All Chapters of มหาเทพ แห่ง สงคราม: Chapter 961 - Chapter 970

“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า? น้อยไปเหรอ?” ริมฝีปากของเฟนด์หยักเป็นรอยยิ้มขมขื่นขณะที่เขาพูดกับหญิงสาวสองคนที่อยู่ตรงหน้า “ไม่ค่ะ ไม่เลย มันมากเกินไปด้วยซ้ำ ฉันไม่คิดว่าเราจะได้ค่าจ้างมากขนาดนี้!” ทั้งสองคนรีบโบกมือและตอบกลับอย่างรวดเร็วในตอนนั้นเอง เห็นชายชราคนหนึ่งอยู่ที่ทางเข้า เขาแต่งตัวสกปรกและดูเหมือนขอทาน เขามองเข้ามาภายในร้านขายยาด้วยความลังเลที่ปรากฏอยู่ในสายตาของเขา เฟนด์มองไปที่ชายชราและรู้สึกว่าเขานั้นกำลังลังเล เฟนด์เขาก้าวออกไปและถามว่า “คุณกำลังมองหาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ?” ชายชราขมวดคิ้ว เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมาในที่สุด “พ่อหนุ่ม ย-ยาจีนมีราคาถูกกว่ายาตะวันตกมากใช่ไหม?” เฟนด์เข้าใจทุกอย่างทันที ชายชราอยากรับการรักษา แต่เขากังวลว่าเขาอาจจะมีเงินไม่พอจ่ายค่ารักษาพยาบาล เฟนด์ส่งยิ้มหวานไปให้ “ใช่แล้วครับ การรักษาด้วยยาจีนถูกกว่าการไปโรงพยาบาลใหญ่ตั้งเยอะ แต่มีคนไม่มากนักที่จะกล้ามารักษากับเรา เพียงเพราะมีไม่กี่คนหรอกที่มั่นใจในการรักษาของเรา” เฟนด์วิเคราะห์ชายชราอย่างละเอียด “แต่คุณดูแข็งแรงดีนะครับ คุณไม่ได้ป่วยใช่ไหม?” ชายชราหยิบถุงพลาสติกออกมาจากก

“ค-คุณครับ เราเป็นแค่ขอทาน คุณช่วยพวกเราไว้มากแล้ว มันจะดูไม่ดีถ้ามีขอทานไปทำงานในบ้านของคุณ จริงไหม?” ชายชรารู้สึกประทับใจมาก แต่เขาก็พูดออกมาอย่างรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย “เฮ้ ต่อไปคุณจะไม่ใช่ขอทานอีกแล้วถ้าคุณไปทำงานกับผม ที่สำคัญกว่านั้น มันรวมค่าอาหารและที่พักด้วย ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องกังวลกับเกี่ยวกับเรื่องนี้!” เฟนด์หัวเราะแล้วตอบกลับไป “ข-ขอบคุณครับคุณหมอ!” บรีแอนน่าน้ำตาไหล มันเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของเธอ เธอก้าวออกมาและขอบคุณเฟนด์มาก ๆ “ไปกันเถอะ ก่อนอื่น ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้พวกคุณกัน พวกคุณจะได้กลับอาบน้ำและพักผ่อนให้สบาย แล้วพรุ่งนี้พวกคุณค่อยมาเริ่มงาน!” “และผมจะให้ค่าจ้างหนึ่งหมื่นเหรียญต่อเดือน เป็นไง?” เฟนด์พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงและยิ้มออกมา “พ่อหนุ่ม นี่-นี่มันไม่มากเกินไปเหรอ? คุณไม่ต้องให้ค่าจ้างเรามากขนาดนั้นหรอก ให้ค่าจ้างเราเท่าไหร่ก็ได้ ตราบใดที่เรามีที่พักและมีอาหารให้กิน เราก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว!” ชายชราขอทานกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป “ฮ่าฮ่า อย่าพูดอย่างนั้นเลย ผมปฏิบัติต่อทุกคนเท่าเทียมกัน ลูกน้องของผมทุกคนก็ได้รับค่าจ้างด้วยเหมือนกัน มันทำ

เฟนด์ไม่เซ้าซี้ถามอะไรต่อไม่ว่าจะมีผลอะไรก็ตาม เหมือนว่าพวกเขาไม่อยากสนทนาด้วยต่อเช่นกัน สุดท้ายแล้วทุกคนก็มีความลับเป็นของตัวเอง“นี่มันก็จะเที่ยงแล้ว พวกคุณน่าจะหิวมาก ผมให้ในครัวเตรียมอาหารกลางวันให้แล้ว! พักผ่อนตามสบายได้เลย แล้วเราจะให้เอเลนจัดการงานของคุณวันพรุ่งนี้เอง!” หลังจากวางแผนแล้วเฟนด์ก็เตรียมอะไรบางอย่าง ก่อนขอให้พวกเขาออกไปหลังจากมาไกลแล้ว บรีแอนน่า ซัลลิวาน ก็พูดกับ นาธาเนียล ซัลลิวานว่า “คุณปู่คะ ทำไมเราไม่เคยได้ยินชื่อตระกูลวู๊ดมาก่อนเลย? เหมือนว่าสกายเลอร์ เซเลสติโน จะเก่งมากนะ ที่ฆ่าผู้เชี่ยวชาญสองคนที่เทียบเท่าได้กับราชาสงครามหกหรือเจ็ดดาราได้ เขามีทักษะอย่างเหลือเชื่อ!”นาธาเนียลยิ้มและตอบกลับ “ใช่ เฟนด์กับเซเลน่าก็ค่อนข้างรวยเหมือนกัน คฤหาสน์ยี่สิบหลัง แต่ดูเหมือนส่วนใหญ่จะมันจะว่างเปล่านะ นี่หมายความว่าพวกเขาไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น ถึงอย่างนั้น ทำไมถึงได้กล้าไปรุกรานตระกูลชนชั้นสองในเมื่อไม่ได้แข็งแกร่ง? เขาไม่กลัวศัตรูจะรุกรานกลับเลยเหรอขณะที่ฆ่าผู้เชี่ยวชาญของตระกูลชนชั้นสองไป?”บรีแอนน่าก็พยักหน้าเห็นด้วย “ลองคิดดูสิคะ คุณปู่ มันหมายความว่ายังไงที่ผู้เช

