บททั้งหมดของ คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: บทที่ 1881 - บทที่ 1890

ทุกคนเห็นว่าออโรร่านั้นกลัวจนตัวสั่นและเซถอยหลังไปสองก้าว ใบหน้าอันงดงามของเธอซีดเผือด ‘พระเจ้า! มันจบแล้ว เมื่อคืนนี้เอร่าและแอมโบรสอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่งั้นเหรอ?’ 'พวกเขาเป็นพี่น้องกัน หากข่าวเรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปทุกที่ พวกเขาจะมีหน้าไปเผชิญกับผู้คนได้ยังไงกัน?’ ออโรร่ารู้สึกเครียดมากเมื่อนึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น การมองเห็นของเธอเริ่มมืดมัวและเธอเกือบจะเป็นลมล้มตึงไปเสียตอนนั้น เมแกนยิ้มอย่างพออกพอใจเมื่อเห็นท่าทีของทุกคน พวกคนที่ชอบสอดรู้สอดเห็นถึงกับตะโกนใส่เมแกนว่า “หัวหน้าพันธมิตร! เปิดประตูหินเร็วเข้า!” “ใช่แล้ว! ลองเข้าไปดูกัน ต้องมีบางอย่างที่น่าตื่นเต้นเกิดขึ้นข้างในถ้ำแน่ ๆ” “ใช่ เปิดเลย!” เมแกนหุบยิ้มลงและมองไปรอบ ๆ เมื่อได้ยินเสียงรอบตัวเธอ เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “นี่คือสำนักง๊อไบ๊ ฉันจะตัดสินใจเองว่าฉันอยากจะเปิดประตูหรือเปล่า ทำไมพวกคุณถึงได้แส่ไม่เข้าเรื่องนัก?” แม้จะเป็นน้ำเสียงที่เย็นชา แต่แววตาของเมแกนก็เปล่งประกายไปด้วยความหยิ่งยโสและความสุข เธออยากจะหัวเราะออกมาเบา ๆ‘ฉันได้ทำให้พวกคนชนชั้นสูงพวกนี้เกิดความสงสัยเข้าแล้วสินะ ในตอนที่พวกเขาออกไปจา

แอมโบรสสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอย่างเย็นชาว่า “พอสักทีเถอะ เมแกน ผมรู้ว่าคุณกำลังจะทำอะไร บอกผมมาเลยสิว่าคุณอยากได้อะไร!" แอมโบรสไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าเมแกนจงใจทำแบบนี้ ไม่อย่างงั้นทำไมเธอถึงพาเหล่าสำนักทั้งหมดมาด้วยล่ะ? เธออยากทำให้แอมโบรสและเอร่าต้องอับอาย ‘เธอบอกว่าเธอเพิ่งรู้เรื่องเกี่ยวกับพ่อแท้ ๆ ของเอร่างั้นเหรอ? เพิ่งรู้กะผีน่ะสิ!' แอมโบรสรู้สึกเสียใจที่เห็นเมแกนเป็นเพื่อนมาตลอดจนยอมเสี่ยงบุกเข้าไปในพระราชวังโมอาน่าเหนือและช่วยเธอออกมา เมแกนหัวเราะเบา ๆ และยิ้มอย่างผู้ชนะ เธอรู้สึกสนุกพอแล้วเรื่องไร้สาระ เธอเลยพูดขึ้นมาว่า “พระองค์ทรงคิดผิดแล้วเพคะ หม่อมฉันไม่ได้อยากได้อะไรเลย หม่อมฉันรู้สึกเสียใจมากหลังจากที่หม่อมฉันรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพระองค์กับเอร่า หม่อมฉันคิดว่าสิ่งที่หม่อมฉันทำจะเป็นประโยชน์เมื่อคืนนี้ แต่หม่อมฉันก็เข้าใจผิดอย่างมหันต์ หม่อมฉันมาที่นี่เพื่อที่เปิดประตูและพาทั้งสองคนออกมาเพคะ” เมแกนตัดสินใจปล่อยแอมโบรส เอร่า และออโรร่าออกไปหลังจากที่เธอเปิดประตูหิน เธอมั่นใจว่าแอมโบรสและเอร่ามีอะไรกันเมื่อคืนนี้ เธอไม่จำเป็นที่จะต้องฆ่าพวกเขาภายหลังจากนี้หรอก

