Natikom ang mga mapupulang labi ni Madeline habang nakatingin sa masayang mukha ng natutulog na lalaki sa kanyang harapan.'Akala ko ba sabi mo hindi ka nakakatulog nang maayos sa nagdaang tatlong taon?‘Pero mukhang maganda ang tulog mo ngayong umaga. ‘Hmph. Nakaramdam ka ba ng pagsisisi sa pagkamatay ko, Jeremy? 'Hindi, hindi ka nagsisi kahit na kailan.' Agad na naghilamos at nagpalit si Madeline bago huling tingnan ang mukha ng lalaki. Paglabas ng kwarto, nakita niya si Jackson na lumabas na rin. “Morning, Jack.’Ngumiti siya at lumapit. “Oras na ba para sa school? Gusto mo bang ipagluto ka ng agahan ni Ate Vera?" Kumurap si Jackson at inosenteng tumango habang tiningala siya kay Madeline. "Sige po." Gumaan ang mga emosyon ni Madeline sa kaaya-ayang itsura ng batang lalaki. Kahit na naghanda na ng agahan ang isang katulong, gumawa pa ng isa si Madeline. Mas simple ito at mas masustansya para kay Jackson. Habang nakaupo sa hapag-kainan, tinitigan lang ni Jackson
Parehong nanlaki ang mga mata nina Madeline at Eloise sa komento ni Jackson.Si Eloise Patton ay isa ring designer, kaya kaya niyang kopyahin ang balat ni Madeline sa piraso ng A4 na papel.Nagtaka si Madeline kung napadaan ba si Jackson sa sandaling naipakita niya ang kanyang balat. "Nakita mo na ang butterfly na to, Jack? Saan?" Yumuko si Eloise para magtanong, kumikislap ang tiyaga sa kanyang kumikinang na mga mata. "Bakit ka nag-print ng napakaraming mga search notice, Mrs. Montgomery? Hinahanap mo ba ang anak mo?" Kalmadong binago ni Madeline ang usapan. Tumango si Eloise. "Na-post ko na rin to sa internet, pero isang paraan lang rin ang mga flyer na to. Gagawin ko ang lahat kung ibig sabihin nito ay mahahanap ko ang anak ko!" Ang kanyang mga salita ay nagtataglay lamang ng pag-asa at sinseridad. Totoong hinihiling niya na mahanap na niya ang kanyang nawawalang anak. Naramdaman ni Madeline na manginig at sumikip ang kanyang puso sa kanyang dibdib. 'Siguro hindi ko
Nagluluhang tumingin si Sean kay Madeline."Bakit mo dinala ang asawa ko sa ospital, Ms. Quinn?""Iyon ay dahil ..."Ipapaliwanag pa lang ni Madeline ang kanyang sarili nang biglang tumunog ang mga hikbi mula sa loob ng silid.Nagbago ang expression ni Sean at agad siyang tumalikod para pumasok.Huninga nang malalim si Madeline at pumasok sa kwarto na para bang walang nangyari. Nagising na nga si Eloise at kasalukuyan siyang umiiyak.Nag-aalalang lumapit sa kanya si Sean. "Anong problema, Ellie? Anong nagpalungkot sa'yo?"Doon lamang napansin ni Eloise ang presensya ni Sean. Tumingin siya sa kanya nang may namumulang mga mata sa pag-iyak. Mayroong hindi maaayos at hindi mapapagaling na sakit sa kanyang malungkot na titig. "Bakit ba tayo pinaprusahan ng langit ng ganito, Sean? Bakit…"Nanginginig ang boses niya habang nahuhulog na parang mga perlas ang mga luha sa kanyang mata. Naguluhan si Sean, nataranta ang kanyang puso. "Anong pinagsasabi mo, Ellie? Huwag kang umiyak
Sa isang iglap, narinig nina Eloise at Sean ang sigaw ni Madeline.Bagaman determinado siyang sundin ang kanyang anak na babae kung saan siya sandali lamang kanina, lumingon si Eloise sa gulat at umakyat muli sa loob ng marinig ang mga salita ni Madeline. Malayang dumaloy ang luha sa pisngi niya habang nakatingin kay Madeline na nakatayo sa di kalayuan. Napatulala siya.Sa pamamagitan ng kanyang kumikislap na luha, napagtanto niya na ang babae ay may katulad na hitsura ng isang nakalibing ng malalim at masakit sa kanyang isip."Buhay pa ang Eveline mo, Mom. Hindi mo kailangang mamatay para sa akin, "Madeline said with a soft smile."Bumaba ka. Nag-aalala si Dad, hmm? ""Eveline ..." Naglakad si Eloise palayo sa hangganan ng panganib habang nakatitig siya kay Madeline.Saglit na kumurap si Sean kay Madeline bago ito muling bumalik upang hilahin si Eloise sa kaligtasan ng silid ng ospital. Pagkatapos, isinara niya ang pintuan ng balkonahe.“Ikaw ba ... Ikaw ba si Madeline? Ikaw ba
