Lahat ng Kabanata ng Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Kabanata 121 - Kabanata 130

Nanlaki ang mga mata ni Madeline, nangangatog ang kanyang mga kamay nang tignan niya kung humihinga at may pulso pa ba si Brittany, ngunit wala siyang maramdaman. Wala nang init ang katawan ni Brittany at medyo tumigas na din. Nagblanko ang utak ni Madeline nang magsimula siyang bumigay. Wala siyang kaalam-alam kung anong nangyari pagkatapos niyang mawalan ng malay, kaya imposibleng malaman niya kung anong ginagawa ng kutsilyo sa kamay niya. Nang tatayo na siya, narinig niya ang sirena ng pulis mula sa malayo. Nang tignan ang pulis na bumaba sa kotse, kinilabutan siya. Hindi niya inasahan na mapupunta na naman siya sa isang detention center. Isa itong pamilyar na eksena, na may di maitatangging ebidensya sa harapan niya para kontrahin ang kahit anong sasabihin niya. Kay Madeline lamang ang mga marka mg daliri sa kutsilyo at nagawa nilang mahanap ang bakas ng balat ni Brittany sa likod ng kanyang kamay, na nagpatunay na nagpumiglas muna sa kanya si Brittany bago ito mamatay. H

Nang makita ni Madeline na hawak ni Eloise at Sean ang kamay ni Meredith nang may pagmamahal, ang naiisip lang niya ay ang pagmamahal na iyon ay dapat na para sa kanya. Ang lahat ng pagmamahal at pagkalinga na iyon ay napunta kay Meredith. Nanigas ang puso ni Madeline nang kagatin niya ang kanyang labi, nilulunok ang mga salitang nasa dulo ng kanyang dila, pinipigil ang pananabik sa kanyang puso. Nakaramdam siya ng kakaibang pakiramdam sa kanyang dibdib, ngunit wala siyang oras para isipin ito nang nasa lalamunan na naman niya ang lasa ng dugo. "Madeline, sumosobra ka na talaga!" Lumuha si Meredith nang tumakbo siya sa harap ni Madeline. "Sinabi ko na sayo noon, kung may problema ka sa akin mo na lang ibuntong, wag mong saktan ang mga tao sa paligid ko. Paano mo nagagawa ito! Talagang pinatay mo si Brit sa pagkakataong ito! Di ka ba matatahimik hangga't di mo pa napapahirapan ang lahat ng tao sa paligid ko?" Habang nasa harapan niya ang mukha ni Meredith, nanghamak si Madeline

Nagulantang si Madeline at hindi nagkaroon ng pagkakataong itanggi ito nang dahan-dahang iangat ni Jeremy ang kanyang baba, palapit sa kanya ang mainit nitong hininga, na nagpabilis sa tibok ng puso niya. Narinig niya ang isang nakakakilabot na tawa mula sa kanya. "Sinabi ko na noon, kahit mamatay ka, dapat kang mamatay sa kamay ko." Ang nakabibighani niyang boses ay umalingawngaw sa taenga ni Madeline na parang isang bangungot. Napatitig lamang sa takot si Madeline sa masamang ngiti ng lalaki nang kumabog ang kanyang puso sa kanyang dibdib. Hindi siya nililigtas nito, gusto lang nito na siya mismo ang papatay sa kanya! "Ibigay mo sa akin ang hikaw," iniutos ni Jeremy. Nang maalala na sinira na niya ang ebidensya para kay Meredith na makakapagpatunay ng pagiging inosente ni Madeline, alam ni Madeline na di nuya dapat iabot ang hikaw kay Jeremy. Nagmadali siyang tumalikod ngunit hinawakan siya ni Jeremy. "Madeline, huwag mong hayaang ulitin ko, ibigay mo na sa akin." Mas nag

Hindi natutuwang kinatok ni Jeremy ang pinto. "Madeline, buksan mo ang pinto." "Jeremy, umalis ka na lang, ayaw kitang makita." Malamig siyang tinanggihan ni Madeline at tumalikod para umalis. Tinago niya ang hikaw bago naligo. Nagsuot siya ng tuyo at komportableng damit sabay binuksan ang heater para painitin ang kanyang sarili. Tinignan ni Madeline ang orasan, at higit sa kalahating oras na ang nakakalipas. Malamang ay nakaalis na si Jeremy. Naglakad siya papunta sa pinto at nakinig, siniguro niya na wala siyang naririnig na kahit na ano sa labas bago binuksan ang pinto. Sa sandaling binuksan niya ang pinto, bumungad sa kanya ang matangkad at makisig na anyo ni Jeremy! Basa pa rin ang buo niyang katawan, kahit ang kanyang buhok ay tumutulo pa rin, at mukhang hindi maganda ang kanyang ekspresyon. Nakatingin kay Madeline ang kanyang malalalim na mga mata at napahinto ang tibok ng kanyang puso. Hindi niya inaasahan na mananatili siya sa harap ng pinto kahit na ngayon ay isang

Kalmado ang ekspresyon ni Madeline. "Mr. Whitman, umalis ka na pagkatapos mong kumain, mas mabuti kung hindi ka na bumalik dito simula ngayon." Ngumiti si Jeremy habang nagsabing, "Madeline, bakit ka nagpapanggap na gusto mo akong lumayo sa'yo? Parang gustong-gusto mo nga nung hinalikan kita noong isang araw!" "'Wag mo nang ipaalala 'yan!" Sabi ni Madeline, nawawala na ang kanyang kontrol sa kanyang sarili sa sandaling ito. "Jeremy Whitman, masyado mo na akong dinismaya." "Eh, ano ngayon? Hindi nito mababago ang katotohanan na mahal mo ako." Sobrang nagalit si Madeline na pakiramdam niya ay parang sasabog siya. Sumakit ang kanyang ulo pati na rin ang kanyang sikmura. "Minahal kita minsan, pero ngayon, kahit hawakan mo lang ako ay nandidiri na ako!" Nang marinig niya ang mga salitang iyon, biglang sumama ang lasa ng pagkain sa bibig ni Jeremy. Binaba niya ang kanyang mga kubyertos, tumayo, at naglakad papunta kay Madeline. Nakaramdam ng kakaiba si Madeline kaya kaagad siya