดื่มกัน” คาร์สันหันไปหาเจมสัน “เจมสัน ไปที่ห้องเก็บไวน์และหยิบไวน์ขวดเก่าที่ฉันเก็บไว้มา คืนนี้ไทร์และฉันจะดื่มจนกว่าเราจะเมากันไปข้างหนึ่ง” เจมสันพยักหน้าทันทีก่อนจะรีบไปที่ห้องเก็บไวน์ เมื่อเขาจากไป มีเพียงคาร์สันและไทร์เท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร ในขณะนั้น คาร์สันที่ยิ้มแย้มแจ่มใสในตอนแรก ใบหน้าของเขาแสดงถึงความจริงจังออกมาชั่วครู่ก่อนที่รอยยิ้มของเขาจะกลับคืนมา เพียงชั่วพริบตานั้น ไทร์ก็เข้าใจความหมายของเขาทันที คาร์สันขยับแก้วไวน์ต่อหน้าเขา เขาใช้ไวน์หนึ่งหยดจากแก้วของเขาเขียนลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็วว่า 'หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง' ขณะที่เขาเขียน เขาพูดต่อว่า “ไทร์ ผมต้องขอบคุณคุณ ที่รักษาป้าเควลซ์ของคุณให้หายดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 238 ฉันโกรธเคืองมาก
ไทร์ ซัมเมอร์และคอนนี่ ยอร์กจึงนั่งลงด้วยกัน ในขณะที่พ่อบ้านเจมสันยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาเพื่อรินเครื่องดื่ม “พี่ชายที่รัก คุณแม่ของฉันดีกับคุณมาก ฉันมักจะขอให้เธอทำอาหารเหล่านี้ แต่เธอไม่ทำอาหารให้ฉันเลย เมื่อคุณอยู่ที่นี่ เธอกำลังแสดงทักษะการทำอาหารทั้งหมดของเธอให้คุณเห็น ในที่สุดฉันก็สามารถได้ทานอาหารเหล่านี้” จะว่าไปแล้ว คอนนี่ไม่ได้สนใจภาพลักษณ์ของเธอเลย เธอคว้าปีกไก่จากบนโต๊ะแล้วเคี้ยวมันทันที สีหน้าของคาร์สัน ยอร์กมืดลงในทันทีและเขาก็ตะคอกเธอ “ดูเธอทำ แขกของเธอยังไม่ได้เริ่มรับทานเลย แต่เธอกำลังกินอาหารด้วยมือเปล่า วางมันลงเดี๋ยวนี้ มารยาทของเธออยู่ไหนหมด?” เธอไม่สะทกสะท้านกับคำดุว่าของพ่อของเธอ คอนนี่ยังคงเคี้ยวไก่ของเธอต่อไป เธอคว้าอีกอันหนึ่งใส่ในชามของไทร์ และเคี้ยวในขณะที่เธอพูดว่า “พี่ชายที่รัก คุณก็กินด้วยสิ ฝีมือการทำอาหารของคุณแม่ของฉันยอดเยี่ยมมาก” ไทร์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย พฤติกรรมของหญิงสาวคนนี้แตกต่างจากใบหน้าที่งดงามของเธอ คาร์สันไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับลูกสาวของเขา ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ถอนหายใจ “ไทร์ คุณไม่ต้องไปสนใจเธอ เธอไม่เป็นกุลสตรีเอาซะเลย” เขาส่งสายตา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 237 สร้างความบาดหมาง