เมแกนตัวสั่นเทิ้ม เธอกัดริมฝีปากในขณะที่เฝ้ามองดูแอมโบรส เอร่า และออโรร่าลงจากภูเขาไป เธอรู้สึกขัดแย้งในใจจนลืมสั่งให้คนของเธอสกัดพวกเขาเอาไว้ ในขณะนั้นเอง เมแกนตั้งใจที่จะฆ่าทั้งสามคนทิ้ง แต่เธอไม่อาจตัดสินใจได้ ภายหลังจากนั้นไม่กี่นาที เธอมองไปยังทิศที่พวกเขาจากไปและกัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดเบา ๆ ว่า “แอมโบรส ฉันรับได้ถ้านายจะมาเพื่อแก้แค้น ฉันไม่เคยเสียใจกับการตัดสินใจในชีวิตของฉันเลย!” … ในขณะเดียวกันนั้นเอง ณ หุบเขาลืมเลือน ซึ่งเป็นที่ที่ทวีปโลกใหม่ ทวีปจักรวาลโลก และแดนมัชฌิมมาบรรจบกัน ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งเงียบ ๆ ในห้องโถง พร้อมกับมองไปรอบ ๆ อย่างว่างเปล่า เธอสวมชุดเดรสยาวสีขาวนวลที่เน้นให้เห็นรูปร่างอันสง่างาม เธอดูมีเสน่ห์จนน่าเหลือเชื่อ! เธอมีใบหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้า ซึ่งมักจะสะกดสายตาผู้คนตั้งแต่แรกพบ นัยน์ตาอันหยาดเยิ้มของเธอช่างน่าหลงใหล เธอคือเดบร้าเจมส์ได้ให้ธาราลืมเลือนแก่เธอในตอนที่เขาพาเธอมายังที่หุบเขาลืมเลือนนี้ เวลาผ่านได้ไปครึ่งเดือนนับตั้งแต่เธอมาถึงและธาราลืมเลือนได้ลบความทรงจำของเดบร้าไปแล้ว เธอจำอะไรในอดีตไม่ได้เลย นี่คือวันแรกที่เดบร้

รถซูเปอร์คาร์สุดเท่นั้นดูเด๋อด๋าท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่น่าแปลกตา ชายหญิงคู่หนึ่งอยู่ในรถ ผู้ชายคนนั้นหล่อเหลาและมีสไตล์ ส่วนผู้หญิงก็มีเสน่ห์และน่าเย้ายวน พวกเขาก็คือแดร์ริลและฉางเอ๋อนั่นเอง หลังจากที่พวกเขาได้พบกับเจดที่เมืองเมฆาวดีในทวีปมิสท์ลอเรนแล้ว แดร์ริลก็จากมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับฉางเอ๋อ เจดมอบรถเฟอร์รารี่สีแดงที่สวยสะดุดตาที่สุดจากงานแสดงรถยนต์ให้เขาก่อนที่เขาจะจากมา แดร์ริลไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอเนื่องจากรถนั้นมาจากบริษัทของเขา ดังนั้นเขาจึงขับรถออกมา หลังจากขับรถมาได้ไม่กี่ชั่วโมง เขาก็มาถึงโมอาน่าเหนือ ตอนแรกแดร์ริลรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ขับรถซูเปอร์คาร์คันนั้นให้กับฉางเอ๋อนั่ง ผู้ชายรวย ๆ คนไหนก็อยากมีผู้หญิงสวย ๆ ในรถหรู ๆ ของพวกเขาทั้งนั้น แดร์ริลมีฉางเอ๋อซึ่งเทพธิดาที่ใคร ๆ ก็รู้จักกันดี จะมีผู้ชายคนไหนในทั้งเก้าทวีปนี้ที่จะได้รับเกียรติให้ขับรถฉางเอ๋อบ้างกันล่ะ? แต่ทว่าแดร์ริลกลับรู้สึกหดหู่ใจหลังจากที่พวกเขามาถึงยังโมอาน่าเหนือ โมอาน่าเหนือเป็นเมืองโบราณเก่าแก่ที่ไม่มีถนนเรียบ ๆ และไม่มีปั๊มน้ำมันเลย เขาเกรงว่าเฟอร์รารี่สุดเท่ของเขาจะหมดประโยชน์ลงในไม่ช้า ฮัด

สุนัขคำรณสวรรค์ร้องอย่างโหยหวนเมื่อผงพริกป่นไปกระตุ้นประสาทสัมผัสของมันเข้า จากนั้นร่างที่ใหญ่โตของมันก็โค้งโก่งและล้มลงบนพื้นอย่างแรงโดยที่มันยังคงดื้นอยู่ สุนัขคำรณสวรรค์ไม่ใช่อภิมหาสัตว์เทพแต่อย่างใด มันแข็งแกร่งกว่าสัตว์เทพตัวอื่น ๆ ที่อยู่ในอาณาจักรเดียวกันอย่างมากและความสามารถพิเศษเฉพาะตัวของมันก็คือการไล่ล่าที่ยอดเยี่ยม ผางถ่งพูดถูก สุนัขคำรณสวรรค์สามารถไล่ล่าหาสิ่งต่าง ๆ ได้ผ่านจมูกที่ไวของมันเพียงเท่านั้น ดังนั้นจมูกของมันจึงเป็นจุดแข็งและจุดอ่อนของมันด้วย ผงพริกป่นนั้นดูทรมานกว่าบาดแผลที่ฉีกขาดเสียอีก แดร์ริลหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับปรบมือ เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้น ‘นายเป็นสุนัขคำรณสวรรค์ของหยางเจียนแล้วยังไงล่ะ? นายไม่สามารถแม้แต่จะสู้ขวดพริกป่นของฉันได้ด้วยซ้ำ’ ‘อะไรกันเนี่ย?’ ฉางเอ๋อตกตะลึงไป เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของเธอ ‘นั่นคือสุนัขคำรณสวรรค์ของหยางเจียน แม้ว่าข้าจะกลัวมันตอนที่มันบ้าคลั่ง แต่แดร์ริลก็จัดการกับมันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะอย่างนั้น’ในขณะนั้นเอง ดวงตาของฉางเอ๋อส่องประกายแวววาวแปลก ๆ เมื่อเธอมองไปที่แดร์ริล ความดูถูกที่เธอมีต่อเขาได้ค่อย ๆ มลายหา