All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 1141 - Chapter 1150

นาญ่านั่งลงช้า ๆ และปล่อยให้พนักงานใส่รองเท้าให้เธอเอวาไม่อยากเสียเวลากับนาญ่าอีก เธอจึงกำลังจะเดินออกไป แต่อีกฝ่ายกลับเหน็บแนมเธออีกครั้ง“จะไปแล้วเหรอ คุณลองค์? ของที่นี่ราคาสูงเกินไปสำหรับคุณหรือเปล่าคะ? ไม่เป็นไรหรอก แดเนียลกับฉันเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็ก ตอนนี้ฉันให้คุณยืมเงินได้นะถ้าคุณอยากจะได้อะไร อย่าใส่แต่ของปลอมเลยจะดีกว่านะ ใช่ไหม? คิดดูสิถ้ามีคนรู้เข้ามันจะน่าอายขนาดไหน”การแสดงออกของนาญ่าแสดงออกถึงความหยิ่งยโสว่าเหนือกว่า ขณะเดียวกันเธอก็กำลังโชว์สร้อยข้อมือที่ข้อมือของตัวเองไปด้วยเมื่อเห็นว่าเอวาจ้องอยู่ นาญ่าก็ยกข้อมือขึ้นมา “สร้อยข้อมือเส้นนี้สวยไหม? แต่สร้อยราคาหกหลักแบบนี้ยังไงก็สวยอยู่แล้วล่ะ นี่เป็นสร้อยข้อมือรุ่นลิมิเต็ดของมิสแอลเลดี้เมื่อสองปีที่แล้ว เงินที่มีคุณตอนนี้คงไม่พอที่จะซื้อมันแล้วล่ะ”เอวายิ้มและชมขณะที่มองอีกฝ่ายโม้ “ไม่น่าล่ะ ว่าทำไมมันถึงสวยขนาดนี้ เป็นรุ่นลิมิเต็ดของมิสแอลเลดี้นี่เอง”ด้วยอีโก้ที่มีทำให้นาญ่าลุกขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปหาเอวาด้วยรองเท้าที่พึ่งสวมเสร็จ“คุณคือเอวา ลองค์ใช่ไหมล่ะ?”เอวาพยักหน้า “มีอะไรให้ฉันช่วยเหรอคะ คุณเมนเดซ

เธอเสียศักดิ์ศรีมามากพอแล้วกับสร้อยข้อมือปลอมที่สวมอยู่ หากไม่เซ็นเช็คตอนนี้ภาพลักษณ์ของเธอก็จะยิ่งดูแย่ลงไปอีกแต่ด้วยจำนวนเงินที่เธอเพิ่งใช้ไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอจึงใช้เช็คถึงขีดจำกัดแล้ว และไม่สามารถจ่ายค่าเครื่องประดับได้อีก!เมื่อเห็นทุกคนกำลังรอให้เธอเขียนเช็ค นาญ่าก็ยิ่งอับอายมากขึ้น และดึงนามบัตรของเธอออกมาโยนให้พนักงาน “พรุ่งนี้มาหาฉันที่นี่ วันนี้ฉันไม่ได้เอาสมุดเช็คมาด้วย!”เธอหยิบกระเป๋าเงินและจากไปด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดง นาญ่าจ้องมองเอวาและเมเดลีน ก่อนจะเดินผ่านพวกเขาไปพลางเอ่ยเตือน “รอก่อนเถอะ!”เมื่อนาญ่าจากไป เมเดลีนและเอวาก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นทันทีนาญ่ากลายเป็นคนละคนอย่างชัดเจน ต่างจากนาญ่าที่เคยรู้จักในงานเลี้ยงที่ตระกูลเกรแฮมนัก“แกต้องยึดมั่นและเชื่อใจแดนนะ เอวา ยัยนาญ่าคนนี้ดูจะรับมือยากทีเดียว” เมเดลีนเตือนด้วยความหวังดี เธอบอกได้หลังจากเห็นการกระทำของนาญ่า “สร้อยข้อมือนั่นก็เหมือนกัน เธอรู้ว่ามันเป็นของปลอมมาตลอด”“ฉันรู้” เอวาเริ่มรื้อฟื้นความจำของตัวเองขึ้นมา “ครั้งแรกที่ฉันเห็น ชุดที่เธอใส่และเข็มกลัดที่เธอให้แม่ของแดนต่างก็เป็นของปลอมเหมือนกัน แต่แม่ของแ

