Semua Bab เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: Bab 1201 - Bab 1210

หลังจากที่ขึ้นรถมา มาร์คก็ถามถึงสถานการณ์และแอเรียนก็แสดงรูปที่เธอถ่ายเด็กทารกเมื่อก่อนหน้านี้ให้เขาดู “เขาเป็นเด็กทารกที่จ้ำม่ำมากเลย น้ำหนักเกิน 3 กิโล เขาแข็งแรงดีและหน้าเหมือนแจ็คสันมากด้วยค่ะ”มาร์คไม่ได้ตอบอะไร ราวกับว่าเขากำลังคิดเรื่องอื่นอยู่แอเรียนถามว่า “คุณคิดเรื่องอะไรอยู่?”เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะพูดว่า “ในเมื่อทิฟฟานี่คลอดลูกแล้ว ฉันกลัวว่าอเลฮานโดรจะไม่นิ่งเฉยอีกนาน”ความสุขบนใบหน้าของแอเรียนถูกลบไปในทันที “ก็จริงค่ะ ฉันว่าที่อเลฮานโดรรอให้ทิฟฟานี่คลอดลูกก่อนคงจะเป็นความมีน้ำใจครั้งสุดท้ายของเขาแล้ว ใครจะไปรู้ว่า ต่อไปเขาจะทำอะไร? ฉันมั่นใจว่าแจ็คสันเองก็คงจะกังวลเรื่องนี้เหมือนกัน ความจริงที่ว่าอเลฮานโดรคืออีธานก็คงจะเป็นความลับได้อีกไม่นาน”ทันใดนั้นมาร์คก็บอกข่าวที่น่าสนใจและทำให้แอเรียนตื่นตระหนก “อเลฮานโดรเพิ่งจะไปส่งเมลานีที่อายาเช่ หล่อนท้องได้สองสามเดือนแล้ว ในเมื่อหล่อนไม่อยู่แล้ว ฉันเชื่อว่าอเลฮานโดรจะต้องลงมือในเร็ว ๆ นี้ ถ้าหล่อนอยู่ หล่อนจะเพียงแต่เป็นอุปสรรคสำหรับเขา”แอเรียนขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันไม่รู้เลยว่าเมลานีคิดอะไรอยู่ ที่จริงแล้วเธอน่าจะ

เมื่อโรบินนั่งรถแท็กซี่ไปถึงที่คฤหาสน์เทรมอนต์มาร์คก็ทานอาหารมื้อเย็นเสร็จและพาสมอร์ขึ้นไปชั้นบนแล้ว แอเรียนคุยงานกับโรบินในห้องนั่งเล่น เมื่อโรบินจะกลับฝนก็หยุดตกพอดี อากาศสดชื่นจากสายฝนที่เพิ่งจะตกรวมถึงหอมกลิ่นไอของฝนแอเรียนเดินไปรอแท็กซี่เป็นเพื่อนโรบิน “เจอกันพรุ่งนี้นะ”โรบินโบกมือให้เธอและพูดว่า “กลับเข้าบ้านเถอะค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ เอ่อ บ้านพี่สวยมากเลยนะ หรูอย่างที่คิดไว้เลย”แอเรียนยิ้มและกลับบ้านเมื่อแท็กซี่ออกตัวหลังจากวันที่ยุ่งเหยิง โรบินก็นั่งในแท็กซี่และสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เธอมีความสุขกับการได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่โดยไม่มีเวลาให้เศร้า อย่างไรก็ตาม ถึงจุด ๆ หนึ่งเธอก็จะต้องวางมือจากงานและเรื่องต่าง ๆ ก็จะถาโถมเข้ามา อย่างเช่นตอนนี้…เจสสิก้าต้องจำคุก และซิลแวงก็คงจะซวยไปด้วย เธอสงสัยว่าตอนนี้ซิลแวงจะเป็นอย่างไรบ้าง ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ ๆ เธอก็สังเกตเห็นว่าทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถไม่คุ้นเคยสำหรับเธอ เธอนึกถึงตอนที่เธอติดอยู่ในรถคนเดียวตอนเป็นเด็กและตื่นตระหนก เธอเงยหน้ามองคนขับ แต่เนื่องจากมันมืดเธอจึงเห็นเพียงด้านข้างของเขาที่ไปในทิศทางเดียวกับตัวรถ

ความทะเล้นบนใบหน้าของซิลแวงหายไปในทันที “นี่เธอก็คิดว่าฉันเป็นแมงดาที่ต้องเกาะผู้หญิงกินเหมือนกันเหรอ?”โรบินพูดไม่ออก นั่นคือสิ่งที่ทุกคนคิด ถ้าเธอปฏิเสธตอนนี้ มันก็คงจะดูเหมือนการเสแสร้ง หลังจากที่เงียบไปสองวินาที เธอก็เปิดปากพูด แต่ซิลแวงพูดแทรกขึ้นมาก่อน “โอเค เธอไม่ต้องตอบก็ได้ ฉันไม่สนใจแล้วว่าคนอื่นจะคิดยังไงหรอกนะ”หลังจากนั้นบรรยากาศก็เริ่มหม่นหมอง โรบินรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออกเล็กน้อย เธอจึงลดกระจกลง เพื่อปล่อยให้สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเส้นผมของเธอ ทำให้กลิ่นหอมของแชมพูของเธอพัดเข้าไปในรถ มันเป็นกลิ่นที่มีเสน่ห์ จู่ ๆ ซิลแวงก็พูดขึ้นว่า “มัดผมเถอะ”“ฉันไม่มียางมัดผม…” เธอตอบอย่างกระอักกระอ่วนเขาหยิบยางรัดผมออกมาราวกับว่าเสกมันมาได้ “นี่”เธอรับมันและรู้สึกกระอักกระอ่วนยิ่งกว่าเดิม เธอทิ้งยางรัดผมอันนี้เอาไว้ตอนที่เธอไปนอนที่บ้านของเขาครั้งหนึ่ง เธอแปลกใจที่เขายังเก็บมันไว้และ… เอามันไปด้วยทุกที่ที่เขาไป? ขณะที่เธอกำลังวิเคราะห์อยู่นั้น ซิลแวงก็หัวเราะ “เธอคงไม่คิดว่าฉันหวั่นไหวจนต้องเก็บของของเธอไว้ใช่ไหม? เธอคิดว่าฉันทำใจทิ้งมันไม่ได้เหรอ? ฉันตั้งใจจะทิ้งมัน แต่ฉันไม่มี

