เรือนเก่าในตระกูลใหญ่

หลังจากที่จินเป่าฟื้นมาในร่างของ มู๋จินเป่า ในใจก็รู้สึกสมเพชตัวเองมาก ตอนร่างนี้แข็งแรงและมีวรยุทธที่สูง ตัวเธอเองก็ไม่ได้อยู่ในร่างนี้ แต่พอไม่หลงเหลืออะไรแม้แต่ที่ซุกหัวนอนก็เก่าซอมซ่อขนาดนี้ ก่อนตายจากร่างเดิมก็ถูกหักหลังจากเพื่อนรัก

"คุณหนูเจ้าค่ะ ท่านต้องทานข้าวทานยานะเจ้าคะ"

ซิงอีสาวใช้ข้างกายของมู๋จินเป่าเอยขึ้น วันที่คุณหนูของนางถูกวางยาครั้งล่าสุดนางใจหายมาก ต่อมานางไม่เคยรับของจากจวนมู๋อีกเลย นางร่ำเรียนวรยุทธก็จริงแต่นางก็เรียนได้ย่ำแย่มาก ณ เวลานี้นางมีวรยุทธในระดับสองขั้นกลางเท่านั้น เรื่องยาพิษต่างๆนางไม่ได้ร่ำเรียนเลย ทำให้นางมองไม่ออก ถ้าคุณหนูของนางไม่เกิดเรื่องขึ้นทำให้พลังยุทธหายไปนั้น คุณหนูของนางต้องมองออกเป็นแน่ ตอนนี้ซิงอีหาอาหารให้ มู๋จินเป่า กินเองกับมือ แม่ตอนนี้แทบไม่มีเงินติดตัว ซิงอีต้องไปขุดมัน ขุดเผือก ล่าเนื้อสัตว์เล็กเช่น นก ปลา มาเพื่อที่จะประทังชีวิตของสองคน ซิงอีมองหน้าคุณหนูแล้วก็เศร้าใจคุณหนูของนางเคยโดดเด่น แต่ตอนนี้กลับซูบผอม ซิงอีไม่อยากคาดเดาอะไรทั้งนั้นว่าฮูหยินต้องการชีวิตคุณหนูของนาง ซิงอีไม่เคยพูดแต่ก็พอจะดูออกบ้างแล้ว 

"วันนี้มีอะไรกินล่ะ มีใครเอามาให้หรือป่าว "

มู๋จินเป่าพูดพลางมองอาหาร ข้าวต้ม ซุปมัน กับเนื้อปลาแกะ อาหารที่หอมและน่าอร่อยมาก แต่พอคิดถึงเหตุการณ์ที่ตัวเองเกือบเอาชีวิตไม่รอดก็พลอยไม่อยากกินอะไร 

"ไม่มีเจ้าค่ะ บ่าวทำเองกับมือ ปลานี้ก็หามาเอง มันก็ขุดเองแต่ข้าวสารเราใกล้หมดแล้วบ่าวเลยต้มมาเจ้าค่ะ "

ซิงอีกล่าว

มู๋จินเป่าตักเข้าปากย่างล่ะคำ พอไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงบอกให้ซิงอีเอาถ้วยมาแบ่งข้าวต้มเพื่อที่จะกินด้วยกัน ซิงอีอยากปฏิเสธเพราะกลัวมู๋จินเป่าไม่อิ่ม แต่มู๋จินเป่าก็อ้างว่าเวลาที่นางกินคนเดียวอาหารพวกนี้มันชอบมีพิษ แต่พอกินสองคนกับซิงอีก็ไม่เจอพิษใดๆ สงสัยซิงอีจะแบ่งพิษจากนาง ทำให้ซิงอีต้องกินเป็นเพื่อนนาง 

ตอนนี้มู๋จินเป่าแข็งแรกกว่าเมื่อก่อนแล้ว ทุกเช้านางจะออกมาออกกำลังกายและฝึกร่างกายเหมือสมัยที่นางเคยอยู่ในแก๊งนักฆ่า ทำให้หน้าของนางไม่ซีดเผือกเหมือนเดิมแล้ว แต่เรื่องฝึกวรยุทธ นางไม่รู้เช่นกันว่าจะฝึกได้หรือป่าว เมื่อกินเสด

