All Chapters of เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: Chapter 1071 - Chapter 1080

ความโกรธของดอน สมิธค่อย ๆ ลดน้อยลงเมื่อเขาฟังสิ่งที่อลอนโซพูด อลอนโซพูดถูก ในตระกูลเทรมอนต์ไม่เคยมีคนขี้ขลาด ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกนอกสมรสก็ตาม ดอนคาดไม่ถึงว่าคนที่มาปลอมตัวเป็นหลานชายของเขาเดิมทีจะเป็นเชื้อสายเทรมอนต์ ซึ่งไม่ใช่เรื่องเลวร้ายสำหรับเขาเลยเมื่อมาร์คกลับไปถึงที่บ้านเขาก็ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนนั่นก็คือการรีบไปที่ห้องทำงานเพื่อโทรหาแจ็คสันโดยที่ไม่ไปอาบน้ำก่อน “ฉันเพิ่งกลับมาจากคฤหาสน์สมิธ ฉันไปสอบถามดอน สมิธมา ตอนที่เขาเห็นเอกสารของอีธานเขาดูตกใจอยู่นะ การกระทำของเขาทำให้ฉันมั่นใจได้ว่าเขารู้ว่าอเลฮานโดรคนนี้ไม่ใช่อเลฮานโดรตัวจริงแต่เขาเลือกที่จะยอมรับมันและปกปิดความจริง นั่นหมายความได้ว่าอเลฮานโดรตัวจริงน่าจะตายไปแล้ว และตอนนี้อเลฮานโดร สมิธคนปัจจุบันก็อยู่ภายใต้การปกป้องของตระกูลสมิธ มันคงจะไม่ง่ายที่จะหาข้อเท็จจริงมายืนยันว่าเขาคืออีธาน”คำตอบของแจ็คสันมาในรูปแบบการกระซิบ “นายพูดจริงใช่ไหม? พวกสมิธไม่มีคนสืบทอดตระกูลจนต้องยอมรับเลี้ยงลูกของครอบครัวอื่นเลยเหรอ? ฉันเคยได้ยินมาว่าอเลฮานโดรคือผู้สืบทอดคนสุดท้าย ซึ่งหมายความว่าดอน สมิธจะต้องปกปักรักษาเขาดังขุนทรัพย์ถึงแม้จ

เมื่อพวกเขาออกจากสำนักงานกิจการพลเรือนหลังจากที่รับทะเบียนสมรสแล้วทิฟฟานี่ก็เก็บหนังสือเล่มเล็กสีแดงไว้ในกระเป๋าถือของเธอด้วยความระมัดระวัง “วันนี้เป็นวันที่ดีมากเลยนะ เราไปทานมื้อเที่ยงอร่อย ๆ กันดีไหม?”แจ็คสันขยี้หูตัวเองที่ยังคงชาจากความเจ็บปวด “ได้สิ ตราบใดที่มันจะทำให้คุณมีความสุข เราจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการ…”เธอจ้องเขาเขม็ง “คุณหมายความว่ายังไงตราบใดที่ฉันมีความสุข? หมายความว่าคุณไม่ชอบทานอาหารกับฉันอย่างนั้นเหรอ? ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะแจ็คสัน เวสต์ อย่ามาดึงหน้าต่อหน้าฉันตลอดเวลา ถ้าคุณไม่พอใจอะไรก็พูดมาเลย อย่าทำเหมือนว่าฉันบังคับคุณอยู่ตลอดเวลา! ถ้าลูกสาวของฉันออกมาขี้เหร่เพราะฉันต้องจ้องหน้าเศร้า ๆ ของคุณตลอด ฉันจะโทษคุณ!”แจ็คสันไม่กล้าละเลยคำเตือนของเธอจึงรีบพาเธอไปขึ้นรถ “ก็ได้ ๆ ผมยิ้มแล้ว โอเคไหม? เราไปทานอะไรที่คุณอยากทานกันนะ ผมไม่ได้ไม่มีความสุข การใช้เวลากับคุณเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผม ผมยังมีประชุมที่ต้องเข้าร่วมในสำนักงาน แต่ผมจะปิดประชุมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วจะพาคุณออกไปทานอาหารกลางวัน ตกลงไหมครับ?”ในที่สุดทิฟฟานี่ก็ยิ้ม “ฉันไม่ได้ต้องการทำตัวไร้

