บทที่ 55

สายตาของเขาลึกล้ำ "เป็นเหตุผลอื่นไม่ได้รึไง?"

"อย่างเช่น?"

ฉันไม่ปฏิเสธว่ากำลังหยั่งเชิงเขา

เขาเม้มริมฝรปากเล็กน้อย "ผมแค่หวังให้คุณมีสุขภาพดี"

"...เหมือนกับอวยพรผู้ใหญ่คนแก่ในบ้านเลย"

จู่ๆ ความคิดก้ผุดขึ้นมา ทันใดนั้น ฉันก็หัวเราะ "คุรเก็บเอาไว้อวยพรวันเกิดให้ท่านปู่เดือนหน้าเถอะ"

หวังให้ฉันสุขภาพดี

สู้หวังให้ครองรักกับฟู่จินอันตลอดไปดีกว่าไหม?

พยาบาลมาเจาะเลือดให้ฉัน ตอนเช็ดฆ่าเชื้อที่แขน ฉันก็เผลอหดแขน จนเกร็งไปทั้งตัว

กลัว

กลัวมาตั้งแต่เด็ก

ตอนป่วยสมัยเด็กพ่อจะกอดฉันไว้ แม่จะจับมือฉันอีกข้าง คอยปลอมฉันทั้งตอนฉีดยาหรือเจาะเลือด

บางครั้งก็มีรางวัลให้ด้วย

ต่อมาช่วงสิบปีมานี้ สุขภาพแข็งแรง ไข้หวัดทั่วไปแค่อดทนก็หาย ส่วนไข้หวัดใหญ่ก็แค่ซื้อยามากิน น้อยครั้งจะต้องเจาะเลือด

ดังนั้นความกลัวตอนเจาะเลือด จึงไม่ลดลงไปแม้แต่น้อย

แต่ว่า ต่อให้กลัวแค่ไหน ตอนนี้ฉันก็โตแล้ว พ่อแม่ก็ไม่อยู่แล้ว

"ไม่ต้องกลัว"

ทันใดนั้น มือใหญ่หยาบกร้านอันอบอุ่นก็จับมือฉันไว้อีกข้าง หัวแม่มือเขาลูบหลังมือฉันอย่างค่อยๆ พร้อมกับพูดปลอบ "ผมอยู่เป็นเพื่อน"

"คุณอยู่เป็นเพื่อน แต่คนเจ็บก็เป็นฉันอยู่ดี"

"