ตอนที่ 4 ของว่าง

ตอนที่ 4 ของว่าง

“คุณลูกหนู นั่นไงค่ะคุณธัน” น้อยชี้ให้ลูกหนูดูว่าธันวาอยู่ตรงไหน ก่อนจะขอตัวกลับ เพราะจะไปช่วยงานป้านิดต่อ

“ขอบใจมากจ้ะน้อย” ลูกหนูบอกขอบคุณน้อยที่มาส่งก่อนจะเดินเข้าไปหาอาธันของเธอ แต่ระหว่างที่เธอกำลังเดินเข้าไปก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ อาธันของเธอ ดูท่าทางของทั้งสองคนเหมือนจะคุยเรื่องสนุกกันอยู่ เพราะดูจากการที่ทั้งสองคุยไปหัวเราะไป ทีเวลาคุยกับเธอไม่เห็นหัวเราะแบบนี้บ้างเลย เห็นทำแต่หน้านิ่งไม่ก็น้าดุตลอด

“อาธันคะ” ลูกหนูเรียกทำให้ทั้งสองคนหยุดการสนทนาแล้วหันมามองตามเสียงเรียก

“มีอะไรลูกหนู มาที่นี่ทำไม แล้วมาที่นี่ได้ยังไงน้อยล่ะ” ธันวาถามเสียงนิ่ง ทำให้ลูกหนูรู้สึกหมั่นไส้ เห็นม่ะทีคุยกับเธอไม่เห็นเหมือนคุยกับผู้หญิงคนเมื่อกี้เลย สองมาตรฐานชัดๆ 

“ไม่มีธุระอะไรแล้วลูกหนูมาแถวนี้ไม่ได้เหรอคะ ส่วนเรื่องมายังไงลูกหนูให้น้อยมาส่งค่ะ แต่น้อยกลับไปช่วยงานป้านิดต่อแล้ว” ความตั้งใจที่จะเอาอาหารว่างมาให้คนตรงหน้าทานหายไปตั้งแต่เห็นอาธันหัวเราะสนุกกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว ถึงจะไม่รู้จักผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ อาธันว่าเป็นใครก็ตาม แต่เธอตอบได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ต้องชอบอาธันของเธอแน่ๆ 

“เอ่อ ธันผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอคะ” หญิงสาวถามธันวา แต่ธันวายังไม่ทันจะได้ตอบ เสียงของลูกหนูก็ดังขึ้นซ่ะก่อน

“ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกค่ะ ก็แค่คนที่อยู่บ้านเดียวกัน แค่นั้นเองใช่หรือเปล่าคะ” ไม่พูดเปล่าลูกหนูยังเดินไปเกาะแขนแล้วเอนหัวพิงกับไหล่ของคนตัวสูง เพื่อแสดงความสนิทสนม นั่นทำให้ได้รับสายตาดุจากคนตัวสูงกลับมา แต่คิดเหรอว่าเธอจะสนใจ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ

“พอดีลูกหนูทำอาหารว่างมาให้นะคะ กลัวว่าจะหิว เพราะเมื่อเช้าเห็นทานข้าวมาแค่นิดเดียว เดี๋ยวเราไปนั่งทานกันตรงนู้นดีกว่านะคะ คุณจะไปทานด้วยกันก็ได้นะคะฉันไม่ถือ” ลูกหนูหันไปพูดกับคนตัวสูงโดยพยายามเลี่ยงการเอ่ยสถานะออกมา เพราะต้องการให้หญิงสาวอีกคนเข้าใจผิด ก่อนจะดึงคนตัวสูงออกมา แต่ก็ยังอุตส่าห์ใจดีหันไปชวนหญิงสาวที่ยืนทำตัวไม่ถูกให้ไปทานของว่างด้วยกัน

“เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ พอดีฉันจะกลับแล้วค่ะ เชิญทั้งสองคนตามสบายนะคะ คุณธัน สาขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็หันหลังเดินกลับไปทันที ไม่แม้จะฟังคำบอกลาจากธันวา

