All Chapters of เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: Chapter 951 - Chapter 960

ชีวิตก็ตลกแบบนั้นแหละ คุณจะหวังแล้วหวังอีกให้สิ่งใดเกิดขึ้น แต่มันก็จะไม่เกิดขึ้นเลย จากนั้นเมื่อคุณไม่ได้คาดหวังมันแล้ว มันก็จะเกิดขึ้นเองดั่งอุบัติเหตุแจ็คสันที่สังเกตเห็นทิฟฟานี่จ้องเขาจึงหันหน้ามาด้านข้างเพื่อมองเธอ “มองผมทำไม? มีอะไรติดอยู่บนหน้าผมเหรอ?”ทิฟฟานี่รีบหันหน้าหนีทันที “เปล่า ฉันดูทิวทัศน์ต่างหาก อย่าไร้สาระเลย”แจ็คสันไม่มีอารมณ์ที่จะล้อเล่นกับเธอ เขาเพียงแต่ส่งเธอลงที่ชั้นล่างของคอนโดเธอ "ถึงแล้ว"เธอเปิดประตูแล้วลงจากรถก่อนที่จะหยุดอย่างกะทันหัน “ถ้าฉันบอกคุณว่าฉันเป็นคนที่ท้องและไม่ใช่ธัญญ่า คุณจะรับผิดชอบไหม?”แจ็คสันจ้องเธอราวกับว่าเขาคิดไม่ออกแล้วพูดว่า “ถ้าคุณท้องได้จริง ๆ ผมก็อยากจะเห็นคุณท้องนะ แม้แต่ไก่ก็ยังสามารถวางไข่ได้แล้วหลังจากที่ดูแลมันมานานขนาดนั้น”มุมปากของทิฟฟานี่กระตุก “ฉัน… ไม่น่าเสียใจเวลาถามคุณเลย ก็ได้ ก็ได้ กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ ขับรถดี ๆ ล่ะ”เธอยิ้มเมื่อมองดูรถของเขาหายไปสุดสายตา จากนั้นเธอก็เดินเตร่เข้าไปในคอนโดของเธออย่างมีความสุข ชีวิตช่างเหมือนกับส่วนสนุก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงลิเลียนเห็นเธอฮัมเพลงเมื่อเธอเข้าไ

แอเรียนมองทิฟฟานี่ด้วยสีหน้าแปลก ๆ “โอเค นี่เธอกำลังพูดถึงอะไรเนี่ยทิฟฟ์? เมื่อคืนเธอนอนไม่พอจนตอนนี้เริ่มหลอนแล้วเหรอ?”ทิฟฟานี่กลอกตาไปมา “ฉันพูดจริงนะที่รัก! ถ้าเรานับวันดี ๆ แล้วฉันท้องก่อนธัญญ่าอีก! ฮา! โอเค โอเค คือ เมื่อวานฉันแบบ เฮ้ ประจำเดือนฉันยังไม่มาเลยนี่หว่า ฉันก็เลยไปตรวจร่างกายและ แจ็คพอต! แจ็คพอตจริง ๆ ! บ้าเอ๊ย ฉันขอพรอ้อนวอนทุกวันเพื่อที่จะได้ท้องสักที แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และตอนนี้ หลังจากที่แจ็คสันและฉันเลิกกันแล้ว ฉันกลับท้องซะอย่างนั้น… แบบว่า ฉันควรจะตกใจดีใจหรือว่าฉันควรจะช็อกดี?”แอเรียนเงียบไป “คือ เราเพิ่งจะรู้เรื่องที่เอริกป่วย แต่เธอกำลังแจ้งข่าวดีที่ดีที่สุดให้ฉันรู้อย่างใจจดใจจ่อ มันทำให้ฉันสับสน ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะรู้สึกเศร้าหรือมีความสุขดี… แล้วเธอคิดจะทำอะไรต่อล่ะ? กลับไปคบกับแจ็คสันเหรอ? เขายังไม่รู้เรื่องนี้ถูกไหม?”ทิฟฟานี่เองก็ไม่รู้แผนต่อไปของเธอเช่นกัน “ฉัน… ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี คือ ฉันน่าจะคุยเรื่องนี้กับเขาหลังจากที่เขารู้สึกดีขึ้นจากเรื่องของเอริกก่อน แล้วฉันจะคอยดูอีกว่าเขารู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับมัน ไม่ว่าจะยังไง ตอ

