บททั้งหมดของ มหาเทพ แห่ง สงคราม: บทที่ 1551 - บทที่ 1560

สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือรากของมันจะทะลุออกมาจากพื้นดินด้านล่างเขาในเวลานั้น รากนั้นแหลมเหมือนหอกและเร็วราวกับแสง พวกมันทะลุผ่านร่างของเขาจากด้านล่าง “พรวด!” ผู้อาวุโสของตระกูลซีเมเนสจ้องมองไปที่ร่างกายที่ถูกแทงทะลุของตัวเอง เลือดไหลออกมาจากปากของเขา เขามองไปที่ลูกหินแปลก ๆ ซึ่งอยู่ห่างจากเขาเพียงระยะสั้น ๆ เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนสิ้นลมหายใจ “นั่นมันบ้าอะไรกัน?! ผู้อาวุโสลำดับที่สอง…ผู้อาวุโสลำดับที่สองตายแล้ว!” หัวหน้าตระกูลซีเมเนสไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเพิ่งเห็น ดวงตาของเขาเบิกกว้างพอ ๆ กับไข่ห่าน ใบหน้าของเขาซีดเผือด “จัดการพวกเขาซะ!” คนจากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ในเวลานี้อยู่ไม่ไกลจากเฟนด์และพวกพ้อง พวกเขาเริ่มเปิดการโจมตี "ฆ่าพวกเขาให้หมด!" ทั้งสองฝ่ายเริ่มการต่อสู้ทันที มันอลหม่านวุ่นวาย เฟนด์เคลื่อนไหวไปหลายครั้งด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ ดาบที่ผนวกกับความเร็วสายฟ้าแหลมคมและทรงพลังมากขึ้น เพียงเหวี่ยงไม่กี่ครั้ง กิ่งไม้ที่อยู่ข้างหน้าเขาก็ถูกตัดออก ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ! อย่างไรก็ตาม ต้นไม้โบราณดูเหมือนจะมีสติปัญญา หลังจากรู้ถึงพลังและความแข็งแกร่งของเฟนด์ต้นไม้โบราณ

“อะไรทำให้คนสามหาวอย่างแกคิดว่าเราไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวกัน? พวกแกมันก็เป็นเพียงคนพเนจรจากหลายตระกูลมารวมกันเท่านั้น แม้ว่าเราเองจะมีคนจากเผ่าอื่นในดินแดนท้องทะเลนี้รวมอยู่ด้วยกัน แต่พวกเขาก็อยู่ในอาณัติของวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ และทำงานร่วมกับเราเสมอมา เราเปรียบเหมือนตระกูลใหญ่ ๆ ตระกูลหนึ่ง เช่นนั้นแล้ว แกคิดว่าฝ่ายไหนเป็นปึกแผ่นมากกว่ากัน? เราหรือพวกแก?” ผู้อาวุโสโมสลีย์แย้งและตอบโต้อย่างไม่พอใจ“นี่! ไอ้ส*รเลว คิดให้ดี ๆ นะ หากแกมอบลูกบอลหินให้เรา แกก็จะไม่ต้องตายเปล่า ถ้าไม่อย่างนั้น หึ แกจะสร้างปัญหาให้ตัวเอง!”หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว เจ้าวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ ก็จงใจยุแยงคนในกลุ่มของเฟนด์และพันธมิตรของเขาโดยพูดว่า "ฟังนะ ตระกูลไหนไม่เกี่ยวข้องกับเด็กเหลือขอที่ถือครองหินสามารถออกไปจากที่แห่งนี้ได้ เราจะปล่อยแกไปเพราะยังไงพวกแกก็ยังไม่ได้สมบัติอะไรอยู่ดี พวกแกไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตไปกับเด็กส*รเลวนี่หรอก และแน่นอนว่าหากตระกูลของเด็กส*รเลวคนนี้จะทิ้งเขาไว้ที่นี่ ก็เอาเลยฉันก็จะปล่อยพวกแกไป!”“ใช่ ถูกต้อง ตระกูลอื่น ๆ จะออกจากที่นี่ก็ย่อมได้ ยังไงพวกคุณก็ไม่ได้รับของล้ำค่าอะไร

ในครั้งนี้เฟนด์โจมตีได้รุนแรงกว่าครั้งก่อน เขาใช้กระบวนท่าดาบอัคนี"ไม่!"ผู้อาวุโสฮาร์ทแมนไม่กล้าประมาทอีกต่อไป เขาใช้กระบวนท่าที่ทรงพลังกว่าเดิมทันทีแต่ทักษะยุทธของเขาดูอ่อนแอและน่าสมเพชราวกับแมลงวัน กระบวนท่าเหล่านั้นไม่สามารถต้านทานการโจมตีของเฟนด์ได้แม้แต่น้อย ในขณะเดียวกัน ดาบอัคนีของเฟนด์ยังคงมีกำลังเหลืออยู่มาก และมันก็มุ่งตรงมาที่เขาผู้อาวุโสฮาร์ทแมนที่ไม่มีเวลาได้ร่ายกระบวนท่าที่สองได้ทัน เขาสร้างโล่พลังงานขึ้นมาป้องกันในทันทีแต่โล่ที่บางและไม่มั่นคงนั้นไม่อาจต้านทานการโจมตีที่น่ากลัวของอีกฝ่ายได้เลย มัเพียงเสี้ยววินาทีโล่นั้นก็ถูกทำลาย และการโจมตีก็พุ่งตรงเขาที่หน้าอกของเขา ส่งผลให้เขากระเด็นออกไปไกลหลายเมตรปัง!ผู้อาวุโสฮาร์ทแมนถลาไปด้านหลังราวกับว่าวป่านขาด ก่อนที่ร่างของเขาจะกระแทกลงกับพื้นอย่างแรงและกระอักเลือดออกมา เมื่อเขานอนชักเกร็งเช่นนั้นแล้วเขาก็สิ้นลม“ไม่มีทางน่า! ผู้อาวุโส…ผู้อาวุโสฮาร์ทแมน ตาย…ตายแล้ว…”นักสู้ที่อยู่ในระดับเทพแท้จริงหลายต่อหลายคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ และได้เห็นการเสียชีวิตที่น่าสยดสยองของผู้อาวุโสฮาร์ทแมนต่างพากันหวาดกลัวสุดขีด ความหวาด

