เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 161 พลบค่ำ ภาคสอง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 162 พลบค่ำ ภาคสาม
พูดตามตรง พลูโตรู้สึกผิดหวัง คนงี่เง่าอย่างชาร์ล็อท ฟิชเชอร์ไม่คู่ควรกับการเป็นพันธมิตรทางธุรกิจของเขาเลย แต่เมื่อเขาจำได้ว่า จุดประสงค์ของพวกเขาเองก็คือจัดการกับไทร์ ซัมเมอร์ ดังนั้น การทำงานร่วมกันกับชาร์ล็อท ก็เป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น พลูโตจึงไม่สนใจที่จะอธิบายมันอีก แต่สามสิบล้านเหรียญก็ไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย เขารู้สึกวิตกกังวลเล็กน้อยที่ผู้คนในจักรวรรดิเซเลสเชียลร่ำรวยถึงเพียงนี้ ชาร์ล็อทครุ่นคิด "มิสเตอร์พลูโต ฉันไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่คุณพูด คุณบอกว่าข้อมูลของฉันมีจำกัดอยู่แค่นี้ นั่นหมายความว่าคุณไม่พอใจกับข้อมูลของฉันหรือเปล่า?” “คุณรู้จักอดีตของไทร์ ซัมเมอร์ หรือเปล่า? คุณรู้จักตัวตนของบุคคลที่คุณพยายามจะกำจัดหรือไม่?” พลูโตตอบ “อดีต?” ชาร์ล็อทตกตะลึงเป็นเวลาสองวินาที “อดีตของเขา… เขาเป็นแค่ขอทานไม่ใช่เหรอ?” “ขอทาน?” พลูโตแทบจะพ่นเหล้าครึ่งขวดที่เขาเพิ่งกระดกเข้าไป ผู้หญิงที่โง่เขลาคนนี้เพิ่งจะพูดว่า นายแห่งตำหนักราชันย์ผู้ยิ่งใหญ่เป็นขอทาน เธอบ้าหรือยังไง? “อ้อ มิสเตอร์พลูโต จู่ ๆ ฉันก็จำได้ว่าไทร์ ซัมเมอร์ นั้นไม่ได้ทรงพลังเพราะเขาแข็งแกร่ง แต่เพราะเขามี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 163 ได้เวลาเริ่มเกมส์เสือสองตัวแล้ว
แมทธิว ผู้ซึ่งกำลังดึงรถบรรทุกเขาวนรอบคอกสุนัขอยู่ก็หยุดการเคลื่อนไหวของเขาทันที เสียงเห่าของสุนัขรอบ ๆ ดังขึ้นและทันใดนั้น ภายในฟาร์มก็เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง "มีใครมาที่นี่?" แมทธิวที่ตอนนี้แข็งแกร่งราวกับขุนเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย วินาทีถัดมา เขารู้สึกเย็นวาบที่กระดูกสันหลัง “ว่ากันว่า สุนัขสามารถมองเห็นสิ่งที่มนุษย์มองไม่เห็น มันอาจจะเป็น…? ผีเหรอ? ฉันกลัวผี” ในขณะนั้นเอง แม็กซ์ที่หลับใหลก็ตื่นขึ้นด้วยเสียงเห่าหอน เขาสวมเสื้อผ้าแล้วออกไปข้างนอกทันที ไม่นานหลังจากนั้น เขาเห็นรัศมีของแสงส่องมาจากระยะไม่ไกลมาก นั่นทำให้เขาขมวดคิ้วทันที “ความอ่อนไหวของสุนัขต่อสู้ ต่อสภาพแวดล้อมนั้นเหนือกว่าผู้คนมาก นี่มันรังสีอันตราย” แม็กซ์เองก็รู้สึกเย็นยะเยือกที่กระดูกสันหลังของเขา เขากลับไปที่ห้องของเขาทันทีเพื่อโทรศัพท์และกดโทรหาไทร์ ในระยะไกล รถแลนด์โรเวอร์สามคันกำลังเข้ามาใกล้โรงเลี้ยงสุนัข ไม่นานพวกเขาก็หยุดอยู่ที่นอกฟาร์ม ประตูเปิดออกและคนมากกว่าสิบคนกระโดดลงมาจากรถ ส่วนใหญ่เป็นลูกน้องของชาร์ล็อท ฟิชเชอร์ แต่ละคนถือดาบอยู่ในมือ สองคนเป็นสมาชิกออร์เฟอุสที่พลูโตส่งมา คนหนึ่งคือ ร็อดดี ส่ว
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 164 การต่อสู้ที่ดุเดือดในโรงเลี้ยงสุนัข