"ข้าอยากออกไปเดินเล่นบ้างเจ้าอยู่ที่นี่นะ"

มู๋จินเป่าบอกซิงอี

"จะดีหรือเจ้าคะ ถ้าคุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองเห็นคุณหนูเข้าจะไม่เป็นเรื่องหรือเจ้าค่ะ"

ซิงอีรีบกล่าวเตือน เพราะที่ผ่านมาหลังจากที่คุณหนูของนางไม่มีวรยุทธแล้วจะถูกบรรดาพี่ๆกลั้นแกล้ง และถากถางคุณหนูนางเรื่องที่คุณหนูเป็นคนไร้ค่า นางเองพอมีวรยุทธอยู่บ้างถึงไม่มากแต่ก็ปกป้องตัวเองและคุณหนูได้ก็จริง แต่ตามศักดิ์แล้วบ่าวไม่สามารถสู้ผู้เป็นนายได้ ในเมื่อต้องอยู่ในจวนของเขาก็ต้องทำตามกฎ ทุกวันนี้คุณหนูของนางดีขึ้นมากแล้ว นางอยากพาคุณหนูไปอยู่ที่อื่นด้วยซ้ำ ตัวนางเองก็ยังไม่มีที่ไป นางเจ็บใจทุกครั้งที่มีคนมารังแกคุณหนูของนาง แต่ทำไรไม่ได้เลย 

วันนี้คุณหนูของนางต้องการออกไปคนเดียวนางจึงได้แต่แอบติดตามคุณหนูอยู่ไกลๆ เพราะกลัวคุณหนูถูกรังแก มู๋จินเป่ารู้ว่าซิงอีแอบตามมา นางรู้ว่าบ่าวคนนี้เป็นห่วงนางแค่ไหนจึงปล่อยให้ตามมา นางเคยเป็นนักฆ่าจะไม่รู้ได้อย่างไรว่ามีคนตาม หลังออกมาจากเรือนเก่าๆได้สักพัก นางก็ถึงเรือนสวยๆงามๆ เรือนเก่าของตนและบรรดาพี่ๆ นางยิ้มเย็นในความทรงจำนางเคยได้อยู่ แต่ตัวจริงของนางเล่าเพียงปลายเส้นผมก็ไม่เคยย่างกายเข้าไป ในสายตาที่ว่องไว้ของนาง ที่นี่มีการเฝ้าที่หละหลวมอยู่มาก นางแอบย่องเข้าไปในหมู่เรือนซิงอี มองด้วยความตะลึง ไม่คิดว่ามู๋จินเป่าจะกล้าแอบเข้าไป นางไม่มีความสามารถที่จะตามไปได้ ได้แต่แอบดูอยู่ห่างๆ มู๋จินเป่าเดินเลาะไปที่โรงครัว เพราะนางรู้ดีว่าซิงอีหาอาหารให้นางลำบากเพียงใด หลังจากเข้าไปในโรงครัว ซิงอีไม่ได้ไปขโมยอาหารแต่นางต้องการข้าวสาร และผักกับเนื้อมากกว่า นางหยิบถุงผ้ามาบรรจุ ข้าวสาร เนื้อแห้งและผัก ได้มานิดหน่อยเพราะถุงผ้านั้นมีขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป แต่ก็พอกินได้สามถึงสี่วัน หลังจาก หยิบของจนพอใจก็กลับออกไป ตอนกลับนั้นมันหนักมาก พอแบกมาข้างนอกก็รู้ได้ว่ามีคนกำลังเดินมา น่าจะสามสี่คนแต่ถ้าต่อสู้ก็จะต้องเรียกคนมาอีกมากโข ทันในนั้น ซิงอีก็โพล่มาดักทหารที่เดินตรวจอยู่พลางบอกให้ทหารไปดูคุณหนูสามที่เรือนให้ที คุณหนูสามหายไปไหนไม่รู้ แล้วพวกทหารก็วิ่งตามซิงอีไป หลังจากซิงอีหลอกทหารไปได้ มู๋จินเป่าก็รีบขนข้าวของออกมาจากหมู่เรือนและมุ่งกลับเรือนเก่าตัวเอง เจอต้นไม้ใหญ่ใกล้เรือน ก็เอาถุงข้าวซ้อนไว้และเดินกลับเรือน พอถึงเรือนก็เจอ ทหารสี่นายและซิงอีกำลังตามหา ซิงอีแสร้งดีใจออกมาเมื่อเจอกับมู๋จินเป่า

