เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์의 모든 챕터: 챕터 1111 - 챕터 1120

ดอน สมิธโกรธมากจนใบหน้าของเขาแดงก่ำ “ถ้าแกไม่ทำให้เธอโกรธ เธอจะไปไหม? แกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าแกกำลังตั้งใจจะทำอะไรอยู่? เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว เพราะฉะนั้นแกจะต้องฟังฉันต่อให้แกจะไม่ต้องการก็ตาม!”เขาพูดถูก อเลฮานโดรตอบกลับด้วยความประชดประชัน “คุณไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าทำไมเธอถึงไป? เธอคิดว่าผมเป็นคนฆ่าลินน์ไง ผู้หญิงที่เธอช่วยชีวิตไว้ไม่ได้อยู่เห็นแสงตะวัน เธอจึงคิดว่าผมโหดเหี้ยม ก็แค่นั้น คุณอยากให้ผมไปรับเธอและบอกเธอว่าคุณเป็นคนที่ฆ่าหล่อนอย่างนั้นเหรอ? แบบนั้นภาพพจน์ของคุณปู่ที่ใจดีแบบที่เธอเห็นคุณอยู่จะไม่เสียเหรอ? หืมม?”ดอนพูดไม่ออกและเงียบไม่ชั่วครู่ “มีแค่นั้นจริง ๆ เหรอ?”อเลฮานโดรเลิกคิ้วหนึ่งข้างและไม่ได้ตอบอะไร ดอนถอนหายใจ “ฉันจะโทรหาเธอ”ไม่นานนักสายก็ถูกเชื่อมต่อ ชายชราเปิดลำโพงและอเลฮานโดรก็ได้ยินเสียงของเมลานีอย่างชัดเจน “มีอะไรหรือเปล่าคะคุณปู่?”ดอนสวมด้านที่ใจดีของเขา เสียงของเขานุ่มนวล “เมลานี หนูไปตั้งหลายวันแล้ว เมื่อไหร่จะกลับมาเหรอ? อาเลน่ะพูดไม่เก่ง เขาเลยพูดจาหวาน ๆ ไม่เป็น ฉันเพิ่งจะคุยกับเขาเลยรู้ว่าพวกเธอมีปัญหาอะไรกัน มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมด อาเล

ทิฟฟานี่ม้วนตัวเป็นก้อนกลม ๆ ขณะที่เธอกอดเข่าตัวเองอยู่บนโซฟาและเหลือบมองแจ็คสันจากด้านข้าง “นี่มันผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆ แล้ว คุณตื่นแล้วเหรอ? นึกคำพูดเพื่อง้อฉันได้แล้วเหรอ? เมื่อวานคุณยังไม่ยอมตอบฉันอยู่เลยที่คุณไปแอบสนุกมากับคนอื่น ถ้าคุณยอมพูดความจริงเราก็คุยกันได้ แต่ถ้าคุณยังคิดที่จะโกหกก็ลืมมันไปได้เลย”แจ็คสันมองแอเรียนอย่างอ้อนวอน แอเรียนยักไหล่พลางสื่อว่าเธอเองก็หมดหนทางแล้วเหมือนกัน เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องยอมจำนน “ผมเปล่านะ จริง ๆ เมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่ผมพาคนอื่นไปออกงาน เราไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือจากนั้นเลย ผมไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ เธอเป็นเพียงเด็กเอ็นที่เพื่อนผมช่วยหามาให้ในนาทีสุดท้าย ผมไม่ได้แลกเบอร์กับเธอด้วยซ้ำ มาร์คกับผมต่างจ้างเด็กมาคนละคน ถ้าคุณไม่เชื่อผมหรือมาร์คเพราะคิดว่าเรารวมหัวกันคุณจะไปถามผู้หญิงคนนั้นก็ได้ เธอชื่อเจนิซ เบลล์และทำงานอยู่ที่บริษัทของมาร์ค ถ้าคุณไม่เชื่อผมก็ไปถามเธอได้เลย มาร์คกลัวว่ามันจะอึดอัดเกินไป เจนิซจึงได้กลายมาเป็นคู่ของผม ผู้หญิงข้าง ๆ ผมนั้นคือคู่ของมาร์ค จริง ๆ นะ! ตอนที่ไปถึงที่งานผมกำลังนำทางพวกเธอสองคน ตอนนั้นผมยัง

