“Ang galing natin kanina, ah?” Makahulugan ako nitong tiningnan habang may ngisi sa labi. Natawa na rin ako nang matanto kung anong pinapahiwatig nito.
Pinalakpak ni Coach T ang kamay para tawagin ang atensyon namin. Habang pinapaliwanag nito ang mga stratehiyang nabuo, uminom ako sa tubig na binigay ni Kuya Maxxis. Aksidente namang napunta kay Kuya Luke ang tingin ko. Hindi pa rin nagbabago, madilim pa rin ang tingin.
Everyone immediately became fond of Kuya Gavin. Nakikihalubilo kasi ito sa pag-uusap namin tungkol sa laro. Pero si Kuya Luke, ayon at nakaupo lang sa gilid. Gusto ko siyang lapitan dahil mukha itong may gustong sabihin sakin. Pero ewan ko ba.
Kung kay Kuya Gavin, hindi naman ako nagkakaproblemang kausapin siya sa harap ng team. Pero kay Kuya Luke, kahit tumingin, parang nahihirapan ako. I wonder if he’s mad about something? Hindi na kasi ito ngumiti simula nang matapos ang first quarter.
WoundNapatunganga ako kay Kuya Luke. Selos? Bakit siya magseselos?Bakas ang pagkakainip sa kunot-kunot nitong noo. Tila mas lalo lang itong nainis dahil sa nasabi niya. Pero hindi ko pa rin maintindihan, bakit magseselos si Kuya Luke samin ni Kuya Maxxis?Nagseselos din naman ako kapag nakikitang magkasama sila ni Coach T. Nagseselos ako kapag nakikita siyang may kasamang ibang babae. Pinagseselosan at pagseselosan ko ang kahit na sinong babaeng lalapit sa kanya. Pero iyon ay dahil sa gusto ko siya.Kaya hindi ko magawang maintindihan kung bakit nagseselos siya samin ni Kuya Maxxis dahil imposible namang magustuhan ako ni Kuya Luke. Malabong mangyari ‘yon.Bakit naman siya magkakagusto sa isang bata lang na katulad ko?Siguro normal lang din ito sa magkakaibigan?“Anong sinabi mo sa kanya na hindi niya kakal
Nakagat ko ulit ang labi dahil sa pagkakapahiya. Agad din akong napangiwi nang maramdaman ang pagkirot doon.“Im sorry. Nakagat ko siguro kanina.”Halos mapakagat na naman ako sa labi. Sa halip na gawin iyon ay napakuyom na lamang ako, iniwas na ang tingin dahil siguradong pinagmumulahan na ng pisngi.Isang mahinang halakhak ang binitawan niya, “Mabuti nalang at si Mr. Gimenez ‘yon, kasal na at may tatlong anak. Dahil kung hindi baka napasara ko na itong school.”Pinanatili kong nasa ibang direksyon ang tingin. Umarte akong naiinis at sumimangot, kahit na ang totoo ay kapwa nang nagkakagulo ang utak at puso ko dahil sa sinabi niya.“Biro lang.” Mahina itong tumawa.Napatingin ako sa gawi ng banyo at nakita ang pagbubukas niyon. Pabalik na sila at hindi pa ako nakakaalis. Sinabi kong kukunin lang ang bag pero wala nama
Tahimik akong natawa at inulit na naman ang ginawa. Sa pagkakataong ito ay kumalas na siya sa pagkakayakap at madilim akong tinitigan ng namumungay niyang mga mata. Nagkunwari akong hindi alam ang nangyayari.Para maitago ang nagbabadyang ngisi ay tinalikuran ko na siya. Nagtungo ako sa kanyang kama habang buong nagpipigil ng tawa. Nang maupo ako ro’n ay nakita ko namang sumunod siya. Hindi niya pinutol ang madilim at makahulugan niyang tingin hanggang sa nakaupo na sa tabi ko.Tumikhim ako. Mukhang pinagsisisihan ko na ang ginawa. Sa tingin niya kasi, parang may binabalak itong gawin. O baka naman inaasar niya lang ako? Tinagilid ko ang ulo para iwasan ang tingin niya na siya ring pinagsisihan ko agad dahil sa mabilis niyang paghalik sa leeg ko.Nilingon ko siya na hindi pa rin nilalayo ang mukha sakin. Nang-aasar ang ngising suot niya, “Tease me more and I’ll rip this shirt off.”
