”ทุกคนอย่าตื่นตระหนก จูปาเจี๋ยก็แค่ลำพังตัวคนเดียว เรามาร่วมมือกันโจมตี!” หัวหน้าทหารยามปาดเหงื่อและตะโกนเสียงดังทหารที่เหลือมองหน้ากันละพุ่งเข้าไปรุมพร้อมกันจูปาเจี๋ยหัวเราะ “หากว่าเจ้าอยากจะจับข้าก็มาเลย ข้ายินดีจะเอาชนะพวกเจ้าทุกคน” จูปาเจี๋ยไม่ตระหนกสักนิด เขากลับตื่นเต้นแทน เขาตะโกนไปพร้อมกับพลิ้วกายไปกลางฝ่ายตรงข้ามปัง ปัง ปังเขาเคลื่อนกายไปในหมู่ทหารด้วยพลังการต่อสู้ที่เต็มเปี่ยม ขณะที่เขารับมือทหารทีละคนดวงตาจูปาเจี๋ยแดงก่ำ เหมือนกับว่าเขาต้องการที่จะปลดปล่อยโทสะที่เก็บกักไว้ตลอดพันปีที่ผ่านมา เขานั้นยินดีมากภายในพริบตาก็เหลือเพียงแค่หัวหน้าทหารเท่านั้น คนอื่น ๆ ต่างก็นอนจมกองเลือดกันหมดเฮือกคนที่คอยเฝ้าดูอยู่ไกล ๆ ต่างก็พากันตกใจอ้าปากค้าง“พระเจ้า ชายคนนั้นแข็งแกร่งมากจริง ๆ เขาสามารถล้มทหารลงได้มากขนาดนั้น”“เขาดูหล่อเหลามากแถมพลังก็แกร่งกล้า เขาเรียกตัวเองว่าผู้เฒ่าจู เขาคือจอมพลแห่งสวรรค์ที่เลื่องชื่อเมื่อพันปีก่อนใช่ไหม?”“ดูเหมือนว่าจะใช่นะ”ผู้หญิงหลายคนในหมู่คนดูต่างก็ต้องตาความหล่อเหลาของจูปาเจี๋ยเขานั้นทั้งหล่อเหลาและแข็งแกร่ง‘สนุกมาก สนุกจริง
Read more