“ทำอะไรของเราลูกหนู” ธันวาหันมาเล่นงานตัวแสบทันทีที่สาวิกาเดินกลับไป วันนี้เขามีนัดฉียยาให้กับลูกวัวที่พึ่งเกิด ความจริงสัตวแพทย์ที่ต้องมาเป็นอีกคนแต่หมอนั่นมันไม่ว่างเลยส่งสาวิกามาแทน เขากำลังคุยกับสาวิกาเรื่องการดูแลลูกวัว ลูกหนูก็เข้ามาขัดพอดี แถมยังพูดจาชวนให้คนอื่นเข้าใจผิดจนต้องขอตัวกลับอีก

“ทำอะไรคะ ลูกหนูไม่เห็นได้ทำอะไรเลย” ลูกหนูทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนคนไม่ได้ทำอะไรผิด ทั้งๆ ที่เมื่อสักครู่พึ่งจะก่อเรื่องให้คนเข้าใจผิดไปแท้ๆ 

“ก็ที่เราทำเมื่อกี้ไง มันทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้นะ” ธันวาดุ แต่ลูกหนูก็ไม่สนใจ

“เข้าใจผิดยังไง ก็เราอยู่บ้านเดียวกันจริงๆ แล้วอีกอย่างลูกหนูก็ทำอาหารมาให้อาธันจริงๆ ด้วยนี้ไงค่ะ” ลูกหนูโชว์ตะกร้าที่ถือมาให้ธันวาดู ว่าเธอไม่ได้โกหกแต่สิ่งที่เธอพูดคือความจริง 

ธันวาได้แต่ส่ายหัวกับความกวนประสาทของคนตรงหน้า เห็นท่าเขาต้องได้ปวดหัวทุกวันแน่ๆ 

เสียงจอแจ๊ดจอแจดังเต็มไปหมด ตอนนี้ธันวาพาลูกหนูมาที่โรงอาหารของไร่ เพราะเห็นว่าเป็นเวลาเที่ยงแล้ว ปกติเขาเองจะมาทานที่นี่เป็นประจำจะได้ไม่ต้องไปรบกวนป้านิดด้วย

“เดี๋ยวเราทานข้าวกันที่นี่นะลูกหนู พอดีผมมีธุระตอนบ่ายต่อไม่สะดวกกลับไปทานที่บ้าน แต่ถ้าลูกหนูทานไม่ได้เดี๋ยวผมจะให้คนพาไปส่งที่บ้านให้” ธันวาถามเพราะเขาคิดว่าคุณหนูแบบลูกหนูคงทานอาหารในโรงอาหารที่มีแต่คนงานในไร่แบบนี้ไม่ได้แน่ๆ แต่เขาคงจะดูถูกคนอย่างลูกหนูเกินไป

“แหม่ อาธันดูถูกลูกหนูจังเลยนะคะ ทำไมลูกหนูจะทานอาหารที่นี่ไม่ได้ ขอแค่สะอาดอร่อยจะที่ไหนลูกหนูก็ทานได้ทั้งนั้นแหละค่ะ” ลูกหนูบอกก่อนจะเดินนำหน้าธันวาเพื่อไปต่อแถวตักข้าว ความจริงลูกหนูเป็นคนที่ดูแลสุขภาพตัวเองพอสมควรตามประสาผู้หญิง แต่ก็ใช่ว่าเธอจะเป็นคนกินยากหรือเลือกกินซ่ะที่ไหน 

“เอาข้าวแค่นิดเดียวนะคะ แล้วก็เอาผัดผักกับไข่ต้ม” ลูกหนูบอกแม่ครัวที่ทำหน้าที่ตักอาหารให้คนงานโดยที่ไม่ได้มองหน้าจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเองเธอจึงเงยหน้าขึ้นมอง

“คุณลูกหนู” 

“อ้าว คุณวิ” ทันทีที่ลูกหนูเงยหน้าขึ้นก็สพตาเข้ากับวิภาวดีพอดี 

“ทำไมคุณวิมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ แล้วร้านของคุณวิล่ะ” ลูกหนูถามเพราะวิภาวดีเปิดร้านกาแฟเล็กๆ อยู่ในหมู่บ้านไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมวันนี้ถึงได้มาเป็นแม่ครัวตักอาหารอยู่ที่นี่