God, please!Ayaw pa rin paawat ng mga ngisi ko kahit pa tapos na ang laro at nag-iisa na lamang ngayon. Naipanalo namin ang huling laro at kahit na hindi naman talaga ganoong kalaking event iyon, sa tingin ko ay ito na ang pinakamalaking pagkapanalo ko. Bukod kay Mommy dati, ito palang ang unang beses na may isang importanteng taong nanood sakin, unang beses na may pumunta para sumuporta, unang beses na may pumalakpak para sakin.Kakaiba ang pakiramdam na manalo para sa isang tao. Kakaiba ang sayang kapalit kapag naglaro ka para sa isang tao. Parang higit pa sa isang trophy ang napanalunan. Remembering the smile on his face and how he clapped for me during the match, parang hanggang ngayon pinipiga pa rin ang puso ko sa sobrang saya.Mula sa side mirror ay pinanood ko ang huling sasakyang natitira sa pag-alis. Ang aming team ang huling nakaalis ng gym. Mag-aalas syete na ng gabi ngunit sa halip na dumir
Sinalubong niya ako ng yakap nang makalapit. Nilingon ko si Kuya Luke na noo’y tahimik lang na nakamasid samin sa tabi ng kanyang sasakyan.“Sobrang nag-alala ako sa’yo, Amaia. Salamat at nasa maayos ka. Gusto ko pa sanang lapitan ang kaibigan mo para makapagpasalamat din ako pero kailangan na nating pumasok. Kanina ka pa hinihintay ng Daddy mo.”“Manang Lary, ayos lang po ba kayo?” Inipit nya ang mga labi habang nakangiting tumango. Nakita ko ang pangingilid ng mga luha niya.“Maayos na maayos ako, Amaia. Halika na.”Niyakap niya ako pagilid habang ginigiya sa paglalakad papasok. Sa huling pagkakataon ay nilingon ko si Kuya Luke. Nandoon pa rin siya sa kinatatayuan niya, hindi umaalis kagaya ng titig niya. Ngumiti siya at sapat na naman iyon para mas lalo na naman akong paglakasan ng loob. Ngumiti rin ako pabalik.Tahimik ang buong
Huling SandaliI don’t really know myself what marriage is all about. What it means to be married and how things are supposed to be when you are married. Kailangan ba naming tumira sa iisang bahay? Sa iisang kwarto? Do I also have to do the house chores? Magluto, maglaba, maglinis ng bahay, ihanda ang ipapaligo at susuotin niya? I honestly didn’t think about these things before.Ang una at nag-iisang dahilan lang naman ng pagsumpa ko sa harap ni Kuya Gavin na papakasalan ko si Kuya Luke ay ang kagustuhan kong pasayahin siya. It was an impulsive decision, but a decision that I know I would never regret.Sa mata ng lahat hindi magiging tama ang gagawin ko. Masyado pa akong bata para magpakasal, ni hindi pa ako nakakatungtong sa legal na edad, wala pang masyadong kamuwang-muwang sa mundo. Kaya anong kaalam-alam ko sa pagpapakasal?Pero hindi naman mahalaga ang mga sasa
I panicked at their sudden outburst. Agad akong tumingin sa paligid, bahagyang naluwagan ng loob dahil kami nalang pala ang naroroon.Kami nalang ang naroroon…Tinanaw ko ang Admin building sa ‘di kalayuan. Walang tao, walang nakaparadang kotse, walang sinyales ni Kuya Luke. Isang araw na wala si Kuya Luke.Naunsyami ang isa pang pang-uusisa sana ni Nicole nang makarinig kami ng pagbusina. Nilingon namin ang sasakyan magsusundo kay Nicole, pangatlong beses nang busina iyon. Nicole rolled her eyes at the car.“Itong si Kuya ang epal naman eh!” Reklamo niya habang padarag na nililigpit ang gamit.“I’ll go ahead na, ah? Gosh! Kapag may naisip ka nang plano, Amaia, tell me. Tutulungan kita.” Sabik na sabi niya. Napangiti naman ako, samantalang napaikot naman ng mata si Chezka.Pero paano nga ba ako magpopropose? Sorpresa
DreamIsang patak ng likido sa aking pisngi. Saan ito galing? Sa akin ba? Luha ko ba ito?Isang pagpatak pa at nagdalawang-isip na ako. Hindi ito mula sakin. Mainit ang luha at ang tubig na pumatak sa aking pisngi ay malamig. Nagmumula sa ibabaw.“Amaia.”There was a voice calling. Hindi na nakapagdalawang-isip ang utak ko at agad na natukoy ang boses na tila ba sauladong-saulado na nito. Pinakamagandang boses na narinig ko. Ang boses na kahit paulit-ulit pa akong tawagin ay hindi ako maririndi, ang boses na kahit gaano kalakas pa akong tawagin, hindi ako magagalit kahit na mabingi.“Amaia… hey, wake up.” Marahan itong natawa at sunod akong nakaramdam ng malamig na daliring dumampi sa aking pisngi.Paunti-unti ang pagbukas ko ng mga mata. Nakakasilaw ang liwanag. Kumurap-kurap ako para linawin ang malabong panin