ซิลแวงน่าจะนอนดึกมากเมื่อคืนนี้ เขายังคงหลับอยู่ตอนที่เธอออกมา ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะทิ้งโน้ตไว้ให้เขา อย่างน้อยเธอควรจะบอกเขาไม่ทางใดก็ทางหนึ่งว่าเธอไปแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ควรทำตามมารยาทเธอเพิ่งจะถึงที่ทำงานเมื่อแอเรียนดึงเธอไปคุยด้วย “แม่เธอมาที่นี่และถามทุกคนในออฟฟิศว่าเธอได้ทำงานล่วงเวลาทั้งคืนเลยไหม เขาดูโกรธมาก หลังจากที่รู้ว่าไม่มีใครอยู่ที่ออฟฟิศเมื่อคืนนี้ เขากำลังรอเธออยู่ เมื่อคืนนี้เธอไปไหนมา? ฉันก็ส่งเธอขึ้นรถแท็กซี่แล้วไม่ใช่เหรอ? เธอไม่ได้กลับบ้านหรือไง?”ใบหน้าของโรบินถอดสี “พี่แอเรียน… ฉันไม่คิดว่าแม่จะมาถึงที่นี่ ฉันขอโทษ! พี่ต้องช่วยฉันนะ! เมื่อคืนนี้ฉันขึ้นแท็กซี่ก็จริง แต่มีบางอย่างผิดปกติกับคนขับรถ เขาพาฉันไปทางเปลี่ยว ฉันกลัวมาก ฉันเลยโทรหาพี่ซิลแวง แล้วเขาก็มารับฉัน การไปกลับกินเวลาไปมาก ตอนนั้นมันค่อนข้างดึกแล้วและฉันก็ลืมกุญแจบ้านอีก พ่อแม่ของฉันมีนิสัยชอบปิดโทรศัพท์ตอนกลางคืนเวลาเข้านอน และฉันก็กลัวเกินกว่าจะปลุกพวกเขา ฉันก็เลยไปค้างที่บ้านพี่ซิลแวง แม่จะต้องฆ่าฉันแน่ ๆ ถ้าเขารู้ว่าฉันไปค้างที่บ้านผู้ชาย! พี่แอเรียน…”แอเรียนขมวดคิ้ว “เธอกั

ลิเลียนเห็นด้วย “ทิฟฟ์ อย่าดื้อได้ไหม? ทั้งหมดนี้มันจะดีต่อเธอนะ การอยู่บ้านระหว่างที่พักฟื้นก็จะเป็นภาระคนรอบข้างในทางอ้อมนะลูก นั่นรวมถึงแจ็คสันและคุณแม่ของเขาด้วย ฟังนะ เธอจะอ่อนแอไม่แพ้กับลูกของเธอในช่วง 1 เดือนแรก เพราะฉะนั้นมันจะดีต่อเราทุกคน ถ้าเธอได้รับการดูแลจากมืออาชีพที่ศูนย์พักฟื้นหลังคลอด ถูกไหม? อีกอย่าง เราจ่ายไหว การที่จะใช้เงินกับอะไรที่เป็นประโยชน์ก็ไม่นับว่าเปลืองนะลูก แล้วก็เลิกบ่นว่ามันไม่ปลอดภัยได้แล้ว ยังไงแจ็คสันก็อยู่กับเธอตลอดนี่”ทิฟฟานี่ขมวดคิ้วและเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย ไม่ว่าใครจะพูดอะไรเธอก็ไม่ต้องการที่จะอยู่ในที่แปลกที่ 1 เดือนเต็ม ๆ ไม่ว่าที่นั่นจะหรูหราเพียงใดก็ตาม อย่างไรมันก็จะไม่สบายตัวเท่าอยู่ที่บ้าน ขนาดอยู่ที่โรงพยาบาลทุกวันนี้เธอยังแทบจะเป็นบ้าเลย ทุก ๆ วันเธอจะขอพรให้ได้กลับบ้านเร็ว ๆแจ็คสันที่สังเกตเห็นสีหน้าของเธอจึงรีบตอบ “ไม่เป็นไรครับแม่ ให้ทิฟฟ์เขาตัดสินใจอีกดีกว่านะครับ ตราบใดที่เธอมีความสุขก็จะไม่เป็นภาระใคร ผมเองก็ดูแลลูกได้และทำอาหารเก่ง ถ้าผมไม่ไหวผมค่อยจ้างพี่เลี้ยงก็ได้ ไม่เป็นปัญหาเลยครับ อีกอย่าง… ผมว่าอาหารที่ผมทำก็ไม่แพ้อาหาร