แชร์
บทที่ 160 พลบค่ำ ภาคหนึ่ง
บทที่เกี่ยวข้อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 161 พลบค่ำ ภาคสอง
หลังจากที่หมาป่าเดียวดายพูดจบ บรรยากาศรอบ ๆ ตัวพวกเขาดูเหมือนจะหยุดนิ่งในทันที เควินสะดุ้งอยู่ในใจ ความกลัวที่เลวร้ายที่สุดของเขาได้กลายเป็นจริงแล้ว ชาร์ล็อทไม่หยุดการกระทำของหมาป่าเดียวดาย เพราะเธอตั้งใจจะปล่อยให้เขาทดสอบกลุ่มของพลูโตตั้งแต่เริ่มต้น นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เห็นว่าคนเหล่านี้มีความสามารถอะไร พลูโตเงยหน้าขึ้นพร้อมประกายในดวงตาสีเข้มของเขา "แล้ว?" น้ำเสียงของเขาลึกจนน่ากลัว คำเดียวนี้ดูเหมือนจะมีมนต์เสน่ห์ ทำให้อากาศรอบตัวพวกเขาลดลงสองสามองศา หมาป่าเดียวดายก้าวไปข้างหน้าและหักนิ้วของเขา “คุณหนูของเราไม่ได้ทุ่มเงินไปสามสิบล้านเพื่อดูพวกแกวางมาดต่อหน้าเรา แสดงให้เราเห็นหน่อยว่าแกมีความสามารถอะไร” ไม่มีการแสดงสีหน้าของพลูโต และผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งห้าของเขาก็ดูไม่สะทกสะท้านเช่นกัน ทันใดนั้น ชายผิวดำก็ก้าวขึ้นมา “แกจะแสดงให้เราเห็น ? เอาเลย" หมาป่าเดียวดายพ่นลมหายใจก่อนจะพุ่งไปหาชายผิวดำ เขากำหมัดแน่นพร้อมพุ่งออกมาราวกับสายฟ้าฟาด ตูม! เช่นเดียวกับอากาศที่แตกออก หมัดของหมาป่าเดียวดายนั้นรุนแรงอย่างผิดปกติ ชายผิวดำก็ชกต่อยคล้ายกับแชมป์มวยโลก ปัง! เสียงทื่
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 162 พลบค่ำ ภาคสาม
พูดตามตรง พลูโตรู้สึกผิดหวัง คนงี่เง่าอย่างชาร์ล็อท ฟิชเชอร์ไม่คู่ควรกับการเป็นพันธมิตรทางธุรกิจของเขาเลย แต่เมื่อเขาจำได้ว่า จุดประสงค์ของพวกเขาเองก็คือจัดการกับไทร์ ซัมเมอร์ ดังนั้น การทำงานร่วมกันกับชาร์ล็อท ก็เป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น พลูโตจึงไม่สนใจที่จะอธิบายมันอีก แต่สามสิบล้านเหรียญก็ไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย เขารู้สึกวิตกกังวลเล็กน้อยที่ผู้คนในจักรวรรดิเซเลสเชียลร่ำรวยถึงเพียงนี้ ชาร์ล็อทครุ่นคิด "มิสเตอร์พลูโต ฉันไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่คุณพูด คุณบอกว่าข้อมูลของฉันมีจำกัดอยู่แค่นี้ นั่นหมายความว่าคุณไม่พอใจกับข้อมูลของฉันหรือเปล่า?” “คุณรู้จักอดีตของไทร์ ซัมเมอร์ หรือเปล่า? คุณรู้จักตัวตนของบุคคลที่คุณพยายามจะกำจัดหรือไม่?” พลูโตตอบ “อดีต?” ชาร์ล็อทตกตะลึงเป็นเวลาสองวินาที “อดีตของเขา… เขาเป็นแค่ขอทานไม่ใช่เหรอ?” “ขอทาน?” พลูโตแทบจะพ่นเหล้าครึ่งขวดที่เขาเพิ่งกระดกเข้าไป ผู้หญิงที่โง่เขลาคนนี้เพิ่งจะพูดว่า นายแห่งตำหนักราชันย์ผู้ยิ่งใหญ่เป็นขอทาน เธอบ้าหรือยังไง? “อ้อ มิสเตอร์พลูโต จู่ ๆ ฉันก็จำได้ว่าไทร์ ซัมเมอร์ นั้นไม่ได้ทรงพลังเพราะเขาแข็งแกร่ง แต่เพราะเขามี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 163 ได้เวลาเริ่มเกมส์เสือสองตัวแล้ว