Probably, that is the last thing that I would ever want to happen between us. But despite that, I still let it happen. I could have pushed him away, and I know he won’t force himself anymore. I could have easily pushed him away if I wanted to. So why didn’t I? How come I didn’t even try to resist him anymore?“Dominic is acting weird these days.”My fingertips are cold. Something feels like tickling my stomach from the inside. Hindi ko na mabilang kung pang-ilang beses ko na rin itong pagkakagat sa loob ng pisngi ko upang pilitin lang na alisin sa isipan ang alaala ng nangyari kahapon. Since last night, I have been occupied by those thoughts, those memories, by that heat emanating from his fingers as if I could still feel them today.“Lagi na lang siya umaalis, nagmamadali. Tapos kapag tinatanong, ayaw sabihin kung saan pupunta, minsan halata pang nagdadahilan lang.”Napahilamos ako ng mukha na siyang nagpatigil sa pag-uusap nila para mapatingin sa akin. Ilang beses ko na rin itong na
“When did you come?”“Around two, I think?”“It’s six now.”Napadilat ang mga mata ko sa gulat at akmang babangon na sana nang pigilan ako ng kamay nitong nasa bewang ko.“May importante ka bang gagawin o pupuntahan ngayong gabi?”Saglit akong napaisip bago umiling.“Then stay here for a while.”“But I brought food and medicines. Can you eat and take them for now?” Ngumiti ito.“Kanina pa ako gising. I already did. Thank you.”After he said that, I rested back on the bed, now his arm being my pillow. May maliit na siwang na sa kurtina at doon natanaw ko na ang kalangitang unti-unti nang dumidilim. Hindi narin kasing-init ng kanina ang balat niya.“I’m sor-”Hindi ko pa man natatapos ang sinasabi ay nagsalita na ito, “It’s not your fault.”“But you got sick because-”And for the second time, he cut me off, but not through his words but through kiss. He pulled me closer to him, pressing my body against his. A hard thing poking my stomach but my attention was focused more on his rough pa
Nakaupo sa mahabang sofa sa harapan ko sina Chezka, Nicole, at Yvonne. Nakatitig ang mga ito sa akin na tila ba isa akong akusadong kanilang hinahatulan. I just told them everything that has happened and the reason why I couldn’t go to them yesterday.At sa mga ekspresyon nila, hindi ko alam kung maganda ba o hindi ang kanilang iniisip. Hindi naman mapanghusga o galit ang kanilang mga titig, subalit hindi ko rin masabing natutuwa ang mga ito.“And through that kiss, how did you know you like him?” naunang pang-uusisa ni Nicole.I bit my lower lip and unconsciously fiddled with my fingers.“W-when… when I didn’t want him to stop. Just like how it felt back then with Luke,” I said so quietly, as if afraid that they’d hear me.“God, Amaia!” bulalas ni Nicole.“I am in trouble, right?” Mapait akong ngumiti.Ibinuntong-hininga ni Nicole ang hindi makapaniwala niyang tingin sa akin. Si Yvonne nama’y nanatiling nakakatitig, mukhang nag-iisip pa rin ng sasabihin.Nang bumaling ako kay Chezka
I didn’t wait for the rain to stop nor did I wait for him to come back. Sinulong ko ang malakas na buhos ng ulan nang walang kahit anong pansilong, patungo sa kabilang direksyon, kung saan hindi ko ito makakasalubong, kung saan makakatakas ako nang matagumpay. But when I arrived at the shed outside the school, I only stood there helplessly, unknowing of what to do next. Where should I go now? Hindi ko pwedeng puntahan ang mga kaibigan ko nang ganito ang ayos. If I stand here longer, wait for the rain to stop or let myself dry from the wind, would he come finding me here through this rain? Or if I go home now, would he be the one I’ll find at my door, waiting for me? Despite knowing the possibility of that happening, pumara pa rin ako ng taxi, I still decided to go home. If i don’t see him there, better. And if I do, I’ll just do what I have been always good at-running away. Noong huminto na ang taxi sa tapat ko, patakbo ko itong tinungo. I extended my arms to reach for the door ha
“Don’t stop halfway. You’ll drive me crazy,” he whispered, voice sounding husky before the heat of his lips dispersed from my mouth into my entirety.Nakarinig kami ng pagkatok sa pintong nasa likuran ko subalit hindi niya ito binigyan ni katiting na pansin.“Topher, you in there?” Von called.Ginamit niya ang ingay ng boses at pagkatok nito upang mapasandal ako sa pinto. The knock reverberated at the back of my head. Ngunit kahit gaano pa man kaingay, pawang hindi ko ito marinig. All I can hear are the silent noises that our lips make.Kinuha niya ang bag kong nakasabit sa aking balikat at marahan itong binagsak sa sofa sa gilid. Dinala niya ang magkabila kong kamay pagkatapos upang iyapos sa kaniyang batok. At kahit hindi niya naman diniktahan, kusang naglakbay ang mga daliri ko upang haplusin ang likuran ng ulo niya, papunta sa kaniyang tenga, pababa sa leeg niya.“Baka nakaalis na. Let’s go back,” dinig ko ang boses ni Hanes. Natigil na ang pagkatok at hindi na rin namin narinig
