ตอนที่ 2 เจ้าพ่อหนองนาน้อย 2

ตำหนักร่างทรงเจ้าพ่อหนองนาน้อย

            หลังพิธีปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายเสร็จสิ้น เจ้าพ่อก็เปิดให้บูชาน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ในพิธีเพื่อให้ชาวบ้านเอาไปประพรมทั่วบ้านและผสมน้ำอาบให้เป็นสิริมงคล ขวดละเก้าสิบเก้าบาท ก่อนกลับเจ้าพ่อได้จุดธูปตัวเลข เอาไว้ คนที่มาร่วมพิธีก็จะได้เห็นและเอาเลขไปเสี่ยงโชคกัน

            หลังจากนั้นทุกคนก็กราบลาเจ้าพ่อ เสร็จก็แยกย้ายกันกลับ เหลือเพียงสามสาวแก๊งนางฟ้าที่ยังต้องอยู่ต่อ เพราะผีดันชี้หน้าเลือกเต้าหู้คนสวยไปอยู่ด้วย นี่ไหมที่เขาเรียกปากพาซวย

            “เจ้าพ่อคะ จะทำยังไงได้บ้างคะหนูยังไม่อยากตายตอนนี้” พอมานั่งนับความดีตั้งแต่เกิดมา ทำไปไม่กี่อย่าง แถมสมุดที่ครูให้มาบันทึกทำความดีก็โกหกทั้งนั้น ตายตอนนี้ไม่ได้ไปสวรรค์แน่นอน

            “ไม่ต้องห่วง เอาน้ำมนต์พ่อไปผสมน้ำอาบ เจ็ดวัน วันละขวด แล้วก็เอาผ้ายันต์ไปแปะตามประตูเข้าบ้าน มันก็ทำอะไรเอ็งไม่ได้แล้ว” เจ้าพ่อหยิบพานที่ใส่ของตามที่ได้กล่าวเอาไว้ มาวางด้านหน้าของตน พอเต้าหู้เห็นเลยคิดว่าเจ้าพ่อให้เลยจะหยิบ แต่เจ้าพ่อก็ดึงให้ห่างจากมือของเธอ

            “แต่ของพวกนี้ ให้ฟรีๆ กันไม่ได้ ต้องมีค่าครู”

            “ค่าครู? เจ้าพ่อยังเรียนอยู่เหรอคะ?” คำถามของเต้าหู้ทำเอาเจ้าพ่อถึงกับกรอกตามองบน

            อะไรคือค่าครูเต้าหู้ไม่เข้าใจ หรือเจ้าพ่อแกจะหมายถึงค่าเทอม ที่แท้ก็เปิดตำหนักหาค่าเล่าเรียนนี่เอง นี่สินะที่เขาบอกว่าความรู้สำคัญมากจริงๆ

            “ข้าหมายถึงค่าตอบแทนที่ทำพิธีให้ อย่าทำเป็นเล่นไปเดี๋ยวครูบาอาจารย์ข้าจะมาหักคอเอ็งหรอก” คำพูดของเจ้าพ่อทำเอาเต้าหู้รีบยกมือไหว้ขอโทษขอโพย

            “ขอโทษค่ะ ก็หนูไม่รู้… แล้วค่าครูนี่….เท่าไหร่คะ”

            “ทั้งหมดนี่ สามพัน แต่ข้าลดให้ เหลือเก้าร้อยเก้าสิบเก้า เพราะเห็นว่าเอ็งยังเด็ก” มือเธอล้วงไปในกระเป๋าควักแบงก์ยี่สิบที่พับออกมา นับดูตอนนี้เหลืออยู่หกสิบบาท เพราะแม่ให้มาร้อยเดียว กินส้มตำไปแล้วเลยเหลือแค่นี้ ตอนแรกแค่จะมาทานข้าวแล้วไปนั่งเล่นที่ค่ายมวยไปๆ มาๆ กลับโดนวิญญาณตามติดซะงั้น ก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนอีกสองคนพูดอย่างกระซิบกระซาบ

            “พวกแกมีเงินคนละเท่าไหร่ ขอยืมก่อน” เพื่อนแต่ละคนก็เหลือเงินกันหลักสิบเหมือนกัน ก่อนจะหันหน้าสุมหัวรวบรวมความคิดว่าจะทำยังไงกันดี เพื่อไม่ให้เพื่อนสาวโดนวิญญาณเอาไปอยู่ด้วย

