Umiling siya at tinitigan si Felipe na naguguluhan, na humantong sa kanya upang sabihin sa kanya ang isang nakakagulat na sipi ng nakaraan.Sa wakas ay naintindihan niya ang kabigatan ng sikretong hawak ni Felipe sa kanyang puso ...Bago pa niya matunaw ang kwento ni Felipe, nakatanggap ng tawag si Madeline mula kay Jeremy.Bumalik sa kanyang mga mata ang kahinahunan habang pinagmamasdan ang pag-alis ni Madeline."Hindi ako ginoo, kung tutuusin. Para sa sinong ginoo ang itulak ang babaeng mahal niya sa mga bisig ng isang nemesis? "Ngumiti siya ng mahina, isang mapanganib na kislap na kumikislap sa kanyang mga mata.Kasunod sa kahilingan ni Jeremy, dumating si Madeline sa lobby ng Whitman Corporations.Akmang lalakad na siya papasok, lumabas si Jeremy mula sa mga pintuan ng salamin.Ang lalaki ay sumubsob sa kataas-taasan sa bawat kaswal na hakbang na kanyang ginawa.Nakatingin kay Madeline, ang hamog na yelo sa kanyang titig kaagad na lumusaw sa banayad na init.“Parang wala
Ang biglaang halik ni Jeremy ay nagpatulala kay Madeline.Mahal niya daw siya.Mahal niya ang isang babae na kamukha ng dati niyang asawa na kinamumuhian niya.Nakakatawa. 'Hindi mo man lang ako sinulyapan noong pinahahalagahan kita at itinuturing bilang aking natatangi. 'Kaya't paano mo nasasabi na mahal mo ako ngayong sumuko na ang puso ko at wala nang iba pang natitira rito kundi poot? ‘Huli na ang lahat, Jeremy Whitman.'Kahit na mahal mo na ako ngayon, hindi nito kayang pagalingin at ayusin ang matinding mga sugat na binigay mo sa puso ko.'Habang nagdahilan siya na masama ang kanyang pakiramdam, tumalikod si Madeline mula sa halik ni Jeremy.Gayunpaman, tinanggap niya nang 'maligaya' ang marriage proposal ni Jeremy.Habang nakatingin sa bughaw na dagat, naikumpara ni Madeline ang galit sa kanyang puso sa mga alon sa kanyang harapan.‘Ito ang utang mo sa akin, Jeremy. Panahon na para pagbayaran mo ito. 'Humigpit ang puso ni Jeremy habang tahimik na nakatitig sa kaa
Kahit na ang seremonya ay labag sa mga kagustuhan ng kanyang puso, natutuwa pa rin siya na si Jackson ang kanyang flower boy.Sa gitna ng mga dumalo, nalaman niya na dumating sina Eloise at Sean upang magbigay rin ng kanilang basbas. Parang masasabi na rin na nakuha niya ang pagsang-ayon ng kanyang mga magulang. Samantala, mukhang naiinis lang si Mrs. Whitman sa sitwasyon. Lumapit ang isa sa mga kaibigan ni Mrs. Whitman na isang ring asawa ng isang mayamang lalaki para batiin siya. "Napakagaling naman ng manugang mo, Mrs. Whitman. Mayaman siya, magaling sa trabaho, at maganda. Siguro naman kontento ka na ngayon, tama ba?""Eh ano ngayon kung mayaman siya? Hindi naman mahirap ang Whitman family! Pwede kang maghanap ng magandang babae sa buong mundo. Sakto lang ang itsura niya!"Inirapan ni Mrs. Whitman si Madeline na umiinom kasama ng ilang mga bisita. Pagkatalikod niya, nakita niya sina Eloise at Sean at kaagad na lumapit sa kanila para usapin sila. "Mr. at Mrs. Whitman, hin
Nagbago ang ekspresyon ni Madeline sa kanyang mga sinabi.Balat. Mapipilitang matapos ang kanyang plano kung sasabihin ni Eloise ang tungkol sa balat sa kanyang katawan."Anong balat?" Nagtatakang tanong ni Jeremy."Isa itong paru-""Medyo nahihilo ako, Jeremy ..."Kumunot ang noo ni Madeline nang magsimula pa lang si Eloise na ipaliwanag ang hugis paruparong balat. Pagkatapos ay nanghihina siyang sumandal kay Jeremy. Bumalik agad ang atensyon niya kay Madeline.Binuhat niya siya kaagad. "Dadalhin kita sa ospital.""Okay lang, sa tingin ko pagod lang ako," mahinang sagot ni Madeline habang nakasandal siya sa kanyang balikat.Hindi maipaliwanag na kumislap ang pag-aalala sa mga mata nina Eloise at Sean habang pinapanood nila si Jeremy na dalhin si Madeline papalayo. Dumilim ang gabi habang hinangin ang mga dahon ng puno sa tapat ng bintana. Nakahiga si Madeline sa kama nang nakapikit, nagpapanggap siyang natutulog kahit na hindi naman siya inaantok.Ngayon ang kanilang
