ตอนที่ 1 กลับบ้าน

ตอนที่ 1 กลับบ้าน

ณ.สนามบินสุวรรณภูมิ

“ในที่สุดก็ถึงสักทีนั่งเครื่องบินนานๆ ก็เมื่อยเหมือนกันนะเนี่ย” เสียงหญิงสาวร่างบางบ่นพึมพำก่อนจะบิดขี้เกียจเพื่อคลายเมื่อยล้าจากการนั่งเครื่องบินข้ามซีกโลกด้วยท่าทางสบายๆ แต่กลับเรียกสายตาของคนบริเวณนั้นให้มองเธอเป็นตาเดียว เพราะด้วยหน้าตาที่สวยคมมีเสน่ห์น่าหลงใหลบวกกับใบหน้ารูปไข่ที่รับกับ ตา ปาก จมูก ที่ถูกจัดวางตามธรรมชาติได้อย่างลงตัวเพิ่มเติมเสน่ห์ชวนมองด้วยการแต่งแต้มสีสันบางๆ อย่างเป็นธรรมชาติยิ่งส่งให้หญิงสาวดูน่าหลงใหลมากยิ่งขึ้น รวมกับรูปร่างที่แสนเซ็กซี่ถึงแม้ชุดที่เธอใส่จะเป็นเพียงแค่กางเกงยีนเดฟสีเข้มกับเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวคลุมทับด้วยเสื้อแขนยาวหนังธรรมดาสีดำอีกตัว ก็ดูเป็นชุดที่ดูธรรมดาสำหรับคนทั่วไปแต่พอได้มาอยู่บนตัวเธอคนนี้มันกับดูดีขึ้นและช่วยส่งให้คนสวมใส่ดูมีเสน่ห์มากขึ้นหลายเท่าตัว

“คุณลูกหนูค่ะ คุณลูกหนู ทางนี้ค่ะ” เสียงเรียกของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นส่งผลให้หญิงสาวที่บิดขี้เกียจอยู่หันไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มหวานที่ใครได้เห็นเป็นต้องบอกได้คำเดียวว่า สวยที่สุดให้กับหญิงวัยกลางคน

“ป้าจันทร์” หญิงสาวเรียกชื่อคนมารอรับเธอเสียงหวานก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนพร้อบกับยกมือไหว้ป้าจันทร์แล้วสวมกอดป้าจันทร์ด้วยความคิดถึง ถึงป้าจันทร์จะเป็นแม่บ้าน แต่เธอก็เคารพและรักป้าจันทร์ของเธอคนนี้ไม่ต่างจากคนในครอบครัวเลย

ป้าจันทร์เองก็กอดหญิงสาวแน่นด้วยความคิดถึงไม่ต่างกัน

“โอ้โห คุณลูกหนูของป้าโตเป็นสาวแล้วสวยขึ้นมากๆ เลยนะคะเนี่ย ทำเอาหนุ่มๆ แถวนี้มองกันตาไม่กะพริบเลยค่ะ” ป้าจันทร์ดันตัวลูกหนูออกเบาๆ ก่อนจะสำรวจความเปลี่ยนแปลงของหญิงสาวด้วยความเอ็นดูเพราะไม่ได้เจอกันมานาน

ลูกหนู หรือ กมลกาญจน์ หฤทัยรัตน์ สาวสวยอายุ 24 ปี ลูกสาวคนเล็กของคุณกนกกับคุณดวงกมล หฤทัยรัตน์ เธอพึ่งเดินทางกลับหลังจากจบการศึกษาปริญญาโทที่ประเทศสหรัฐอเมริกามา

“ป้าจันทร์ก็พูดเกินไปค่ะ ลูกหนูก็เหมือนเดิมนั่นแหละไม่ได้เปลี่ยนไปตรงไหนเลย ถ้าเปลี่ยนจริงป้าจันทร์จะจำลูกหนูได้ยังไงคะ” หญิงสาวแก้ต่าง

“ไม่เปลี่ยนยังไงคะ คุณลูกหนูของป้าโตขึ้นตั้งเยอะ แล้วก็สวยขึ้นมากจริงๆ นะคะป้าไม่ได้โกหก” ป้าจันทร์ยังคงยืนยันคำเดิมว่าแกไม่ได้โกหก

“โอเคค่ะป้า สวยขึ้นก็สวยขึ้น ลูกหนูว่าเรารีบกลับบ้านเถอะค่ะ ป่านนี้ทุกคนรอแย่แล้วมั้ง” ลูกหนูบอกก่อนจะจูงมือป้าจันทร์ของเธอให้เดินออกมาจากตรงนั้น พร้อมกับยอมรับคำชมจากป้าจันทร์แต่โดยดี เพราะถ้าขืนเธอยังไม่ยอมรับมีหวังได้ยืนเถียงกันอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหนกันพอดี แล้วทุกคนที่รอเธออยู่ที่บ้านคงได้รอเธอจนรากงอกแน่ๆ