ไทร์ ซัมเมอร์รู้สึกหนาวไปที่กระดูกสันหลังของเขา ผู้หญิงสมัยนี้ตรงไปตรงมาขนาดนี้ได้ยังไง? อันที่จริง ตั้งแต่ที่ วินนี่เฟรดเข้ามาในชีวิตเขา ไทร์ก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่นอีกเลย แต่ถ้าเขาได้พบกับคอนนี่ ยอร์กก่อนวินนี่เฟรด บางทีเขาอาจจะถูกดึงดูดโดยผู้หญิงที่สวยและงดงามคนนี้แทน ถึงแม้ว่า ไทร์จะได้พบกับหญิงสาวผู้มั่งคั่งและเจ้าหญิงผู้งดงามมากมายและเขายังได้พบกับคนดังระดับโลกมานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครที่สวยได้เท่าคอนนี่ผู้นี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นผลงานชิ้นเอกที่แกะสลักและสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันโดยพระเจ้า อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไทร์มีเพียงแค่วินนี่เฟรดเท่านั้น รถคาดิลแลคของเขามุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ยอร์ก ในขณะที่ เจย์ เบลด ถูกทิ้งให้ยืนแข็งทื่ออยู่เช่นนั้น เขายังคงตะลึงงันในขณะที่เขาจ้องไปที่รถคาดิลแลคที่พุ่งออกไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เปลวเพลิงแห่งความโกรธแผดเผาหัวใจของเขา ลูกน้องของเข้าเดินเข้ามาหาเขาและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “บราเธอร์เจย์ คุณโอเคไหม?” ผัวะ… เจย์ปล่อยหมัดเข้าที่ท้องของลูกน้อง ชายผู้นั้นรู้สึกได้ถึงตะคริวที่หน้าท้องและเขาก็ล้มลงกับพื้นแล้วจับหน้าท้องเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด “แม่ง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 236 ฉันจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น
เมื่อพูดถึงคาร์สัน ยอร์ก ใบหน้าของเจย์ เบลดก็กระตุกเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยซาร์แห่งเมืองไพร์ม แต่เขาก็ต้องเกรงกลัวคาร์สัน ยอร์ก ที่เป็นราชาแห่งเซาท์ริเวอร์อยู่มาก ในเวลานี้ เขาตาบอดอย่างสิ้นเชิงเพราะความรักที่เขามีต่อคอนนี่ ยอร์ก เขาเห็นไทร์เป็นคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา เมื่อคาร์สันเชิญไทร์ไปทานอาหารเย็น เจย์รู้สึกว่าตำแหน่งของเขาถูกคุกคาม เมื่อจิตนาการถึงคอนนี่และไทร์ ที่กำลังมีความสุขอยู่ด้วยกัน มันบีบคั้นหัวใจของเขาและจุดประกายความโกรธของเขา เขาไม่สามารถทนเห็นมันได้ “ไทร์ ซัมเมอร์! ฉันไม่สนใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าแกยังกล้าที่จะเข้ามาเหยียบเมืองไพร์มอีก ฉันจะฆ่าแก!” เมื่อมองดูท่าทางที่คุกคามของเจย์ ไทร์กลับคิดว่ามันไร้สาระ “ฉันไม่ได้สนใจมิสยอร์กของนาย ขอร้องเถอะเจย์ อย่ามายุ่งกับฉัน” ไทร์ไม่สนใจคนเหล่านี้ในขณะที่เขากลับไปที่รถคาดิลแลคของเขา พวกเขาโชคดีที่เป็นคนของคาร์สัน ยอร์ก ถ้าไม่เช่นนั้น ไทร์จะไม่เมตตาพวกเขาอย่างแน่นอน “ฉันไม่สน ว่าแกจะสนใจเธอหรือเปล่า แต่เธอต้องการแต่งงานกับแก และนั่นคือความกังวลของฉัน! ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย กลับเมือง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 235 ไสหัวไปจากเมืองไพร์ม
