บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 1161 - บทที่ 1170

“ลิเลียน!” ฟาเบียนรีบพุ่งไปที่รถ แต่รถคันนั้นกลับขับหนีออกไปอย่างรวดเร็วฟาเบียนมองไปรอบ ๆ แล้วเข้าไปหยุดชายคนหนึ่งซึ่งกำลังจะสตาร์ทรถสกู๊ตเตอร์ไว้เขาสวมหมวกนิรภัยบนหัวของแจ็คสัน แล้วอุ้มเด็กน้อยขึ้นสกู๊ตเตอร์ “จับไว้!”แจ็คสันพยักหน้าและกอดเอวของฟาเบียนแน่นชายหนุ่มมองรถที่พุ่งออกไปด้วยสายตาเฉียบคมแล้วรีบไล่ตามไปแต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี พวกเขาขับรถออกห่างจากฟาเบียนเรื่อย ๆ แม้ตอนแรกจะตามมาได้อย่างกระชั้นชิดก็ตามฟาเบียนหยุดรถแล้วมองทางแยกที่พลุกพล่ายไปด้วยผู้คน พลางใช้กำปั้นชกเข้าที่เบาะอย่างแรง “บ้าเอ๊ย!”ในวันนั้นเมเดลีนจัดการงานเสร็จเร็วจึงอยากจะไปรับลูก ๆ ทั้งสองที่โรงเรียนด้วยตัวเองก่อนที่เจเรมี่จะกลับมาแต่เมื่อไปถึงโรงเรียนอนุบาล เธอก็ได้รู้ว่ามีคนมารับแจ็คสันและลิเลียนไปแล้วในขณะที่เมเดลีนกำลังกังวลว่าคนที่มารับจะมีแรงจูงใจอื่นแอบแฝงในทันใดนั้นเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากแจ็คสันพอดี“แจ็ค ลูกอยู่ที่ไหนจ๊ะ? ใครมารับลูกและน้องสาวไป?”“นี่ฉันเอง แมดดี้”หลังจากที่ถามจบ เสียงของฟาเบียนก็ดังมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์“ฟาเบียน?”“ฉันขอโทษจริง ๆ แมดดี้ แต่ลิ

ในตอนแรกเมเดลีนคิดว่าเป็นสายจากคนร้าย แต่เสียงที่ส่งมาจากปลายสายกลับเป็นเสียงผู้หญิง“กำลังตามหายัยลูกใบ้อยู่เหรอเอวลีน?”เมเดลีนหยุดเดินในทันใดและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอเป็นใคร?”“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร เธอแค่ต้องรู้เอาไว้ว่าลูกใบ้ของเธอกำลังจะได้พบพ่อกับแม่ของเธอในเร็ว ๆ นี้แหละ ฮึ” ผู้หญิงคนนั้นเยาะเย้ย แล้ววางสายโดยไม่พูดอะไรอีกเจเรมี่เข้าไปในรถและเห็นเมเดลีนยืนเหม่ออยู่ในระยะไกล เขาจึงลงจากรถและเดินเข้าไปหาเธออีกครั้ง “ลินนี่ คุณอยู่บ้านกับแจ็คเถอะ เดี๋ยวผมจะพาลิเลียนกลับมาอย่างปลอดภัยเอง”ในตอนนั้นเองเมเดลีนจึงได้สติและจับมือเจเรมี่เอาไว้ “เจเรมี่”“ไม่ต้องกังวล” เขาเข้าใจความกังวลในดวงตาของเมเดลีนจึงปลอบโยนเธอด้วยความรัก และมองเข้าไปในดวงตาทรงเสน่ห์ของเธอเพื่อสร้างความมั่นใจ “เชื่อผม ผมจะพาลูกสาวตัวน้อยของเรากลับบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอน”‘ลูกสาวตัวน้อยของเรา’ขอบตาของเมเดลีนร้อนผ่าว และในขณะนี้เธอรู้สึกได้ว่าเจเรมี่ห่วงใยลิเลียนอย่างแท้จริงเธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้า “ค่ะ ฉันจะรอคุณรับลูกสาวของเรากลับบ้าน”“โอเคครับ” เจเรมี่ลูบศีรษะของเธอเบา ๆ แล้วขั