ณ.บ้านหฤทัยรัตน์

“คุณผู้หญิง คุณผู้ชาย คุณลูกหนูมาถึงแล้วค่ะ” สาวใช้ที่ไปดูต้นทางรีบวิ่งมารายงานการมาถึงของคุณหนูให้กับเจ้าของบ้านทั้งสองฟังทันทีที่เห็นรถที่ออกไปรับเจ้านายคนเล็กของเธอเลี้ยวเข้าประตูบ้าน สักพักคนที่เธอเอ่ยถึงก็เดินเข้ามาพร้อมกับป้าจันทร์

“คุณพ่อ คุณแม่ ลูกหนูกลับมาแล้วค่ะ” ลูกหนูส่งเสียงบอกก่อนจะรีบวิ่งมาสวมกอดบุพการีทั้งสองด้วยความติดถึง

“ทำไมมาถึงกันช้านักล่ะป้าจันทร์ รถติดเหรอ” คุณกนกหันไปถามถึงสาเหตุการมาช้าของลูกสาวของตนกับป้าจันทร์ที่เป็นคนอาสาไปรับลูกหนู ปต่ป้าจันทร์ยังไม่ทันได้ตอบลูกหนูก็ชิงตอบก่อน

“รถไม่ติดหรอกค่ะคุณพ่อ แต่ที่มาช้าเพราะลูกหนูกับป้าจันทร์คุยกันที่สนามบินเพลินไปหน่อยนะคะ” ลูกหนูอธิบายถึงสาเหตุที่ทำให้ตนมาถึงบ้านช้า ปล่อยให้บุพการีทั้งสองต้องรอนาน

“โถ่ คุณผู้ชาย ก็ป้าไม่ได้เจอคุณลูกหนูตั้งหกปีก็เลยคุยกันนานไปนิดนะคะ ก็คุณลูกหนูนะสิไม่ยอมกลับบ้านบ้างเลย ไม่คิดเลยหรือยังไงว่าคนแก่แถวนี้จะคิดถึง” ป้าจันทร์ตัดพ้อ เพราะตลอดเวลาหกปีกว่าๆ ที่ลูกหนูไปศึกษาทั้งปริญญาตรีและโท เธอไม่เคยกลับมาที่ประเทศไทยเลยสักครั้ง มีแต่คนทางนี้ที่เป็นฝ่ายเดินทางไปเยี่ยมเธอที่ต่างประเทศ

“ก็ช่วยไม่ได้นี้คะ ก็ป้าจันทร์ไม่ยอมไปเยี่ยมลูกหนูที่นั่นเอง ส่งสัยป้าจันทร์จะไม่คิดถึงลูกหนูมากกว่า ลูกหนูเสียใจนะคะ” ลูกหนูแซวป้าจันทร์พร้อมกับทำหน้าเสียใจ เพราะทุกครั้งที่บ้านของเธอเดินทางไปเยี่ยมก็จะชวนป้าจันทร์ไปด้วยทุกครั้ง แต่เป็นฝ่ายของป้าจันทร์ต่างหากที่ปฏิเสธไม่ยอมไปด้วยเพราะกลัวความสูงจึงไม่กล้านั่งเครื่องบิน

“ไม่ใช่นะคะ ป้าคิดถึงคุณลูกหนูมากๆ เลยค่ะ แต่ป้ากลัวเครื่องบินจริงๆ คุณลูกหนูอย่าโกรธป้านะคะ” ป้าจันขรีบอธิบายให้ลูกหนูฟังด้วยความใจร้อน เพราะกลัวลูกหนูโกรธ

“พอแล้วลูกหนูอย่าไปแกล้งป้าจันทร์สิ กลับมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ เดียวพวกพี่ๆ เขากลับมาถึงแล้วแม่จะไปเรียกจะได้มาทานข้าวกัน” คุณดวงกมลห้ามลูกสาว เพราะตนรู้ดีว่าลูกสาวตนก็รักและเคารพป้าจันทร์เหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่งแต่ชอบหาเรื่องแกล้งงอน ให้ป้าจันทร์ง้ออยู่เรื่อย

“ค่ะ คุณแม่ลูกหนูไม่แกล้งป้าจันทร์แล้วก็ได้ งั้นลูกหนูไปพักก่อนนะคะ” ลูกหนูรับคำ ก่อนที่จะเดินขึ้นชั้นสองเพื่อไปที่ห้องนอนของตนที่ไม่ได้กลับมานานหกปี แต่ระหว่างทางก่อนจะถึงห้องของตัวเองลูกหนูก็แวะหยุดที่หน้าห้องๆ หนึ่งก่อนที่จะมองไปที่ประตูห้องนั้นด้วยสายตาแฝงไปด้วยความคิดถึง

