บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 531 - บทที่ 540

“พ่อหนุ่ม บ้านของคุณอยู่ในเมืองนี้เหรอเปล่า?”คนขับเป็นชายวัยกลางคน เขาถามอย่างอบอุ่นและยิ้มออกมาเจอรัลด์พยักหน้า“ยินดีด้วย ไอ้หนูเมืองของคุณกำลังจะได้รับการพัฒนาที่ค่อนข้างสำคัญ และจะไม่มีที่ดินผืนนี้เหลือทิ้งไว้โดยไม่มีใครดูแล! พวกเขาไม่เพียงแต่ให้ค่าที่อยู่อาศัย แต่ยังรวมถึงค่าธรรมเนียมการรื้อถอน และโอกาสในการทำงานอีกมากมายด้วย! คุณดูเหมือนนักศึกษาวิทยาลัย ดังนั้นเมื่อคุณกลับบ้าน คุณควรใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์!”“ใช่ มันจะดีมากครับ!”ขณะที่พวกเขาคุยกันระหว่างทาง ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงบ้านเกิดของเจอรัลด์แต่บ้านของเจอรัลด์อยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ใจกลางเมือง เป็นหมู่บ้านในเมืองมีหลายครอบครัวในหมู่บ้านที่ทำโรงสี พวกเขาทำธุรกิจต่าง ๆ เช่น การโม่แป้ง และอื่นๆย้อนกลับไป ส่วนที่ดีที่สุดเกี่ยวกับหมู่บ้านคือ กลิ่นหอมอันน่าอัศจรรย์ของแป้งที่เพิ่งบดในอากาศแต่การเดินทางกลับมาที่หมู่บ้านครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่ากลิ่นหอมของแป้งที่เจอรัลด์พลาดไปนั้น ตอนนี้ลดฮวบลงมาก"โอ้ว นักศึกษาวิทยาลัยกลับมาแล้ว!"“ทำไมไม่พาแฟนกลับมาด้วย”“เจอรัลด์ คุณหางานทำหรือยัง? ฉันแน่ใจว่านักศึกษามหาวิทยาลัยที

พวกเขาจ้องมองที่เจอรัลด์อย่างเอาเป็นเอาตายเจอรัลด์เคยทำให้พวกเขาอับอายโดยไม่ได้ตั้งใจที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้จากเหตุการณ์นั้น คำพูดใด ๆ ที่ออกจากปากของเขาในขณะนั้นดูเหมือนจะทำให้โกรธเคือง“เอาล่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว นานแล้วที่เจอรัลด์ไม่ได้กลับมา เราไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”พี่ชายคนโตชี้นิ้วให้ทุกคนไปที่โต๊ะอาหาร หลังจากได้ยินสิ่งที่เจอรัลด์พูดเมื่อพี่ชายคนโตยืนกราน ครอบครัวจึงได้ไปนั่งที่โต๊ะอาหารค่ำเกี่ยวกับเรื่องบ้านและเห็นสีหน้าโกรธของพ่อ เขากลัวว่าพ่อจะป่วยอีกครั้งจากความโมโห และความตึงเครียดดังนั้นในขณะนี้จึงไม่มีใครแตะต้องหัวข้อนี้“เจอรัลด์ นายฝึกงานเสร็จแล้วเหรอ? ได้งานแล้วเหรอ?” พี่ชายสามถาม“ฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่หางานทำนะ ปัจจุบันหางานยาก และถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชายสามของเราทำงานบางอย่าง แม้แต่ฟรานซิสก็คงไม่หางานทำ แต่ดูเขาตอนนี้สิ เขาทำงานในสำนักงานของบริษัทประกัน ไม่ดีเหรอ?” พี่สะใภ้สามโอ้อวดอย่างภาคภูมิใจ“งานของควีนนี่ดีกว่า! แม้ว่างานของเธอจะค่อนข้างลำบาก แต่ก็มีศักยภาพที่ไม่มีที่สิ้นสุดสำหรับการพัฒนาในอนาคต! ฟรานซิสยังเด็กสำหรับอายุของเขา ได้อยู่สบายแบบนี้ไม่

จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็วางสายเจอรัลด์รู้สึกผิดเล็กน้อย เขารู้สึกผิดต่อมีล่าแต่หลังจากพิจารณาซ้ำแล้ว เขารู้ว่านี่ก็ไม่ใช่เรื่องจริง พวกเขาแค่จะไปพบกันและกันชั่วครู่หนึ่ง และนั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรในทางกลับกัน ภายในห้องมิเชลวางสายโทรศัพท์และเริ่มลบเครื่องสำอางของเธอน้องสาวของเธอ ซาบริน่าแอบฟังบทสนทนาของพวกเธอในขณะที่กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงจากนั้นเธอก็หัวเราะเบา ๆ ขึ้นมา “พี่สาว งั้นพี่จะไปพบกันพรุ่งนี้สินะ เออจริงสิ เขาชื่ออะไรเหรอ? พี่รู้จักเขาไหม?”“เขาชื่อเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เขาเรียนเคยเรียนอยู่มัธยมต้นมาก่อน อืมม…แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าชื่อของเขาคุ้นมากแปลก ๆ จัง? ดูเหมือนว่าฉันเคยได้ยินมันที่ไหนสักที่มาก่อนเลย” มิเชลกล่าวขณะที่เธอยังคงลบเครื่องสำอางต่อไปทั้งสองสาวพี่น้องค่อนข้างมีเสน่ห์ในตัวเองกันซาบริน่าพูดเสียดสีและหัวเราะขึ้นมา “แหม่ พี่จะโง่ได้กว่านี้อีกแค่ไหนเนี่ย? พี่สาว เขาอายุน้อยกว่าพี่ปีหนึ่ง และเขาเคยเรียนมัธยมต้นพี่ก็แค่ให้คนไปสอบถามเกี่ยวกับเขาจากรุ่นน้องของพี่ในโรงเรียนดูสิ จากนั้นพี่ก็จะรู้จักเขามากกว่านี้ ใช่ไหม?” “เธอพุดถูก งั้นฉันจะไปไล่ถามเกี่ยวกับเข

