บทที่ 1145

เมเดลีนรู้สึกมึนงง เธอจ้องมองจุดสีแดงเข้มของเลือดบนทิชชู่แล้วรู้สึกขาดอากาศหายใจ การมองเห็นของเธอพร่ามัวลงจนมองอะไรไม่เห็นในทันใด เบื้องหน้าของเธอมีเพียงความมืดที่ไม่มีจุดสิ้นสุด เธอค่อย ๆ รู้สึกหายใจไม่ออก และประสาทสัมผัสก็เริ่มชา

เขายังไม่หายดี ยังคงมีพิษอยู่ในร่างกายของเขาอยู่

เขาโกหกเธอ

“ลินนี่”

เสียงของเจเรมี่ดังมาจากข้างนอกดึงให้เมเดลีนกลับมาสู่โลกความเป็นจริง

เธอยืนขึ้นด้วยมือและเท้าที่เย็นเฉียบ ก่อนจะยัดทิชชู่ลงในกระเป๋ากางเกง แล้วเช็ดน้ำตาออกจากหางตาพลางบังคับตัวเองให้ยิ้มและเดินลงไปข้างล่าง

เจเรมี่สวมเสื้อยืดสีขาวที่เธอเลือกให้ซึ่งมีขนาดพอดีกับร่างกายของชายหนุ่มอย่างพอดิบพอดี

ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาเธอและยิ้มกว้าง “เป็นไงบ้าง? ผมดูดีไหม?”

เมเดลีนจ้องมองชายตรงหน้าเธออย่างลึกซึ้ง รอยยิ้มบาง ๆ ที่เขามอบให้ ทำให้เธอย้อนเวลากลับไปเมื่อหลายปีก่อนในตอนที่พวกเขาเดินชนกันครั้งแรกในมหาวิทยาลัย

เวลาผ่านไปหลายปี แต่ร่องรอยของความเยาว์วัยของเขายังคงอยู่

ดวงตาของเมเดลีนร้อนผ่าวขณะที่เธอทิ้งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของอีกฝ่าย เธอโอบรอบเอวเขาแน่น

เจเรมี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ยกแขนขึ