Kapag tumingin ka mula sa isang gilid ng transparent na mga bintana mula sa kisame, makikita mo ang isang makapal na ilog ng ilog. Pinayagan ng kabilang panig ang mga nasa opisina na pangasiwaan ang bawat pulgada ng lungsod sa ibaba. Ito ay isang magandang lugar para sa isang opisina, at tiyak na wala sa anumang lugar na maaaring pagmamay-ari ni Tom, Dick, o Harry kung nais nila.Minsan ay hinubaran siya ng karapatang bisitahin ang lugar na ito.Asawa niya siya, at habang hindi siya pinapasok sa kanyang tanggapan, hahayaan niya ang ibang babae na dumating at umalis ayon sa gusto niya.Umirap ang labi ni Madeline sa naisip habang tahimik na inilalabas ang pagkain na binili.Hindi na siya magsusuot ng isang apron at magluluto para sa kanya muli, para sa anumang pagpayag na ibigay ay hindi na siya mayroon.Malinaw na nasa isang mahusay na kalagayan si Jeremy habang kumakain siya ng masaya nang hindi hinihinala kung si Madeline ang gumawa ng pinggan o hindi.Ang mga sinag ng kalagitn
Walang oras si Madeline upang pigilan siya nang mag-blur na si Eloise ng ganoong pangungusap.Ang paligid ng hangin ay tila tumahimik sandali, at tiningnan ni Madeline ang reaksyon ni Jeremy sa gilid ng kanyang mga mata. Medyo kumplikado ang kanyang ekspresyon, para bang narinig niya ang isang hindi inaasahang balita. Gayunpaman, parang kalmado rin ito.Nag-isip-isip si Madeline ng ilang segundo bago binasag ang katahimikan. "G. Montgomery, Ginang Montgomery, sa palagay mo talaga si Madeline ay iyong biological na anak?"Napatingin sa kanya si Eloise, sinasabing, "Bagaman wala pang pag-verify ng pang-agham, 90 porsyento na ako na sigurado na ang aking anak na si Madeline!"Ang kanyang tono ay napaka-positibo, at ang kanyang mga mata na nasilaw ng isang fog ay tumingin sa mukha ni Madeline na may walang katulad na nostalgia."Si Miss Vera ay may anak na babae, oo?" Biglang tanong ni Eloise.Tumango si Madeline. "Oo." "Nang makita ko ang iyong anak na babae sa pasukan ng kinderga
Ngumiti si Madeline at may sasabihin sana siya nang tumunog ang kanyang phone.Tumingin siya sa screen at nakita niya na ito ay mula kay Felipe.Sagot niya nang natural ang telepono at nag-hang matapos ang ilang maikling pangungusap."Jeremy, may nangyari sa shop ko. Kailangan kong bumalik ngayon.""Ihahatid na kita." "Hindi, makikita natin ang isa't isa ngayong gabi," sabi ni Madeline habang nakatalikod. Habang papalabas na siya, inunat ni Jeremy ang kanyang kamay upang hawakan siya. Nang magbalik-tanaw si Madeline, ibinaba ang ulo ni Jeremy at hinalikan ang labi."Isang goodbye kiss.""..."Nakangiting tinanggap ni Madeline sa kabila ng pagtanggi sa kanya.Matapos makita siyang tumalikod at umalis, ang ngiti sa mga sulok ng kanyang labi ay unti-unting nawala habang ang talas ng kanyang mga mata ay nawala, naiwan lamang ang isang paghawak ng panghihinayang.Nang sinabi ni Eloise na si Madeline ay talagang kanyang biological na anak ngayon, ang palagay ay nagbigay ng pinaka
Tahimik na hinawakan ni Jeremy ang kanyang mobile phone, nakikinig kay Sean na nagsasabi sa kanya ng resulta ng salitang pagkakakilanlan para sa salita…Ang tono ni Sean ay hindi mailalarawan na kumplikado. Mayroong kaligayahan, ngunit mayroon pa ring pagdampi ng kalungkutan sa kagalakang ito.Siguradong, pagkatapos makinig sa sasabihin ni Sean, isang tsunami ang tumaas sa puso ni Jeremy."Jeremy, nakabalik ka na." Ang tawag ay hindi pa nabitin nang may isang matamis na boses ang tumunog sa harapan niya.Itinaas ni Jeremy ang kanyang mga mata at nakita si Madeline na naglalakad palapit sa kanya.Ang kaakit-akit na mukha na nakatago sa kanyang puso ay unti-unting napalaki sa kanyang malalim na mga mata."Hinihintay lang kita na bumalik ka para sa hapunan." Naglakad si Madeline papunta kay Jeremy at inabot ito upang tulungan siyang hubarin ang suit jacket.Tahimik na nakabitin si Jeremy, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa malabong nakangiting mukha ni Madeline sa buong oras.