“Oo, yung gwapong mama. Dinala ko kayo dito para makita niyo yung gwapong mama na yun nagayon.”“Bakit natin siya dadalawin?” Bakas pa din ang kainosentehan sa mukha ng batang lalake. Ngumiti si Cathy at hindi alam kung ano ang kanyang sasabihin.Tama, bakit nga ba sila pumunta dito para bisitahin siya?Para ba hindi ito mamatay ng may pinagsisisihan?Nang maisip niya ito, pakiramdam ni Cathy ay sinaksak ang kanyang puso ng mga karayom. Sa muli, sumakit ang kanyang puso.Nang marinig ni Felipe na may bumisita sa kanya, akala niya ay si Jeremy ito. Gusto niya sanang pakiusapan si Jeremy na dalhin ang isang mensahe para sa old master, pero nung pumunta siya sa conjugal room, hindi siya makapaniwala sa kanyang nakikita. “Cathy?”Ang kanyang mga mata ay napuno ng pagkamangha. Hindi nito maitago ang supresa na umaapaw sa kanyang mga mata. Walang pakeng tinitigan ni Cathy ang lalakeng puno ng saya ang mukha. Mukha itong madungis para sa kanya, at ang mga magandang itim na mata ni
Walang nang sinabi si Felipe. Pinanood lang niya ng tahimik ang likuran ni Cathy. Ang hugis ng katawan nito ay nagiging malabo na sa kanyang paningin dahil sa mga luha sa kanyang mga mata. ‘Cath.‘Naaalala mo pa.‘Nung sinabi mo na.‘Na ayos na to. ‘Pwede kang magpanggap na na walang alam para makapagpaalam tayo sa isa’t isa.‘Magiging mabait naman sayo si Adam, tama?‘Kahit paano, tatratuhin ka naman niya ng mas maayos kesa sa akin.’Binaba niya ang kanyang tingin at tumawa bilang paghamak sa kanyang sarili. Naunawaan niya na ang kaligayahan ay abot kamay na niya pero pinagtulakan niya palayo ang kaligayahan na ito. Habang taimtim siya, narinig ni Felipe na malumanay na sinabi ni Cathy. “Felipe, hindi na kita makikita.”‘Hindi na kita makikita.’Hindi niya pa nararamdaman kung gaano kasakit ang mga salitang iyon, pero ngayon, alam na niya. Nakatuon ang kanyang tingin kay Cathy at sinabi ng nakangiti, “Sige, hindi na kita makikita pa.” Oo, hindi na.Hindi na siya
Sa bandang huli, nagawa pa rin mahulaan ng tama ni Felipe ang katotohanan. Nakatalikod is Cathy sa kanya, at ang tono nito ay malamig. “Masyado naman malakas naman ang imahinasyon mo. Anak namin sila ni Adam. Paano ako magkakaroon ng anak sa lalakeng gusto akong patayin?” “...”“Hindi mangyayari yun.” Pagkatapos itong sabihin ni Cathy, nilabas na niya ang mga bata sa conjugal room ng hindi humihinto. Pakiramdam ni Felipe ay hinigop ang lahat ng kanyang lakas. Ang buong katawan niya ay nanghina, at mukhang nalungkot siya ng husto. Hawak ni Cathy ang mga kamay ng mga bata at nagmamadaling lumabas. Alam niya na hindi sila mahahabol ni Felipe, pero pakiramdam nya ay kapag binagalan niya, baka maabutan siya nito at malaman nito ang katotohanan. Pero, baka alam na niya ang totoo. “Aray!” Narinig niya sa kanyang tabi ang ungol ng kanyang anak na lalake dahil nasaktan ito. Biglang huminto si Cathy at napagtanto niya na natumba na pala ang kanyang anak dahil sa bilis ng kanyang
Hindi kilala ni Jeremy kung sino ang babaeng lumitaw sa kanyang harapan, pero kaagad na umasta si Ada na para bang kilala siya nito. “Ikaw si Jeremy Whitman. Kilala kita.” Itinaas ni Ada ang kanyang matamis na ngiti. “Kamusta, ang pangalan ko ay Ada. Alam kong gusto mong hanapin si Eveline. Kaya kitang tulungan.”Pagkatapos sabihin ni Ada ang kanyang pakay kaya ito bumisita, nagduda kaagad si Jeremy. “Sino ka? Paano mo nalaman kung ano ang nangyayari? Bakit ako dapat maniwala na tutulungan mo ako?” Lalo nagging malaki ang ngiti ni ada nang marinig niya ang mga sinabi ni Jeremy. “Pwede ba akong pumasok at kausapin ka? Mukhang hindi maganda na nakatayo ako sa labas at makipag-usap sayo dito eh.” Pagkatapos niyang sabihin ito, may padaan na bisita na tumutuloy sa kabilang kwarto. Tinimbang ni Jeremy ang mga pwedeng mangyari ng mabilis bago niya binuksan ang pinto. “Pasok ka.” Ngumiti si Ada sa uwa at sinundan si Jeremy sa loob ng tinutuluyan nitong silid. Pagkatapos maka
Pagkaalis ni Ada sa hotel, dumiretso siya kaagad sa Gray Manor. Sa loob ng study room. Tahimik na umiinom ng tsaa si Carter, at hindi na siya nagulat na makita si Ada na bumisita sa kanya. Nanginginig na lumapit si Ada habang nakatingin sa lalakeng nakaupo sa kanyang harapan. “Carty, nagawa ko na. Darating si Jeremy sa selebrasyon sa takdang oras bukas.” Tinaas ni Carter ang mahabang daliri nito at nilipat ang pahina ng hawak niyang libro sa kanyang harapan ng kalmado. “Sigurado ka bang pinaniwalaan niya ang mga sinabi mo?” Tumango si Ada. “ANg kanyang pakay ay para lang kunin si Eveline, kaya hangga’t may maliit siyang tiyansa, susubukan niyang gawin yun.” Nang marinig niya ito, sinara ni Carter ang hawak niyang libro natuwa sa kanyang narinig. Dahan dahan niyang inangat ang kanyang mga mata. “Ang dahilan kung bakit nakakapasok ka pa rin dito ay dahil sa may silbi ka pa rin. Mas mabuti kung lumugar ka at huwag mong iwawala ang iyong halaga.” Bahagyang nagbago ang e
Tinignan ni Jeremy ang paligid at napagtanto niya na wala pang nakakapansin sa kanya. Hindi na siya nag-abala na magbalatkayo, at ang kanyang damit ay pareho lang ng pangkaraniwang suot niya. Hindi lang niya sinadya na hindi makatawag pansin ng iabng tao. Pero, ganun lang ba talaga ito kadali?Pinag-isipan muna ni Jeremy ng maigi ang bagay na ito, pagkatapos ay nilingon niya si Ada bago siya umakyat. Pinanood ni Ada si Jeremy na umakyat sa itaas at tinawagan si Carter pagkalipas ng ilang sandali. “Paakyat na si Jeremy.” Nang marinig ito ni Carter sa kabilang linya, ang kanto ng kanyang mga labi ay umarko. Tumayo siya at umalis ng study room para puntahan ang silid na pupuntahan ni Jeremy. Pero, pagkatulak niya ng pinto para makapasok, nahanap niya na walang tao sa loob nito. Wala si Madeline sa loob ng silid na ito, at alam niya iyon. Pero, kakaiba dahil wala rin si Jeremy sa loob. Kalmado niyang inilabas ang kanyang phone at tinawagan si Ada. “Nasaan si Jeremy?”Na
Ang mga kanto ng labi ni Carter ay nanginig habang dahan dahan na naglalakad papunta sa pintuan ng silid. Narinig ni Jeremy ang papalapit na mga yabag ni Carter at hinulaan na baka napansin na siya ni Carter. “Cart.”ANg biglang paglitaw ni Madeline ay nagpahinto kay Carter na malapit nang makarating sa pinto. “Cart, tapos na ako. Pwede na ba akong bumaba para makita ang mga kamag-anak at kaibigan mo?” Tanong ni Madeline na may ngiti. Nang makita niya si Ada na nakatayo sa may loob ng study room, hindi niya mapigilan na magtaka. “Andito rin siya?” Walang emosyon na tinignan ni Carter si Ada at malumanay na ngumiti kay Madeline. “Mero pa tayong oras, kaya bumalik ka muna sa kwarto mo at magpahinga ka muna.” Nagsalubong ang kilay ni Madeline san hiya. “Pwede mo ba akong samahan? Medyo kinakabahan ako.” Tahimik na sumilip si Carter sa may pinto ng study room mula sa kanto ng kanyang mata. Pagkatapos, ngumiti ito at tumango. “Sige, sasamahan kita.” ‘Sige.” Ngumiti si Madelin
Tinapos ni Carter ang kanyang sinasabi ng may malalim na ngiti at naglakad papunta kay Madeline habang hawak ang bolang kristal. Kaagad niyang nakuha ang atensyon ni Madeline at binigay niya ang kanyang utos. “Eveline, tignan mo ang bolang kristal. Simula sa oras na ito, mararamdaman mong kakalama ang iyong katawan. Hindi ka maaapektuhan ng kahit sinoman. Lagi mo lang iisipin na ang lalakeng pinakamamahal mo ay si Carter Gray.” Nang marinig niya ito, kaagad na nagalit si Jeremy. Tinikom niya ang kanyang kamay hanggang sa naging mga kamao ito at hinawakan ang kwelyo ng damit nib Carter. Kinuha niya ang bolang kristal mula sa kamya nito. “Carter, ganito mo ba hinipnotismo ang asawa ko? Ako ang mahal ni Eveline. SA tingin mo ba ay kaya mong lokohin ang asawa ko ng ganito habang buhay?” Mahinang sabi ni Jeremy. Ang mga ugat sa kanyang noo at likuran ng kamay ay bumubukol. Hindi na niya kayang kontrolin ang kanyang emosyon sa mga sandaling yun. Kung kaya lang niya, gusto na niya