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!! ก่อนที่คนเหล่านี้จะมาถึงยังคอกสุนัข พวกเขาทั้งหมดสิ้นหวังและไม่กลัวความตาย เมื่อแม็กซ์พาพวกเขามาที่นี่ สัญชาตญาณดั้งเดิมและความดุร้ายของพวกเขาก็ถูกดึงออกมาทันที ด้วยสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายที่เพิ่มเข้ามา ศักยภาพภายในตัวของพวกเขาจึงถูกกระตุ้นอย่างเต็มที่ ดังนั้น ความเร็วในการพัฒนาของพวกเขาจึงอยู่ในระดับเทพ! นอกจากนี้ ศักดิ์ศรีและความหมกมุ่นของพวกเขาได้กลายเป็นศรัทธาเดียวที่พวกเขามีไปแล้ว ให้แข็งแรงขึ้น ให้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุด เพื่อให้ได้รับความเคารพจากทุกคนในโรงเลี้ยงสุนัข พวกเขาไม่สามารถนำความอับอายมาสู่โรงเลี้ยงสุนัขหรือชื่อของไทร์ ซัมเมอร์ได้! ทันใดนั้น สุนัขในโรงเลี้ยงสุนัขก็ส่งเสียงโหยหวนออกมาอย่างบ้าคลั่ง หลายตัวถึงกับมีแววตาสีแดงฉาน "อะไร…เกิดอะไรขึ้น?” ลูกน้องของชาร์ล็อทที่เคยรู้สึกตื่นเต้นก่อนหน้านี้ รู้สึกได้ทันทีว่าหนังศีรษะของพวกเขาลุกชันขึ้นมา ความรู้สึกนี้ เหมือนกับว่าพวกเขากำลังบุกเข้าไปในประตูนรก ชายคนหนึ่งรู้สึกว่าดาบในมือของเขาสั่นคลอน เขาก้าวถอยหลังออกไปโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้น หญิงสาวสวยคนหนึ่งก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ด้วยผมสีดำที่ยาวสลวย
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 165 ผู้พิทักษ์ที่บ้าคลั่งที่สุด
รอยยิ้มนั้นทำให้ชายสวมถุงมือเหล็ก สมาชิกออร์เฟอุสตกใจกลัว นี่...ชายผู้นี้เป็นโรคจิตหรือเปล่า? ในขณะที่ชายสวมถุงมือเหล็กยังคงตกใจอยู่ เจมี่ได้ยกกำปั้นขึ้นและซัดเข้าไปที่ใบหน้าของชายคนนั้น เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการได้ว่า เจมี่ยังคงสามารถชกต่อยอย่างรุนแรงได้หลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บหนักได้ยังไง พลังของหมัดนี้อัดแน่นไปด้วยพลังทั้งหมดของเจมี่ มันแข็งแกร่งราวกับหินผา ปัง! ชายที่สวมถุงมือเหล็กได้ยินเสียงโหนกแก้มของตัวเองแตก เขาเดินโซเซกลับไปและจบลงด้วยการล้มลงกับพื้น การล้มลงนี้ไม่ต่างจากการดับชะตาของเขา ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นได้ มีคนอย่างน้อยสามคนล้อมเขาไว้และได้ช่วยซ้ำเติมให้กับความโชคร้ายของเขา สตีเฟนเป็นคนแรกที่พุ่งเข้ามาแล้วกดต้นขาของชายสวมถุงมือเหล็กด้วยเข่าของเขา วาเนสซ่าและสมาชิกโรงเลี้ยงสุนัขอีกสองคนก็รีบเข้ามาเช่นกัน ปัง ปัง ปัง! ราวกับพายุฝนกระหน่ำ ชายที่อยู่บนพื้นไม่มีโอกาสได้ลุกขึ้นมาอีกเลย หลังจากหมัดที่กระทบเขาราวกับพายุฝนฟ้าคะนอง ในเวลาเพียงแค่สิบวินาที เขาได้ถูกโจมตีอย่างน้อยร้อยครั้ง สตีเฟนและคนอื่น ๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายคนนั้นหยุดหายใจไปตั้งแต่ตอนไหน เมื่อพวกเข
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 166 หั่นเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนให้สุนัขกิน
