Lahat ng Kabanata ng Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Kabanata 1121 - Kabanata 1130

Tiniis ni Madeline ang sakit sa kanyang pulso at kalmadong nagsabi, "Anong problema, Jeremy? Ako to, si Linnie." Linnie.Lumipad ang pangalan ng iyon sa tainga ni Jeremy papunta sa kanyang puso. Nawala ang kasamaan sa kanyang mga mata habang ang kanyang madidilim na mata ay naging maliwanag. Para bang napansin niya lang ngayon na hawak niya nang mahigpit si Madeline. Mabilis siyang bumitaw at hinaplos ang kanyang pulso. "Nasaktan ba kita?" Umiling si Madeline. "Hindi. Pero Jeremy, bakit ganyan ang reaksyon mo? Anong nangyari sa'yo nung nawala ka?" Nanatiling tahimik si Jeremy, nakakunot nang maigi ang kanyang noo. Ngunit wala siyang sinabi. Sa halip, inapakan niya lang ang accelerator at nagpatuloy na nagmaneho. 'Anong nangyari sa'kin noong nawala ako?' tahimik niyang tanong sa kanyang sarili. Para lang mabuhay at makabalik na kanya, kailangan niyang magdusa nang matindi. Maaga pa nang makabalik sila sa Whitman Manor. Nakaupo sina Lilian at Jackson sa rug malapit sa

"Jeremy, kahit hindi ko alam ang pinadaan mo sa nagdaang anim na buwan, alam ko na nahirapan ka. Pero, hinihiling ko rin na sana maniwala ka sa'kin. Walang ibang lalaki sa puso ko maliban sa'yo." Hinigpitan ni Madeline ang kanyang yakap. Kahit na wala siyang sinabi, alam niya na narinig ng lalaki ang kanyang sinabi. Kinabukasan ay nagising nang maaga si Madeline. Naghanda siya ng agahan at mga baon para sa mga anak niya bago sila ipahatid sa eskwelahan. Pagkatapos nito, pumunta siya sa kusina para maghanda ng pagkain para kay Jeremy. Nakatanggap si Madeline ng tawag mula kay Ryan nang matapos siyang kumain ng agahan. Sinabihan siya nito na makipagkita sa opisina ng abogado sa susunod na kalahating oras. Nang tinanong niya si Jeremy kung gusto niya siyang samahan, nagkataon na may kausap siya sa phone. Sinabi niya sa kanya na may nangyari sa opisina. Kaya mag-isang nagpunta si Madeline sa opisina ng abogado. Sa daan niya papunta roon, hindi niya mapigilang mapuno ng kakatuwa

Isinilid ni Jeremy ang isang kamay niya sa bulsa niya at lumapit kay Ryan nang walang gana. "Papupuntahin ko ang lawyer ko bukas para kausapin ka. Di mo kailangang humakbang," Sinabi niya. Naasikaso na niya ang lahat nang perpekto. "Kapag nakaisip ka pa ng palusot para patagalin ang proseso, papatunayan nito na may iba kang motibo noong pinakasalan mo si Eveline noon," Idinagdag niya. Kalmadong tumingin si Ryan kay Jeremy. "Ang tunay kong motibo ay protektahan si Eveline. Jeremy, masyado kang nag-iisip." "Masyado ko itong di inisip. Kaya naibigay ko ang pinakamamahal kong babae sa'yo nang parang tanga," Sinabi ni Jeremy habang may bakas ng bangis sa kanyang mata. Tinignan niya ang kanang binti ni Ryan na nakabalot ng plaster cast. Mapanghamak ang tono ng boses niya nang magsalita siya, "Saktong-sakto ang oras kung kailan nangyari ang aksidente." Tapos lumapit siya sa tabi ng kama. Tinitigan niya ang napinsalang binti ni Ryan nang may duda. "Gusto kong makita ang sugat sa binti

"Noong nalaman ko na iiwan mo na ako habang buhay at mawawala ka na sa buhay ko, ayaw ko nang mag-isip pa. Di na ako takot. Takot lang ako na di na kita makakasama ulit." Nang pakinggan niya ang bawat salitang binanggit ni Madeline, kumislap ang mata ni Jeremy nang may pagsisisi at pagpapasalamat. "Kami ni Ryan ay ikinasal lang sa labas. Di niya ako pinilit sa kahit na ano. Di ko rin kinailangang kumbinsihin ang sarili ko na umasal na parang mag-asawa kasama niya. Dahil sa noon pa may lalaking pangalan ay Jeremy Whitman sa kailaliman ng puso ko." Ang pangungusap lang na ito ay umantig sa puso niya. Di nagtagal, narinig niya itong lumuha. "Hindi ko inakala na ang lalaking ito ay babalik sa tabi ko. Pero ayaw kong patuloy niya akong saktan sa paraang ito matapos bumalik sa tabi ko. "Jeremy, sobra ba na hilingin kong magkaroon ng isang simpleng pagmamahal at tahimik na buhay kasama ka? O sadyang di lang tayo para sa isa't isa?" Tumulo ang luha mula sa mga mata niya nang itanon

Biglang siyang sunubukng hawakan nu Ryan. Ngunit hinawi lang siya nang kusa palayo ni Madeline at kumawala ito sa pagkakahawak niya. Nang mapansin ang nagtatakang titig ni Ryan sa kanya, napagtanto ni Madeline na medyo sumobra ang reaksyon niya. "Sorry Ryan* Sinabi niya. "Ayos lang. Nagpadalos-dalos ako," Sinabi ni Ryan nang alalayan niya ang sarili niya gamit ng braso niya. Tumayo siya nang nahihirapan. "Alam kong mahirap para sa'yo na tanggapin na nangyari ito sa ating dalawa. Alam ko na ang tanging lalaking mahal mo ay si Jeremy Whitman. Mananatiling lihim ito sa pagitan nating dalawa. Di ko ito babanggitin kahit kanino," Sinabi niya. Naintindihan ni Madeline ang ibig-sabihin niya at alam na wala siyang masamang intensyon. Pero ang nangyari ay talagang nangyari. Walang kwenta kahit sabihin pa nila sa sarili nilang hindi. Di kailangang malaman ng iba ang tungkol dito pero imposibleng talunin niya ang konsensya niya. Di siya nagsalita, basta na lang tumango bago umalis.