เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์의 모든 챕터: 챕터 1091 - 챕터 1100

รูปลักษณ์ของแอรี่เปลี่ยนไปมาก ผมที่แต่ก่อนย้อมสีของเธอตอนนี้ถูกย้อมเป็นสีดำ เธอไม่แต่งหน้า ซึ่งทำให้เธอดูอ่อนหวานและอ่อนเยาว์ มองผ่าน ๆ เธอแอบคล้ายแอเรียนเวลาสวมชุดทางการ“หวัดดีแอริ อย่าเข้าใจฉันผิดนะ ฉันไม่ได้มาหาเรื่อง” เธอแจ้ง “ฉันมาเพราะ… แม่ป่วย เขาไม่อยากให้ฉันบอกเธอแต่ฉันว่าเธออาจจะอยากรู้และไปเยี่ยมเขา ฉันก็เลยมาที่นี่ ฉันลาเพื่ออยู่ดูแลเขาไม่ได้ตลอดยิ่งเมื่อฉันใกล้จะต้องกลับไปเรียนที่ต่างประเทศในไม่อีกกี่วันแล้ว ขอโทษที่ต้องรบกวนนะแอริ แต่เธออาจจะต้องดูแลแม่ต่อสักพัก”แอเรียนขมวดคิ้ว แอรี่สงบเงียบและมีกาลเทศะแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? หล่อนเรียกเธอว่า “แอริ” และเรียกเฮเลนว่า “แม่” ความแตกต่างระหว่างหล่อนในตอนนี้กับเมื่อก่อนต่างกันโดยสิ้นเชิง แอเรียนถึงกับต้องสงสัยว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเธอเป็นคนอื่นในคราบหล่อนหรือเปล่า“อย่าเรียกฉันแอริ ฉันทนฟังมันจากปากเธอไม่ได้ ทิ้งที่อยู่ของเขาไว้ เลิกงานแล้วฉันจะไปเยี่ยม”แอรี่ก้มหน้าลง “เอ่อ ฉันรู้ว่าแต่ก่อนฉันทำเรื่องแย่ไว้มาก แต่ตอนนั้นฉันทั้งเด็กและโง่เขลา ฉันไม่รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร เธอเข้าใจใช่ไหม? คนเรามักเรียนรู้จากการผิดพลาด

แอเรียนปฏิบัติต่อมาร์คในฐานะคนที่คู่ควรกับการแบ่งปันความสุขและปัญหาของเธอโดยอัตโนมัติอย่างที่มนุษย์ทั่วไปย่อมทำกับคนใกล้ชิดของตน ผู้คนมักจะไม่ค่อยมีความลับกับคนใกล้ชิดอยู่แล้วมาร์คมองเธอด้วยความจริงจัง “เกิดอะไรขึ้น?”เธอฝืนแสยะยิ้มให้เขา “เธอป่วย แต่ดูเหมือนจะไม่ร้ายแรงนัก เธอเพิ่งจะได้รับการผ่าตัด เธอก็เลยไม่ได้มาหาสมอร์และฉันเลย แล้วเธอก็บอกฉันว่า เธอจะย้ายออกจากเมืองก่อนที่ฌองจะถูกปล่อยตัว เธออยากมั่นใจว่าฌองจะหาพวกเธอไม่เจอ ฉันว่า ฉันน่าจะเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเธอนะ ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงบ่นว่า เธอรู้สึกเสียใจแค่ไหนที่ต้องทิ้งฉันอีกครั้งหรืออะไรทำนองนั้น อย่างกับว่าฉันจะสนใจอย่างนั้นแหละ”มาร์คขยี้ผมเธอ “ไม่เป็นไรนะแอริ ทุกคนต่างก็ต้องเดินบนเส้นทางของตัวเอง หล่อนอาจจะไม่ได้อยู่ในเมืองนี้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเธอจะไม่สามารถติดต่อกันได้ซะหน่อย มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตมนุษย์ ไม่เห็นจะต้องน้อยใจขนาดนี้เลย”“น้อยใจ?” แอเรียนโต้ตอบ “ฉันไม่ได้น้อยใจซะหน่อย! ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ?”มาร์คจับค้างเธอและเงยหน้าเธอขึ้นพลางจ้องเข้าไปในดวงตาเธอด้วยสายที่แหลมคมของเขา เ

”ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ เมื่อคืนฉันอยู่ทำงานจนถึงห้าทุ่มเพื่อที่จะทำชิ้นนี้ให้เสร็จ ฉันทำออกมาตามแบบ นำตัวอย่างไปใส่หุ่น ตรวจสอบทุกอย่างจนมั่นใจก่อนที่จะกลับ” เด็กฝึกงานตอบด้วยเสียงสะอื้น “แต่เมื่อเช้ามีคนนำหุ่นไปใช้ ตัวอย่างก็ถูกถอดออกและถูกทำลายจนเหลือแค่นี้ ฉันไม่รู้จริง ๆ ค่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น”พนักงานที่พากันมารุมดูต่างไม่มีใครกล้าพูดอะไร แอเรียนมองเด็กฝึกงาน ความรู้สึกของเธอบอกเธอว่าหล่อนไม่ได้โกหก ซึ่งหมายความว่าต้องมีใครตั้งใจกลั่นแกล้งพวกเธอ เธอเอื้อมมือออกไปตบไหล่เด็กฝึกงานเบา ๆ “ไม่เป็นไรนะ มันไม่ใช่ความผิดของเธอ เมื่อวานฉันรีบกลับเอง เพราะฉะนั้นฉันผิดเอง คุณเยลแมน เราปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปก่อนดีไหมคะ? ฉันยังต้องการความช่วยเหลืออยู่ มือของฉันเจ็บค่ะ”คุณเยลแมนจ้องเด็กฝึกงานเขม็งเมื่อได้ยินดังนั้น “วันนี้เธอโชคดีไป เธอไปแก้งานให้แอเรียนเลยนะ ถ้าเธอพลาดอีกครั้งเธอโดนไล่ออกแน่!”แอเรียนรอให้คุณเยลแมนออกไปก่อนที่จะนั่งลง เธอมองบัตรฝึกงานของเด็กฝึกงานและพูดว่า “เธอชื่อโรบิน ค็อกซ์เหรอ? ยังไงฉันก็คงจะต้องขอความช่วยเหลือจากเธอ ถ้าเราทำงานด้วยกันเราจะเสร็จเร็วขึ้น ฉันเห็นผลงานของเธอแล