ความหวังในใจของร็อดดีดับลงในชั่วพริบตา ในวินาทีนั้นเขาถึงกับร้องไห้! นี่มันบ้าอะไรกันวะ? เขาเพิ่งหนีออกมาจากโรงเลี้ยงสุนัขตัวด้วยความยากลำบาก ด้วยความยากลำบากมหาศาล! แล้วตอนนี้ สัตว์ประหลาดตัวนี้ที่ลากรถบรรทุกก็มายืนอยู่ตรงหน้าของเขา นี่มันบ้าอะไรกัน? ร็อดดีมึนงงไปหมด เพราะเขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของแมทธิวอย่างไร ที่จริงแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องทำ เพราะไม่ต้องรอคำตอบ แมทธิวก็ยกกำปั้นที่เหมือนเหล็กขึ้นแล้วทุบเข้าที่หน้าอกของร็อดดี ตูม! หลังจากเสียงทุ้ม ร็อดดีรู้สึกราวกับว่าเขาถูกรถบรรทุกพุ่งชน ในขณะที่ร่างของเขาบินออกไป หลังจากหนีออกจากโรงเลี้ยงสุนัขอย่างยากลำบาก เขาก็ถูกโยนกลับเข้าไปในนั้นอีกครั้ง ปัง ปัง ปัง! เสียงการปะทะของหมัดดังลั่นภายในโรงเลี้ยงสุนัข ร็อดดีไม่มีเวลาแม้แต่จะกรีดร้อง ก่อนที่เขาจะเสียโฉมเช่นเดียวกับชายสวมสวมถุงมือเหล็ก แมทธิวโยนโซ่ในมือทิ้ง เขาตกตะลึงเมื่อยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงเลี้ยงสุนัขและจ้องมองไปยังฉากนองเลือด "นี่มันอะไรกัน? นี่ดูไม่เหมือนการโจมตีของผี ฉิบ...หายแล้ว มีผู้บุกรุกมาเพื่อทำลายที่นี่!!!” ในขณะนั้น แมทธิวก็โกรธจัด แต่ทุกอย่างก็จบลงไปแล้ว ศพเกล
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 167 สนทนากับพลูโต
ไทร์ขมวดคิ้วใส่แม็กซ์ แม็กซ์ตกตะลึงและถามอย่างรวดเร็ว “มีอะไรผิดปกติรึเปล่าครับ มิสเตอร์ซัมเมอร์?” “นายกระหายเลือดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?” ไทร์โบกมือของเขา “หาที่โล่ง ๆ แล้วเผาทิ้งไป” เมื่อพูดอย่างนั้น ไทร์ก็เดินไปหาสมาชิกออร์เฟอุส เขาถอดเสื้อผ้าออกและพบรอยสักรูปพระจันทร์เสี้ยวสีดำที่หน้าอกของร็อดดีและที่ไหล่ของชายสวมถุงมือเหล็ก เมื่อเขาเห็นรอยสักนี้ ไทร์ก็เข้าใจมันทั้งหมดทันที ในอดีต เงาแห่งความมืดมีโลโก้พระจันทร์เต็มดวงสีดำ แต่ตอนนี้ โลโก้บนร่างของคนเหล่านี้คือพระจันทร์เสี้ยว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนสองคนนี้มาจากองค์กรออร์เฟอุสที่จัดตั้งขึ้นโดยดาร์ค ชูรา "มาเร็วดีนี่!" ไทร์พึมพำก่อนที่จะนั่งลงและควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของร็อดดี โทรศัพท์ถูกทุบจนพังแต่ซิมการ์ดยังคงอยู่ ไทร์หยิบซิมการ์ดออกมาแล้วใส่ลงไปในโทรศัพท์ของเขา หลังจากนั้น เขาก็โยนโทรศัพท์กลับเข้าไปที่ร่างของร็อดดี "เผามันซะ" "รับทราบครับ" ไทร์กลับไปที่หลังโรงเลี้ยงสุนัข การขุดหลุมเสร็จสมบูรณ์ และตอนนี้แมทธิวกำลังวางพี่น้องของเขาลงในหลุมอย่างเรียบร้อย การแสดงออกของเขามืดมนเมื่อน้ำตาในดวงตาของเขาไหลออกมา “รู้สึกผิด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 168 ฟอลคอน
ถัดจากพลูโต คนผิวดำและแบล็กโรสก็เงยหน้าขึ้นเช่นกัน รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของพลูโต จากนั้นพวกเขาเดินออกไปที่ประตู เสียงนกส่งเสียงร้องดังออกมาจากภายในสวน ถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะเก้าโมงเช้าแล้ว แสงแดดจ้าที่ให้ความอบอุ่น ในขณะที่ไทร์และแมทธิวเดินไปยังคฤหาสน์ รัศมีที่พวกเขาเปล่งออกมาดูเหมือนจะลดอุณหภูมิรอบตัวพวกเขาลงทันที ในที่สุดไทร์แลแมทธิวก็ก้าวเข้าสู่ธรณีประตูของคฤหาสน์และเดินเข้าไปข้างใน ตรงข้ามของพวกเขา