            “ฉันว่า ไปขอน้ำมนต์ที่วัดดีกว่าไหมฟรีด้วย” น้ำส้มออกความคิดเห็น อย่างน้อยมันก็น้ำมนต์เหมือนกัน แถมได้ฟรีอีกเพราะรู้จักพระที่นั่นซึ่งเป็นลุงของเธอเอง ส่วนเต้าหู้เห็นว่า คราวนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ก็กลัวว่าเพียงอาบน้ำมนต์จะเอาไม่อยู่

            “แค่น้ำมนต์จะพอเหรอ มันต้องมีของขลังด้วยนะ เดี๋ยวผีไม่กลัว”

            “แกก็ขอพระหลวงพ่อสิ ที่วัดมีเยอะจะตาย ของสักองค์น่าจะได้อยู่” จีจี้เสนอ

            “เอางั้นเหรอ”

            “อืม หรือแกจะไปขอเงินแม่ล่ะ”

            “คงให้หรอก เงินก็ไม่ได้แถมโดนด่าอีก” แม่ยิ่งไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้อยู่ พอตกลงกันได้ เต้าหู้จึงจะหันไปบอกเจ้าพ่อว่าเธอจะไปขอน้ำมนต์ที่วัดแทนเพราะตอนนี้เงินเธอก็คงไม่พอ

            “เงิน มีเท่าไหร่ก็เอามาเท่านั้นแหละ” ยังไม่ทันจะปริปากพูดเจ้าพ่อก็ชิงตอบก่อนเลย ทำเอาพวกเธอสับสน อะไรมันจะง่ายปานนั้น ดูท่าเจ้าพอจะร้อนเงินนะเนี่ย แต่ถามว่าเต้าหู้จ่ายไหม ก็จ่ายเพื่อความสบายใจ

            เต้าหู้กลับบ้านไปพร้อมกับขวดน้ำมนต์และของศักดิ์สิทธิ์อีกสองสามอย่างที่เจ้าพ่อให้มา แต่เธอก็จ่ายค่าครูไปทั้งหมด หนึ่งร้อยแปดสิบบาม พอมาถึงบ้าน ก็รีบอาบน้ำที่ผสมน้ำมนต์ เอายันติดประตูกันผี ขนเอาตุ๊กตามาวางให้พื้นที่บนเตียงไม่ให้มีที่ว่าง ก่อนพนมมือไหว้พระก่อนนอนพร้อมกับพูดเสียงดังให้ใครก็ไม่รู้ได้ยิน

            “เต้าหู้เจ้าของห้องไม่อนุญาตให้ใครเข้ามานะคะ”

            ก่อนจะนอนคลุมโปงพยายามข่มตานอน แต่ก็กลัวเกินกว่าจะนอนคนเดียวได้ ห้องนอนที่เคยนอนทุกวันทำไมวันนี้มันดูวังเวงแถมเสียงมันก็เงียบจนน่ากลัว ถ้าเป็นอย่างนี้คืนนี้ไม่ได้นอนแน่เลยขอเข้าไปนอนกับแม่อย่างน้อยถ้าเจอผีก็ไม่ได้เจอคนเดียวแม่ก็ยังเจอเป็นเพื่อน

            เต้าหู้รีบลุกจากที่นอนอย่างไว หอบผ้าห่มและหมอนออกไปเคาะประตูห้องนอนของแม่ เพียงไม่นานเจ้าของห้องก็เป็นมาพร้อมกับใบหน้าที่บ่งบอกถึงความรำคาญ เพราะลูกสาวเล่นเคาะประตูรัวๆ จนเธอตื่น

            “อะไร”

            “แม่ หนูขอนอนด้วยสิ”

            “กลับไปนอนห้องตัวเองเลย”

            “นอนไม่ได้ กลัวผี”

            “เลอะเทอะ ผีมีจริงที่ไหนกัน” ขณะที่พูดสายตาแม่ก็สอดส่องไปรอบบริเวณเหมือนกันเผื่อมีสิ่งไม่พึงประสงค์อยู่แถวนี้

            “ผีมีจริงๆ นะแม่ วันนี้หนูเห็นคนโดนผีเข้าด้วย” เจ๊ศรีเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะขยับหน้าเข้าใกล้ถามลูกเสียงเบา

            “ไปเห็นที่ไหนมา”

            “ที่ตำหนักเจ้าพ่อหนองนาน้อยไง ผีที่เข้าก็เป็นผีคนที่พวกหนูไปเจอที่สวนยางป้าหมอนอะ ผีบอกว่าจะเอาหนูไปอยู่ด้วย”

            “จริงเหรอ?”

