บทที่ 112 โตขึ้นอย่างไร้ขีดจำกัด

นาราก้าวช้าลงนิดหนึ่ง

สายตาของเธอทอดมองแผ่นหลังของธีภพที่เดินนำอยู่ครึ่งก้าว

แผ่นหลังที่เธอเคยมองเห็นจากระยะไกล…

บัดนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อม

เสื้อเชิ้ตสีอ่อนแนบกับกล้ามเนื้อใต้ผ้า บ่งบอกถึงร่างกายที่ผ่านความเจ็บปวดและเข้มแข็งมาเท่าใด

และในจังหวะหนึ่ง เธอก็ยื่นมืออีกข้างแตะแผ่นหลังเขาเบา ๆ

ปลายนิ้วของเธอแตะลงบนผ้าอย่างแผ่วเบาเหมือนกลัวว่าจะเป็นเพียงความฝัน

แต่สัมผัสนั้นกลับทำให้ธีภพหยุดก้าวในทันที

เขาหันกลับมา ดวงตานิ่งแน่นแต่สั่นเล็กน้อยในเงาแสง

นาราเงยหน้าขึ้นมองเขา ยิ้มบาง ๆ ที่ไม่ต้องการอธิบายอะไร

แต่เพียงการแตะมือ…ก็สื่อออกไปหมดแล้วว่า

เธอกำลังมองเขาใหม่อีกครั้ง ไม่ใช่แค่ในฐานะผู้ชายคนเดิม

แต่ในฐานะคนที่เธอกำลังยอมวางหัวใจลงให้…โดยไม่มีกำแพงกั้น

ธีภพไม่ได้พูดอะไร

เขาเพียงยกมือขึ้นแตะแก้มเธอเบา ๆ ก่อนจะโน้มหน้าลง จูบหน้าผากเธอแนบแน่นหนึ่งครั้ง

เสียงเขาเอ่ยในลมหายใจ “ขอบคุณ…”

แล้วมือของเขาก็กลับมากุมมือเธอแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย แน่นพอให้เธอรู้ว่า…เขาจะเดินเคียงข้างเธอตลอดไป

................

เลานจ์ส่วนตัว ณ โรงแรมหรูใจกลางเมือง

ค่ำคืนคลี่ตัวลงท่ามกลางแส