พลูโตและคนอื่น ๆ ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เมื่อสบตากัน ริมฝีปากของพลูโตก็เผยรอยยิ้มจาง ๆ “นายแห่งตำหนักราชันย์เรย์น ไทร์ ซัมเมอร์! เป็นเกียรติมาก ฉันเคยได้ยินชื่อของนายจากนายท่านมามากกว่าหนึ่งครั้ง นายมีชื่อเสียงมากจริง ๆ นายท่านบอกว่านายแข็งแกร่ง นายเป็นมังกรตะวันออกที่แท้จริง แต่สิ่งที่ฉันจินตนาการเอาไว้กับความเป็นจริงมันต่างกัน นายดูอ่อนกว่าวัยเมื่อเทียบกับรูปภาพของนาย มันยากที่จะจินตนาการได้ว่านายสามารถปกครองตำหนักราชันย์ได้” พลูโตไม่ใช่คนพูดมาก แต่เขาพูดมากกว่าปกติหลังจากได้พบไทร์ เห็นได้ชัดว่าพลูโตรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับมอบหมายภารกิจนี้จากดาร์คชูร่า เพราะคนตรงห
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 169 ไทร์ ซัมเมอร์ นายถูกหลอก
มีดบินนั้นมีขนาดเล็กมาก ขนาดของมันเท่านิ้วโป้งของเด็ก ตัดผ่านอากาศในขณะที่มันบิน ฟอลคอนสัมผัสได้ถึงความตายที่คืบคลานเข้ามา สมองของเขาเตือนเขาให้วิ่งออกไปทันที แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป แม้ว่าสมองของเขาจะตอบสนองได้ แต่ร่างกายของเขาก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ทันเวลา สวบ! มีดขว้างทะลุช่องมองภาพ แทงทะลุดวงตาของเหยี่ยว และพุ่งออกไปยังด้านหลังศีรษะของเขา จนในที่สุดมันก็เจาะเข้ากับกำแพงด้านหลังของฟอลคอน ติ๋ง…ติ๋ง… เลือดหยดลงจากใบมีดของมีดขว้าง ที่ขอบดาดฟ้า ดวงตาที่เปิดกว้าง ฟอลคอนตายลงทันที ไทร์เป็นคนรอบรู้ทุกด้าน เขาเก่งแม้กระทั่งเรื่องของมีดบินและอาวุธลับทั้งหลาย อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจที่การขว้างของเขาจะมีผลเช่นเดียวกับปืนไรเฟิล มันน่ากลัวและบ้าคลั่งเกินไป! ทั้งสามสมาชิกของออร์เฟอุสเห็นการกระทำของไทร์ และแม้ว่าพวกเขาจะมองไม่เห็นว่ามีดสั้นของไทร์ได้แทงทะลุศีรษะของฟอลคอนที่บนดาดฟ้า แต่ไม่มีการยิงนัดที่สองนั่นหมายความว่าเขาไม่สามารถยิงนัดอื่นได้อีกต่อไป ในตอนนั้น แม้แต่พลูโตก็รู้สึกได้ถึงการลุกชันที่หนังศีรษะของเขา เขาประเมินไทร์ต่ำเกินไป เขาประเมินต่ำไปมากจ
บทล่าสุด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
เมื่อไทร์ได้ยินข่าวนี้ สีหน้าของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ราวกับว่าเขารู้มาตลอด “ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไทร์พึมพำกับตัวเองก่อนจะตอบว่า “ผ่อนคลาย ทำสิ่งที่พวกนายต้องทำต่อไป แค่ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” “แต่บราเธอร์ไทร์” เดรก ทัคเกอร์กล่าว “ฉันจะจัดการเอง” ในตอนท้ายของการโทร เดรกไม่กล้าพูดอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงวางสายเท่านั้น ในยุคนี้ ที่วิธีการกระจายข้อมูลได้รับการพัฒนาเป็นอย่างดี ข้อมูลต่าง ๆ สามารถแพร่กระจายไปทั่วประเทศได้ทันที บุคคลสำคัญของเมืองคานห์มีการติดต่อทางธุรกิจกับเมืองไพร์มไม่น้อยและหลายคนยังเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ ดังนั้น เมื่อข่าวการเสียชีวิตของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์แพร่กระจายไปทั่วเมืองไพร์ม