ฮันเตอร์พยักหน้าตามคำพูดของคาเลบอย่างเห็นด้วย “ก็เป็นไปได้ แต่มันจะดีถ้าเราไม่ไปยั่วยุอะไรพวกเขา ใครจะไปรู้ว่าคนพวกนี้ทำให้ราชาสงครามแปดดารามาทำงานเป็นบอดี้การ์ดพวกเขาได้!”ฮันเตอร์พูดต่อว่า “ที่จริงแล้ว ฉันไม่คิดว่านายน้อยแชฟฟ์แมนจะยอมแพ้หรอกนะ สุดท้ายแล้วเขาก็เสียผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งระดับราชาสงครามหกดาราไป เขาปิดบังมันไม่ได้หรอก เมื่อตระกูลแชฟฟ์แมนรู้เรื่องนี้ พวกเขาจะต้องทำอะไรสักอย่างแน่ ๆ”คาเลบพยักหน้า “นี่เป็นเรื่องดีสำหรับเรา เราไม่ต้องทำอะไรเลยแค่ปล่อยให้พวกนั้นสู้กันเอง!”แม้จะคิดบวก แต่คาเลบก็รู้สึกขมขื่นกับความจริงที่ว่าเขาไม่มีโอกาสเลยกับผู้หญิงพวกนั้นถ้าได้สู้คาเลบออกจากบ้านของฮันเตอร์ไปหลังจากที่ดื่มชามาสักพักขณะนั้น…สมาชิกตระกูลเทย์เลอร์โดนจับได้ในเมืองที่ไม่ไกลจากอาณาเขตกลางพวกเทย์เลอร์คุกเข่าลงกับพื้นอย่างตัวสั่นและมองไปรอบ ๆ ด้วยความกังวลใจ“บอกมาตรง ๆ ! ว่าใครฆ่าลูกชายฉัน และลูกชายของนายท่านตระกูลฟรีแมน ถ้าไม่บอก ฉันจะฆ่าพวกแก!” เทา แลมเบิร์ต ผู้อาวุโสลำดับสามของตระกูลแลมเบิร์ตโกรธมากเมื่อนึกถึงการตายของ ลูคัส ลูกชายของเขา ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเขา

ชายวัยกลางคนกลืนน้ำลายอึกและพูดอย่างตะกุกตะกัก “พวกคุณ… ยังมีคำถามอยู่อีกเหรอ? ถ้าไม่มี เรา…เราไปเลยได้ไหม?”เทาคิดก่อนจะดึงหลุยส์ไปหาและพูดว่า “นายท่านฟรีแมน ทำไมเราไม่ปล่อยคนพวกนี้ไป? เราสัญญาไว้แล้วว่าจะปล่อยไปถ้ามันบอกมาทุกอย่าง”“ปล่อยงั้นเหรอ?” นายท่านฟรีแมนยิ้มเย็นชา “ผู้อาวุโสแลมเบิร์ต คุณเป็นคนสัญญา ไม่ใช่ฉัน แต่ไม่ต้องห่วง เพราะฉันจะฆ่าพวกมันเอง ไม่ต้องกระดิกนิ้วเลยด้วยซ้ำ อย่างนี้จะไม่ผิดสัญญาแล้วใช่ไหม?”เทาคิดและเสนอ “ฆ่าคนพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ได้แก้แค้น ทำไมเราไม่ปล่อยมันไปแล้วถ้าเจอเฟนด์กับคนอื่น ๆ เมื่อไหร่ก็ให้มันมาบอก? ในเมื่อเราปล่อยมันไป มันก็เป็นไปได้ที่มันจะติดหนี้เรา! ถ้าคุณไปฆ่าพวกนั้น ในทางกลับกัน เทย์เลอร์คนอื่น ๆ จะยิ่งซ่อนตัวมากขึ้นด้วยซ้ำเมื่อรู้เรื่องนี้” เทาหยุดก่อนพูดว่า “ถึงตอนนั้นมันก็คงยากแล้วที่จะหาตัวเฟนด์”“ก็ได้” หลุยส์คิดแล้วว่ามันก็สมเหตุสมผล จากนั้นเขาก็เดินไปหาคนพวกนั้นและพูดว่า “ฉันจะปล่อยพวกแกไป แต่ต้องบอกฉันเมื่อไหร่ก็ตามที่เฟนด์ติดต่อกลับมา ฉันมีรางวัลให้อย่างน้อยร้อยล้านถ้าเป้าหมายถูกต้อง มันจะถึงหนึ่งพันล้านด้วยซ้ำถ้าข้อมูลพวกนั้