Lahat ng Kabanata ng Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Kabanata 101 - Kabanata 110

Walang-tigil na nanginig ang kamay ni Madeline at ang susi sa kanyang kamay ay nalaglag sa kanyang paa nang maingay. Ang mga sugat sa loob at labas ng kanyang katawan ay tila ba biglang "nagising" sa sandaling ito at hindi mabilang na nakakapunit na sakit ang muling bumalot sa kanyang katawan. Sa sobrang sakit ay nawawala na siya sa ulirat at ang natitirang imahe na lang sa kanyang isipan ay ang pagsira nito sa baul ng abo ng kanyang anak. Namatay ang voice-controlled na ilaw at ang mundo ni Madeline ay tila ba biglang nagdilim. "Madeline, kinakausap kita," narinig ang dominanteng boses ni Jeremy. Kusang nanginig si Madeline. Nang hablutin ni Jeremy ang kanyang braso, mukha siyang isang parkupino na natanggalan ng mga tinik. Pagkatapos na lumayo sa takot, bigla siyang lumuhod, iniuntog ang kanyang ulo sa kagipitan. "Mr. Whitman, kasalanan ko ito! Kasalanan ko ang lahat! Hindi dapat kita minahal at hindi ko dapat ginalit si Meredith!! "Jeremy, alam kong nagkamali ako, pakius

Gumasgas ang kanto ng talaarawan sa hindi pa gumagaling na sugat sa kanyang mukha at mayroong bugso ng sakit bago muling tumulo ang dugo. Subalit hindi ito napansin ni Jeremy. Dinaanan siya nito at tumama sa payat na katawan ni Madeline ang malapad nitong balikat at sa isang iglap, bumagsak siya sa tabi ng kama. Sa harap niya, ang nakabuklat na talaarawan na nilaglag ni Jeremy. Tumingin pababa si Madeline at nakita niya ang mga salitang isinulat niya. "Jez, sa wakas nakita na kitang muli…" Tinignan ni Madeline ang mga salitang nakasulat sa pahina ng talaarawan at tinawanan niya ang kanyang sarili. Tumatawa nang tumatawa hanggang sa msgsimulang kusang tumulo ang mga luha mula sa kanyang mata. Tumulo sa dumudugong sugat ang mainit na tubig, kasama ng kurba ng baba, at sa huli humalo sa patak ng dugo, pumatak sa salita sa diary. Jez… Ang dati niyang Jez ay namatay na sa puso niya. Ang mahinhin na sikat ng araw, ang lalaking nagsabi na gusto siyang makasama habambuhay, ay tulu

Napamura si Sean. "Hindi na nakakapagtaka kung bakit hindi ka gusto ng mga magulang mo. Hindi dapat mabuhay sa mundong ito ang isang mabagsik na taong kagaya mo!" Hiss. Huminto ang paghinga ni Madeline. Iniinsulto at kinekwestyon ng mga taong napadaan at ng walang muwang na masa sa mga nagdaang ilang taon, pero matagal na siyang namanhid. Subakit nang marinig niya ang bawat salita at murang sinabi sa kanya ni Sean sa sandaling ito, pakiramdam niya ay para bang ilang libong hiwa ang lumatay sa laman at dugo niya sa kanyang katawan. Nahirapan siyang huminga dahil sa sobrang sakit. “Dad, kalimuttan niyo na ‘yun. Kasalanan ko itong lahat. Ako ang dapat na hindi nahulog para kay Jeremy…” Inako ni Meredith ang lahat ng sisi. Mas lalong nalungkot si Sean para sa kanyang pinakamamahal na anak nang marinig niya ito. “Paanong naging kasalanan mo? Ang babaeng ito ang may kasalanan!” Malungkot na tinignan ni Sean si Madeline. “Kung hindi niya inagaw si Jeremy, sana ay naging isang ma

Pumasok si Jeremy nang may kalmadong ekspresyon at nakakapangilabot na ereng nakabalot sa kanyang katawan. "Jeremy." Tinawag siya ni Felipe. Hindi sumagot si Jeremy. Tumingin ang kanyang malalamig na mga mata sa hapag bago huminto sa maputlang mukha ni Madeline. "Madeline, anong klaseng tanong ba yan? Asawa mo ako. Ganun ba kapambihira na magkaroon ako ng susi?" "...""Lantaran ka bang nagdadala ng lalaki rito para kumain at uminom habang wala ako?" Nakangiting nagsalita si Jeremy pero mariin niyang tinignan si Felipe. "So, Tito Felipe, gusto mo ng ganitong klaseng babae?" Nautal ang tibok ng puso ni Madeline. 'Ganitong klaseng babae.' Ginamit niya ang mga salitang ito para ilarawan siya. Mas lalong namutla ang mukha ni Madeline, pero hindi siya nagtangka na kaharapin siyang muli. Sa harapan niya, para siyang isang natatakot na ibon, natataranta at kinakabahan. "Jeremy, 'wag mo kong masamain," Kalmadong paliwanag ni Felipe, "Nag-aalala lang ako na baka may nangyari

Biglang nanlamig ang buong katawan ni Madeline, para bang nagyelo ang dugo sa kanyang katawan. Nakatulala siyang tumingin sa nakangising lalaki. Para siyang si Satanas sa isang madilim na gabi, ang kanyang buong katawan ay itim. Sa huli ay gusto pala niyang makita siyang mamatay. 'Jeremy, 'di magtatagal ay matutupad din ang hiling mo.' 'Sana kalmado ka pa rin kagaya sa sandaling ito kapag dumating ang araw na iyon.' Subalit, nang magsisimula pa lang siyang mag-isip na tuluyan nang iwanan ang mundong ito at kalimutan ang lalaking ito habangbuhay, nakaramdam siya ng panghihinayang sa kanyang puso. Hanggang ngayon, mayroon pa rin siyang nararamdaman para sa kanya. Nagsimulang bumagsak ang mga luha sa mga ni Madeline nang biglaan, pero kahit na gaano pa kainit ang kanyang luha, hindi nito mapapainit ang kanyang puso. "Bakit ka umiiyak? Umaarte ka na naman bang kawawa?" Ngumisi si Jeremy, pinisil ng kanyang maiinit at balingkinitang daliri ang baba ni Madeline para pilitin