เมืองคานห์ก็จะได้รับข่าวคราวเช่นกัน หลังจากการโทรครั้งแรกจากเดรก ไทร์ยังได้รับสายจากบุคคลอื่น เช่น โนอาห์ ลี, แซคเคอรี่ สมิธ, โดนัลด์ ลูอิส, และเจด ลอเรล อย่างต่อเนื่อง แต่ละคนต่างก็ดูวิตกกังวลและเป็นห่วงไทร์ เหตุการณ์นี้ร้ายแรงเกินไป เนื่องจากเกี่ยวข้องกับการตายของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ คาร์สัน ยอร์ก ไทร์ได้ให้คำตอบกับบุคคลสำคัญในเมืองคานห์เหล่านี้แบบเดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 239 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
ถึงตอนนี้ มีเพียงคาร์สัน ยอร์ก ไทร์ ซัมเมอร์และเจมสัน ซิงค์ ซึ่งรับผิดชอบการเทไวน์ข้าง ๆ พวกเขาเท่านั้น ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร “ไทร์ อย่าไปสนใจเธอเลย ผู้หญิงคนนั้นเป็นแบบนั้นเสมอมา คุณป้าเควลซ์ของคุณจะให้ความกระจ่างแก่เธอเอง ถ้าเธอพยายามจะรบกวนคุณอีก ผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง” คาร์สันกล่าว ไทร์ยิ้มและตอบ “ไม่เป็นไรคุณลุงยอร์ก” “มาเถอะ วันนี้เราใช้โอกาสดี ๆ นี้เพื่อดื่มกัน” คาร์สันหันไปหาเจมสัน “เจมสัน ไปที่ห้องเก็บไวน์และหยิบไวน์ขวดเก่าที่ฉันเก็บไว้มา คืนนี้ไทร์และฉันจะดื่มจนกว่าเราจะเมากันไปข้างหนึ่ง” เจมสันพยักหน้าทันทีก่อนจะรีบไปที่ห้องเก็บไวน์ เมื่อเขาจากไป มีเพียงคาร์สันและไทร์เท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร ในขณะนั้น คาร์สันที่ยิ้มแย้มแจ่มใสในตอนแรก ใบหน้าของเขาแสดงถึงความจริงจังออกมาชั่วครู่ก่อนที่รอยยิ้มของเขาจะกลับคืนมา เพียงชั่วพริบตานั้น ไทร์ก็เข้าใจความหมายของเขาทันที คาร์สันขยับแก้วไวน์ต่อหน้าเขา เขาใช้ไวน์หนึ่งหยดจากแก้วของเขาเขียนลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็วว่า 'หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง' ขณะที่เขาเขียน เขาพูดต่อว่า “ไทร์ ผมต้องขอบคุณคุณ ที่รักษาป้าเควลซ์ของคุณให้หายดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 238 ฉันโกรธเคืองมาก
ไทร์ ซัมเมอร์และคอนนี่ ยอร์กจึงนั่งลงด้วยกัน ในขณะที่พ่อบ้านเจมสันยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาเพื่อรินเครื่องดื่ม “พี่ชายที่รัก คุณแม่ของฉันดีกับคุณมาก ฉันมักจะขอให้เธอทำอาหารเหล่านี้ แต่เธอไม่ทำอาหารให้ฉันเลย เมื่อคุณอยู่ที่นี่ เธอกำลังแสดงทักษะการทำอาหารทั้งหมดของเธอให้คุณเห็น ในที่สุดฉันก็สามารถได้ทานอาหารเหล่านี้” จะว่าไปแล้ว คอนนี่ไม่ได้สนใจภาพลักษณ์ของเธอเลย เธอคว้าปีกไก่จากบนโต๊ะแล้วเคี้ยวมันทันที สีหน้าของคาร์สัน ยอร์กมืดลงในทันทีและเขาก็ตะคอกเธอ “ดูเธอทำ แขกของเธอยังไม่ได้เริ่มรับทานเลย แต่เธอกำลังกินอาหารด้วยมือเปล่า วางมันลงเดี๋ยวนี้ มารยาทของเธออยู่ไหนหมด?” เธอไม่สะทกสะท้านกับคำดุว่าของพ่อของเธอ คอนนี่ยังคงเคี้ยวไก่ของเธอต่อไป เธอคว้าอีกอันหนึ่งใส่ในชามของไทร์ และเคี้ยวในขณะที่เธอพูดว่า “พี่ชายที่รัก คุณก็กินด้วยสิ ฝีมือการทำอาหารของคุณแม่ของฉันยอดเยี่ยมมาก” ไทร์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย พฤติกรรมของหญิงสาวคนนี้แตกต่างจากใบหน้าที่งดงามของเธอ คาร์สันไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับลูกสาวของเขา ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ถอนหายใจ “ไทร์ คุณไม่ต้องไปสนใจเธอ เธอไม่เป็นกุลสตรีเอาซะเลย” เขาส่งสายตา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 237 สร้างความบาดหมาง
ไทร์ ซัมเมอร์รู้สึกหนาวไปที่กระดูกสันหลังของเขา ผู้หญิงสมัยนี้ตรงไปตรงมาขนาดนี้ได้ยังไง? อันที่จริง ตั้งแต่ที่ วินนี่เฟรดเข้ามาในชีวิตเขา ไทร์ก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่นอีกเลย แต่ถ้าเขาได้พบกับคอนนี่ ยอร์กก่อนวินนี่เฟรด บางทีเขาอาจจะถูกดึงดูดโดยผู้หญิงที่สวยและงดงามคนนี้แทน ถึงแม้ว่า ไทร์จะได้พบกับหญิงสาวผู้มั่งคั่งและเจ้าหญิงผู้งดงามมากมายและเขายังได้พบกับคนดังระดับโลกมานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครที่สวยได้เท่าคอนนี่ผู้นี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นผลงานชิ้นเอกที่แกะสลักและสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันโดยพระเจ้า อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไทร์มีเพียงแค่วินนี่เฟรดเท่านั้น รถคาดิลแลคของเขามุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ยอร์ก ในขณะที่ เจย์ เบลด ถูกทิ้งให้ยืนแข็งทื่ออยู่เช่นนั้น เขายังคงตะลึงงันในขณะที่เขาจ้องไปที่รถคาดิลแลคที่พุ่งออกไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เปลวเพลิงแห่งความโกรธแผดเผาหัวใจของเขา ลูกน้องของเข้าเดินเข้ามาหาเขาและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “บราเธอร์เจย์ คุณโอเคไหม?” ผัวะ… เจย์ปล่อยหมัดเข้าที่ท้องของลูกน้อง ชายผู้นั้นรู้สึกได้ถึงตะคริวที่หน้าท้องและเขาก็ล้มลงกับพื้นแล้วจับหน้าท้องเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด “แม่ง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 236 ฉันจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น
เมื่อพูดถึงคาร์สัน ยอร์ก ใบหน้าของเจย์ เบลดก็กระตุกเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยซาร์แห่งเมืองไพร์ม แต่เขาก็ต้องเกรงกลัวคาร์สัน ยอร์ก ที่เป็นราชาแห่งเซาท์ริเวอร์อยู่มาก ในเวลานี้ เขาตาบอดอย่างสิ้นเชิงเพราะความรักที่เขามีต่อคอนนี่ ยอร์ก เขาเห็นไทร์เป็นคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา เมื่อคาร์สันเชิญไทร์ไปทานอาหารเย็น เจย์รู้สึกว่าตำแหน่งของเขาถูกคุกคาม เมื่อจิตนาการถึงคอนนี่และไทร์ ที่กำลังมีความสุขอยู่ด้วยกัน มันบีบคั้นหัวใจของเขาและจุดประกายความโกรธของเขา เขาไม่สามารถทนเห็นมันได้ “ไทร์ ซัมเมอร์! ฉันไม่สนใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าแกยังกล้าที่จะเข้ามาเหยียบเมืองไพร์มอีก ฉันจะฆ่าแก!” เมื่อมองดูท่าทางที่คุกคามของเจย์ ไทร์กลับคิดว่ามันไร้สาระ “ฉันไม่ได้สนใจมิสยอร์กของนาย ขอร้องเถอะเจย์ อย่ามายุ่งกับฉัน” ไทร์ไม่สนใจคนเหล่านี้ในขณะที่เขากลับไปที่รถคาดิลแลคของเขา พวกเขาโชคดีที่เป็นคนของคาร์สัน ยอร์ก ถ้าไม่เช่นนั้น ไทร์จะไม่เมตตาพวกเขาอย่างแน่นอน “ฉันไม่สน ว่าแกจะสนใจเธอหรือเปล่า แต่เธอต้องการแต่งงานกับแก และนั่นคือความกังวลของฉัน! ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย กลับเมือง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 235 ไสหัวไปจากเมืองไพร์ม