“Saan mo planong pumunta pagkatapos nito?”Napakurap ako at tila roon lamang luminaw ang ingay ng mga yabag ng mga kaklase kong naghahanda nang umalis. I saw our professor already went out of the room, nag-iingay na ang lahat at kaniya-kaniyang yayaan kung saan sila pupunta.Dalawang subjects lang ang klase namin ngayon kaya half-day lang kami ngayon. At sa dalawang subjects na iyon, I don’t know if I even have any takeaways.Hinanap ng mga mata ko si Dominic. Mabilis na pagsulyap lang sakin ng suplado niyang tingin at inanod na ito ng pag-akbay ng isang lalaking kaklase namin papalayo sa paningin ko. Tiningala ko si Chezka sa gilid ko.“Hindi ko alam, eh. Ikaw?” Inumpisahan kong iligpit ang mga gamit.Sa dalawang subjects na iyon, iilang salita lang ang nagawa kong maisulat sa notebook ko.“Are you still preoccupied about last night?”Umilaw ang cellphone ko at nakita ang mensahe ni Ate na nagyayayang sumabay kumain ng lunch sa kanila.“Have you opened our GC? Nagyayaya ang dalawang
"I miss Luke."Alam ni Topher na ilang beses mang dumampi ang mga labi nito sa kaniya, wala pa ring magbabago sa nararamdaman nito para sa lalaki. Na kahit ilang beses niya pang subukang burahin ang bakas ng mga labi ni Luke sa dalaga, ito at ito pa rin ang maaalala ni Amaia sa tuwing maglalapat ang mga labi nila.Alam ni Topher na alam ni Amaia na mali ito una pa lang, na mali ito at hindi na maaari pang sundan, na mali ito at hindi na pwedeng ipagpatuloy pa. Subalit mali man, nagagawa niya pa ring ulitin, nagagawa niya pa ring hayaan ang lalaking gawin ang mga hindi dapat, at ang sarili niya na gawin ang mga bagay na hindi rin dapat.But just like what Topher said, she is nice, kind, and a wonderful person. And maybe because she is nice, kind, and a wonderful person, that’s why she can’t push him away so easily. Lalo na dahil sa ginawa niya at pagsisinungaling kay Aizel tungkol sa nangyari noong gabing iyon. He is sure Amaia feels bad about it and blames herself for it.And right no
“You’re crazy,” giit ko. I heard him chuckle. And for unknown reason, I found myself smiling when he chuckled. Ginawa kong daan ang pagbubukas ng pinto sa aking unit upang isawalang bahala ang pagngiting iyon. Sinalubong ako ng nakasisilaw na sikat ng araw sa tanghali dahil iniwan kong nakahawi ang kurtina rito kanina. I pulled my necktie and unfastened the first three buttons of my uniform’s blouse. Ang kaninang nakatali na buhok ko ay ngayo’y nilugay ko na. “Hindi mo ako pipigilan?” I remained silent for a while. Binagsak ko ang sarili sa sofa, pumwesto sa pinakadulong parte kung saan natitirang tumatama ang sikat ng araw. From here I could have a glimpse of the city below me. The roads, the buildings, the tight array of cars, the people walking by the sidewalk, the remaining fields left untouched in the middle of the city. I let the heat kiss my already burning cheeks as I spy on them. “Makikita ka nila,” malumanay kong bigkas. “Should I hide?” Dinig ko ang pagkasarkastiko ni
Hinawi ko ang malaking kurtina. Tirik na ang araw sa kalangitan, wala masyadong kaulapan. At kahit na nakasisilaw ang liwanag nito, pinili kong titigan pa rin iyon. It hurt my eyes, but this is better than to see his face in every corner of my room.The heat permeating through the glass window was better than the lingering feeling of the warmth of his touch in my hand and face.Ang galit niyang mga mata ang huling bagay na nakita ko bago ko siya tinulak noon at pagsarhan ng pinto at iniwan. Ang galit niyang mga mata ang huling laman ng isip ko bago nakatulog kagabi hanggang nang magising kanina.At pagkatapos ng huling sinabi niya pa kagabi, mas lalo na akong natatakot sa mga mangyayari pa.Napukaw ako ng pag-buzz at pagkatok na nila sa pinto, nasa labas na sila. Bago buksan ang pinto ay huminga pa ako nang malalim. I hope that the constant uneasiness I have been having since last night won’t show on my face. Nagtatangkang sumiklab ang kaba ko subalit pinigilan ko na ito bago pa lumal