Natikom ang mga mapupulang labi ni Madeline habang nakatingin sa masayang mukha ng natutulog na lalaki sa kanyang harapan.'Akala ko ba sabi mo hindi ka nakakatulog nang maayos sa nagdaang tatlong taon?‘Pero mukhang maganda ang tulog mo ngayong umaga. ‘Hmph. Nakaramdam ka ba ng pagsisisi sa pagkamatay ko, Jeremy? 'Hindi, hindi ka nagsisi kahit na kailan.' Agad na naghilamos at nagpalit si Madeline bago huling tingnan ang mukha ng lalaki. Paglabas ng kwarto, nakita niya si Jackson na lumabas na rin. “Morning, Jack.’Ngumiti siya at lumapit. “Oras na ba para sa school? Gusto mo bang ipagluto ka ng agahan ni Ate Vera?" Kumurap si Jackson at inosenteng tumango habang tiningala siya kay Madeline. "Sige po." Gumaan ang mga emosyon ni Madeline sa kaaya-ayang itsura ng batang lalaki. Kahit na naghanda na ng agahan ang isang katulong, gumawa pa ng isa si Madeline. Mas simple ito at mas masustansya para kay Jackson. Habang nakaupo sa hapag-kainan, tinitigan lang ni Jackson
Parehong nanlaki ang mga mata nina Madeline at Eloise sa komento ni Jackson.Si Eloise Patton ay isa ring designer, kaya kaya niyang kopyahin ang balat ni Madeline sa piraso ng A4 na papel.Nagtaka si Madeline kung napadaan ba si Jackson sa sandaling naipakita niya ang kanyang balat. "Nakita mo na ang butterfly na to, Jack? Saan?" Yumuko si Eloise para magtanong, kumikislap ang tiyaga sa kanyang kumikinang na mga mata. "Bakit ka nag-print ng napakaraming mga search notice, Mrs. Montgomery? Hinahanap mo ba ang anak mo?" Kalmadong binago ni Madeline ang usapan. Tumango si Eloise. "Na-post ko na rin to sa internet, pero isang paraan lang rin ang mga flyer na to. Gagawin ko ang lahat kung ibig sabihin nito ay mahahanap ko ang anak ko!" Ang kanyang mga salita ay nagtataglay lamang ng pag-asa at sinseridad. Totoong hinihiling niya na mahanap na niya ang kanyang nawawalang anak. Naramdaman ni Madeline na manginig at sumikip ang kanyang puso sa kanyang dibdib. 'Siguro hindi ko
Nagluluhang tumingin si Sean kay Madeline."Bakit mo dinala ang asawa ko sa ospital, Ms. Quinn?""Iyon ay dahil ..."Ipapaliwanag pa lang ni Madeline ang kanyang sarili nang biglang tumunog ang mga hikbi mula sa loob ng silid.Nagbago ang expression ni Sean at agad siyang tumalikod para pumasok.Huninga nang malalim si Madeline at pumasok sa kwarto na para bang walang nangyari. Nagising na nga si Eloise at kasalukuyan siyang umiiyak.Nag-aalalang lumapit sa kanya si Sean. "Anong problema, Ellie? Anong nagpalungkot sa'yo?"Doon lamang napansin ni Eloise ang presensya ni Sean. Tumingin siya sa kanya nang may namumulang mga mata sa pag-iyak. Mayroong hindi maaayos at hindi mapapagaling na sakit sa kanyang malungkot na titig. "Bakit ba tayo pinaprusahan ng langit ng ganito, Sean? Bakit…"Nanginginig ang boses niya habang nahuhulog na parang mga perlas ang mga luha sa kanyang mata. Naguluhan si Sean, nataranta ang kanyang puso. "Anong pinagsasabi mo, Ellie? Huwag kang umiyak
Sa isang iglap, narinig nina Eloise at Sean ang sigaw ni Madeline.Bagaman determinado siyang sundin ang kanyang anak na babae kung saan siya sandali lamang kanina, lumingon si Eloise sa gulat at umakyat muli sa loob ng marinig ang mga salita ni Madeline. Malayang dumaloy ang luha sa pisngi niya habang nakatingin kay Madeline na nakatayo sa di kalayuan. Napatulala siya.Sa pamamagitan ng kanyang kumikislap na luha, napagtanto niya na ang babae ay may katulad na hitsura ng isang nakalibing ng malalim at masakit sa kanyang isip."Buhay pa ang Eveline mo, Mom. Hindi mo kailangang mamatay para sa akin, "Madeline said with a soft smile."Bumaba ka. Nag-aalala si Dad, hmm? ""Eveline ..." Naglakad si Eloise palayo sa hangganan ng panganib habang nakatitig siya kay Madeline.Saglit na kumurap si Sean kay Madeline bago ito muling bumalik upang hilahin si Eloise sa kaligtasan ng silid ng ospital. Pagkatapos, isinara niya ang pintuan ng balkonahe.“Ikaw ba ... Ikaw ba si Madeline? Ikaw ba