Lahat ng Kabanata ng Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Kabanata 1611 - Kabanata 1620

Hindi kilala ni Adam si Carter, at hindi pa niya nakikita ito.Pero, kung pagbabasehan ang poot na ipinapakita ni Jeremy, may ideya na siya sa kung ano ang nangyayari. “Sir, sino po sila? Bakit kayo pumasok ng walang pahintulot sa loob ng aking bahay?” Magalang na tanong ni Adam. Dahan dahan na pinagpagan ni Carter ang kanyang mga mangas bago ngumiti. Sainbi nito sa elegante at magalang na paraan. “Paumanhin, naparito ako para inuwi na ang aking asawa. Kanina lang, pumasok siya sa bahay na ito. Ngayon, kasama niya ang babaeng nagngangalang Cathy.” Pagkatapos niyang marinig ang sinabi ni Carter, bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Adam. Sa kabilang banda, kanina pa masama ang tingin ni Jeremy. “Carter, meron ka bang nilagay na tracking device kay Linnie? Kung wala, paano mo nalalaman ang eksaktong kinaroroonan ni Linnie at kung ano ang ginagawa niya ngayon?” Kalmadong itinaas ni Carter ang kanyang mga mata para tignan si Jeremy. Nandoon pa rin ang makahulugan niyang ngiti.

“Siya yun!” Naglakad si Cathy papunta sa bintana. Madilim na ang kalangitan sa labas. Hindi na niya makita ng malinaw ang mukha ni Carter, pero medyo nakikita niya ang itsura nito. “Cathy, kilala mo ba si Carter Gray?” Naglakad si Jeremy at nagtatakang nagtanong. “Carter Gray?” Inulit ni Cathy ang pangalan na ito. Bakas ng pagkabahala at kaba ang mukha nito. “Siya nga yun kung ganun.” “Kilala mo ba siya talaga?’ “Oo, pero hindi ko alam kung kilala niya ba ako o hindi,” paliwanag ni Cathy. Naalala niya noong nag-aaral pa lang siya ng hipnotismo noong nasa ibang bansa siya. “Noong nag-aaral ako ng hipnotismo sa St. Piaf, nagpapakita sa amin si Carter bawat linggo para turuan kami ng hipnotismo.”Nung narinig ito ni Jeremy, nagulat siya. Tinignan ni Cathy ang kotse na paalis sa labas ng bintana at lumingon sa paligid para bumalik sa loob ng kanyang silid. “Noon, ang tawag namin kay Carter ay Professor Gray bilang paggalang. Sikat siya sa St. Piaf Academy. Bukod sa makisig s

Kakatapak pa lang ni Madeline sa may eroplano nang bigla siyang tumigil pagkatapos.“Linnie!”Patuloy na sinigaw ni Jeremy ang pangalan ni Madeline. “Linnie, huwag kang sumama sa kanya!” Binaba ni Carter ang kanyang tingin para pagmasdan si Madeline na katabi niya. Lumingon siya at ginamit ang kanto ng kanyang mga mata para tignan si Jeremy na tumatakbo papunta sa kanila. “Huwag mo nang aksayahin pa ang iyong oras sa mga hindi mahalagang tao. Umalis na tayo,” sabi ni Carter kay Madeline, at kasabay nun, nagmadali siya.Gusto sanang lumingon ni Madeline para tignan si Jeremy, pero nang marinig niya ang sinabi ni Carter, nagdesisyon siya na sundan si Carter sa eroplano. Nang makita ni Jeremy na hindi siya nilingon ni Madeline, pakiramdam niya ay lumubog sa kawalan ang kanyang puso. Pero, hindi pa rin siya sumuko. Nilakihan niya ang kanyang mga hakbang at hinabol sila. Pero, nang malapit na siya kay Madeline, sumara na ang pinto ng eroplano ng mahigpit at ng may malakas na tu

Walang nang sinabi si Felipe. Pinanood lang niya ng tahimik ang likuran ni Cathy. Ang hugis ng katawan nito ay nagiging malabo na sa kanyang paningin dahil sa mga luha sa kanyang mga mata. ‘Cath.‘Naaalala mo pa.‘Nung sinabi mo na.‘Na ayos na to. ‘Pwede kang magpanggap na na walang alam para makapagpaalam tayo sa isa’t isa.‘Magiging mabait naman sayo si Adam, tama?‘Kahit paano, tatratuhin ka naman niya ng mas maayos kesa sa akin.’Binaba niya ang kanyang tingin at tumawa bilang paghamak sa kanyang sarili. Naunawaan niya na ang kaligayahan ay abot kamay na niya pero pinagtulakan niya palayo ang kaligayahan na ito. Habang taimtim siya, narinig ni Felipe na malumanay na sinabi ni Cathy. “Felipe, hindi na kita makikita.”‘Hindi na kita makikita.’Hindi niya pa nararamdaman kung gaano kasakit ang mga salitang iyon, pero ngayon, alam na niya. Nakatuon ang kanyang tingin kay Cathy at sinabi ng nakangiti, “Sige, hindi na kita makikita pa.” Oo, hindi na.Hindi na siya

Hindi kilala ni Jeremy kung sino ang babaeng lumitaw sa kanyang harapan, pero kaagad na umasta si Ada na para bang kilala siya nito. “Ikaw si Jeremy Whitman. Kilala kita.” Itinaas ni Ada ang kanyang matamis na ngiti. “Kamusta, ang pangalan ko ay Ada. Alam kong gusto mong hanapin si Eveline. Kaya kitang tulungan.”Pagkatapos sabihin ni Ada ang kanyang pakay kaya ito bumisita, nagduda kaagad si Jeremy. “Sino ka? Paano mo nalaman kung ano ang nangyayari? Bakit ako dapat maniwala na tutulungan mo ako?” Lalo nagging malaki ang ngiti ni ada nang marinig niya ang mga sinabi ni Jeremy. “Pwede ba akong pumasok at kausapin ka? Mukhang hindi maganda na nakatayo ako sa labas at makipag-usap sayo dito eh.” Pagkatapos niyang sabihin ito, may padaan na bisita na tumutuloy sa kabilang kwarto. Tinimbang ni Jeremy ang mga pwedeng mangyari ng mabilis bago niya binuksan ang pinto. “Pasok ka.” Ngumiti si Ada sa uwa at sinundan si Jeremy sa loob ng tinutuluyan nitong silid. Pagkatapos maka