“ลูกหนูกลับมาแล้วนะคะคุณอา” ลูกหนูพึมพำกับประตูบานนั้นเบาๆ ก่อนจะเดินต่อไป

ก๊อก ก๊อก

“ลูกหนูแม่เข้าไปนะลูก” คุณดวงกมลเคาะประตูห้องนอนของลูกสาว แต่เรียกได้สักพักก็ยังไม่มีเสียงตอบรับจากคนในห้องจึงเปิดประตูเข้าไป เพราะคิดว่าลูกสาวจอมแสบของตนต้องหลับอยู่แน่ๆ แล้วก็เป็นจริงดังคาด ลูกหนูกำลังนอนหลับสนิทอยู่และไม่รับรู้การมาถึงของผู้เป็นแม่เลย

“ลูกหนู ตื่นได้แล้วลูก เย็นมากแล้ว เดี๋ยวพี่ๆ เขาก็กลับมาแล้ว” คุณดวงกมลปลุกลูกสาว เพราะนี้ก็ใกล้ได้เวลากลับบ้านของลูกชายทั้งสองของเธอแล้ว

“อืม...พี่ๆ มาแล้วเหรอคะ” ลูกหนูถามด้วยเสียงงัวเงียทั้งที่ยังไม่ลืมตา

“ยังหรอกจ้ะ แต่อีกสักพักก็คงมาถึง เพราะพี่เขาโทรมาบอกแม่ว่ากำลังออกมาแล้ว หนูไปอาบน้ำอาบท่าดีกว่าจะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น” คุณดวงกมตองคำถามของลูกหนู

“ค่ะ” ลูกหนูรับคำก่อนเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจักการกับธุระส่วนตัว ส่วนคุณดวงกมลก็ลงมารอลูกชายทั้งสองของเธอที่ข้างล่างและจัดเตรียมอาหารเย็นทำหรับทุกคน

“ลูกหนู ลูกหนูอยู่ไหน พี่ชายสุดที่รักกลับมาแล้ว” เสียงของภาสกรลูกชายคนที่สอง ดังขึ้นก่อนที่ตัวของเขาจะปรากฏซะอีก

“แกจะเสียงดังทำไมว่ะภาส น้องไม่หายไปไหนหรอก” ทินกรดุน้องตามประสาพี่ใหญ่

ทินกรพี่ใหญ่ อายุ 30 ปี นิสัยเงียบขรึมไม่ค่อยพูด แต่กับคนในครอบครัวทินกรจะเป็นคนที่อบอุ่นมาก

ส่วนภาสกร อายุ 27 ปี นิสัยต่างจากทินกรลิบลับเลย จะเรียกว่าคนล่ะขั้วเลยก็ว่าได้ เพราะภาสกรเป็นคนช่างพูดเฮฮา

แต่ทั้งสองคนมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันนั่นก็คือรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลา นับว่าเป็นครอบครัวที่หน้าตาดีทั้งบ้านเลยก็ว่าได้

“ทั้งสองคนขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ แล้วค่อยลงมา น้องอาบน้ำอยู่อีกสักพักก็ลงมาแล้วแหละ แม่จะให้เด็กๆ ตั้งโต๊ะรอ” คุณดวงกมลบอกลูกชายทั้งสอง

“เมื่อกี้ลูกหนูเหมือนได้ยินเสียงพวกพี่ๆ เลยค่ะแล้วตอนนี้พี่ๆ เขาหายไปไหนกันแล้ว” ลูกหนูถามเพราะได้ยินเสียงของพี่ทั้งสองจึงรีบลงมากะว่าจะกอดให้หายคิดถึงสักหน่อย แต่พอออกมากลับไม่เจอใครเลย

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ หนูไปตามคุณพ่อให้แม่หน่อยถ้าพี่เขาลงมาจะได้ทานข้าวกัน”

“ค่ะ”

“เชิญนั่งเลยค่ะคุณพ่อ” ลูกหนูบอกพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้คุณพ่อของเธอ ก่อนจะเดินกลับมานั่งประจำที่ของตนที่เคยนั่งเป็นประจำ

“คุณแม่ค่ะ ทำไมมีแค่ห้าที่ล่ะคะ” ลูกหนูถามเพราะเห็นจานข้าวมันยังขาดไปอีกหนึ่งที่

“ก็ครบแล้วนี่ ปกติมีสี่ พอลูกหนูกลับมาก็เป็นห้าไม่ถูกเหรอ” ภาสกรเป็นคนตอบ แต่ลูกหนูก็ยังไม่เข้าใจ จะครบยังไม่ที่บ้านของเธอมีสมาชิกทั้งหมดรวมเธอแล้วต้องเป็นหกไม่ใช่เหรอ

“แล้วอาธันล่ะคะ ไม่ต้องจัดเผื่อเหรอ หรือว่าอาธันไปทานที่อื่น อะไรกันลูกหนูกลับมาทั้งทีแทนที่จะมาทานเข้าด้วยกันอาธันนะอาธัน” ลูกหนูถามถึงคนที่ขาดไป

“อ้าว ลูกหนูยังไม่รู้เหรอธันวาไม่อยู่ที่นี่แล้ว”