เฮเลนพยักหน้าแสดงถึงความหนักแน่นของสถานการณ์ “ฉันคิดว่า… เธอแค่มีมารยาท ฉันเลย… หลีกเลี่ยงที่จะรบกวนเธอมากเกินไป อาการเจ็บป่วยเล็กน้อยของฉันไม่ได้เป็นปัญหามากนัก เธอไม่ต้องมาหาฉันบ่อยขนาดนี้ก็ได้ อีกไม่กี่วันฉันจะไปเยี่ยมเธอ จะได้ดูว่าสมอร์เติบโตขึ้นมากแค่ไหนแล้ว”นั่นทำให้ทุกอย่างดูสมเหตุสมผล เฮเลนคิดว่าเธอแค่มีมารยาทกับหล่อน นั่นเป็นเหตุผลที่หล่อนจึงหลีกเลี่ยงการไปเยี่ยมเธอบ่อย ๆ ตอนนี้แอเรียนเข้าใจดีแล้ว “ฉันไม่ชอบแสร้งมารยาทดี และไม่ชอบความหน้าซื่อใจคด คุณควรพักผ่อน ฉันจะกลับแล้ว”เฮเลนไปส่งเธอที่ประตูด้วยตัวเธอเอง “ดูแลตัวเองด้วยนะ”ความอ่อนโยนบนใบหน้าของเฮเลนยังคงอยู่เมื่อหล่อนเฝ้าดูเธอจากไป ความเจ็บปวดนานหลายปีในที่สุดก็จบลงทันใดนั้นแอรี่ก็เดินเข้ามา “แม่คะ วันมะรืนนี้หนูก็จะบินแล้ว เป็นไปได้ไหมที่พวกเราจะได้ทานข้าวกับพี่แอเรียนและพี่เขย? หนูยังไม่ได้เจอหลานของหนูเลยด้วยซ้ำ…”สีหน้าของเฮเลนเยือกเย็นทันที “ไม่จำเป็น แค่คิดว่าพี่เขยของเธอเคยเป็นคนรักของเธอมาก่อนก็ทำให้ฉันขยะแขยงพอแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะประพฤติตัวดีขึ้นก็ตาม เธอเลิกหวังที่จะติดต่อเขาไปตลอดขีวิตจะดีกว่า เข้าใจใช่ไ

แอเรียนตกตะลึง การที่เขาบอกเธอล่วงหน้าทำให้เขาสามารถพาผู้หญิงคนอื่นไปเป็นคู่ของเขาได้อย่างนั้นเหรอ? ถึงแม้ว่าจุดประสงค์เขาจะชัดเจน แต่ใครจะรับประกันได้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น? ใครจะไปรู้ว่าเขาจะไม่ดื่มเยอะจนเกินไป หรือมีความสุขเกินไปจนบางอย่างจะเกิดขึ้นเพราะสิ่งนั้น? ไม่ว่าเธอจะคิดเท่าไหร่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี“ทิฟฟานี่ไปไม่ได้เพราะเธอท้อง แต่ฉันไปได้ ฉันไม่ได้กลัวอันตรายซะหน่อย ต่อให้อเลฮานโดรจะเป็นอีธาน เขาก็ไม่ได้ทำอะไรฉันตอนที่พวกเราเจอกันสองต่อสองไม่ใช่เหรอ? ฉันควรจะไปดูแจ็คสันให้ทิฟฟานี่ด้วย ฉันกลัวว่าแจ็คสันอาจจะหักห้ามใจตนเองไม่ได้…”มาร์คถูคางของเขาด้วยมือข้างเดียวและหัวเราะ “เห็นได้ชัดว่าเธอเองนั่นแหละที่กังวล แต่เธอก็ยังจะใช้เพื่อนสนิทของเธอเป็นข้ออ้างและอ้างว่าเธอจะไปช่วยดูสามีของเพื่อน ฉันพาเธอไปด้วยไม่ได้จริง ๆ ฉันจะไม่ยอมให้เธอต้องเสี่ยงแม้แต่นิดเดียว เชื่อฟังฉัน ฉันทำงานก่อน เธอรอตรงนี้นะ”แอเรียนสามารถบอกได้เลยว่าเธอไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจเขาได้ ผู้ชายมองว่า การที่ผู้หญิงของพวกเขาเข้าไปพัวพันกับปัญหาที่ซับซ้อนด้วยเป็นเรื่องที่ยุ่งยากอย่างนั้นเหรอ นั่นคือเหตุผล