“นายบอกว่า ระหว่างนายกับคอนนี่ ยอร์ก ไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ? ทำไมพ่อของเธอถึงชวนนายไปที่นั่น? ไม่น่าแปลกใจที่นายจะมั่นใจมาก ๆ ว่าบริษัทต่าง ๆ ในเมืองไพร์มจะต้องมาอ้อนวอนเรา ใครจะรู้ว่านายกำลังคิดที่จะทยานขึ้นไปด้วยความช่วยเหลือจากตระกูลยอร์ก” ไทร์ ซัมเมอร์ขมวดคิ้ว วินนี่เฟรดแสดงออกถึงพฤติกรรมแปลก ๆ ไม่เหมือนวินนี่เฟรดคนเดิม เธอกลายเป็นคนไร้เหตุผล บางทีคอนนี่ ยอร์กอาจจะโดดเด่นเกินไป ด้วยหน้าตาที่ดูดีและภูมิหลังของตระกูลที่โดดเด่นของเธอ ที่ทำให้วินนี่เฟรดต้องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา สิ่งนี้เกิดขึ้น เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งห่วงใยผู้ชายของเธออย่างแท้จริง ซึ่งหมายความว่าไทร์ ซัมเมอร์ มีจุดที่ลบไม่ออกอยู่ในหัวใจของวินนี่เฟรด ซี “ฉันจะโกรธถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ต่อไป วินนี่เฟรด” วินนี่เฟรดถอนหายใจและเปลี่ยนทัศนคติของเธอในทันใด เธอหัวเราะ "ฉันแค่ล้อเล่น! แต่ว่าแบลร์กับฉัน เราจะไม่ไปกับนาย คาร์สัน ยอร์ก อาจจะต้องการเชิญนายคนเดียวเท่านั้น” “เขาไม่ใช่คนแบบนั้น” ไทร์ตอบตามสัญชาตญาณ แต่แล้ว จู่ ๆ ความตระหนักก็แวบเข้ามาในใจของเขา เฉกเช่นแสงแวววาบจากสวรรค์ หรือเพื่อให้แม่นยำยิ่งขึ้น สัมผัสที่หก ที
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 234 คำเชิญของ คาร์สัน ยอร์ก
เสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ข้างนอก ท่าทางของวินนี่เฟรดมืดมนลง ไทร์ถึงกับพูดไม่ออก เขายกมือขึ้นตามสัญชาตญาณด้วยเสียงฟ้าร้องฉับพลันและเขาก็เอามือลงหลังจากนั้น ในขณะนั้น เกรแฮม เดวิสโทรมา เพื่อแจ้งว่าลูกค้าจากเมืองไพร์มมาถึงแล้วและกำลังรออยู่ที่ชั้นล่าง วินนี่เฟรดจ้องเขม็งไปที่ไทร์ก่อนจะเดินออกจากออฟฟิศไป ไทร์นั่งลงบนเก้าอี้ของวินนี่เฟรด จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรไปหาฮวน เยตส์ ในอีกด้านหนึ่งของการโทรวิดีโอ ฮวนกำลังมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการผ่อนคลาย ในที่ดินของเขาที่แฟนทั้งสองคนมอบให้แก่เขา “ฮวน ภรรยาของฉันมีอาการหึงหวง ฉันควรจะทำยังไงดี?" ไทร์ถาม บนหน้าจอ ฮวนตกใจเล็กน้อย “นายท่าน ท่านลืมคำแนะนำของผมไปแล้วเหรอ?” “ไสหัวไปซะ” ถ้าหากพวกเขาอยู่ใกล้กัน ไทร์จะทำให้ฮวนต้องพ่ายแพ้อย่างที่เขาจะไม่มีวันลืม เมื่อเห็นท่าทางบูดบึ้งของไทร์ ฮวนรู้ดีว่าเขาควรจะเข้าข้างเจ้านายของเขาและหุบปาก “นายท่าน ถ้าเธอหึงหวง แสดงว่าเธอห่วงใย ยิ่งความหึงหวงมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งห่วงใยมากเท่านั้น! ท่านจะต้องพูดจาหวาน ๆ กับเธอ แล้วสาบานด้วยชีวิตของท่านว่าท่านไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอ หลังจ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 233 ฟ้าร้องในฤดูร้อน