“นายบอกว่า ระหว่างนายกับคอนนี่ ยอร์ก ไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ? ทำไมพ่อของเธอถึงชวนนายไปที่นั่น? ไม่น่าแปลกใจที่นายจะมั่นใจมาก ๆ ว่าบริษัทต่าง ๆ ในเมืองไพร์มจะต้องมาอ้อนวอนเรา ใครจะรู้ว่านายกำลังคิดที่จะทยานขึ้นไปด้วยความช่วยเหลือจากตระกูลยอร์ก” ไทร์ ซัมเมอร์ขมวดคิ้ว วินนี่เฟรดแสดงออกถึงพฤติกรรมแปลก ๆ ไม่เหมือนวินนี่เฟรดคนเดิม เธอกลายเป็นคนไร้เหตุผล บางทีคอนนี่ ยอร์กอาจจะโดดเด่นเกินไป ด้วยหน้าตาที่ดูดีและภูมิหลังของตระกูลที่โดดเด่นของเธอ ที่ทำให้วินนี่เฟรดต้องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา สิ่งนี้เกิดขึ้น เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งห่วงใยผู้ชายของเธออย่างแท้จริง ซึ่งหมายความว่าไทร์ ซัมเมอร์ มีจุดที่ลบไม่ออกอยู่ในหัวใจของวินนี่เฟรด ซี “ฉันจะโกรธถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ต่อไป วินนี่เฟรด” วินนี่เฟรดถอนหายใจและเปลี่ยนทัศนคติของเธอในทันใด เธอหัวเราะ "ฉันแค่ล้อเล่น! แต่ว่าแบลร์กับฉัน เราจะไม่ไปกับนาย คาร์สัน ยอร์ก อาจจะต้องการเชิญนายคนเดียวเท่านั้น” “เขาไม่ใช่คนแบบนั้น” ไทร์ตอบตามสัญชาตญาณ แต่แล้ว จู่ ๆ ความตระหนักก็แวบเข้ามาในใจของเขา เฉกเช่นแสงแวววาบจากสวรรค์ หรือเพื่อให้แม่นยำยิ่งขึ้น สัมผัสที่หก ที
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 234 คำเชิญของ คาร์สัน ยอร์ก
เสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ข้างนอก ท่าทางของวินนี่เฟรดมืดมนลง ไทร์ถึงกับพูดไม่ออก เขายกมือขึ้นตามสัญชาตญาณด้วยเสียงฟ้าร้องฉับพลันและเขาก็เอามือลงหลังจากนั้น ในขณะนั้น เกรแฮม เดวิสโทรมา เพื่อแจ้งว่าลูกค้าจากเมืองไพร์มมาถึงแล้วและกำลังรออยู่ที่ชั้นล่าง วินนี่เฟรดจ้องเขม็งไปที่ไทร์ก่อนจะเดินออกจากออฟฟิศไป ไทร์นั่งลงบนเก้าอี้ของวินนี่เฟรด จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรไปหาฮวน เยตส์ ในอีกด้านหนึ่งของการโทรวิดีโอ ฮวนกำลังมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการผ่อนคลาย ในที่ดินของเขาที่แฟนทั้งสองคนมอบให้แก่เขา “ฮวน ภรรยาของฉันมีอาการหึงหวง ฉันควรจะทำยังไงดี?" ไทร์ถาม บนหน้าจอ ฮวนตกใจเล็กน้อย “นายท่าน ท่านลืมคำแนะนำของผมไปแล้วเหรอ?” “ไสหัวไปซะ” ถ้าหากพวกเขาอยู่ใกล้กัน ไทร์จะทำให้ฮวนต้องพ่ายแพ้อย่างที่เขาจะไม่มีวันลืม เมื่อเห็นท่าทางบูดบึ้งของไทร์ ฮวนรู้ดีว่าเขาควรจะเข้าข้างเจ้านายของเขาและหุบปาก “นายท่าน ถ้าเธอหึงหวง แสดงว่าเธอห่วงใย ยิ่งความหึงหวงมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งห่วงใยมากเท่านั้น! ท่านจะต้องพูดจาหวาน ๆ กับเธอ แล้วสาบานด้วยชีวิตของท่านว่าท่านไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอ หลังจ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 233 ฟ้าร้องในฤดูร้อน