แมทธิว ผู้ซึ่งกำลังดึงรถบรรทุกเขาวนรอบคอกสุนัขอยู่ก็หยุดการเคลื่อนไหวของเขาทันที เสียงเห่าของสุนัขรอบ ๆ ดังขึ้นและทันใดนั้น ภายในฟาร์มก็เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง "มีใครมาที่นี่?" แมทธิวที่ตอนนี้แข็งแกร่งราวกับขุนเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย วินาทีถัดมา เขารู้สึกเย็นวาบที่กระดูกสันหลัง “ว่ากันว่า สุนัขสามารถมองเห็นสิ่งที่มนุษย์มองไม่เห็น มันอาจจะเป็น…? ผีเหรอ? ฉันกลัวผี” ในขณะนั้นเอง แม็กซ์ที่หลับใหลก็ตื่นขึ้นด้วยเสียงเห่าหอน เขาสวมเสื้อผ้าแล้วออกไปข้างนอกทันที ไม่นานหลังจากนั้น เขาเห็นรัศมีของแสงส่องมาจากระยะไม่ไกลมาก นั่นทำให้เขาขมวดคิ้วทันที “ความอ่อนไหวของสุนัขต่อสู้ ต่อสภาพแวดล้อมนั้นเหนือกว่าผู้คนมาก นี่มันรังสีอันตราย” แม็กซ์เองก็รู้สึกเย็นยะเยือกที่กระดูกสันหลังของเขา เขากลับไปที่ห้องของเขาทันทีเพื่อโทรศัพท์และกดโทรหาไทร์ ในระยะไกล รถแลนด์โรเวอร์สามคันกำลังเข้ามาใกล้โรงเลี้ยงสุนัข ไม่นานพวกเขาก็หยุดอยู่ที่นอกฟาร์ม ประตูเปิดออกและคนมากกว่าสิบคนกระโดดลงมาจากรถ ส่วนใหญ่เป็นลูกน้องของชาร์ล็อท ฟิชเชอร์ แต่ละคนถือดาบอยู่ในมือ สองคนเป็นสมาชิกออร์เฟอุสที่พลูโตส่งมา คนหนึ่งคือ ร็อดดี ส่ว
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 164 การต่อสู้ที่ดุเดือดในโรงเลี้ยงสุนัข
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!! ก่อนที่คนเหล่านี้จะมาถึงยังคอกสุนัข พวกเขาทั้งหมดสิ้นหวังและไม่กลัวความตาย เมื่อแม็กซ์พาพวกเขามาที่นี่ สัญชาตญาณดั้งเดิมและความดุร้ายของพวกเขาก็ถูกดึงออกมาทันที ด้วยสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายที่เพิ่มเข้ามา ศักยภาพภายในตัวของพวกเขาจึงถูกกระตุ้นอย่างเต็มที่ ดังนั้น ความเร็วในการพัฒนาของพวกเขาจึงอยู่ในระดับเทพ! นอกจากนี้ ศักดิ์ศรีและความหมกมุ่นของพวกเขาได้กลายเป็นศรัทธาเดียวที่พวกเขามีไปแล้ว ให้แข็งแรงขึ้น ให้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุด เพื่อให้ได้รับความเคารพจากทุกคนในโรงเลี้ยงสุนัข พวกเขาไม่สามารถนำความอับอายมาสู่โรงเลี้ยงสุนัขหรือชื่อของไทร์ ซัมเมอร์ได้! ทันใดนั้น สุนัขในโรงเลี้ยงสุนัขก็ส่งเสียงโหยหวนออกมาอย่างบ้าคลั่ง หลายตัวถึงกับมีแววตาสีแดงฉาน "อะไร…เกิดอะไรขึ้น?” ลูกน้องของชาร์ล็อทที่เคยรู้สึกตื่นเต้นก่อนหน้านี้ รู้สึกได้ทันทีว่าหนังศีรษะของพวกเขาลุกชันขึ้นมา ความรู้สึกนี้ เหมือนกับว่าพวกเขากำลังบุกเข้าไปในประตูนรก ชายคนหนึ่งรู้สึกว่าดาบในมือของเขาสั่นคลอน เขาก้าวถอยหลังออกไปโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้น หญิงสาวสวยคนหนึ่งก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ด้วยผมสีดำที่ยาวสลวย
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 165 ผู้พิทักษ์ที่บ้าคลั่งที่สุด
