เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์의 모든 챕터: 챕터 1141 - 챕터 1150

มาร์คแอบไม่พอใจกับคำตอบสั่น ๆ ของแอเรียน “เธออยากให้ฉันไปขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันจะไม่อยู่เป็นอาทิตย์เลยนะ เธอไม่มีอะไรจะพูดหน่อยเหรอ?”แอเรียนส่ายหน้าอย่างจริงใจ “ก็ฉันไม่มีอะไรคัดค้าน ฉันจะคัดค้านไม่ให้คุณไปทำไม? ไม่ต้องห่วง ฉันจะรออยู่ที่นี่ หนึ่งอาทิตย์ก็แปบเดียวเอง คุณไม่ได้จะไปเป็นเดือนสักหน่อย ฉันมั่นใจได้เลยว่า ช่วงเทศกาลคุณก็จะยังคงยุ่งอยู่ ฉันเข้าใจที่คุณยุ่งเกือบจะตลอดทั้งปี แต่ยังไง อย่างน้อยช่วงปีใหม่เราจะต้องได้อยู่ด้วยกันนะ”มาร์คจมอยู่ในความคิดชั่วครู่ก่อนที่จะตัดสินใจพูดถึงเรื่องที่ละเอียดอ่อน “ถ้าฉันรู้ว่าเธอไปเจอวิลขณะที่ฉันไม่อยู่ เรื่องราวมันจะไม่จบแบบวันนี้นะ”แอเรียนก้มหน้าทานซุปของเธอ เธอมีความคิดเห็นสองสามข้อ แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดมันออกมา เธอเพียงแต่ตอบว่า “เลิกบ่นได้แล้ว อาหารจะเย็นหมดแล้ว”หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเสร็จและออกมาจากคาเฟ่ หิมะก็เริ่มตกแอเรียนหนาวจนตัวสั่น เธอจึงรีบหนีความหนาวไปขึ้นรถและถูมือตนเองเพื่อเพิ่มความอุ่น “ที่ที่คุณจะไปหนาวไหม?”มาร์คเอื้อมมือไปเปิดเครื่องทำความอุ่นในรถ “ไม่ ที่นั่นอากาศค่อนข้างจะดีเลย”แอเรียนพูดหยอกล้อว่า “ดีแล้ว ที

มาร์คได้ทิ้งกล่องเครื่องประดับเอาไว้ อย่างที่คาดไว้ เมื่อคืนเขาแค่ลืมที่จะเอามันให้เธอจริง ๆ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าทั้งสองกล่องนั้นจะไม่ใช่ของเธอคนเดียว เธอพบเพียงแต่สร้อยคอ ต่างหูคู่ที่เป็นสัญลักษณ์ของความรักที่ไร้ที่ติไม่อยู่ เขาทิ้งข้อความไว้ให้เธอด้วย ‘ฉันเตรียมของขวัญไว้ให้เธอ แต่ลืมให้เธอเมื่อคืนนี้ หวังว่าเมื่อกลับไปแล้วจะเห็นเธอใส่มันนะ’เธอไม่รู้สึกดีใจเลย คงจะเป็นเพราะต่างหูคู่นั้นไม่อยู่ด้วย เธอควรจะถามเขาดีไหม? หรือว่าเธอควรจะแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องดี?แมรี่เดินเข้ามาพร้อมกับแอริสโตเติลในอ้อมแขนระหว่างที่แอเรียนกำลังจมอยู่ในความคิด “แอริ ทำอะไรอยู่เหรอ? ตั้งแต่กลับมาบ้านเธอยังไม่ได้มาหาลูกเลยนะ เธอกำลังคิดอะไรอยู่?”แอเรียนกลับมาได้สติและรับแอริสโตเติลมาอุ้ม “ไม่มีอะไรค่ะ หนูจะพาสมอร์ไปเดินเล่นข้างล่างก่อน ถ้ามื้อเย็นเสร็จแล้วไปเรียกหนูด้วยนะคะ”มาร์ควิดีโอคอลมาหาเธอระหว่างที่เธอกำลังพาสมอร์ไปเดินเล่นอยู่ในสวนเธอถือโทรศัพท์ด้วยมือเดียวและแพนกล้องไปที่แอริสโตเติล “ฉันกำลังเดินเล่นในสวนกับลูก”มาร์คจ้องแอริสโตเติล “ฉันไม่ได้อยากเห็นเขา ฉันอยากเห็นเธอ”แอเรียนหาที่นั

