Lahat ng Kabanata ng Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Kabanata 391 - Kabanata 400

Nagmumula ang malamig na hangin sa lalaking kaharap niya, walang emosyon ang mukha niya habang nakatingin siya sa kanya. Umihip ng malakas ang hangin sa sementeryo, dumampi ito sa pisngi ng mga dumadalaw dito. Mahinahong ngumiti si Madeline sa lalaking lumitaw sa kanyang harapan. "Bakit ka nandito, Jeremy?" ang tanong niya, may bahid ng pagkagulat ang kanyang tono. Subalit, hindi niya hinayaang lumabas ang kabang nararamdaman niya. Dahan-dahang naglakad si Jeremy bago siua tumingin sa puntod. "Bakit ka nandito? At sino siya? Bakit mo siya dinalaw? Ito ang unang beses na pumunta ka sa Glendale, di ba? Hindi ko alam na may mga kamag-anak ka na nakalibing dito." Nagpanggap na nagulat si Madeline habang nagsasalita siya, "Hindi mo ba alam, Jeremy? Ex-wife mo pa rin si Madeline. Hindi mo ba natatandaan ang lolo niya?" "Ang lolo ng ex-wife ko?" Tinitigan niya ang pangalang nakaukit sa puntod, nakaukit sa ibaba nito ang mga salitang 'Lolo ni Madeline Crawford'. "Bakit bigla mong d

Nagulat si Madeline sa loob ng ilang sandali bago lumitaw ang isang kalmadong ngiti sa kanyang mga labi. "Sa tingin ko naguguluhan ka tungkol sakin, Grandpa Whitman. Paano ako magiging si Madeline Crawford?"Bahagyang dumilim ang liwanag sa mga mata ni Old Master Whitman, ngunit malinaw pa rin ang kanyang mga titig. "Hindi kita pipilitin na umamin kung ayaw mo, Madeline." "Hindi talaga ako si Madeline, Lolo." Nakangiting tumanggi si Madeline. "Bakit naman ako magpapakasal sa lalaking ayaw sakin kung ako si Madeline? Dapat natuto na ako na masusunog lang ako kapag pinilit kong lumapit sa apoy." Nagulat si Old Master Whitman nang marinig niya ang balita. Nagsalubong ang kanyang mga kilay. "Talaga bang magpapakasal ka kay Jeremy?" Tumango si Madeline. "Oo naman, dinadala ko rin ngayon ang anak ni Jeremy." Pagkasabi niya nun, nabaling ang tingin ni Old Master Whitman sa tiyan ni Madeline. Tinikom niya ang kanyang mga labi at hindi na siya nagsalita pa. "Lolo, Vera." Lumapit sa

"Mother-in-law?" Natawa si Madeline habang nagsasalita, maliwanag ang panunuya sa kanyang kaakit-akit na mukha. "Paano mo nagawang tawagin ang sarili mo na isang mother-in-law?""..." Nanlaki sa gulat ang mga mata ni Karen. Binawi ni Madeline ang kanyang braso kasabay ng paghagip ng kanyang nagmamataas na mga mata sa nanggagalaiti at galit na galit na ekspresyon ni Karen. Biglang lumamig ang hangin sa paligid. "Ikaw ang dapat na mag-ingat sakin. Hindi ako si Madeline Crawford, at hindi hahayaan na tapak-tapakan mo ako at pagalitan o saktan ako kung kailan mo gusto.""Ikaw..." Sumiklab ang galit sa mga mata ni Karen kasabay ng pagtaas niya ng kanyang braso upanh turuan ng leksyon si Madeline."Tumigil ka!" Umalingawngaw sa hangin ang nagyeyelong boses ni Jeremy, dahilan para mapahinto si Karen.Tinaas ni Madeline ang kanyang kilay at nagsalita siya. “Hindi mo ba nakikita kung gaano ako kahalaga para kay Jeremy? Huwag mo akong gagalitin, naiintindihan mo ba?""..." Hindi makapagsa

Nanlaki ang mga mata ni Madeline. Sigurado siya na hindi niya guni-guni ang boses na iyon.Nang tumingala siya, nakita niyang nakangisi si Ava at napangiti siya sa kanya habang kumukurap ang kanyang mga mata. Buhay si Ava. Naguluhan ang puso ni Madeline. Naghalo ang tuwa at galit sa kanyang puso. Masiglang tumayo si Ava habang tinitingnan niya ang tulalang si Madeline.Tinaasan niya ng kilay si Madeline."Inaamin mo na ba sa wakas na ako ang pinaka matalik mong kaibigan, Ms. Vera Quinn?""..." Hindi makapagsalita si Madeline. Sa gitna ng katahimikan, naramdaman ni Madeline na may lumapit sa kanya mula sa likuran.Inayos niya ang kanyang sarili at lumingon siya, nakita niyang pumasok sa silid si Daniel. May bakas ng tuwa at pananabik ang elegante at gwapo niyang mukha habang naluluha ang kanyang mga mata.Napagtanto ni Madeline na pagsubok lang talaga 'to. Sa kabila ng pag-aalinlangan niya, nagpasya siyang magtiwala sa kanila sa huli.Dahil sa takot niya na iwanan siya ng

Nasa labas na ng pintuan si Madeline ng marinig niya ang pagsigaw ni Meredith ng mga salita. Isang kislap ng pag-asa ang kumislap sa kanyang nagyeyelong mga mata.Bumilis rin ang tibok ng kanyang puso, higit pa sa kaya ng kanyang katawan. Habang naghihinala pa rin, dahan-dahan siyang lumingon at itinaas ang malamig niyang tingin. "Alam mo na ang ganung katotohanan ay hindi ka biglang gagawing inosente."Ang mga namumulang mata ni Meredith ay nanlilisik sa kanya. "Hindi ako nagsisinungaling! Buhay pa ang anak mo. Sinabi ko lang sa iyo na patay na siya para masaktan ka. Itinago ko ang iyong anak upang magamit ko siya bilang isang bargaining chip balang araw! ”Pinatahimik ni Madeline ang kanyang puso at damdamin ng dahan-dahan siyang bumalik kay Meredith. "Nasaan ang ebidensya mo? Sabihin mo sa akin kung bakit ako maniniwala sa iyo.”"Mas gugustuhin mong maniwala na buhay pa ang anak mo o patay na?" Nakangising sumagot si Meredith, sapagkat alam niya na mahalaga ang bata para kay M