เชลดอน เฮย์ส และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองออกไปตามที่ได้รับคำสั่ง จากนั้น ความเงียบสงัดก็เกิดขึ้นภายในสำนักงาน ไม่เพียงแค่เชลดอนที่ประหลาดใจเท่านั้น แต่คอนนี่ ยอร์กซึ่งอยู่นอกสนามก็ตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเช่นกัน จนถึงตอนนี้ เธอไม่เคยเห็นใครที่มีพลังมากพอที่จะส่งเจย์ เบลด บินออกไปได้ด้วยหมัดเพียงหมัดเดียว "คุณเป็นใคร?" เธอมองไทร์ ซัมเมอร์อย่างระมัดระวัง พูดตามตรง เธอสนใจไทร์ ที่หล่อเหลาได้ถึงเพียงนี้ "เธอเป็นใคร?" ไทร์ถามกลับ คอนนี่ตรงไปตรงมากับความตั้งใจของเธอ “ฉันคือ คอนนี ยอร์ก ลูกสาวของคาร์สัน ยอร์ก ธิดาของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์ ฉันมาเพื่อตามหาไทร์ ซัมเมอร์ เพื่อแต่งงานกับเขา” อะไรนะ? ไทร์รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก ลูกสาวของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ ต้องการแต่งงานกับเขา? นี่เป็นเรื่องตลกที่น่ารังเกียจแบบไหน? เดี๋ยวก่อน แล้วใครคือ ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ อีก? คาร์สัน ยอร์ค? ไทร์รับรู้ได้อย่างฉับพลัน เขาเป็นสามีของป้าเควลช์ไม่ใช่เหรอ? ผลงานชิ้นเอกของพระเจ้าคนนี้คือลูกสาวที่ไร้ค่าของเฮเธอร์ เควลซ์? "ออกไปเถอะ ฉันไม่เห็นด้วย” ไทร์ตอบอย่างตรงไปตรงมาหลังจา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 232 ช่วยหย่ากับไทร์ ซัมเมอร์ด้วย
อะไรนะ?” วินนี่เฟรดเกือบทำกาน้ำชาในมือของเธอหก เธอมองไปที่คอนนี่ ยอร์ก ด้วยความงุนงงและพยายามทำความเข้าใจกับคำที่เธอเพิ่งได้ยิน ผู้หญิงคนนี้กล้ามาก! เธอกล้าแสดงความรักในที่สาธารณชนกับชายที่แต่งงานแล้วต่อหน้าภรรยาของเขาได้ยังไง? ความไร้เดียงสาของคอนนี่มันไร้สาระเกินไป "มิสยอร์ก มันไม่ตลกนะคะ” ทัศนคติที่จริงใจของวินนี่เฟรดหายไปทันที ความประทับใจที่ดีของเธอที่มีต่อคอนนี่ลดลง ในทางกลับกัน คอนนี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มิสวินนี่เฟรด ฉันมาที่นี่วันนี้ด้วยความตั้งใจจริง ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ ฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจที่จะแต่งงานกับไทร์ ซัมเมอร์ ช่วยหย่ากับเขาด้วย แน่นอน ฉันจะชดเชยความสูญเสียที่เกิดขึ้น หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์เป็นยังไง? เพียงพอสำหรับคุณไหม?” วินนี่เฟรดกำลังต่อสู้เพื่อระงับความโกรธของเธอ แต่ข้อเสนอของคอนนี่ที่จะจ่ายให้เป็นฟางเส้นสุดท้าย เธอกำลังคิดอะไรอยู่? การจ่ายเงินให้เพื่อแลกกับสามี? “กรุณาเคารพการแต่งงานของเราด้วย มิสยอร์ก” น้ำเสียงของวินนี่เฟรดเย็นชา ถึงยังไงคอนนี่ก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง "มิสวินนี่เฟรด เหตุผลที่คุณปล่อยไทร์ไปไม่ได้ เป็นเพราะลูกสาวของคุณใช่ไหม? ไม่เ
