บทที่ 207

ดวงตาของผู้นำเผิงเฉียบแหลม สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเร็ว พลันตะโกนว่า “หยุด!”

ปรมาจารย์แห่งความมืดเหล่านั้นหยุดไปชั่วขณะ ผู้นำเผิงเอ่ยต่อ “ถอยกลับมาหาฉัน”

ไม่นานพวกมือดีแห่งสายดำก็ถอยหลังกลับไปอย่างเงียบ ๆ ผู้นำเผิงยืนขึ้นพร้อมกับไม้เท้าของเขา แล้วค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหาฉัน พลางมองดูแผ่นเหล็กนี่อย่างใกล้ชิด

เขาชี้ไปที่ป้ายอย่างตื่นตระหนก “เธอ เธอมีสิ่งนี้ได้อย่างไร?”

ฉันยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนเอ่ยตอบไปว่า “คุณไม่จำเป็นต้องรู้”

ใบหน้าของผู้นำเผิงมีสีหน้าที่ไม่แน่นอนและไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้ ดูเหมือนหลัวเต๋อว่านจะจำแผ่นเหล็กอันนี้ไม่ได้ เขาจึงยืนขึ้นถามอย่างเร็ว “ท่านผู้นำ สิ่งนี้มันคืออะไร?”

ผู้นำเผิงไม่ตอบเขา เขาจึงเค้นเสียงถามต่อ “ผู้นำเผิง ท่านจะปล่อยเธอไปเพราะแผ่นป้ายเหล็กอันเดียวไม่ได้ แล้วเราจะเอาหน้าของสมาคมไปไว้ที่ไหนได้?”

ฉันเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “แผ่นเหล็กนี้เป็นใบรับรองพลังสูงสุดของกลุ่มโอสถ พวกคุณไม่รู้จักหรอก แต่ผู้นำเผิงไม่มีทางที่จะไม่รู้จักอย่างแน่นอน”

ฉันเพิ่มระดับเสียง “ผู้นำเผิง ตอนที่เห็นเหล็กแผ่นนี้ก็เหมือนเห็นปรมาจารย์ แต่ทำไมคุณถึงไม่คำนับล่ะ?”

ประธานเผิงตกใจจน