Kapag tumingin ka mula sa isang gilid ng transparent na mga bintana mula sa kisame, makikita mo ang isang makapal na ilog ng ilog. Pinayagan ng kabilang panig ang mga nasa opisina na pangasiwaan ang bawat pulgada ng lungsod sa ibaba. Ito ay isang magandang lugar para sa isang opisina, at tiyak na wala sa anumang lugar na maaaring pagmamay-ari ni Tom, Dick, o Harry kung nais nila.Minsan ay hinubaran siya ng karapatang bisitahin ang lugar na ito.Asawa niya siya, at habang hindi siya pinapasok sa kanyang tanggapan, hahayaan niya ang ibang babae na dumating at umalis ayon sa gusto niya.Umirap ang labi ni Madeline sa naisip habang tahimik na inilalabas ang pagkain na binili.Hindi na siya magsusuot ng isang apron at magluluto para sa kanya muli, para sa anumang pagpayag na ibigay ay hindi na siya mayroon.Malinaw na nasa isang mahusay na kalagayan si Jeremy habang kumakain siya ng masaya nang hindi hinihinala kung si Madeline ang gumawa ng pinggan o hindi.Ang mga sinag ng kalagitn
Walang oras si Madeline upang pigilan siya nang mag-blur na si Eloise ng ganoong pangungusap.Ang paligid ng hangin ay tila tumahimik sandali, at tiningnan ni Madeline ang reaksyon ni Jeremy sa gilid ng kanyang mga mata. Medyo kumplikado ang kanyang ekspresyon, para bang narinig niya ang isang hindi inaasahang balita. Gayunpaman, parang kalmado rin ito.Nag-isip-isip si Madeline ng ilang segundo bago binasag ang katahimikan. "G. Montgomery, Ginang Montgomery, sa palagay mo talaga si Madeline ay iyong biological na anak?"Napatingin sa kanya si Eloise, sinasabing, "Bagaman wala pang pag-verify ng pang-agham, 90 porsyento na ako na sigurado na ang aking anak na si Madeline!"Ang kanyang tono ay napaka-positibo, at ang kanyang mga mata na nasilaw ng isang fog ay tumingin sa mukha ni Madeline na may walang katulad na nostalgia."Si Miss Vera ay may anak na babae, oo?" Biglang tanong ni Eloise.Tumango si Madeline. "Oo." "Nang makita ko ang iyong anak na babae sa pasukan ng kinderga
Ngumiti si Madeline at may sasabihin sana siya nang tumunog ang kanyang phone.Tumingin siya sa screen at nakita niya na ito ay mula kay Felipe.Sagot niya nang natural ang telepono at nag-hang matapos ang ilang maikling pangungusap."Jeremy, may nangyari sa shop ko. Kailangan kong bumalik ngayon.""Ihahatid na kita." "Hindi, makikita natin ang isa't isa ngayong gabi," sabi ni Madeline habang nakatalikod. Habang papalabas na siya, inunat ni Jeremy ang kanyang kamay upang hawakan siya. Nang magbalik-tanaw si Madeline, ibinaba ang ulo ni Jeremy at hinalikan ang labi."Isang goodbye kiss.""..."Nakangiting tinanggap ni Madeline sa kabila ng pagtanggi sa kanya.Matapos makita siyang tumalikod at umalis, ang ngiti sa mga sulok ng kanyang labi ay unti-unting nawala habang ang talas ng kanyang mga mata ay nawala, naiwan lamang ang isang paghawak ng panghihinayang.Nang sinabi ni Eloise na si Madeline ay talagang kanyang biological na anak ngayon, ang palagay ay nagbigay ng pinaka
Tahimik na hinawakan ni Jeremy ang kanyang mobile phone, nakikinig kay Sean na nagsasabi sa kanya ng resulta ng salitang pagkakakilanlan para sa salita…Ang tono ni Sean ay hindi mailalarawan na kumplikado. Mayroong kaligayahan, ngunit mayroon pa ring pagdampi ng kalungkutan sa kagalakang ito.Siguradong, pagkatapos makinig sa sasabihin ni Sean, isang tsunami ang tumaas sa puso ni Jeremy."Jeremy, nakabalik ka na." Ang tawag ay hindi pa nabitin nang may isang matamis na boses ang tumunog sa harapan niya.Itinaas ni Jeremy ang kanyang mga mata at nakita si Madeline na naglalakad palapit sa kanya.Ang kaakit-akit na mukha na nakatago sa kanyang puso ay unti-unting napalaki sa kanyang malalim na mga mata."Hinihintay lang kita na bumalik ka para sa hapunan." Naglakad si Madeline papunta kay Jeremy at inabot ito upang tulungan siyang hubarin ang suit jacket.Tahimik na nakabitin si Jeremy, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa malabong nakangiting mukha ni Madeline sa buong oras.