อเลฮานโดรไม่ได้ตอบอะไร เขารู้ดีว่าทิฟฟานี่ไม่ได้รักเขาแล้ว เขาเสียเวลาไปสามปี ซึ่งเทียบเท่ากับเวลาทั้งชีวิต เขาจะต้องใช้ทั้งชีวิตที่เหลือของเขาเพื่อทดแทนสามปีที่เขาละเลยเธอ เขาเพียงแต่ไม่อยากจะยอมรับว่าผู้หญิงที่เคยมีเขาแต่เพียงผู้เดียวในสายตาตอนนี้กลับไปรักคนอื่นอย่างที่เธอเคยรักเขาเขายอมรับมันไม่ได้… เขาไม่ต้องการที่จะตัดความสัมพันธ์ของพวกเขาด้วย และเขายอมทิ้งทุกอย่างได้เพื่อเธอคนเดียว มันผิดตรงไหน?หนึ่งเดือนผ่านไปการผ่าตัดและรักษาตัวในโรงพยาบาลของอเลฮานโดรประสบความเร็จลุล่วงและเขาได้กลับไปที่คฤหาสน์แล้วเขาใช้ชีวิตเหมือนนักโทษตลอดทั้งเดือนที่ผ่านมาเพราะอยู่ภายใต้การดูแลโดยคนของดอน สมิธตลอดเวลา พวกเขาไม่เพียงแค่เฝ้าดูอเลฮานโดรแต่ยังระวังคนของมาร์คเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาค้นหาหลักฐานยืนยันตัวตนของอเลฮานโดรในฐานะอีธานได้ระหว่างนี้ ดอน สมิธก็อยู่ในเมืองหลวงเพื่อจัดการธุรกิจด้วยตนเอง อเลฮานโดรไม่ได้คัดค้านอะไร ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะแสร้งเป็นอเลอานโดรอย่างเดียวเมลานีดูแลเขาอย่างพิถีพิถัน เธอจัดการเรื่องอาหารและการใช้ชีวิตประจำวันของเขาด้วยตัวเธอเอง ครั้งหนึ่งเธอเคยเ

เมลานียังคงไม่เชื่อ เธอเคยเห็นอเลฮานโดรปลดคอเสื้อของลินน์ด้วยตาของเธอเอง “บอกความจริงฉันมา ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นต้องกลัวฉัน”ลินน์ส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่มีอะไรจริง ๆ ค่ะ อะไรก็ตามที่คุณเห็นวันนั้นไม่ใช่อย่างที่คุณคิด เขาไม่เคยจับต้องตัวดิฉันเลย เขาแค่ขอให้ดิฉันอยู่ต่อเพราะเขาต้องการความช่วยเหลือจากดิฉันโดยใช้ความสัมพันธ์ของดิฉันที่มีกับแจ็คสัน เวสต์”เมลานีเข้าใจทันที “ฉันเข้าใจแล้ว เขาขอให้เธอทำให้แจ็คสันและทิฟฟานี่เลิกกันใช่ไหม?”ลินน์ก้มหน้าและไม่ตอบอะไร ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในสวนของชายที่ร่ำรวย ยิ่งเธอพูดมากแค่ไหนความผิดพลาดก็จะเกิดขึ้นได้ง่ายเท่านั้นเมลานีแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยลินน์และอเลฮานโดรก็ไม่ได้มีเรื่องชู้สาวกัน “แล้วพักหลังนี้เขาได้ขอให้เธอทำอะไรอีกหรือเปล่า? เธอไม่ต้องปิดบังฉันหรอก ฉันแค่อยากจะรู้เฉย ๆ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับเครื่องมือที่ทำให้เขาได้ผลประโยชน์เหมือนกัน ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเขาอยู่แล้ว”หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งลินน์ก็ตอบว่า “ไม่ค่ะ ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้เรียกใช้ดิฉันอีกเลย เขาไม่ค

เสียงหัวเราะของแอเรียนดังไปทั่วบ้านแม้กระทั่งไบรอันเองก็ได้ยิน เขาพึมพำด้วยความโศกเศร้า “ฉันมันน่าอายนะเนี่ย อายุสามสิบแล้วแต่ยังไม่ได้แต่งงานเลย…”ระหว่างทางแอเรียนหยิบกระจกออกมาจากกระเป๋าเธอเพื่อตรวจดูเครื่องสำอาง เธอรีบแต่งหน้าเพราะต้องออกจากบ้านอย่างกะทันหันจนลิปสติกของเธอแอบเปื้อนเล็กน้อยทันทีที่เธอตรวจสอบความเรียบร้อยเสร็จมาร์คก็เอื้อมมือมาบังคับหน้าเธอให้หันไปทางเขา นิ้วโป้งของเขารูดผ่านริมฝีปากเธอ “ฉันเคยบอกแล้วว่า อย่าใช้ลิปสีแดงขนาดนี้ สักวันหนึ่งฉันจะโยนลิปเธอทิ้งให้หมดซะเลย”เธอสะบัดมือเขาออก “คุณหาเรื่องให้ฉันตีคุณใช่ไหม? ฉันเพิ่งจะทามันเองนะ! มันแดงตรงไหน? นี่ฉันเลือกสีที่อ่อนที่สุดที่มีแล้ว แค่ปากของฉันมันค่อนข้างจะแดงเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว เข้าใจไหม? เอาแต่จริง ๆ ช่วยอะไรก็ไม่ได้!”เมื่อมาร์คเห็นว่าเธอไม่กล้าเอาลิปมาทาใหม่เขาก็ยิ้มกรุ้มกริ่มหลังจากที่โกรธไปครึ่งชั่วโมงแอเรียนก็เห็นว่าพวกเขายังเหลือเวลาอยู่พอสมควรกว่าจะไปถึงที่จุดหมาย เธอจึงถามว่า “เรื่องของอเลฮานโดรมีความคืบหน้าบ้างไหมคะ? ฉันเดาว่าพวกสมิธจะต้องระวังตัวมากแน่นอน”มาร์คหยิบทิชชู่ออกมาเช็ดลิปสติกที่