All Chapters of MY MIRACLE KISS (TAGALOG R-16): Chapter 41 - Chapter 50

Jealous Nahihilo ako. Iyon ang unang-una kong naramdaman nang magkamalay. Masakit ang tiyan ko at tuyong-tuyo ang aking lalamunan. Naghahanap ang mga ito ng makakain, ng maiinom. Anong oras na ba? I slowly opened my eyes only to see myself lying on a different bed, in a different room. Kumurap-kurap ako para linawin ang paningin. Ang akala ko ay namamalikmata lamang ako ngunit ang lalaking nakatagilid ng higa paharap sakin sa aking tabi ang nagsasabing totoo ito. “Kuya Luke?” I whispered to myself. Nang mapadpad ang tingin ko sa damit niyang kagaya pa rin kagabi, sing bilis ng bulalakaw na nanumbalik sa aking isipan ang mga nangyari. Sa dagat. Sa kotse. Si Kuya Luke. Napahawak ako sa aking dibdib at tumingin doon. Hindi iyon panaginip, ‘di ba? Talagang… nahawakan niya ito. Totoong…hinalikan niya ito.&nb

“Ang galing natin kanina, ah?” Makahulugan ako nitong tiningnan habang may ngisi sa labi. Natawa na rin ako nang matanto kung anong pinapahiwatig nito. Pinalakpak ni Coach T ang kamay para tawagin ang atensyon namin. Habang pinapaliwanag nito ang mga stratehiyang nabuo, uminom ako sa tubig na binigay ni Kuya Maxxis. Aksidente namang napunta kay Kuya Luke ang tingin ko. Hindi pa rin nagbabago, madilim pa rin ang tingin. Everyone immediately became fond of Kuya Gavin. Nakikihalubilo kasi ito sa pag-uusap namin tungkol sa laro. Pero si Kuya Luke, ayon at nakaupo lang sa gilid. Gusto ko siyang lapitan dahil mukha itong may gustong sabihin sakin. Pero ewan ko ba. Kung kay Kuya Gavin, hindi naman ako nagkakaproblemang kausapin siya sa harap ng team. Pero kay Kuya Luke, kahit tumingin, parang nahihirapan ako. I wonder if he’s mad about something? Hindi na kasi ito ngumiti simula nang matapos ang first quarter.

Nakagat ko ulit ang labi dahil sa pagkakapahiya. Agad din akong napangiwi nang maramdaman ang pagkirot doon. “Im sorry. Nakagat ko siguro kanina.” Halos mapakagat na naman ako sa labi. Sa halip na gawin iyon ay napakuyom na lamang ako, iniwas na ang tingin dahil siguradong pinagmumulahan na ng pisngi. Isang mahinang halakhak ang binitawan niya, “Mabuti nalang at si Mr. Gimenez ‘yon, kasal na at may tatlong anak. Dahil kung hindi baka napasara ko na itong school.” Pinanatili kong nasa ibang direksyon ang tingin. Umarte akong naiinis at sumimangot, kahit na ang totoo ay kapwa nang nagkakagulo ang utak at puso ko dahil sa sinabi niya. “Biro lang.” Mahina itong tumawa. Napatingin ako sa gawi ng banyo at nakita ang pagbubukas niyon. Pabalik na sila at hindi pa ako nakakaalis. Sinabi kong kukunin lang ang bag pero wala nama

God, please! Ayaw pa rin paawat ng mga ngisi ko kahit pa tapos na ang laro at nag-iisa na lamang ngayon. Naipanalo namin ang huling laro at kahit na hindi naman talaga ganoong kalaking event iyon, sa tingin ko ay ito na ang pinakamalaking pagkapanalo ko. Bukod kay Mommy dati, ito palang ang unang beses na may isang importanteng taong nanood sakin, unang beses na may pumunta para sumuporta, unang beses na may pumalakpak para sakin. Kakaiba ang pakiramdam na manalo para sa isang tao. Kakaiba ang sayang kapalit kapag naglaro ka para sa isang tao. Parang higit pa sa isang trophy ang napanalunan. Remembering the smile on his face and how he clapped for me during the match, parang hanggang ngayon pinipiga pa rin ang puso ko sa sobrang saya. Mula sa side mirror ay pinanood ko ang huling sasakyang natitira sa pag-alis. Ang aming team ang huling nakaalis ng gym. Mag-aalas syete na ng gabi ngunit sa halip na dumir

Huling Sandali I don’t really know myself what marriage is all about. What it means to be married and how things are supposed to be when you are married. Kailangan ba naming tumira sa iisang bahay? Sa iisang kwarto? Do I also have to do the house chores? Magluto, maglaba, maglinis ng bahay, ihanda ang ipapaligo at susuotin niya? I honestly didn’t think about these things before. Ang una at nag-iisang dahilan lang naman ng pagsumpa ko sa harap ni Kuya Gavin na  papakasalan ko si Kuya Luke ay ang kagustuhan kong pasayahin siya. It was an impulsive decision, but a decision that I know I would never regret. Sa mata ng lahat hindi magiging tama ang gagawin ko. Masyado pa akong bata para magpakasal, ni hindi pa ako nakakatungtong sa legal na edad, wala pang masyadong kamuwang-muwang sa mundo. Kaya anong kaalam-alam ko sa pagpapakasal? Pero hindi naman mahalaga ang mga sasa