            “จริง เมื่อกี้หนูเอายันต์แปะประตูไว้แล้วผีคงเข้ามาไม่ได้ แต่ว่าหนูก็นอนคนเดียวไม่ได้อยู่ดี ขอนอนด้วยนะๆๆ”

            “เออๆ เข้ามา” สุดท้ายเมื่อเห็นสีหน้าอ้อนๆ นั้นแล้วก็ยากจะปฏิเสธ ก่อนจะเปิดประตูห้องให้ลูกสาวที่หอบหมอนและผ้าห่มเข้ามานอนด้วย

            “ห้องนี้เป็นห้องนอนของศรี ศรีไม่อนุญาตให้ใครเข้ามานอกจากลูกสาวที่ชื่อเต้าหู้เด้อ ถ้าใครฝ่าฝืนบอกไว้ก่อนว่ามีพระเด้อ” พร้อมกับหยิบพระที่ห้อยคอออกมาโชว์ให้อากาศดูแล้วจึงรีบปิดประตูห้องล็อกลอนอย่างแน่นหนา เต้าหู้เมื่อไม่เห็นแม่เดินตามมาเลยหันไปดู

            “แม่ทำอะไรน่ะ” สองมือของเจ๊ศรียกขึ้นพนมหลับตาพร้อมกับทำปากขมุบขมิบท่องอะไรสักอย่าง

            “ไม่มีอะไร รีบไปนอนสิ”

            เต้าหู้รีบโยนหมอนลงบนเตียงให้ไวก่อนขึ้นไปนอนห่มผ้าด้วยความรู้สึกอุ่นใจอย่างน้อยถ้าเจอผีก็ไม่ได้เจอคนเดียวแล้ว แม่เดินไปปิดไฟในห้องเหลือเพียงโคมไฟที่หัวเตียงเอาไว้

            “แม่ๆ”

            “อะไร”

            “หนูกลัวอะ แม่กอดหนูหน่อย”

            “โตเป็นควายแล้วยังจะให้กอดอีก นอนๆ”

            เต้าหู้เลยนอนตะแคงไปทางแม่เพื่อที่จะไปกอดแม่แทน แต่พอพลิกตัวมาได้ก็รู้เลยทำไมถึงกอดเธอไม่ได้ ก็เจ๊ศรีเล่นเอาผ้าห่มพันตัวตั้งแต่คอไปจนถึงปลายเท้าสภาพที่เห็นนึกว่าดักแด้ นี่เจ๊แกกะว่าจะไม่ให้ส่วนอื่นนอกจากหัวสัมผัสอากาสเลยใช่ไหม

            “กลัวผีเหมือนกันเหรอ”

            “เปล่า แค่หนาวเฉยๆ” เต้าหู้รู้นิสัยแม่ตัวเองดี ไม่ต้องสืบเรื่องกลัวผีได้ใครมา แต่แม่แค่ปากแข็งทำเหมือนว่าตัวเองไม่กลัวอะไร เพื่อเป็นตัวอย่างให้ลูก เธอคิดว่าอยากสอนให้ลูกเป็นคนที่ไม่หวาดหวั่นต่ออะไรง่ายๆ จึงทำเหมือนว่าตัวเองเข้มแข็ง แต่แท้จริงแล้วตัวเองก็กลัวเหมือนกัน

            “เหรอ”

            “เออ”

            “จริงสิ วันนี้ได้เลขหวยมาด้วยนะแม่ ที่ตำหนักเจ้าพ่อน่ะแม่ไม่เอาใส่ไปในเลขอั้นเหรอ”

            “เลขไม่ค่อยดังไม่เป็นไรหรอก”