อเล็กซานเดอร์เสนอความคิดของเขาดังกล่าวต่อหน้าฝูงชน “เป็นความคิดที่เยี่ยม! พวกเราทุกคนต้องขอบคุณเฟนด์ในครั้งนี้ ถ้าเป็นตามข้อตกลงที่เฟนด์ทําให้พวกเราก่อนเข้าป่าเราเห็นด้วย เราคงจะยุ่งเหยิงมาก ไม่สามัคคีเป็นหนึ่งเดียวขนาดนี้ และถ้าหากเราไม่สามัคคีกัน เราก็คงจะถูกคนเหล่านั้นชิงลูกบอลหินนั้นไป!”หัวหน้าตระกูลซีเมเนสค้อมศีรษะลงเป็นการตอบตกลง อย่างไรก็ตาม เขาไม่ลืมจะเตือนเฟนด์ว่า “คุณชายเฟนด์ ถ้าลูกบอลหินนี้เป็นหนทางสู่ระดับเทพเจ้าสูงสุดจริง ๆ และสามารถใช้ซ้ำได้อีก เราหวังว่าคุณชายเฟนด์จะไม่ลืมข้อตกลงของพวกเรา” สายตาของทุกคนหันไปหาเฟนด์ทันทีด้วยความกลัวว่าเฟนด์อาจจะเก็บมันไว้โดยไม่แบ่งปันตามข้อตกลงตอนนี้ ตระกูลวู๊ดเข้าใจถึงสถานการณ์โดยรวมอย่างลึกซึ้ง มีเพียงห้าคนเท่านั้นที่ไปถึงจุดสูงสุดของอาณาจักรเทพแท้จริง และเฟนด์อยู่ในอันดับต้น ๆ ของทั้งห้า ตัวเขานั้นสามารถต่อสู้และต้านคนหลายคนด้วยความแข็งแกร่งของจุดสูงสุดแห่งระดับเทพแท้จริง ดังนั้นความแข็งแกร่งโดยรวมและความสามารถในการต่อสู้ของตระกูลวู๊ดจึงเพิ่มขึ้นมากมายจนพวกเขาถึงกับเอาชนะตำหนักนภาได้ถ้าไม่ใช่ด้วยเหตุว่าตระกูลวู๊ดมีนักสู้ขั้นก

ไม่กี่วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเฟนด์ และคนอื่น ๆ ก็ออกจากอาณาเขตทะเลและได้มาถึงผืนทวีปทางตะวันออกเฉียงใต้ของดัสเซียหลังจากหยุดพักได้ไม่นาน ทั้งกลุ่มได้หารือกันถึงวิธีที่พวกเขาจะจัดสรรแบ่งรางวัลจากสงคราม แล้วจากนั้นพวกเขาก็แจกจ่ายของทั้งหมดที่ได้มาตลอดการเดินทางจนเสร็จคนเหล่านั้นจากตระกูลชั้นสองและชั้นสามรู้สึกปลื้มปิติกับการออกสำรวจป่าวายุมืดครั้งนี้ การเดินทางสู่เกาะวายุมืด ไม่เพียงได้เผชิญกับการทรยศหักหลังเท่านั้น แต่ยังเต็มไปด้วยกับดักและสัตว์อสูร และหากไม่ใช่เพราะเฟนด์และคนอื่น ๆ พวกเขาหวั่นใจว่าคงมีพวกเขาเพียงไม่กี่คนที่จะได้รอดชีวิตกลับมา และพวกเขาคงไม่มีแม้แต่โอกาสแบ่งปันวัสดุและทรัพยากรยุทธที่แย่งชิงมาได้ “ถึงแม้เราสูญเสียผู้ชายไปมากกว่าหมื่นคน แต่ผลลัพธ์ก็ดีกว่าที่เราคาดเอาไว้ อืมม ฉันสงสัยว่าทีมอื่น ๆ เป็นอย่างไรบ้าง โดยเฉพาะกลุ่มของตระกูลฮันท์ พวกเขากำหนดให้ไปที่เขาเหมันต์กระจ่าง ซึ่งอยู่ใกล้กว่าเกาะวายุมืดมาก บางทีพวกเขาอาจกลับมาที่ดัสเซียกันแล้ว ฉันสงสัยว่าผลออกมาเป็นยังไง!”แนชไตร่ตรองพร้อมกับพูดความคิดของเขาออกมาด้วย“อืม จากสิ่งที่ฉันสังเกตจนเข้าใจแนวทางในก