เจอรัลด์ตระหนักขึ้นมาได้ หลักจากนั้นครู่หนึ่งว่าจุดประสงค์ของเธอในการมาพบกันนั้นไม่ใช่เพื่อการนัดบอดนอกจากนี้ เจอรัลด์เองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะเข้าร่วมการนัดบอดนี้เหมือนกันดังนั้นเขาจึงตัดสินใจแหย่เธอเล่น เมื่อคิดว่าเขาอาจจะสามารถทำให้มันจบ ๆ ไปซะแค่นั้น“นายกำลังเสแสร้งทำเป็นอะไรอยู่ที่นี่กัน? ถ้านายมีบ้านที่นั่นจริง ๆ ทำไมนายไม่ไปอยู่ที่นั่นล่ะ?” ซาบริน่าพูดเยาะเย้ย“ฉันเป็นเจ้าของบ้านที่นั่นจริง ๆ ก็แค่ว่าฉันไม่มีเวลาพอที่จะไปอยู่ นอกจากนี้ มันก็อยู่บนยอดภูเขา ฉันยังไม่ชินกับมันถ้าฉันจะอยู่ที่นั่นคนเดียว นั่นคือสถานที่สำหรับภรรยาในอนาคตของฉันกับฉัน!”เจอรัลด์ยิ้มและตอบกลับ“โอ้ ให้ตาย! มันอยู่บนยอดภูเขา นายรักษาป่าไม้ให้ใครอยู่หรือเปล่าเนี่ย? พวกเขาซื้อบ้านหลังเล็กให้นายที่นั่นใช่ไหม?” ซาบริน่าหัวเราะเย้ยหยันเบา ๆ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความดูถูก“งั้นนายเป็นเจ้าของรถไหม? ให้ฉันบอกนายนะถ้าฉันไปทำงานที่เมย์เบอร์รี่ ฉันจะไม่นั่งรถไหน ๆ ที่มีราคาน้อยกว่า 45,000 ดอลลาร์แน่” เธอกล่าวต่อไปอย่างหยิ่งผยอง“ฉันมีรถคันหนึ่งเหมือนกัน แต่ฉันจอดมันไว้ที่เชิงเขา”“ตรงเชิงเขา นั่นคือรถป

ขณะที่พวกเขากำลังเยาะเย้ยเจอรัลด์กันอยู่ ทันใดนั้นพวกเขาก็หยุดพูดกัน จากนั้นพวกเขาก็มองออกไปด้านนอกด้วยความตกใจรอมอเตอร์ไซค์ยามาฮ่าสองคันจอดอยู่ที่ร้านอาหาร มีผู้ชายสามคนและผู้หญิงหนึ่งคนที่ลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาทานอาหารในร้านโดมิโน่เหมือนกัน“บ้าจริง! ซาบริน่า ดูสิ! นั่นคือยัยตัวแสบ ลิลี่!”“แม่ง! เมื่อพวกเราเรียนในโรงเรียนมัธยมต้น ยัยนั่นมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับเธอหนิ และช่างน่าบังเอิญอะไรอย่างงั้นที่เธอทั้งคู่ยังได้เรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกันหลังจากนั้นอีกด้วย เธอยังทุบตียัยนั่นเมื่อสักพักมานี้อีกด้วยซ้ำ เธอจะทำยังไงถ้ายัยนั่นมาเห็นเธอในภายหลังล่ะ?”“โอ้ ให้ตาย ไอ้คนสูง ๆ นั่นคือแฟนของเธอ และเขาเป็นนักเลง เขาค่อนข้างมีอิทธิพลแถว ๆ นี้นะ บรี เร็วเข้าไปซ่อนตัวจากเธอซะ!”สภาพหยิ่งยโสของพวกเขาเปลี่ยนเป็นกระวนกระวายใจขึ้นมาทันทีซาบริน่าพูดเยาะเย้ย “ทำไมฉันต้องไปซ่อนจากเธอด้วยล่ะ? ฉันไม่ต้องกลัวเธอ ฉันไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำอะไรฉันนะ!” ในขณะนั้น ซาบริน่าไม่มีเวลาที่จะสนใจเกี่ยวกับเจอรัลด์อีกต่อไป เธอเอามือกอดอกไว้ อย่างเย่อหยิ่ง และถลึงตามองไปที่ลิลี่ ที่เพิ่งจ