Все главы เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: Глава 1131 - Глава 1140

ทิฟฟานี่ถูกเขาสั่งสอนมากจนชินไปแล้ว เธอเอานิ้วแหย่หูตัวเองและพูดว่า “ไหนคุณบอกว่าคุณชอบที่ฉันเป็นแบบนี้ไง? ไม่อย่างนั้นทำไมคุณไม่ไปหาผู้หญิงที่เขามารยาทงาม ๆ ล่ะ?” เธอพูดต่อโดยไม่รอคำตอบจากแจ็คสัน “แต่ คุณคิดเหมือนกันไหมว่าธัญญ่าและเจตต์จดทะเบียนสมรสกันเพียงเพราะเธอตั้งครรภ์? มันเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่ผู้หญิงรุ่นเดียวกับเธอจะท้องโดยไม่ตั้งใจแล้วทำแท้ง เจตต์ก็ไม่ได้มาจากครอบครัวที่มีฐานะ เพราะฉะนั้นเขาก็ไม่ได้ต้องการผู้สืบทอดตระกูล ฉันเลยสงสัยว่า ระหว่างพวกเขามันเป็นยังไงกันแน่ และฉันก็แอบเป็นห่วงธัญญ่าที่ต้องอยู่โรงพยาบาลคนเดียวด้วย”แจ็คสันไม่สนใจที่จะคุยเรื่องนี้เขาจึงเดินไปทางห้องครัวและกล่าวว่า “พวกเราทำทุกอย่างเท่าที่สามารถทำได้แล้ว ส่วนที่เหลือไม่ใช่เรื่องของเรา คุณก็ไม่ควรจะไปยุ่งเรื่องของพวกเขานะ”ทิฟฟานี่เบะปากและรอแจ็คสันทำอาหารเมื่ออาหารเสร็จแล้วเธอก็สูดกลิ่นเข้าไปอย่างหิวโหย หลังจากนั้นเธอก็เริ่มหาว ไม่รอช้า เธอก็ดินขึ้นไปข้างบนทันที ดูเหมือนว่าการตั้งครรภ์จะสามารถทำให้คนเราเหนื่อยง่ายขึ้นจริง ๆ…ที่โรงพยาบาลธัญญ่าไม่มีของส่วนตัวอยู่กับเธอเลย ในเมื่อโทรศัพท์ของเธ

อเลฮานโดรไม่พูดอะไรต่อ เขาเอื้อมมือไปปิดไฟและนอนลงบนเตียงพลางหันหลังให้เมลานีเมลานีดึงผ้าห่มขึ้นและนอนลงบนเตียงเช่นกัน ทั้งเตียงเต็มไปด้วยกลิ่นของเขา มันทำให้เธอแอบมีอารมณ์และส่งผลให้เธอนอนไม่หลับ เธอรู้ดีว่าเขาเพียงแต่ทนอยู่กับเธอเพราะการคลุมถุงชนของครอบครัวพวกเขา แต่บางทีเธอก็แอบรู้สึกว่า เขาดีกับเธอแม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกอะไร เธอเอื้อมมือออกไปโอบเอวของเขาด้วยความระมัดระวัง อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ได้มีโอกาสที่จะใกล้ชิดเขา“อย่าแตะตัวผม” อเลฮานโดรขู่ด้วยความเยือกเย็นเมลานีชะงักและหันหลังให้เขาด้วยความหงุดหงิด เธอไม่รู้เลยว่าเธอจะมีความรู้สึกให้เขาอีกนานแค่ไหนหากเขาจะยังคงทำตัวแบบนี้ บางที สักวันหนึ่งมันอาจจะหายไป และถึงวันนั้นเธอก็จะยอมแพ้และทิ้งเขาไปในที่สุด ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวจากข้างหลังเธอ เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน และก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัวเขาก็จับหน้าเธอและจูบเธออย่างดูดดื่ม เมลานีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอเพียงแค่ต้องการจะกอดเขา ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังถอดชุดนอนเธอ เธอจึงรีบจับมือของเขาเอาไว้ “อย่า…”เสียงของอเลฮานโดรมืดมนดั่งความมืดใน