รอยยิ้มนั้นทำให้ชายสวมถุงมือเหล็ก สมาชิกออร์เฟอุสตกใจกลัว นี่...ชายผู้นี้เป็นโรคจิตหรือเปล่า? ในขณะที่ชายสวมถุงมือเหล็กยังคงตกใจอยู่ เจมี่ได้ยกกำปั้นขึ้นและซัดเข้าไปที่ใบหน้าของชายคนนั้น เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการได้ว่า เจมี่ยังคงสามารถชกต่อยอย่างรุนแรงได้หลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บหนักได้ยังไง พลังของหมัดนี้อัดแน่นไปด้วยพลังทั้งหมดของเจมี่ มันแข็งแกร่งราวกับหินผา ปัง! ชายที่สวมถุงมือเหล็กได้ยินเสียงโหนกแก้มของตัวเองแตก เขาเดินโซเซกลับไปและจบลงด้วยการล้มลงกับพื้น การล้มลงนี้ไม่ต่างจากการดับชะตาของเขา ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นได้ มีคนอย่างน้อยสามคนล้อมเขาไว้และได้ช่วยซ้ำเติมให้กับความโชคร้ายของเขา สตีเฟนเป็นคนแรกที่พุ่งเข้ามาแล้วกดต้นขาของชายสวมถุงมือเหล็กด้วยเข่าของเขา วาเนสซ่าและสมาชิกโรงเลี้ยงสุนัขอีกสองคนก็รีบเข้ามาเช่นกัน ปัง ปัง ปัง! ราวกับพายุฝนกระหน่ำ ชายที่อยู่บนพื้นไม่มีโอกาสได้ลุกขึ้นมาอีกเลย หลังจากหมัดที่กระทบเขาราวกับพายุฝนฟ้าคะนอง ในเวลาเพียงแค่สิบวินาที เขาได้ถูกโจมตีอย่างน้อยร้อยครั้ง สตีเฟนและคนอื่น ๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายคนนั้นหยุดหายใจไปตั้งแต่ตอนไหน เมื่อพวกเข
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 166 หั่นเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนให้สุนัขกิน
ความหวังในใจของร็อดดีดับลงในชั่วพริบตา ในวินาทีนั้นเขาถึงกับร้องไห้! นี่มันบ้าอะไรกันวะ? เขาเพิ่งหนีออกมาจากโรงเลี้ยงสุนัขตัวด้วยความยากลำบาก ด้วยความยากลำบากมหาศาล! แล้วตอนนี้ สัตว์ประหลาดตัวนี้ที่ลากรถบรรทุกก็มายืนอยู่ตรงหน้าของเขา นี่มันบ้าอะไรกัน? ร็อดดีมึนงงไปหมด เพราะเขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของแมทธิวอย่างไร ที่จริงแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องทำ เพราะไม่ต้องรอคำตอบ แมทธิวก็ยกกำปั้นที่เหมือนเหล็กขึ้นแล้วทุบเข้าที่หน้าอกของร็อดดี ตูม! หลังจากเสียงทุ้ม ร็อดดีรู้สึกราวกับว่าเขาถูกรถบรรทุกพุ่งชน ในขณะที่ร่างของเขาบินออกไป หลังจากหนีออกจากโรงเลี้ยงสุนัขอย่างยากลำบาก เขาก็ถูกโยนกลับเข้าไปในนั้นอีกครั้ง ปัง ปัง ปัง! เสียงการปะทะของหมัดดังลั่นภายในโรงเลี้ยงสุนัข ร็อดดีไม่มีเวลาแม้แต่จะกรีดร้อง ก่อนที่เขาจะเสียโฉมเช่นเดียวกับชายสวมสวมถุงมือเหล็ก แมทธิวโยนโซ่ในมือทิ้ง เขาตกตะลึงเมื่อยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงเลี้ยงสุนัขและจ้องมองไปยังฉากนองเลือด "นี่มันอะไรกัน? นี่ดูไม่เหมือนการโจมตีของผี ฉิบ...หายแล้ว มีผู้บุกรุกมาเพื่อทำลายที่นี่!!!” ในขณะนั้น แมทธิวก็โกรธจัด แต่ทุกอย่างก็จบลงไปแล้ว ศพเกล
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 167 สนทนากับพลูโต