ณ ริมฝั่งแม่น้ำอันว่างเปล่าไร้ผู้คน ไรอันซึ่งสวมสูทสีดำกำลังยืนรออยู่เงียบ ๆ และจ้องมองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้าด้วยท่าทางสง่างามเมเดลีนให้เจเรมี่รออยู่ในรถ ขณะที่ตัวเธอเองเดินเข้าไปหาไรอันจากด้านหลังพร้อมกับเค้กในมือ“ฉันมาแล้ว ขาของคุณเป็นอย่างไรบ้างคะ ไรย์?”ไรอันหันหลังกลับมาช้า ๆพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าอยู่ทางด้านหลัง ใบหน้าเย็นชาและอันตรายปรากฎต่อหน้าของเมเดลีนซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ทว่าเขาก็ยังส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นกลับมาให้“สุขสันต์วันเกิดค่ะ” เมเดลีนยื่นเค้กให้ “ฉันคิดไม่ออกว่าคุณจะอยากได้ของขวัญแพง ๆ อะไรจากฉัน ฉันก็เลยตัดสินใจทำเค้กให้คุณแทน”“ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวผมจะเอาไว้ชิมทีหลัง” ไรอันหยิบเค้กขึ้นมาและจ้องมองมัน “คุณช่วยเปิดแล้วจุดเทียนให้ผมได้หรือเปล่า? ผมอยากจะอธิษฐานสักหน่อย”“ได้สิคะ” เมเดลีนเปิดกล่องแล้วดึงเทียนแท่งหนึ่งออกมาแล้วจิ้มเข้าไปในเค้กทว่าเธอกลับไม่ได้เตรียมอะไรมาสำหรับจุดไฟ เห็นอย่างนั้นไรอันจึงดึงไฟแช็กออกมาจากกระเป๋าและจุดมันเองพระอาทิตย์อัสดงเคลื่อนพลบค่ำเข้ามา เปลวเทียนอันริบหรี่เริงระบำท่ามกลางสายลมเบา ๆเจเรมี่นั่งอยู่ในรถไม่ไกล กำลังม

“เขากลับคำใช่ไหม ลินนี่?”เมเดลีนพยักหน้า แต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร ในใจของเธอยังคงดังก้องไปด้วยคำพูดที่ไรอันบอกกับเจเรมี่ “ลืมไปแล้วเหรอว่าเรามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันแล้ว”เธอรู้สึกปวดหัว และอยู่ดี ๆ ก็เปิดประตูรถแล้วเดินไปที่ถังขยะข้างถนนแล้วโยนเค้กทิ้งไปเมื่อหันกลับมาเธอก็พบว่าเจเรมี่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วเขาไม่พูดอะไร แต่กลับวางมือบนหลังมือของเธอพลางดึงคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมแขนแล้วกอดเธอเอาไว้แน่น“ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร มันจะไม่เปลี่ยนความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ” เขาปลอบเธอและเข้าใจว่าเมเดลีนกำลังกังวลเรื่องอะไร “ให้ผมจัดการมันเอง โอเคไหม? ผมจะให้เขาเซ็นเอกสารให้ได้”เมเดลีนเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “อย่าทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังนะ เจเรมี่ ฉันไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับคุณอีก”เจเรมี่เข้าใจว่าทำไมเมเดลีนถึงกังวล “ผมอยากจะอยู่กับคุณนาน ๆ นะ ผมจะไม่ทำอะไรบ้า ๆ อีก ผมสัญญา”“รู้ไหมว่าเมื่อกี้คุณดูน่ากลัวแค่ไหน?”“ผมทำให้คุณกลัวหรือเปล่า?” เจเรมี่ถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเธอจึงพยักหน้า ดวงตาที่มัวหมองของเธอดูจริงจังขึ้นมา “ตอนนั้นคุณเกลียดฉัน คุณยังไม่ดูน่ากลัวขนาดนี้เลย

คำพูดของเธอทำให้เจเรมี่ตะลึงงัน แต่เมเดลีนเพียงแค่ยิ้มและส่งภาพวาดให้เขา“ฉันรู้ว่าคุณมีเหตุผลของตัวเองที่ต้องทำแบบนั้น แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าคุณรอฟังเธอพูดคำนั้นมานานมากแล้ว…”เจเรมี่รู้สึกว่าการระงับอารมณ์ของเขายากขึ้นเมื่อเมเดลีนส่งภาพวาดที่มีคำว่า ‘แดดดี้’ ให้กับเขาเขาไม่พูดอะไรเพียง แต่เอื้อมมือไปหยิบภาพวาดที่ลิเลียนวาดด้วยหัวใจของเธอมาดู“ฉันจะไปดูพุดดิ้ง คุณค่อย ๆ ดูมันไปก็ได้” จากนั้นเมเดลีนก็หันหลังกลับไปตอนนี้เขาอยู่คนเดียวในลานที่ว่างเปล่าเจเรมี่จ้องมองไปที่ภาพวาดภายใต้แสงจันทร์ และใช้นิ้วเรียวไล้ตามกระดาษนั้น ก่อนที่มันจะหยุดอยู่บนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังร้องเรียกพ่อของเธอสายลมยามค่ำคืนพัดมาที่เขาพร้อมกลิ่นหอมสดชื่นของดอกไม้แต่ถึงอย่างนั้นเจเรมี่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความขมขื่นขึ้นมาแทนเบื้องหน้าของเขาคือภาพวาดที่มีสีสันและดูอบอุ่น ทว่าในแววตาของเขากลับเต็มไปด้วยสีเทา“แดดดี้ขอโทษนะ ลิเลียน”ขอบตาของเขาร้อนผ่าวและเปียกชื้นเมื่อเรียกชื่อของเธอ“แดดดี้มีความสุข มีความสุขมาก” เขาพึมพำเบา ๆ ขณะเก็บภาพวาดไว้ใกล้อกอย่างระมัดระวังเจเรมี่และเมเดลีนค้างคืนที่คฤห