นักบัญชีโอบแขนรอบขาแจ็คสันขณะที่เขากำลังจะเดินไปที่ประตูและร้องไห้ “ไม่ ไม่ คุณเวสต์ ได้โปรด! ผมขอร้อง! พ่อแม่ผม… พวกเขาป่วย คุณเวสต์! แม่ต้องพึ่งยาเพื่อความอยู่รอด! ถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้ พวกเขารับไม่ได้แน่! ได้โปรดนะครับ… ผมสามารถหาเงินนั้นมาคืนให้ได้ ผมสาบาน”นักบัญชีร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาจำนวนไหนที่จะทำให้แจ็คสันใจอ่อนได้ ทุกคนต่างมีเส้นบาง ๆ ในใจที่เมื่อมีคนข้ามมันไปจะบังคับให้คน ๆ นั้นต้องปฏิเสธความเมตตาต่อผู้อื่น และสำหรับแจ็คสันนั้นมันสอดคล้องกับกฎหมายเขายักไหล่ให้กับนักบัญชีก่อนที่จะกลับไปที่ห้องทำงานตัวเองโดยที่ไม่แม้แต่จะเหลียวมองนักบัญชีที่หลั่งน้ำตาแม้แต่น้อยทิฟฟานี่และเอมี่ที่เงี้ยหูฟังทุกสิ่ง รีบนั่งตัวตรงและเคร่งขรึมทันทีที่เขาเดินเข้ามาดูเหมือนว่าอารมณ์ของแจ็คสันจะไม่ได้ถูกระบายออกมาจนหมด ซึ่งเห็นได้ชัดเจนจากที่เขาพลิกเอกสารบนโต๊ะอย่างโมโหราวกับว่าเขาไม่สามารถหาสิ่งที่ตัวเองต้องการเจอ ทิฟฟานี่จึงถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่า “คุณกำลังหาอะไรอยู่เหรอ? ให้ฉันช่วยไหม?”เขาเอนหลังพิงเก้าอี้เล็กน้อยแล้วนวดหน้าผาก "ไม่เป็นไร คุณกลับไปทำงานต่อเถอะ”เอมี่ส่งสัญญาณให้ทิฟฟานี่

แจ็คสันเข้าไปในลิฟต์ก่อน ตามด้วยทิฟฟานี่ที่ขี้อายมาก เพื่อช่วยเธอ เขาจึงเอื้อมมือออกไปด้านข้างของประตูลิฟต์อย่างสุภาพเพื่อไม่ให้ปิดลงก่อนมันเป็นท่าทางเล็กน้อย แต่ก็เพียงพอที่จะเพิ่มความเสียใจขึ้นอีกสองสามระดับในตัวทิฟฟานี่ เธอเริ่มสงสัยจริง ๆ ว่าเธอเมื่อเธอต้องการที่จะเลิกกับเขา เธอโดนมนต์ร้ายหรืออะไรทำนองนั้นสะกดหรือเปล่าแจ็คสันไม่ได้พูดอะไรเลยตลอดเวลาที่พวกเขาอยู่ในลิฟต์ เขาเพียงจ้องมองไปข้างหน้าด้วยท่าทางที่อดทนและไม่ใส่ใจในขณะที่เขาล้วงมือทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของเขา เขาได้พับแขนเสื้อขึ้นจนถึงข้อศอก เผยให้เห็นส่วนเล็ก ๆ ของผิวที่ขาวเนียนของเขา ที่ข้อมือข้างซ้ายของเขามีนาฬิกาหรูราคาแพงที่สื่อถึงสถานะทางสังคมของเขาถ้าใครจะบรรยายออร่าที่แจ็คสันเปล่งออกมา ก็คงจะพูดได้ว่าเขามีความกล้าหาญเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ผสมผสานกับความเก่งกาจสามสิบเปอร์เซ็นต์ระหว่างที่ลงไป แขกคนอื่น ๆ ในโรงแรมหลายคนก็ได้ขึ้นมาในลิฟต์เดียวกัน ไม่สำคัญว่าผู้มาใหม่จะเป็นชายหรือหญิง สิ่งแรกที่พวกเขาทำทันทีที่เข้าไปก็คือการจ้องแจ็คสันสักครู่ ทิฟฟานี่ค่อย ๆ ถูกผลักเข้าไปในมุมที่น่าสมเพชจนมุมมองของเธอลดล

แจ็คสันลุกขึ้นทันที "โอเค ผมจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย แม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน? ร้ายแรงไหม?”แจ็คสันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินว่าซัมเมอร์แค่เจ็บขาของเธอเท่านั้น หลังจากที่วางสาย เขาก็หันไปหาทิฟฟานี่และพูดว่า “คุณทานให้อร่อยเลยนะ แม่ผมประสบอุบัติเหตุ ผมต้องรีบกลับบ้านก่อน แต่เดี๋ยวผมไปจ่ายค่าอาหารให้ก่อน ไว้เดี๋ยวผมโทรหาทีหลัง”เขาหายตัวไปก่อนที่ทิฟฟานี่จะทันได้ตอบ เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็กังวลเรื่องซัมเมอร์ไปพร้อม ๆ กัน เมื่อเธอกลับถึงบ้าน เธอก็รอจนกระทั่งแจ็คสันเกือบถึงบ้านตัวเองก่อนที่จะโทรหาเขา “คุณเวสต์เป็นอย่างไรบ้าง?” เธอถามแจ็คสันอยู่ในโรงพยาบาล “ไม่มีอะไรร้ายแรงมาก ขาขวาของแม่หักและแม่ก็เอาแต่บ่นถึงปัญหาในวัยชราว่าแม่มักจะเจ็บโน้นเจ็บนี้อยู่เสมอและกังวลว่าสุดท้ายแม่จะพิการ แต่แม่อารมณ์ดีมากเลยทีเดียว ตอนนี้มันดึกแล้ว ทำไมคุณถึงยังไม่นอนอีกล่ะ? รีบเข้านอนเถอะ ผมต้องไปแล้ว"เธอไม่ยืนกรานที่จะสนทนาต่อและเพียงแต่พึมพำตอบก่อนที่จะวางสายฤดูร้อนนี้ช่างวุ่นวานเหลือเกิน ที่คฤหาสน์เทรมอนต์ แอเรียนกำลังอุ้มแอริสโตเติลไว้ด้วยความวิตกกังวล แอริสโตเติลมีอาการไข้ขึ้นกลางดึก เขาไ