บททั้งหมดของ เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: บทที่ 961 - บทที่ 970

แอริสโตเติลดูมีพลังมากขึ้นเมื่อไข้ของเขาหายไป ความอยากอาหารของเขาก็กลับมาเช่นกัน แอเรียนรู้สึกโล่งใจมาก เธอยังบังคับให้มาร์คกลับไปทำงานอีก เธอไม่อาจปล่อยให้ความเจ็บป่วยของเด็กทารกฉุดลากทั้งครอบครัวลงได้ ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะต้องอยู่ข้างสมอร์ทั้งวันเสียหน่อยในขณะเดียวกัน ที่โรงพยาบาลอื่น แจ็คสันนอนอยู่ข้างเตียงของซัมเมอร์ตลอดทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็ไปซื้อลิ้นจี่และองุ่นตามคำขอของแม่ตัวเองและยังปอกผลไม้ให้เธอ เขาวางชามไว้ในมือของเธอ “ผมว่า นอกจากความไม่สะดวกจากขาที่หักของแม่แล้ว ก็ไม่มีอะไรหยุดแม่จากการกินได้จริง ๆ แม่ไม่มีคนขับรถเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?"ซัมเมอร์บ่นขณะที่กิน “เอาจริง ๆ นะ คนขับรถของแม่จะขับมั่นคงเสมอ เขาขับให้แม่มาตั้งนานหลายปีแล้ว บาดแผลของเขารุนแรงกว่าแม่อีก ไปซื้ออาหารเสริมแล้วไปเยี่ยมเขาทีหลังด้วยนะ อาการบาดเจ็บของเขาถือว่าเกิดขึ้นในระหว่างการทำงาน ดังนั้นเราจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดให้เขาเอง ทุกอย่างเรียบร้อยดีเมื่อเราออกไปเมื่อวานนี้ แต่แล้วก็มีรถพุ่งเข้ามาหาเราทันทีหลังจากที่เราผ่านสี่แยก มันดูจงใจมาก หลังจากนั้นรถคันนั้นก็ขับออกไป ตำรวจจราจรได้สอบสวนแล้ว และพ

“ใช่ มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ฉันยังเสียใจอยู่” เอริกตอบทันทีถูกต้อง ชีวิตมักจะเต็มไปด้วยความเสียใจ แต่ในท้ายที่สุดก็ไม่มีใครมีเวลามากพอที่จะแก้ไขมันทั้งหมดจู่ ๆ แจ็คสันก็ทำหน้าจริงจัง “อย่ากังวลเลย ฉันจะเอาเธอกลับมาให้ได้ ตั้งแต่ที่ฉันเจอเธอ ใจฉันก็จมอยู่แต่กับสายตาและรอยยิ้มของเธออยู่ดี ฉันไม่เคยรักใครแบบที่ฉันรักเธอเลย ฉันไม่เคยคิดที่จะแต่งงานจนกระทั่งฉันได้พบเธอด้วย นายกลับไปรูปวาดต่อเถอะ สุดสัปดาห์นี้ฉันจะพานายไปเดินเล่นในที่ ๆ มีความเขียวขจี เราจะไปที่ ๆ เย็นสบาย อย่าลืมทิ้งสเก็ตช์ของนายไว้ให้ฉันด้วยนะ ฉันต้องการ… บางสิ่งเอาไว้จดจำนาย”เอริกพยักหน้า "ได้สิ"…เวลามักเดินไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รอใคร จะมีคน ๆ หนึ่งต้องการที่จะหยุดมันไว้เสมอ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ทำได้เพียงเฝ้ามองเวลาล่วงเลยไปเท่านั้นวันศุกร์มาถึงในพริบตา แอริสโตเติลได้ออกจากโรงพยาบาลและถูกส่งตัวกลับบ้านแล้ว เขาร่าเริงและมีความสุขเหมือนเคย โดยไม่รู้ถึงความหวาดกลัวครั้งใหญ่ที่เขาเพิ่งสร้างให้แอเรียนและมาร์คแอเรียนไม่ได้นอนมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธอมักจะสะดุ้งตื่นในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมงเสมอ เธอให้นมแอริสโตเติ