แอเรียนจ้องทิฟฟานี่เขม็ง ช่างเป็นเพื่อนที่ดีเหลือเกินเมื่อทิฟฟานี่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของแอเรียนเธอถึงได้ตระหนักถึงสิ่งที่เธอพูดไป “วิดีโอคอลกับมาร์คอยู่เหรอ?”“ใช่” แอเรียนพยักหน้าพลางฟื้นยิ้ม “เขาโทรมาเวลานี้ทุกวัน”สีหน้าของมาร์คบูดบึ้ง “การจากไปของวิลเกี่ยวอะไรกับเธอ? เธอไม่เห็นจะต้องรู้เลย”ทิฟฟานี่แลบลิ้นด้วยความกลัวเกินกว่าจะพูดอะไรอีกแอเรียนเริ่มปวดหัว “ฉันก็ไม่ได้บอกว่ามันเกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย วิลและทิฟฟ์ก็เป็นเพื่อนกัน ฉันมั่นใจว่าการที่ฉันจะคุยกับทิฟฟ์ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามคงจะไม่ผิดอะไร ใช่ไหม? เลิกหาเรื่องทะเลาะได้แล้ว ฉันกำลังป้อนนมลูกคุณอยู่”ครั้งนี้มาร์ควางสายเร็วกว่าปกติ คงจะเป็นเพราะเขาอารมณ์เสีย แอเรียนไม่สนใจเขา และครั้งนี้ แอเรียนก็ไม่จำเป็นที่จะต้องง้อเขาด้วย“ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังคุยกับมาร์ค” ทิฟฟานี่พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ฉันเผลอหลุดปากพูดไป ฉันแค่หาเรื่องคุยเฉย ๆ มาร์คคงไม่โกรธเธออีกแล้วใช่ไหม? เขาโตแล้วนะ สูงเกิน 180 แต่ความขี้หึงของเขานี่โตเท่าทวีปหนึ่งได้เลย”แอเรียนหัวเราะคิกคักพลางเอามือปิดปากตนเอง “เขาก็เป็นแบบนี้แหละ นี่ยังไม่นับว่าโกรธ

เช้าวันรุ่งขึ้น แอเรียนก็ออกไปทำงานตามปกติ มาร์คยังคงเพลียกับการเดินทางไปต่างประเทศมาและยังนอนอยู่เมื่อตอนที่เธอออกมา เธอจึงไม่ได้ขอให้เขาไปส่งเธอโรบินดึงแอเรียนไปคุยด้วยทันทีที่เธอไม่ถึงที่ทำงาน “ลูกค้าชื่อเจสสิก้ามาเจาะจงขอให้พี่เป็นดีไซเนอร์ส่วนตัวให้เธอ เธอบอกว่าเธออยากได้ชุดราตรี เธอมาถึงตั้งแต่เช้าเลย ตอนนี้คุณเยลแมนกำลังอยู่กับเธอ เธอดูจะสำคัญมาก ฉันไม่เคยเห็นคุณเยลแมนถ่อมตัวกับลูกค้าคนไหนขนาดนี้มาก่อน”แอเรียนส่งเสียงตอบรับและกำลังจะเดินไปที่เลานจ์เมื่อโรบินดึงเธอไว้อีกครั้ง “พี่แอเรียน ระวังตัวนะ เจสสิก้าคนนี้ดูเยอะมาก ๆ”แอเรียนยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยรับมือกับลูกค้าแบบนี้มาก่อนสักหน่อย ถ้าหล่อนไม่พอใจก็ให้หล่อนเปลี่ยนตัวดีไซเนอร์ได้ตลอด”ที่เลานจ์ คุณเยลแมนก็รีบดึงแอเรียนเข้าไปด้วยสีหน้าที่ล้นเปี่ยมไปด้วยความปิติ “คุณเจสสิก้า นี่คือดีไซเนอร์ที่คุณขอเอาไว้ แอเรียน วินน์”แอเรียนยิ้มอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะคุณเจสสิก้า ฉันแอเรียน วินน์ค่ะ”แวบแรกเจสสิก้าดูเหมือนผู้หญิงที่เจ้ากี้เจ้าการ หน้าตาของเธอออกไปทางจีนอย่างชัดเจนและเหมือนเธอจะอายุเกินสามสิบไปแล้ว เธอเหมือ

มาร์คตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ใช่แล้วครับ อันที่จริงก็เป็นเพราะเรื่องนี้ ผมก็เลยขอพบคุณในคืนนี้ ผมต้องการจะมาขอโทษด้วยตัวเอง ผมขอโทษสำหรับการเข้าใจผิดด้วยนะครับ” เส้นทางของความรักในชีวิตของเจสสิก้าถูกโรยด้วยดอกกุหลาบเสมอมา เมื่อต้องได้รับความอับอายเช่นนี้อย่างกะทันหัน เธอจึงไม่สามารถที่จะเก็บความโกรธของตนไว้ได้อีกต่อไป ใบหน้าของเธอเปลี่ยนสี “นี่เป็นสิ่งที่จะสามารถแก้ได้ด้วยเพียงคำขอโทษอย่างนั้นเหรอคะ? แทนที่จะเห็นข้อผิดพลาดของตนเองตั้งแต่แรก แต่คุณกลับรีรอตั้งหลายวันกว่าที่จะบอกฉัน นี่แสดงว่าฉันเข้าใจเจตนาคุณผิดมาโดยตลอดเลยเหรอคะ? ฉันอุตส่าห์เปลี่ยนตารางงานของฉันเพื่อที่จะได้มาหาคุณเร็วขึ้นตั้งครึ่งเดือนเพราะฉันอยากจะเจอคุณเร็ว ๆ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนคนโง่ไปเลย!”ความอดทนของมาร์คค่อย ๆ ลดน้อยลงเมื่อสถานการณ์เริ่มบานปลาย เขาได้ขอโทษเธออย่างจริงใจไปแล้ว แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอเกินจะรับไหว ณ ตอนนั้นมาร์คได้ตัดสินใจไปแล้วว่าสัญญางานระหว่างพวกเขาไม่ได้สำคัญอีกต่อไป “ผมผิดเองที่ทำให้คุณเข้าใจผิด ผมจึงมาขอโทษคุณ ผมจะให้คุณเป็นคนตัดสินใจเรื่องสัญญาระหว่างเรา ถ้าคุณคิดว่าเราจะไปกันต่อไม่ไ