            “แต่เห็นว่าชาวบ้านจะซื้อเยอะเลยนะ”

            “เออ รอให้งวดนี้มันถูกเลขที่เจ้าพ่อให้ก่อนเถอะ งวดหน้าค่อยอั้นเลขที่เจ้าพ่อให้” เพราะเจ๊ศรีก็ยังไม่ค่อยเชื่อเจ้าพ่อคนใหม่นี่เท่าไหร่ ไม่รู้ว่ามาจากไหน เธออยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีเจ้าพ่อหนองนาน้อยด้วย เลยไม่ได้รู้สึกเชื่อเต็มร้อย แต่ก็ไม่ได้คิดจะลบหลู่

.

.

เวลา 9.45 น.

            ณ โรงพยาบาลซีอาร์เคหลังจากที่ถูกทำร้ายร่างกายจนปางตายชายถูกส่งตัวมารักษาต่อที่โรงพยาบาลในเครือธุรกิจของครอบครัว พอฟื้นขึ้นมาได้ลูกน้องที่ไปด้วยในวันนั้นอย่างไอ้จ๊อดไอแจ๊ดก็รีบมาหาเจ้านายด้วยวีลแชร์จากห้องพักผู้ป่วยเพื่อมาขอโทษขอโพยกันยกใหญ่ ที่ปล่อยให้เจ้านายตกอยู่ในอันตราย แต่สภาพพวกมันสองตัวก็ดูไม่จืดเหมือนกัน พอเห็นสภาพของมันสองคนเฉินก็ใจอ่อนปล่อยให้ไปพักรักษาตัวให้หายดี

            "เรื่องที่ให้ไปจัดการเป็นไงบ้าง" เอ่ยถามกับลูกน้องถึงเรื่องที่เขาให้ไปจัดการคนที่ทำร้ายจนเขาเกือบตาย

            "ไอ้เสี่ยทรงเกียรติมันไหวตัวทันครับลูกพี่ มันหนีไปที่อื่นแล้วครับ คืนที่ลูกพี่โดนมันทำร้ายมันก็ส่งคนไปดูที่สวนยางด้วยครับ"

            "เหอะ แม่งไม่แน่จริงนี่หว่า ทำได้แค่ลอบกัดจริงๆ อย่าให้ได้เจอนะมึง" แค่นหัวเราะในลำคออย่างเจ็บใจ อย่าให้ได้เจอ รับรองจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกให้สาสมเลย

            "ตามหามันให้เจอ ยังไงมันก็ต้องได้รับสิ่งตอบแทนที่มันทำกับกู" ยังไงแค้นนี้ก็ต้องชำระ

            "ลูกพี่ครับ ผมมีอีกเรื่องหนึ่งครับ" ก่อนจะยื่นมือถือให้เจ้านายดูสิ่งที่กำลังเล่นอยู่บนหน้าจอนั้น เฉิน รับมือถือมาด้วยก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดเข้าหากันเกือบจะเป็นปม

            "มึงเอาคลิปคนโดนผีเข้าให้กูดูทำไม มันใช่เวลามาดูเรื่องสยองตอนนี้ไหม"

            "ผมแค่จะบอกว่าตอนนี้มีข่าวลือในบ้านหนองนาน้อยว่าลูกพี่ตายแล้วครับ แล้วผีที่เข้าผู้ชายคนนี้ก็เป็นลูกพี่นี่แหละครับ" คนยังไม่ตายจะไปสิ่งสู่ใครได้ที่ไหนกัน นี่มันละครปาหี่ชัดๆ

            "มึงรู้ไหมใครมันเป็นคนต้นคิด"

            "เจ้าพ่อหนองนาน้อยครับ" ถัดจากไอ้เสี่ยทรงเกียรติก็มีไอ้เจ้าพ่อนี่แหละที่ต้องโดนจัดการเป็นรายต่อไป กล่าวหาว่าตายยังไม่พอ ยังจะให้เป็นผีไปเข้าสิงคนอื่นอีก แล้วไอ้คนที่โดนเข้าก็แสดงซะไม่เหลือมาดความเป็นมาเฟียผู้น่าเกรงขามเลย ตรงนี้แหละที่น่าโมโหที่สุด