ไทร์ขมวดคิ้วใส่แม็กซ์ แม็กซ์ตกตะลึงและถามอย่างรวดเร็ว “มีอะไรผิดปกติรึเปล่าครับ มิสเตอร์ซัมเมอร์?” “นายกระหายเลือดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?” ไทร์โบกมือของเขา “หาที่โล่ง ๆ แล้วเผาทิ้งไป” เมื่อพูดอย่างนั้น ไทร์ก็เดินไปหาสมาชิกออร์เฟอุส เขาถอดเสื้อผ้าออกและพบรอยสักรูปพระจันทร์เสี้ยวสีดำที่หน้าอกของร็อดดีและที่ไหล่ของชายสวมถุงมือเหล็ก เมื่อเขาเห็นรอยสักนี้ ไทร์ก็เข้าใจมันทั้งหมดทันที ในอดีต เงาแห่งความมืดมีโลโก้พระจันทร์เต็มดวงสีดำ แต่ตอนนี้ โลโก้บนร่างของคนเหล่านี้คือพระจันทร์เสี้ยว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนสองคนนี้มาจากองค์กรออร์เฟอุสที่จัดตั้งขึ้นโดยดาร์ค ชูรา "มาเร็วดีนี่!" ไทร์พึมพำก่อนที่จะนั่งลงและควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของร็อดดี โทรศัพท์ถูกทุบจนพังแต่ซิมการ์ดยังคงอยู่ ไทร์หยิบซิมการ์ดออกมาแล้วใส่ลงไปในโทรศัพท์ของเขา หลังจากนั้น เขาก็โยนโทรศัพท์กลับเข้าไปที่ร่างของร็อดดี "เผามันซะ" "รับทราบครับ" ไทร์กลับไปที่หลังโรงเลี้ยงสุนัข การขุดหลุมเสร็จสมบูรณ์ และตอนนี้แมทธิวกำลังวางพี่น้องของเขาลงในหลุมอย่างเรียบร้อย การแสดงออกของเขามืดมนเมื่อน้ำตาในดวงตาของเขาไหลออกมา “รู้สึกผิด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 168 ฟอลคอน
ถัดจากพลูโต คนผิวดำและแบล็กโรสก็เงยหน้าขึ้นเช่นกัน รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของพลูโต จากนั้นพวกเขาเดินออกไปที่ประตู เสียงนกส่งเสียงร้องดังออกมาจากภายในสวน ถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะเก้าโมงเช้าแล้ว แสงแดดจ้าที่ให้ความอบอุ่น ในขณะที่ไทร์และแมทธิวเดินไปยังคฤหาสน์ รัศมีที่พวกเขาเปล่งออกมาดูเหมือนจะลดอุณหภูมิรอบตัวพวกเขาลงทันที ในที่สุดไทร์แลแมทธิวก็ก้าวเข้าสู่ธรณีประตูของคฤหาสน์และเดินเข้าไปข้างใน ตรงข้ามของพวกเขา พลูโตและคนอื่น ๆ ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เมื่อสบตากัน ริมฝีปากของพลูโตก็เผยรอยยิ้มจาง ๆ “นายแห่งตำหนักราชันย์เรย์น ไทร์ ซัมเมอร์! เป็นเกียรติมาก ฉันเคยได้ยินชื่อของนายจากนายท่านมามากกว่าหนึ่งครั้ง นายมีชื่อเสียงมากจริง ๆ นายท่านบอกว่านายแข็งแกร่ง นายเป็นมังกรตะวันออกที่แท้จริง แต่สิ่งที่ฉันจินตนาการเอาไว้กับความเป็นจริงมันต่างกัน นายดูอ่อนกว่าวัยเมื่อเทียบกับรูปภาพของนาย มันยากที่จะจินตนาการได้ว่านายสามารถปกครองตำหนักราชันย์ได้” พลูโตไม่ใช่คนพูดมาก แต่เขาพูดมากกว่าปกติหลังจากได้พบไทร์ เห็นได้ชัดว่าพลูโตรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับมอบหมายภารกิจนี้จากดาร์คชูร่า เพราะคนตรงห
บทล่าสุด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 239 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 238 ฉันโกรธเคืองมาก
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 237 สร้างความบาดหมาง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 236 ฉันจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 235 ไสหัวไปจากเมืองไพร์ม
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 234 คำเชิญของ คาร์สัน ยอร์ก
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 233 ฟ้าร้องในฤดูร้อน
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 232 ช่วยหย่ากับไทร์ ซัมเมอร์ด้วย