หลังจากที่ได้โต๊ะนั่งวิลก็พูดว่า “ฉันโทรหาทิฟฟ์แล้ว อย่างที่คาดเอาไว้เลย ทิฟฟ์บ่นฉันชุดใหญ่เลยล่ะ นิสัยทิฟฟ์นี่ยังเหมือนเดิมเลย ทิฟฟ์แต่งงานแล้ว และกำลังจะมีลูก แต่ก็ยังเหมือนเดิม นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมทิฟฟ์ถึงได้ไร้กังวล ชีวิตคนเราจะง่ายมากหากเราใจกว้าง”แอเรียนรู้สึกเป็นกันเองมากขึ้นเมื่อพวกเขามีเรื่องให้คุยกัน “ใช่ ฉันเห็นด้วย ทิฟฟ์โชคดีมาก แจ็คสันรักทิฟฟ์มากและเชื่อฟังทุกเรื่อง แล้วนายเป็นยังไงบ้าง? ชีวิตที่ต่างประเทศดีไหม? นายคิดที่จะกลับมาขยายธุรกิจที่นี่บ้างรึเปล่า?”วิลส่ายหน้า “ตอนแรกฉันไม่ชินเลย แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น ฉันฝังรากที่นั่นแล้ว เพราะฉะนั้นการกลับมาคงจะไม่ง่าย ดูสิ ร้านนี้ยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลย คิดถึงวันเวลาเก่า ๆ เนอะ”แอเรียนหันไปมองรอบตัวเธอและพยักหน้า “ใช่ ไม่เปลี่ยนไปเลย หวังว่าอาหารจะยังคงอร่อยเหมือนเดิมด้วยนะ”ทันใดนั้นวิลก็สังเกตเห็นรอยแผลบวม ๆ แดง ๆ หลังมือเธอและดึงมือเธอเข้าไปดูใกล้ ๆ “มือเธอไปโดนอะไรมา? เหมือนโดนของร้อนลวกเลย”เธอรีบดึงมือตนเองกลับ “อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไร เดี๋ยวมันก็หายเอง”วิลดูเหมือนจะรู้ตัวแล้ว ท่าทางของเขาชะงักเล็ก

เดวี่ได้ยินบทสนทนาของพวกเขาทั้งหมด เขาเก็บเอกสารที่กระจัดกระจายบนพื้นด้วยความระมัดระวังและตอบว่า “ครับ ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้…”มาร์คออกจากสำนักงานเขาหลังจากที่สั่งงานไว้และตรงดิ่งไปที่ทำงานของแอเรียนทันที เขาส่งข้อความหาเธอเมื่อเขาไปถึง “ฉันอยู่ข้างล่าง ลงมา”แอเรียนรีบมองออกหน้าต่างหลังจากที่ได้รับข้อความเพื่อยืนยันว่ามาร์คมาถึงจริง ๆ เธอตื่นตระหนก เขารู้เรื่องเร็วขนาดนี้เลยเหรอ? เธอแอบกลัวที่จะต้องเจอเขาในตอนนี้ เธอกลัวเมื่อนึกถึงสีหน้าเกรี้ยวโกรธของเขา อย่างไรก็ตาม เธอรู้ดีว่าเธอไม่อาจหลีกเลี่ยงเขาไปได้ตลอด เมื่อไหร่ที่เธอกลับบ้าน พวกเขาก็จะต้องทะเลาะกันอยู่ดี เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องขอคุณเยลแมนหยุดครึ่งวันก่อนที่จะลงไปข้างล่างโรบินให้กำลังใจเธอก่อนที่เธอจะจากไป “อย่ากลัวนะพี่แอเรียน พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”เมื่อเธอไปถึงที่รถของมาร์ค เธอก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะเปิดประตูและขึ้นรถไป “ฉันลาไว้แล้ว กลับไปคุยกันที่บ้านดีกว่า”สีหน้าของมาร์คเคร่งขรึม เขาเหยียบคันเร่งตลอดทางกลับบ้าน รถเคลื่อนไปเร็วมากจนแอเรียนต้องจับประตูไว้ด้วยความกลัวพลางคิดว่า เขารู้เรื่องแล

เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในห้องทำงาน มาร์คก็กลับไปทำงานของเขาต่อทันทีในขณะที่แอเรียนถอดรองเท้าและนั่งรอที่โซฟาพลางอ่านนิตยสาร เธอจะเหลือบมองมาร์คเพื่อดูสีหน้าเขาเป็นระยะ เธอสามารถบอกได้ว่า เขายังคงโกรธอยู่ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นภาพที่ไม่น่าดูนัก แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็จะไม่ระเบิดด้วยความโกรธแล้ว อย่างไรก็ตาม สายตาของเขาก็ยังคงทำให้เธออึดอัดอยู่ดีในที่สุดแอเรียนก็สบายตัวขึ้นเมื่อมาร์คออกไปประชุม เธอวิดีโอคอลหาทิฟฟานี่และพูดว่า “ทิฟฟานี่ เธอต้องไม่เชื่อแน่ ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันดีใจมากที่ฉันยังมีชีวิตอยู่และได้โทรหาเธอ!”ทิฟฟานี่ยังอยู่ที่ทำงาน ต่อมซุบซิบนินทาของเธอทำงานทันทีที่เธอได้ยินสิ่งที่แอเรียนพูด เธอแอบหลบไปที่ห้องใต้บันได ห่างไกลจากสายตาและผู้คน “เกิดอะไรขึ้น? ใครมันกล้าทำอะไรเธอ? มาร์คเหรอ?”แอเรียนพยักหน้าอย่างรุนแรง “วิลไปหาฉันที่ทำงานเมื่อเช้านี้ เขามาขอเบอร์เธอและชวนฉันไปทานมื้อเที่ยงด้วย ใครจะไปรู้ว่าภรรยาของเขาจะมาดักรอฉันที่บริษัท หล่อนรู้เรื่องฉันและวิล ก็เลยเข้ามาต่อว่าฉันทันทีที่วิลกลับไป เธอเสียงดังมากจนตอนนี้คนทั้งบริษัทมีแต่พูดถึงฉัน ไม่เพียงแค่นั้น แต่เธอยังมาฟ้องมา