เชลดอน เฮย์ส และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองออกไปตามที่ได้รับคำสั่ง จากนั้น ความเงียบสงัดก็เกิดขึ้นภายในสำนักงาน ไม่เพียงแค่เชลดอนที่ประหลาดใจเท่านั้น แต่คอนนี่ ยอร์กซึ่งอยู่นอกสนามก็ตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเช่นกัน จนถึงตอนนี้ เธอไม่เคยเห็นใครที่มีพลังมากพอที่จะส่งเจย์ เบลด บินออกไปได้ด้วยหมัดเพียงหมัดเดียว "คุณเป็นใคร?" เธอมองไทร์ ซัมเมอร์อย่างระมัดระวัง พูดตามตรง เธอสนใจไทร์ ที่หล่อเหลาได้ถึงเพียงนี้ "เธอเป็นใคร?" ไทร์ถามกลับ คอนนี่ตรงไปตรงมากับความตั้งใจของเธอ “ฉันคือ คอนนี ยอร์ก ลูกสาวของคาร์สัน ยอร์ก ธิดาของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์ ฉันมาเพื่อตามหาไทร์ ซัมเมอร์ เพื่อแต่งงานกับเขา” อะไรนะ? ไทร์รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก ลูกสาวของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ ต้องการแต่งงานกับเขา? นี่เป็นเรื่องตลกที่น่ารังเกียจแบบไหน? เดี๋ยวก่อน แล้วใครคือ ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ อีก? คาร์สัน ยอร์ค? ไทร์รับรู้ได้อย่างฉับพลัน เขาเป็นสามีของป้าเควลช์ไม่ใช่เหรอ? ผลงานชิ้นเอกของพระเจ้าคนนี้คือลูกสาวที่ไร้ค่าของเฮเธอร์ เควลซ์? "ออกไปเถอะ ฉันไม่เห็นด้วย” ไทร์ตอบอย่างตรงไปตรงมาหลังจา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 232 ช่วยหย่ากับไทร์ ซัมเมอร์ด้วย
อะไรนะ?” วินนี่เฟรดเกือบทำกาน้ำชาในมือของเธอหก เธอมองไปที่คอนนี่ ยอร์ก ด้วยความงุนงงและพยายามทำความเข้าใจกับคำที่เธอเพิ่งได้ยิน ผู้หญิงคนนี้กล้ามาก! เธอกล้าแสดงความรักในที่สาธารณชนกับชายที่แต่งงานแล้วต่อหน้าภรรยาของเขาได้ยังไง? ความไร้เดียงสาของคอนนี่มันไร้สาระเกินไป "มิสยอร์ก มันไม่ตลกนะคะ” ทัศนคติที่จริงใจของวินนี่เฟรดหายไปทันที ความประทับใจที่ดีของเธอที่มีต่อคอนนี่ลดลง ในทางกลับกัน คอนนี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มิสวินนี่เฟรด ฉันมาที่นี่วันนี้ด้วยความตั้งใจจริง ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ ฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจที่จะแต่งงานกับไทร์ ซัมเมอร์ ช่วยหย่ากับเขาด้วย แน่นอน ฉันจะชดเชยความสูญเสียที่เกิดขึ้น หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์เป็นยังไง? เพียงพอสำหรับคุณไหม?” วินนี่เฟรดกำลังต่อสู้เพื่อระงับความโกรธของเธอ แต่ข้อเสนอของคอนนี่ที่จะจ่ายให้เป็นฟางเส้นสุดท้าย เธอกำลังคิดอะไรอยู่? การจ่ายเงินให้เพื่อแลกกับสามี? “กรุณาเคารพการแต่งงานของเราด้วย มิสยอร์ก” น้ำเสียงของวินนี่เฟรดเย็นชา ถึงยังไงคอนนี่ก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง "มิสวินนี่เฟรด เหตุผลที่คุณปล่อยไทร์ไปไม่ได้ เป็นเพราะลูกสาวของคุณใช่ไหม? ไม่เ