เจตต์ชะงัก “แต่… ผมเกรงว่านายท่านสมิธอาจลงมาเยี่ยมคุณที่นี่ ถ้าคุณยังคงทำแบบนี้ต่อไป…”ดวงตาของอเลฮานโดรเบิกกว้าง “นายกำลังจะบอกว่า… ชายชราคนนั้นอาจเดินทางมาที่นี่เพื่อมาพบฉันอย่างงั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าอาการป่วยของเขาคงจะไม่เลวร้ายนัก ถ้าอย่างนั้นเขาอาจจะอยู่ได้ถึงสองสามปี น่ารำคาญชะมัด… นายกลัวว่าเขาอาจจะรู้ว่าฉันไม่ใช่อเลฮานโดรตัวจริงเหรอ? อันที่จริง… การค้นพบว่าทายาทคนสุดท้ายของตระกูลสมิธตายไปแล้วจะเป็นสิ่งที่โหดร้ายที่สุดไม่ใช่เหรอ?”เจตต์กลัวเกินกว่าจะสนทนาต่อในเรื่องนี้ เขารู้ว่าอเลฮานโดรตัวจริงน่าจะตายไปแล้วตั้งแต่ที่เขาเริ่มสงสัยอเลฮานโดรคนนี้ ตอนนี้เขาได้รับการยืนยันสำหรับข้อสงสัยนั้นแล้วเจตต์รู้สึกประหม่าเมื่ออเลฮานโดรพูดว่า “เขาอาจจะอยู่ได้อีกสักสองสามปี น่ารำคาญชะมัด” นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อซัมเมอร์ได้ทุ่มเทอย่างมากเพื่อทำให้ทิฟฟานี่และแจ็คสันกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง อเลฮานโดรจึงได้จัดการก่ออุบัติเหตุทางรถยนต์นั้น ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่มันก็ควรพอจะเป็นการตักเตือนได้ เจตต์จึงกังวลว่าอเลฮานโดรอาจจะลุกขึ้นมาจัดการกับนายท่านสมิธต่อไป...เรื่องนี้มีความละ

ทิฟฟานี่รู้สึกลำบากใจ "โอ้? เธออยากให้ฉันคุยกับเขาให้เหรอ? นั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่ ครั้งสุดท้ายที่เราไปทานอาหารกัน ฉันบอกเขาเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของฉัน แล้วเขาก็จากไปโดยที่ไม่ได้กินแม้แต่คำเดียว นี่ฉันก็ไม่ได้คุยกับเขามาหลายวันแล้ว และเธอยังอยากให้ฉันคุยกับเขาให้อีกเหรอ? ฉันคิดว่าฉันคงทำให้ไม่ได้แล้วล่ะ ก่อนหน้านี้ฉันสงสัยว่าเขาชอบฉัน แต่ตอนนี้มันค่อนข้างจะชัดเจนแล้ว นี่ฉันก็ไม่ได้คุยกับเขามาตั้งหลายวัน ฉันเลยคิดว่าฉันคงไม่สามารถเรียกเขาออกมาหาได้แล้วล่ะ…”แม้จะได้ยินดังนั้น แอเรียนก็ไม่ยอมท้อถอยอยู่ดี "ก็ได้ ดูเหมือนจะไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยถ้าเธอจะพบเขาในตอนนี้ เดี๋ยวฉันหาวิธีอื่นเอง ฉันอยากเจอเขา เธอน่าจะจัดการนัดเขาให้ฉันได้ใช่ไหม? ฉันจะคุยกับเขาเอง”"ได้สิ" ทิฟฟานี่ตกลง “แค่จัดการนัดให้คงไม่เป็นอะไรหรอก ไว้ฉันจะติดต่อเขาให้นะ”หลังจากที่วางสาย ทิฟฟานี่ก็หันหลังกลับและเกือบจะสะดุดล้มเข้าไปในอ้อมแขนของแจ็คสัน เธอสะดุ้งจากความตกใจและเซถอยหลัง "คุณอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้ว?" เขาไม่ได้ยินเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอใช่ไหม?ท่าทางของแจ็คสันดูปกติดี ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาฉายแววค

แจ็คสันกระพริบตาสองสามครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างหมดหนทาง “พระเจ้า คุณสองคนช่วยหยุดสักทีได้ไหม? หรือผมจะต้องออกไปจากที่นี่ก่อนที่พวกคุณจะเงียบ? ผมจะบอกอะไรให้นะ หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วพวกคุณห้ามซนเด็ดขาด ถือซะว่ามันเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่ผมจะไปทำอาหารให้ ได้ยินไหม?”เมื่อเห็นเขายอมจำนน ซัมเมอร์และทิฟฟานี่ก็ยิ้มให้กัน ช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นทำให้ทิฟฟานี่รู้สึกราวกับว่าพวกเขาได้กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้งทิฟฟานี่กินจุมาก ดูเหมือนว่าเธอจะมีความอยากอาหารมากเป็นพิเศษ เธอชอบอาหารทุกจานที่แจ็คสันทำ แต่ปฏิเสธทุกอย่างจากพ่อครัวที่ครอบครัวเวสต์จ้างมาทำ ช่วงเวลาเช่นนี้ช่วยให้เธอตื่นตัวเกี่ยวกับวิวัฒนาการของต่อมรับรสและความอยากอาหารของเธอมากขึ้น โชคดีที่ดูเหมือนว่าเธอจะรอดพ้นจากการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ที่น่ายินดีน้อยกว่าในช่วงระหว่างการตั้งครรภ์แจ็คสันคว้าโอกาสนี้ในการแซวเธอ "แหม่ ๆ แหม! คุณติดอยู่ในตู้เสื้อผ้าใต้บันไดโดยไม่มีอาหารมานานหรือไง?”ทิฟฟานี่ขมวดคิ้วมองเขา “ขอโทษนะคะคุณชาย! สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่นี้คือการแสดงให้คุณเห็นว่าฉันรักอาหารของคุณมากแค่ไหน และนี่คือวิธีที่คุณขอบคุณฉั