All Chapters of It's My Day, Happy Birthday!: Chapter 31 - Chapter 40

Wala akong nagawa kundi ang lihim na pagmasdan ang paulit-ulit na paglipad ng isang berdeng paru paro na malapit sa lugar kung saan man ako nakaupo.Kanina pa itong naglilikot sa halamang nasa gilid ko at wala naman akong nagawa kundi palipasin ang oras sa kakatunghay sa kanya.Nagkalat ang mga papel sa mesang kaharap ko. Wala pa man ako sa kolehiyo pero heto ako at tila ba sinasanay na ang sarili sa pagguhit ng kung ano-anong infrastraktura. Sa pagguhit ko na lang din nililibang ang sarili ko, nang sa gano'n ay hindi ko maisip ang mga bagay na naghahatid sa 'kin ng labis na takot.Hindi naging maganda ang usapan naming dalawa ni Mama kagabi. Pagkatapos niya kasing ipaalam sa 'kin na may trangkaso siya ay siya pa ang kusang tumawag ng katulong upang palabasin ako. Hindi naman ito 'yung tipo ng pambubugaw sa isang tao. Para bang pinalabas niya lang ako dahil ayaw niyang mahawa ako sa sakit niya. Hindi ko rin naman siya magawang sisihin dahil mukha ngang matindi a

Mainit ang buga ng hangin sa school garden kung nasaan man ako. Sa pribadong espasyo ko na lang ng hardin na ito nararamdaman ang kaginhawaan sa sarili ko. Pakiramdam ko ay umaaliwalas lahat ng problemang gumugulo sa isip ko sa tuwing dito ko maiisipang magpalipas ng oras. Bakante na ang oras ko magmula ngayon. Naghihintay na lang ako ng tamang oras upang makauwi at makapagpahinga na rin sa bahay. Katatapos lang ng exam namin kanina at natitiyak kong mapapagod na naman ako bukas dahil sa nakaambang selebrasyon para sa kaarawan ko.Hindi ko maisipang magtampo sa mga kaibigan ko, lalong-lalo na kay Bryan. Bukas na ang pinakahihintay kong araw sa tanan ng buhay ko pero para bang hindi man lang nila naalala ang paulit-ulit kong paalala sa kanila.Daglian kong sinikop ang mga imbitasyong hawak ko nang maramdaman ko ang malamig na pag-ihip ng hangin sa gawi ko. Hindi ko rin naman maiwasang mapapikit sa sarili upang maiwasan ang alikabok na umihip sa mukha ko dul

Bakit gano'n?Kung sino pa ang kailangan natin sa buhay, sila pa ang namamatay. Kung sino pa ang kinamumuhian nating makasama, sila pa ang natitira. Minsan ka na nga lang makaramdam ng alaga sa isang tao, mawawala pa.Hindi ko alam kung ano nga ba ang naging kasalanan ko sa Diyos. May nagawa ba akong mali at ganitong klase ng pagpaparusa ang ginagawa at ipinaparamdam niya sa 'kin?Naging mabuting anak naman ako sa kanya. Sinusunod ko lahat ng utos niya. Lahat ng nakalakip sa sampung inutos niya ay ginawa ko. Buong loob ko itong sinunod, pero bakit ganito?May karapatan ba akong magalit sa kanya dahil kinuha niya si Mama nang hindi ko man lang nakakasama ng matagal? Ano ba kasing mali ko at bakit niya ako pinarusahan ng ganito?Alam niyang si Mama lang ang takbuhan ko sa lahat ng bagay, pero bakit niya kinuha?Naging masama ba akong anak sa kanya?Bakit ako?Dahan-dahang pumatak ang luha sa mga mata ko habang pinagmamasdan ko an

Gaya ng inaasahan ng mga taong nasa paligid ko at gaya na rin nang nakagawian ng mga taong dumanas ng hinanakit ko ngayon, nagpatuloy ako sa buhay.Bryan requested it, gano'n din si Samuel. Kahit na palagi akong binibiro ni Yohan na sumuko na lang at sumunod kay Mama ay umaasa rin siya na magpapatuloy lang ako sa buhay ko. Kasama na rin sa mga taong nabanggit ko sa taas si Biguel.Sa katunayan nga ay si Biguel at si Bryan lang ang palaging sumusubaybay sa lahat ng kilos ko. Si Samuel ang laging nagpapalakas ng loob ko at nagsisilbing inspirasyon ko, habang si Yohan naman ang nagpapasaya sa 'kin sa tuwing makakaramdam ako ng lungkot sa sarili ko.Alam mo ba 'yung pakiramdam na makakaramdam ka ng habag sa sarili mo? Pakiramdam mo ay nakakaawa ka sa mga mata ng iba. Naaawa ako para sa sarili ko dahil pakiramdam ko ay ako na lang ang mag-isang lumalaban sa buhay.Wala na akong katuwang katulad ng dati. Wala na akong kasama katulad ng dati.

Nakaugalian ko na ang tumambay sa garden, lalo na at ako lang naman ang mag-isang lumalaban sa buhay. Marami naman akong nagiging kaibigan sa klase, pero masasabi kong sila Yohan, Samuel, Bryan at si Biguel lang ang tinuturing kong totoo. Sila lang ang mga taong handang makinig sa 'kin sa tuwing may kailangan at may problema ako. Sila lang din ang kaisa-isang tanong nakaintindi sa ugali ko kaya naman hindi ko mapigilang magpasalamat sa Diyos dahil sila ang grupo ng lalaking ibinigay niya sa 'kin.Pasado alas otso ng umaga nang maisipan kong tumambay sa school garden upang doon tapusin ang mga requirements na kailangan kong ipasa mamayang ala una ng tanghali.Tahimik lang akong nakaupo sa upuan na gawa sa bato nang hindi ko inaasahang dumilim ang paningin ko habang nagsusulat sa libro. Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin sa taong nakatayo na ngayon sa harapam ko at tila ba hinaharangan ang liwanag na nagmumula sa sinag ng araw na ginagamit ko upang makita ang sinusula