All Chapters of MY MIRACLE KISS (TAGALOG R-16): Chapter 1 - Chapter 10

Isang malakas na sampal ang natamo ni Amaia mula sa kanyang ama pagkapasok na pagkapasok niya palang sa kanilang bahay. Sa likod ng ginoo ay nakatayo ang ate niya, mayabang na nakangisi dahil isang pagsisinungaling na naman niya ang pinaniwalaan ng ama. “That’s not true. Ginabi ako ng uwi dahil may tinapos pa kaming project sa school. Hindi ako sumama sa kaklase kong magbar at mas lalong hindi ako umiinom, dad.” “Hindi? E kitang-kita nga kitang sumakay doon sa kotse ng kaklase mong lalaki. Sa harap ka pa nga umupo. Stop lying!” Her ate Aizel insisted. “Hindi ako nagsisinungaling. Dad, please, believe me.” Dismayadong napailing-iling ang ama nito. Kitang-kita ni Amaia ang paglitaw ng galit at pagkadismaya sa mga mata nito habang nakatingin sa kanya. Parang tuluyan nang nawalan ng lakas si Amaia para ipagtanggol pa ang sarili nang tinalikura

Nanlalaki ang mga matang napatitig ito sa nakabukas nang mga mata ng lalaki. Her mind is telling her to pull herself away. Masyado silang malapit, nararamdaman niya ang init ng hininga nito. Ngunit parang ayaw gumalaw ng katawan niya, parang ayaw nitong makinig sa sinasabi ng isipan. Hindi siya sigurado kung dahil ba sa sinag ng bilog na buwan kaya parang kumikislap ang mga mata nito o dahil lang sa epekto nito sa kanya kaya sa tingin niya ay kumikislap ito? She could feel her cheeks burning. Daglian itong lumayo at napaupo sa buhangin. She noticed how the man’s eyes drifted down to her legs before pursuing her eyes again. Nakita niyang nakataas pala ang binti nito buhat ng  pagkakabagsak at suot niya pa rin ang uniporme. Mabilis niyang binaba ang mga binti at hinila ang palda. Mas mainit at alam niyang mas namumula na ang mga pisngi. Hindi niya alam ang gagawin. Magpapaliwanag ba siya

I couldn’t bring myself to look at them nor get back at them. Nanatili lamang ako roong tahimik habang nararamdaman na ang paghapdi ng mga mata. Habang nakayuko ay pinanood ko lang ang mga paa nilang unti-unti nang lumalayo sakin. Afraid to know if there is someone watching me or had witnessed what happened, I remained crouching. Hinayaan ko ang lamig ng tubig-ulan na anurin ang mga maiinit na likidong nanggagaling sa mga mata ko. It was a good thing that I’m soaked, walang makakapansin ng pag-iyak ko. Sa tuwing ganito ako, gusto ko ako lang ang nakakaalam. Ayokong kaawan ng ibang tao, I don’t want them to see me in my most vulnerable time. Kasi pakiramdam ko mas dadagdagan lang nila yung sakit, bubudburan ng asin ang sugat na nabuo. Ano ba ang nakukuha ng mga tao sa pananakit ng iba? Bakit ba sa tuwing may nasasaktan sila ay tila nasisiyahan pa sila? Pero hindi ko makuhang magalit sa kabila ng mga nagawa nila, mas nagagali

“Wait, wait.” “Uuwi na po ako.” Pilit kong tinago ang inis sa boses pero ang nakanguso kong labi na mismo ang nagpakita niyon sa kanya. “Hey. I’m sorry. Huwag ka nang magalit, nakakatawa lang kasi talaga.” Tiningnan ko siya nang masama at nakita ko ang unti-unti nang pagkapawi ng ngisi niya.   “Huwag kang matakot sakin, okay?” Dahil bahagyang nakaharap na ang katawan ko sa kanya, mas nagkaroon ito ng pagkakataon para mapalapit sakin. Hinawi niya ang iilang hibla ng buhok sa aking mukha. “I won’t kiss you if you don’t want to. Hahalikan lang kita kapag sinabi mo.” Sandali niyang binigyan ng tingin mga labi ko bago ibalik muli sa mata. Nandyan na naman ang matinding init sa pisngi ko. Umiwas agad ako ng tingin dahil sa ngiting nasa labi niya. Nakakatukso iyon tingnan, lalo pa’t napakalapit na n

“Luke…hmm. Ang gandang pangalan, siguro gwapo iyon ‘no?” Kinagat ko ang labi para pigilan ang nagbabadyang bungisngis ko. Oo manang, sobra, sobrang gwapo! “Bakit mo naman gustong bigyan siya nito?” “Ang sabi niya po kasi sakin, lagi siyang nasa school. Eh, close po yung cafeteria tuwing weekends tsaka baka palaging sa labas lang po siya kumakain kaya mas maganda po kung kumain rin siya ng mga lutong-bahay. Yung kagaya po nito.” Nang matapos niya na iyong gawin ay niyakap niya ako pagilid. Pinisil nito ang braso ko at mahinang napatawa. “Napakabait mo talagang bata.” Napatitig ako sa kanya. Hindi niya ako niyayakap o sinuman sa kanila. Ginagawa lang nila iyon kapag umiiyak ako, para patahanin ako. Pero sa mga pagkakataong kagaya nito, kailanman hindi pa ako nakatanggap ng isang yakap mula sa kanya. B