"คุณหนูเจ้าค่ะๆ หายไปไหนมาเจ้าค่ะบ่าวตามหาแทบแย่ บ่าวไม่เจอคุณหนูเลยร้อนใจเดินหาอยู่นาน ก็ไม่พบ บ่าวเลยไปตามทหารในหมู่เรือนใหญ่มาตามหาเจ้าค่ะ"

ซิงอีพูดแบบร้อนรน

"ข้าก็แค่ไปเดินเล่นเท่านั้น เจ้าไปเรียกทหารพวกนั้นมา บิดาข้ารู้เข้าจะว่าอย่างไร พวกเจ้ารีบกลับไปเถอะถ้าผู้อื่นรู้พวกข้าจะโดนท่านพ่อดุเอา"

มู๋จินเป่ากล่าวตำหนิซิงอี ซิงอีเลยทำหน้าเศร้าๆ พลางกล่าวกับเหล่าทหาร

"ขอบคุณพวกท่านมากเจ้าคะ ตอนนี้คุณหนูของข้ากลับมาแล้ว พวกท่านกลับไปทำงานเถอะเจ้าค่ะ "

หลังจากเหล่าทหารจากไปมู๋จินเป่าก็บอกให้ซิงอีไปเอาถุงข้าวข้างต้นไม้ใหญ่ ซิงอีไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ก็ตกตลึงถุงหนักมาก คุณหนูของนางยกมาได้ยังไงหนักขนาดนี้และซิงอี ก็พยายามยกมาจนถึงเรือน ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ในใจก็คิดว่าทำไมคุณหนูถึงยกมาได้ พลางเปิดออก มีข้าวกับเนื้อแห้ง และผัก คุณหนูของนางรู้ทุกอย่างว่านางปฎิเสธที่จะรับอาหารของเรือนใหญ่มาให้คุณหนู เพราะกลัวสารพิษเจือปน คุณหนูรู้ว่านางต้องเข้าป่าไปหาขุดมันขุดเผือก หาสัตว์มากิน เลยต้องทำให้คุณหนูไปขโมยข้าวสารและของพวกนี้มาให้ 

"คุณหนูเจ้าค่ะท่านยังไม่ค่อยแข็งแรง วันหลังให้บ่าวไปเอาจะดีกว่านะเจ้าคะ"

ซิงอีกล่าว

"ถ้าเจ้าเข้าไปเอาแล้วมีเหตุการณ์แบบวันนี้ล่ะ จะทำเช่นไร ถ้าข้าเดินไปบอกทหารว่าข้าตามหาเจ้าไม่เจอให้พวกเขาไปช่วยหาจะได้หรือไม่ "

มู๋จินเป่าพูด

เมื่อซิงอีฟังก็เข้าใจ คุณหนูรู้อยู่แล้วว่านางตามไประวังหลังให้ 

"ถ้ามีอะไรเราก็ช่วยกับแบบนี้เถอะ เจ้าดีต่อข้ามากข้าจะให้เจ้าลำบากคนเดียวได้อย่างไรกัน เราก็เหมือนพี่น้องกัน เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าจะต้องทำทุกอย่างให้ข้าสบายเลย ขอเพียงแค่เจ้าไม่หักหลังข้าก็พอ"

มู๋จินเป่าเอ่ยขึ้นอีกครั้งพลางคิดถึงเพื่อนรักของนางที่หักหลังนาง ในชีวิตนี้นางจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก ทำให้ซิงอีกล่าวด้วยน้ำตา

"บ่าวไม่เคยคิดที่

จะหักหลังคุณหนูเจ้าค่ะ"