บททั้งหมดของ เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: บทที่ 1161 - บทที่ 1170

เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดของเธอและเดินไปที่ประตูของห้องนอนเขาก่อนที่จะเคาะเบา ๆ“พี่เจตต์ นอนหรือยังคะ?”ไม่มีเสียงตอบรับ อย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากนั้นประตูก็เปิดออกและเผยให้เห็นร่างของเจตต์ เขามองหน้าเธอและถามว่า “มีอะไรเหรอ?”เธอบิดตัวด้วยความเขินอาย เธอต่อสู้กับการเรียบเรียงคำพูดตัวเอง หลังจากนั้นสักพัก เธอก็รวบรวมความกล้าและพูดว่า “ฉันว่า… เราลองดูสักตั้งก็ดีนะ ถ้าพี่คิดว่าเราเข้ากันไม่ได้เราค่อยเลิกกันก็ได้ และฉันสัญญาว่าฉันจะไม่รบกวนพี่อีก ฉันแค่รู้สึกว่าในเมื่อเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน การคบกันก็อาจจะไม่ใช่ความคิดที่แย่อะไร ถ้าทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีล่ะ? ถึงตอนนั้นลูกของเราก็จะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ”เจตต์เงียบไปทุก ๆ วินาทีที่เขายังคงนิ่งเงียบ ธัญญ่ายิ่งรู้สึกใจสลาย สุดท้ายเธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา เธอเริ่มรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ผลีผลามแสดงความรู้สึกออกมา ถ้าเขาไม่ได้มีความคิดแบบเดียวกับเธอล่ะ? ถ้าเธอไม่ใช่สเป็คของเขาล่ะ? เธอผูกมัดตัวเองกับเขาเพราะลูกเท่านั้นเหรอ?ระหว่างที่ธัญญ่ากำลังตื่นตระหนกกับการกระทำของเธอ ในที่สุดเจตต์ก็พูดเรียบ ๆ ว่า “มันดึกแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”

แม้จะเป็นช่วงเทศกาล แต่บริการขนส่งก็ไม่ได้หยุดทำงาน ดังนั้นแอเรียนจึงซื้อถั่วและส่งไปให้เขาเป็นการตอบแทน เธอใช้นามแฝงเป็นผู้ส่งเพื่อไม่ให้โซอี้และสามีของหล่อนรู้ว่าเธอเป็นคนส่งสัปดาห์วันหยุดช่วงเทศกาลหมดไปพอดีเมื่อมาร์คกลับมาจากต่างประเทศ เขาดูเหนื่อยล้า เห็นได้ชัดว่ายุ่งมามากแทนที่จะบ่น แอเรียนเพียงแต่ถามเขาว่าที่บริษัทเป็นอย่างไรบ้างมาร์คไม่ได้เข้ารายละเอียด “ก็ดี ฉันจัดการได้ ไม่ต้องห่วง เธอเริ่มไปทำงานแล้วหรือยัง?”แอเรียนส่ายหน้าและพูดว่า “บริษัทของเราค่อนข้างดี พวกเราเริ่มกลับไปทำงานพรุ่งนี้ค่ะ”หลังจากที่ไม่ได้เจอสมอร์มานานกว่าสิบวัน มาร์คก็ไม่คิดที่จะพักแต่เข้าไปอุ้มสมอร์เล่นทันที อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าสมอร์จะไม่ชอบถูกอุ้มเล่นอีกต่อไป ตอนนี้เขาชอบคลานมากกว่า เพราะฉะนั้นเมื่อมาร์คอุ้มเขา เขาจึงสะดิดสะดิ้ง มาร์คหัวเราะและพูดว่า “ลูกชายฉันนี่แข็งแรงจริง ๆ เลยนะ”แอเรียนมองสมอร์และทำท่าก่อนที่จะพูดว่า “ฉันคิดจะผูกเชือกกับเขา ฉันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยตามเขาไปทั่ว ยิ่งกว่านั้น เขาจะชอบคลานไปที่ที่เขาไม่ควรไป แบบนั้นฉันจะได้ดึงเชือกและลากเขากลับมา”มาร์คไม่ลังเลที่จะปฏิเสธเธอ

หลังจากที่แอเรียนไปถึงที่บริษัทและนั่งลง โรบินก็ทักทายเธอ “วันหยุดช่วงคริสต์มาสเป็นยังไงบ้างคะพี่แอเรียน? ดีใจที่ได้กลับมาเจอพี่อีกครั้งนะคะ”แอเรียนได้เตรียมของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้ให้เธอ “นี่ ของเธอ คิดซะว่าเป็นของขวัญคริสต์มาสย้อนหลังนะ”โรบินรับของขวัญ สีหน้าเธอบ่งบอกถึงความดีใจและความเขินอาย “ขอบคุณนะคะ แต่ฉันไม่มีอะไรให้พี่เลย… เอ่อ ฉันได้ยินมาว่า มีดีไซเนอร์เก่ง ๆ คนหนึ่งเข้ามาทำงานในบริษัท เขาหล่อมากด้วย แต่เขายังมาไม่ถึง ดูเหมือนว่าเขาจะสายตั้งแต่วันแรกเลย พูดตรง ๆ นะคะ พนักงานที่เป็นลูกรักไม่มีอะไรต้องกลัวเลย”จากคำอธิบายของโรบิน ดูเหมือนว่าดีไซเนอร์คนนี้จะเก่งมากกว่าเธอ ด้วยเหตุนี้แอเรียนจึงอยากรู้อยากเห็น “เขาเก่งแค่ไหน? เก่งกว่าฉันหรือเปล่า?”“อ๋อ ฉันพูดตามที่ได้ยินมาเฉย ๆ น่ะค่ะ” โรบินตอบด้วยรอยยิ้ม “สำหรับฉัน พี่คือดีไซเนอร์ที่เก่งที่สุดอยู่แล้ว ไม่มีใครเทียบพี่ได้ ฉันแค่ไปได้ยินคนอื่นพูดกันก็เลยเอามาเล่าต่อให้พี่ฟัง” แอเรียนยิ้ม “ก่อนอื่นเลยนะ เลิกเม้ามอยได้แล้ว เธอเป็นพนักงานเต็มตัวแล้วไม่ใช่เหรอ? กลับไปทำงานได้แล้ว ไป”ดีไซเนอร์คนเก่งของโรบินปรากฏที่ออฟฟิศเวลา