หลังจากที่พักไปสักครู่หนึ่งแอเรียนก็พาแอริสโตเติลไปอาบน้ำ แมรี่แก่แล้ว เพราะฉะนั้นแอเรียนจะดูแลแอริสโตเติลเองเมื่อเธออยู่บ้าน เธอเหนื่อยแต่ก็มีความสุขที่จะทำมัน วัยเด็กมีเพียงชีวิตละครั้ง และมันก็ผ่านไปเร็วมาก เธอไม่อยากพลาดการเติบโตของแอริสโตเติลแม้แต่นิดเดียวข้างนอกหิมะตกหนักแต่ข้างในบ้านอบอุ่น หลังจากที่อาบน้ำให้แอริสโตเติลได้สักพักแอเรียนก็ออกมาจากห้องน้ำอย่างเน็ดเหนื่อยและเหงื่อท่วม อย่างไรก็ตาม ภาพของแอริสโตเติลที่สะอาดเติมเต็มให้แอเรียนหายเหนื่อยได้ เธออุ้มแอริสโตเติลกลับไปที่ห้อง ใส่เสื้อผ้าให้เขาและวางเขาลงเตียง “หม่ามี๊ไปอาบน้ำก่อนนะคะ เล่นกับแดดดี้ไปก่อนน้า”แอริสโตเติลฉีกยิ้มให้เธอขณะที่เขาอมนิ้วตัวเอง เธอยิ้มตอบรับมาร์คเดินมาที่เตียงเด็กและมองแอเรียน “เธออยากให้ฉันดูแลเธอเหมือนที่แจ็คสันดูแลทิฟฟานี่หรือเปล่า?” เขาถามเธอแอเรียนตกตะลึงด้วยความไม่ทันตั้งตัว จากนั้นเธอก็ตอบอย่างจริงจัง “อยากและไม่อยาก ผู้หญิงล้วนชอบถูกดูแลอยู่แล้ว แต่ทุกคนไม่เหมือนกัน คุณและแจ็คสันก็แตกต่างกันอย่างมากด้วย เป็นตัวของตัวเองดีที่สุดแล้ว ฉันไม่ใช่ทิฟฟ์ และฉันก็คงจะเอาใจได้ไม่ง่ายเท่าเธอ ฉัน

แอเรียนไม่ชอบการรอคอย เธอไม่ต้องการที่จะแบกรับข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูลความจริงเช่นนั้น ความตั้งใจของเธอคือการสอนงานโรบิน ไม่ใช่แค่ชี้นิ้วสั่งหล่อนให้ทำอะไรไปทั่ว แอเรียนจึงลุกขึ้นและจงใจพูดดัง ๆ “โรบิน ฉันเพิ่งจำได้ว่า ฉันยังไม่ได้ไปตรวจดูเลยว่าตัวอย่างชิ้นงานเก่าของเราถูกทำลายไปได้ยังไง ถึงเราจะกอบกู้มันคืนมาได้ทันเวลาและไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรให้กับบริษัท แต่เราจะปล่อยเรื่องนี้ไปเฉย ๆ ไม่ได้ ฉันจะไปขอคุณเยลแมนดูภาพจากกล้องวงจรปิด ฝากเธอดูแบบร่างพวกนี้ไปก่อนนะ ขอบคุณ"โรบินรู้ดีว่าแอเรียนกำลังจะก่อเรื่อง เธอจึงตอบด้วยความระมัดระวังว่า “ได้ค่ะ”ที่บริษัทมีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกมุม แม้ในห้องปฏิบัติการ ทุกอย่างชัดเจนเมื่อพวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิด เหล่าพนักงานที่มักจะสั่งโรบินให้ทำโน้นนี้คือพวกคนที่อยู่เบื้องหลัง พวกเขาไม่รู้ว่านั่นเป็นหุ่นจำลองที่แอเรียนใช้ และพวกเขาต้องใช้หุ่นจำลองในวันถัดไป ดังนั้นพวกเขาจึงนำชุดตัวอย่างนั้นลงจากหุ่นทันที ซึ่งนั่นคงจะไม่เป็นปัญหาอะไร เว้นแต่ว่าพวกเขาต้องการที่จะให้โรบินทำมันใหม่ทั้งหมด พวกเขาจึงทำลายมันไปด้วยความจริงปรากฏและแอเรียนก็มีจุดยืนที่แน่ว

ข้างนอกห้องผ่าตัดการทำแท้งในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง อเลฮานโดรนั่งรออยู่บนรถเข็นด้วยความเงียบโดยมีเจตต์ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาด้วยความจงรักภักดี เมลานีกำลังจะเข้าห้องเชือดสิ่งเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจของเขากำลังจะถูกนำออกมาในเร็ว ๆ นี้ อเลฮานโดรคิดไว้ว่าเขาจะต้องไม่รู้สึกอะไรกับกระบวนการทั้งหมดนี้ และเมื่อตอนที่พวกเขาเพิ่งจะมาถึงที่โรงพยาบาลมันก็เป็นเช่นนั้น รวมถึงตอนที่เมลานีกำลังตรวจร่างกายเพื่อทำดำเนินการต่าง ๆ ด้วยจากนั้นภรรยาของเขาก็เข้าไปในห้องทำการ และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกวิตกกังวลและกระวนกระวาย เขานึกถึงทิฟฟานี่และท้องที่โตของเธอ เขานึกถึงใบหน้าที่เล็กน้อยแต่น่ารักของสมอร์ เขาไม่ได้ไม่ชอบเด็ก เขาเพียงแต่ไม่ต้องการที่จะปล่อยให้สายเลือดที่ไร้ค่าของตนเองถูกสืบทอด“นายน้อย ถ้านายท่านรู้เรื่องนี้เข้าล่ะครับ? ผมว่าเขาอาจจะดูออกตอนที่คุณเมลานีต้องพักฟื้นตัวนะครับ อย่าลืมนะครับ ว่าพวกเราอยู่ภายใต้หลังคาเดียวกันหมด ซึ่งมันจะทำให้ปกปิดเรื่องนี้ได้ยากมาก…” เจตต์แสดงออกถึงความกังวลในหัวของอเลฮานโดรยุ่งเกินที่จะกังวลเรื่องนั้นในตอนนี้ “แล้วไง? ถ้าเขาจะรู้แล้วไง? ถึงตอนนั้นเด็กก็ออกไปแล้ว เขา