“วันนี้ปิดร้านหนึ่งวันค่ะ พอดีแม่วิเป็นแม่ครัวอยู่ที่นี่ แล้ววันนี้ท่านไม่ค่อยสบายนะ วิเลยมาทำครัวแทน” วิภาวดีอธิบาย 

“แล้ว....” ยังไม่ทันที่ลูกหนูจะถามจบเสียงกระแอมจากคนข้างหลังก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ถ้าจะคุยกันก็รอให้ตักอาหารให้เสร็จก่อนไหม ยังมีคนต่อแถวรออีกเยอะ” ธันวาเอ่ย เพราะสองสาวเอาแต่คุยกันไม่ยอมตักอาหารทำให้ทั้งเจ้าของไร่และคนงานที่ต่อแถวรอยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันกัน

“ขอโทษค่ะคุณธัน คุณลูกหนูเดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลังนะคะ” วิภาวดีบอกก่อนจะหันไปทำหน้าที่ของเธอต่อ 

“งั้นเดียวลูกหนูช่วย” ลูกหนูอาสาที่จะช่วยเพราะเห็นคนงานยืนต่อแถวอีกตั้งยาว แต่มีแค่วิภาวดีเป็นคนตักอาหารอยู่แค่คนเดียว คงไม่ทันการแน่ๆ โดยที่ลูกหนูไม่รู้เลยว่ามีสายตาของเจ้าของไร่ที่มองการกระทำของเธออยู่และเขาก็แอบหัวเราะกับท่าทางเก้ๆ กังๆ ของเธอ ก็คนมันไม่เคยทำนี่ แต่สักพักลูกหนูก็เริ่มที่จะทำคล่องขึ้นจึงทำให้ท่าทางดูเป็นธรรมชาติ และมันก็ทำให้เขายิมกับการกระทำของเธอ

“ทำเรื่องดีๆ ก็เป็น นึกว่าจะทำเป็นแต่เรื่องปวดหัว” ธันวาพูดกับตัวเองเบาๆ 

“โอ๊ย เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย ไม่คิดว่าแค่ตักอาหารจะเหนื่อยขนาดนี้” ลูกหนูบ่นออกมาหลังจากที่ตักอาหารให้กับคนงานคนสุดท้าย

“ขอบคุณมากนะคะคุณลูกหนู น้ำค่ะ” วิภาวดีขอบคุณและยื่นแก้วน้ำใบเตยให้เธอ

“ขอบใจจ้ะ แล้วต่อไปวิไม่ต้องเรียกลูกหนูว่าคุณหรอกนะ เรียกลูกหนูธรรมดาก็พอ แล้วก็คุยกับลูกหนูแบบธรรมดาดีกว่า ก็เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่เนอะ ลูกหนูก็จะเรียกวิว่าวิเฉยๆ เหมือนกัน” ลูกหนูบอกแล้วทั้งสองคนก็คุยกันอย่าสนุกสนาน จนลูกหนูลืมถึงสาเหตุที่ตนมาที่นี่เลยถ้าอาธันของเธอไม่ส่งเสียงมาเตือน

“ลูกหนูถ้าจะคุยกันก็มาทานข้าวไปด้วยคุยไปด้วยก็ได้นะ” ธันวาเตือนเพราะดูแล้วถ้าเขาไม่บอกสองสาวคงคุยกันจนไม่ได้ทานข้าวเที่ยวแน่ๆ 

“ลูกหนูลืมไปเลยค่ะอาธัน มิน่ารู้สึกไม่ค่อยมีแรง วิมาทานด้วยกันสิ” ลูกหนูชวนวิภาวดีมาทานข้าวด้วยกันเพราะเธอคิดว่าวิภาวดีก็คงจะหิวเหมือนกัน

“ไม่เป็นไรลูกหนู วิว่าจะกลับไปทานกับแม่นะ จะไปดูอาการท่านด้วย” วิภาวดีบอก

“อ้าวเหรอ เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไรไว้ครั้งหน้าก็ได้ งั้นวิรีบกลับเหอะขอให้คุณแม่หายป่วยเร็วๆ นะ” แล้วสองสาวก็บอกลากันก่อนที่ลูกหนูจะหันมาจัดการกับอาหารตรงหน้าที่อาธันไปเตียมมาไว้ให้