Lahat ng Kabanata ng BAGAC: Kabanata 81 - Kabanata 90

Sa pagkakataong iyon, walang sinuman ang nanaising makita ang mga namamalas ng mga mata ni Emong. Ang bawat nitso na nakapaloob sa mga apartment ay nagmukhang piitan at ang mga nagdudukwangang mga kamay ay tila pilit inaabot si Emong upang hingian ng tulong. Sa mga ganitong sitwasyon din ang pinangingilagan ni Pete. Ayaw niya sa mga lugar na pinamamahayan ng maraming kaluluwa sapagkat alam niyang hindi matatahimik ang mga ito kapag alam nilang mayroong nakakakita at nakakarinig sa kanila. Ang ingay na ginagawa ng mga ito ay parang mga alulong sa kulob na kabahayan. Nakakatorete at nanunuot sa pinakaloob ng pandinig na parang bumabasag sa kanyang eardrum. Dahil sa baguhan pa lang nadiskubre ni Emong ang kanyang kakayahan makipagtalastasan sa mga ganitong di matahimik na mga nilalang, hindi niya inaasahan ang ganitong eksena sa sementeryo kaya kumaripas siya ng takbo palabas ng naturang pook. Labis na ikinagulat ng mga kababaihang kasama niya ang pagkar

"Ang buong akala ko, tubong Bagac talaga si Mang Lindo...," pagtataka ni Ian. "Si Manang Helen ang tubong Bagac. Dito sila nagkakilala. Dito kasi nakabili ng lupang matitirhan ang magulang ni Manong kaya kahit noon nakakapunta na siya rito. Nananatili na lang sila dito sa Bagac nang lumala na ang sitwasyon sa Rizal...," paglalahad pa rin ni Rodrigo na ngayo'y nakaupo na sa patalikod na posisyon ng bangko. Nakasaklay ang kanyang braso sa pinakasandalan ng monoblock. "Paano po ba'ng naging mainit si Mang Lindo sa mga engkanto?," panghihingi pa ng detalye ni Pete sa lalake. "Si Manong kasi ang nagmana sa kakayahan ng ama niya sa pakikipagtagisan sa mga engkanto. Nang mapatay ng mga engkanto ang Tatay niya, si Manong Lindo ang nagpatuloy sa gawain niya. Siguro para makaganti na rin para sa ginawa sa ama niya pero hindi akalain na madadamay pati ang pamilya niya. Noong hindi na niya makaya ang mga engkanto sa Rizal, doon na sila nagdesisyon ni Manang Helen na magb

Lumabas na lamang si Tito Ato dahil sa pang-aabala na nagawa ng umiilaw na medalyon. "Ano'ng nangyari?," pagsunod sa kanya ni Tatay Bong sa bungad ng bahay. "Hindi ko nga malaman eh. Noong iabot sa akin ito ng nagpamana, yun lang ang unang sandali na nakita kong kuminang ng ganito kaliwanag ang medalyon na 'to.... ngayon lang naulit makalipas ang ilang taon," litong pagpapaliwanag ng aking tiyuhin. "Ano kaya ang ibig sabihin niyan? May panganib o swerte?...," kumukulit na tanong sa isip ng Tatay ko. "Hindi ko rin alam, Kuya... pero kailangan natin maging alerto. Baka babala ito sa mas matindi pang mangyayari...," pagkawalang kasiguraduhan ni Tito Ato habang patuloy na sinisiyasat ang harap at likod ng medalyong suot. "Hangga't hindi pa nakakauwi sila Hardy, hindi ako mapapalagay sa kaligtasan nating lahat. Masyadong malakas itong nagambala nilang elemento at marami na nadadamay...," pangambang hain ng aking ama. "Tatay Bong?," pagdunga

"Hardy... Hardy... bangon!," mga salitang paulit-ulit na umalingangaw sa aking pandinig habang para sa akin ay madilim pa ang paligid.Napakahirap dumilat. May kung anong sumugat sa aking uluhan. Ramdam ko ang sakit ng katawan ko na para bang dinaig ang pagkabugbog sa suntukan."Hardy.... Hardy... bumangon ka na diyan... hindi kayo pwedeng padaig!," muling panghihikayat sa akin ng isang pamilyar na tinig.Sa pagkakataong ito, pinilit kong imulat ang aking mata. Lubhang malabo. Yun tipong paggising mo na maraming muta ang iyong mata. Mahapdi ang dumilat ngunit nais kong tugunin ang tinig ng nangungusap. Nang mapaglinawan na ang aking naaaninag, naramdaman kong maliligtas na ako." 'Tay!... Tatay, tulungan mo ako!,"Hindi ko alam bakit naroroon si Tatay Bong ngunit laking ginhawa sa pakiramdam na naroon siya at naroon lagi ang itinuring kong Superhero ng pamilya namin."Kaya mo 'yan, Hardy! Bangon!," makulit na pamimilit ni Tatay Bong.

Alam ko na ngayon kung bakit tahimik ang mga kasama ko nang pumasok sila sa silid. Tulad nila, nahirapan ako iproseso sa utak ko na nawalan kami ng isang kaibigan. Labis na hiya ang naramdaman namin sa pagpanaw ni Mang Lindo dahil sa wala kami ng mga oras na siya ang nangangailangan ng tulong. Pero iba itong mismong kasamahan na namin ang tuluyang napahamak dulot ng mga naganap na kababalaghan. Mag-iisang linggo pa lamang kaming magkakilala pero ibinigay niya ang lahat ng suporta at tulong na makakaya niya. At ngayon, ibinigay niya pati ang buhay niya para sa walang kasiguraduhang laban namin. Paano namin ito ipapaliwanag sa kanyang pamilya? Paano ito tatanggapin ni Kat? Paano ko ipaparating ang balitang ito kung kahit ako ay nasasaktan sa pagkawala niya? Wala akong mabitawang salita. Wala akong nagawa kundi ang tumulala. Nakakapanlumo. "Kaano-ano n'yo ang biktima?," pawang wala ako sa sarili kaya hindi ko naisip na paulit-ulit na pala sumesen