Sumunod sina Eloise at Sean sa likuran ni Jeremy na may mabibigat na yabag. Sa wakas ay naabot nila ang libingan na nawasak hanggang sa piraso."Ito ... Ito ang libingan ni Madeline?" Nanlaki ang mga mata ni Eloise na may sorpresa.Hindi talaga niya matanggap ang nakikita niya.Ang libingan ay sinira, at maging ang lapida ay nawasak hanggang sa puntong hindi na ito magawa pang magkasama."Si Meredith ang naging sanhi ng pagkasira," gaanong sinagot ni Jeremy.Ang mga mata nina Eloise at Sean ay naiilaw ng galit nang magkasabay, ngunit may higit na sakit sa puso at pighati sa sandaling ito.Inilapag ni Eloise ang palumpon sa kanyang mga kamay, lumakad sa nagkalat na mga bato, at dahan-dahang yumuko.Kinuha niya ang isang maliit na piraso ng graba at hinimas ito ng marahan at maingat na parang may hawak na kayamanan.Ang luha ng panghihinayang ay tahimik na tumulo sa mga bato, nag-iiwan ng mabibigat na mga batik ng luha."Ang baby girl ko ..."Si Sean ay yumuko at inakbayan din
Nang sabihin ito ni Eloise, sabay na tumingin sa kanya sina Jeremy at Sean.Bagaman tinukoy ni Madeline si Len Samuels bilang kanyang lolo, malinaw na hindi siya ang totoong lolo ni Madeline.Paano malalaman ni Eloise si Len Samuels?"Eloise, nakita mo ba talaga ang pangalang ito sa bahay?" Nagulat si Sean.Alinman man ito o kanilang mga kamag-anak o kaibigan, sigurado siyang wala sa kanila ang pinangalanang Len Samuels.Tumango si Eloise na may kasiguruhan. "Kasama si Diana!"“Diana?" Sumimangot ng bahagya si Jeremy."Siya ang aming kasambahay. Siya ay nagtatrabaho para sa amin mula noong 20s. 32 taon na." Paliwanag ni Eloise. "Nakita ko mula sa tagiliran niya ang pangalang Len Samuels.""Ang buong pangalan ni Diana ay Diana Samuels, at ang kanyang apelyido ay Samuels ..." Sinasabi ito, ang emosyon ni Eloise ay unti-unting nabulabog habang ang isang tiyak na haka-haka ay lumitaw sa kanyang puso."Sean, pwede ba ... Dapat tayong bumalik at tanungin siya ng malinaw tungkol dito
Ang kanyang ngiti ay tulad ng isang bulaklak habang ang kanyang mga mata ay kumikinang, na para bang mga bituin sa langit.Pagkatapos ng tawag, tumayo si Jeremy at naglakad papunta kay Madeline. "Vera, sila Mr. at Mrs. Montgomery ay iniimbitahan tayo sa kanilang bahay ngayong gabi."Biglang napahinto si Madeline sa paghahanda ng kanyang pagkain. "Bakit naman nila tayo biglang inimbitahan?""Mayroon silang kahilingan at inaasahan nilang matutulungan mo sila."Tumingin si Jeremy kay Madeline, pagkatapos ay ipinaalam sa kanya ang tungkol sa di-makatuwirang kahilingan.Tumalikod si Madeline at hinila ang kurbata ni Jeremy gamit ang kanyang payat na mga daliri, at nagpakita ng nakakaakit, at buhay na ngiti."Pagtingin sa mukha mo, papayag ako."Dahan-dahang hinahangaan ng mga mata ni Jeremy ang maliwanag na mukha sa harapan niya habang ang pintig ng puso ay bumilis nang higit pa sa kaunti ...Sa takipsilim, ang ilaw ng papalubog na araw ay nagniningning sa mga sanga at naputol na pa
“Ang ganda ng mata mo. Tama iyan, hindi naman ako si Vera. Ako si Madeline!"Si Jeremy, na nakatayo sa labas ng kusina, ay narinig ang sinabi ni Madeline noon. Isang banayad ngunit basag na liwanag ang nagningning sa kanyang malalim na mala-dagat na mga mata. Unti-unting nilamon ng isang walang ingay na alon na sumiksik sa kanyang puso. Gayunpaman, nanahimik lang siya sa kinatatayuan.Si Diana naman ay agad na sumabog nang marinig niya ito.“Ikaw nga talaga siya! Ikaw nga talaga ang p*tang Madeline na yun!”Winasiwas niya ang kutsilyo na hawak niya at tinutok ito kay Madeline. Ang mga galit niyang mga mata ay pulang-pula na para bang lalamunin si Madeline ng buhay.“Ipaghihiganti ko ang Brittany ko ngayon!!”“Ang Brit mo? Brittany iyon nila Mrs. Montgomery. Ano ba ang kinalaman mo sa kanya? Wala man akong ginalaw na kahit gahiblang buhok kay Brittany. Kahit na ako pa ang pumatay kay Brittany, sila Mr. at Mrs. Montgomery dapat ang naghahanap sa akin para maghiganti. Ano ba ang kar