ในเวลาเดียวกันกับที่เสียงของเขาดังขึ้น เจเรมี่ก็พุ่งเข้าจู่โจมอีกฝ่ายทันทีด้วยความรวดเร็วราวคมดาบแม้ว่าชายคนนั้นจะรูปร่างกำยำ แต่ก็ไม่ได้มีพละกำลังมากมายนัก เมื่อเห็นเจเรมี่ที่รีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาก็โยนถุงในมือทิ้งแล้วหันหลังเพื่อวิ่งหนี พร้อมกันนั้นก็กดโทรออกหาเพื่อนของตัวเอง “เขาเจอตัวฉันแล้ว! เอาเด็กนั่นหนีไปเร็วเข้า! ถ้าไม่ทันก็ฆ่าตัวประกันซะ!”‘ฆ่าตัวประกัน!’เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจเรมี่จะทนอยู่ได้อย่างไร?เขากระโดดขึ้นเตะหลังของชายคนนั้นอย่างแรงอีกฝ่ายกรีดร้องและล้มลงกับพื้นเสียงดังทว่าก็ยังสามารถลุกขึ้นอีกครั้งและพยายามจะวิ่งหนีต่อไป แต่ในทันใดนั้นเองกลับมีใครบางคนปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าขวางทางเขาเอาไว้ ในตอนนั้นเขาไม่มีเวลาเบี่ยงตัวหลบจึงถูกคนตรงหน้าเตะเข้าที่หน้าอกอย่างจัง จนต้องถอยกลับไปล้มลงต่อหน้าเจเรมี่อย่างงุ่มง่ามชายคนนั้นต้องการที่จะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าซี่โครงตรงอกจะได้รับแรงกระทกอย่างแรงจนหักไปแล้ว ใบหน้าของเขาซีดลงด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้เขาไม่สามารถยืดตัวให้ตรงได้เจเรมี่มองฟาเบียนที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยความประหลาดใจฟาเบียนดูเหมือน

เจเรมี่และฟาเบียนไม่คิดว่าชายคนนั้นจะคลั่งได้ขนาดนี้เมื่อเห็นรถล้อมรอบไปด้วยไฟ ทั้งสองก็รีบวิ่งไปหาลิเลียนพร้อมกันหัวใจของเจเรมี่เหมือนลอยเคว้งอยู่บนความสูง 3,000 ฟุต ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อมองไปยังเด็กน้อยที่หยุดนิ่งเพราะความเย็นของเขาแม้จะอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว แต่ราวกับว่าพวกเขาถูกคั่นด้วยภูเขาและแม่น้ำนับพันเจเรมี่รีบวิ่งเข้าไป แต่ทันใดนั้นรถก็ระเบิดอย่างรุนแรง“ลิเลียน!” ฟาเบียนตะโกนอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ร่างเล็ก ๆ ของลิเลียนถูกแรงระเบิดปะทะจนทำให้ลอยกระเด็น สายตาของเจเรมี่ราวกับคนเสียสติขณะที่เขารีบวิ่งเข้าไปอุ้มลิเลียนที่กำลังจะล้มลงกับพื้น“ลิเลียน!”เขารับตัวลูกสาวไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง“ลิเลียน! ลิเลียน!”เด็กหญิงตัวน้อยกะพริบตากลมโตอย่างอ่อนแรง เมื่อมองไปที่ชายตรงหน้า ปากน้อย ๆ ของเธอก็เริ่มขยับ“แดดดี้”แม้ว่าจะไม่มีเสียงใดออกมาจากปากของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แต่เจเรมี่ก็เห็น เธอเรียกเขาว่า ‘แดดดี้’ อย่างชัดเจนการมองเห็นของเจเรมี่พร่ามัวในทันที และเด็กหญิงตัวน้อยก็หลับตาลงเช่นกัน ในที่สุดเธอก็ล้มลงในอ้อมแขนของเขาและหมดสติไป“ลิเลียน ลิเลี

เมเดลีนมองไปที่ยาแก้พิษตรงหน้าเธอและนึกถึงเจเรมี่เธอรู้ว่าเจเรมี่คงไม่ยอมเห็นเธอประนีประนอมและยอมรับข้อเรียกร้องอันน่ารังเกียจของไรอันอย่างแน่นอนแต่เธอก็รู้ตัวดีว่าไม่ต้องการเห็นวันที่เขาต้องเจ็บปวดเช่นกันเมเดลีนกำหมัดแน่นและมองชายตรงหน้าที่กำลังกำโอกาสมีชีวิตของเจเรมี่เอาไว้ สายตาของเขาแน่วแน่“คุณสามารถขอได้ แต่ถ้าล้ำเส้นเกินไปน ฉันจะไม่เอาด้วย”ไรอันเดินไปหาเมเดลีนและหยิบยาแก้พิษขึ้นมา ด้วยรอยยิ้มลุ่มลึก “ผมเกรงว่าคุณคงจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตกลง ไม่อย่างนั้นความทุกข์ทรมานก็จะไปตกอยู่ที่เขา”...ณ โรงพยาบาลเจเรมี่เดินไปเดินมาอย่างใจจดใจจ่อ ความสงบที่เขาเคยมีหายไปแล้วในขณะนี้ยังคงมีเลือดอยู่บนฝ่ามือของเขาเพราะยังไม่ได้ล้างออก และเลือดเหล่านั้นต่างมาจากร่างของลิเลียนเจเรมี่หลับตาและหายใจเข้าลึกพลางนึกถึงลิเลียนที่ช่วงนี้เธอพยายามเข้าหาเขาอย่างหนัก เธออยากจะเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ แต่เขากลับทำเป็นเมินเฉยต่อเธอพฤติกรรมของเขาทำร้ายจิตใจของเด็กน้อยมากเพียงใด จนกระทั่งก่อนจะหมดสติเด็กน้อยก็ยังคงพยายามที่จะเรียกเขาว่า ‘แดดดี้’แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียง แต่ก็สามารถเห็นรูปร่างของป