ซิลแวงเลิกคิ้ว ริมฝีปากของเขาโค้งยิ้มเบา ๆ “ผมก็นึกว่าคุณแค่… เขิน ผมเคยเจอผู้หญิงแค่สองประเภท คนที่ละสายตาจากผมไม่ได้ และคนที่หลีกเลี่ยงสายตาผม อย่างไรก็ตาม ทั้งสองประเภทนี้จะมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกันก็คือ ผมทำให้หัวใจของพวกเธอสั่น…”การแสดงความมั่นใจอย่างเปิดเผยของเขาทำให้แอเรียนตกตะลึง ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่หลงตัวเอง เธอยอมรับว่าเขาหล่อมาก เขามีสไตล์ รูปลักษณ์ และฐานะ ถ้าเขาตรงสเปกเธอก็คงจะดี บางทีเธออาจจะแอบมองเขาสักนิดอย่างไรก็ตามเขาไมใช่สเปกเธอเลย แล้วทำไมเขาถึงพูดมากจัง? พวกเขาเพิ่งจะเคยเจอกันและไม่ได้สนิทกันด้วย เธอไออย่างกระอักกระอ่วนก่อนที่จะกระแอมคอแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ใจสั่นค่ะ ฉันแค่ไม่ชินกับการมีใครมาใกล้ชิดฉันหรือจีบฉัน แต่ว่า คุณเยลแมนก็จะไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ถ้าคุณอยากจะออกไปเดินป่าเดินเขาเพื่อหาแรงบันดาลใจตอนนี้…”ซิลแวงชะงัก เขาหมุนตัวเองออกไปบนเก้าอี้ “ผมแค่ล้อคุณเล่นเฉย ๆ คุณนี่ไม่เข้าใจความสนุกซะเลย”แอเรียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก สิ่งที่เธอตั้งตารอในตอนนี้คือการกลับบ้านหลังเลิกงานเพื่อไปหามาร์คและลบภาพของซิลแวงออกจากหัวเธอ เธอไม่ต้องการทำให้สุนทรียะของเธอแปรปร

มาร์คดูเหมือนจะคิดไว้ว่าแอเรียนหลับไปแล้วเพราะขณะที่เขาเดินเข้าประตูมาเขาก็ยังคุยโทรศัพท์แทนที่จะปิดบังบทสนทนาเหมือนที่เขาชอบทำ “ผมไม่สนใจว่าคุณคิดจะทำอะไร” เขาตะคอก “ถ้าคุณต้องการก็เชิญคุณสร้างปัญหาจนโลกแตกเลยก็ได้ ผมไม่สน ขอโทษที่อาจจะทำลายความฝันของคุณ แต่ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่มีศีลธรรมแน่นอน”เมื่อได้ยินเสียงโกรธเกรี้ยวของเขา แอเรียนก็วางปากกาลงแล้วเงยหน้ามองเขาพวกเขาสบสายตากัน สีหน้าของมาร์คเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนที่เขาจะวางสายทันที “ยังไม่นอนอีกเหรอ? มานั่งทำอะไรที่ห้องนั่งเล่น?”แอเรียนกอดแบบที่เธอยังวาดไม่เสร็จเอาไว้ “ก็รอคุณไงคะ เมื่อกี้คุณคุยกับใครเหรอ? คุณดูไม่พอใจมากเลยนะ”ความกังวลแว่บผ่านดวงตาเขา “ไม่มีอะไร ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ เธอก็รีบเข้านอนได้แล้ว”แอเรียนค่อนข้างไม่พอใจที่เขาหลีกเลี่ยงคำถาม เธอได้ยินทุกคำที่เขาพูดขณะที่เขาคุยโทรศัพท์ และสัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่า ใครก็ตามที่อยู่อีกฝั่งของสายคือผู้หญิง ถึงอย่างนั้น มาร์คก็ตัดสินใจที่จะไม่บอกเธอแอเรียนแค่อยากจะเข้าใจเขาหรืออย่างน้อยก็รู้ว่าตอนนี้เขากำลังต้องเจอกับอะไร นี่ไม่ใช่เรื่องที่สามีภรรยาควรจะแบ่งปันกันหรอกเหรอ? เ